Χριστίνα ΜαργιώτηΗ Μάρθα Μέι Έλιοτ και η Έθελ Κόλινς Ντάναμ γνωρίστηκαν κατά την διάρκεια των σπουδών τους στο Bryn Mawr College. Τις δύο νέες γυναίκες σύντομα ένωσαν το κοινό τους πάθος για την επιστήμη της ιατρικής καθώς και τα κοινά τους όνειρα. Ήταν το 1914 όταν αποφάσισαν να εγγραφούν μαζί στην ιατρική σχολή του Τζονς Χόπκινς. Η απόφασή τους αυτή έμελλε να σηματοδοτήσει την αρχή μιας κοινής ζωής γεμάτης προκλήσεις, επιτεύγματα και αφοσίωση.
Η φιλία τους γρήγορα μετατράπηκε σε κάτι βαθύτερο και πιο ισχυρό, σε ένα είδος συντροφικότητας από εκείνα που αντέχουν στον χρόνο, την απόσταση και τις κοινωνικές κακουχίες. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της γνωριμίας τους, είχαν υποσχεθεί να μείνουν για πάντα η μία στο πλευρό της άλλης, και αυτή η υπόσχεση παρέμεινε ειλικρινής και έγκυρη, ακόμη και όταν οι φιλοδοξίες τους στην ιατρική τις χώρισαν προσωρινά.
Παράλληλα με τις σπουδές τους, συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, μοιράζοντας τον χρόνο τους ανάμεσα στα ακαδημαϊκά συγγράμματα και τις διαδηλώσεις. Η αποφασιστικότητά τους και το πάθος τους για δικαιοσύνη και ισότητα ήταν εμφανείς σε κάθε τους κίνηση.
Μετά την αποφοίτησή τους, οι δρόμοι τους χώρισαν προσωρινά καθώς επιδίωξαν διαφορετικές ειδικότητες στο πεδίο της ιατρικής επιστήμης. Η Έλιοτ αφοσιώθηκε στη δημόσια υγεία, αναλαμβάνοντας ηγετικούς ρόλους στα προγράμματα του New Deal. Τα διάσημα αυτά προγράμματα αφορούσαν την υγεία της μητέρας και του παιδιού κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Η δουλειά της ήταν καθοριστική για την υγεία των παιδιών και των μητέρων σε όλη τη χώρα, και οι καινοτόμες προσεγγίσεις της την οδήγησαν στην κορυφή της Αμερικανικής Ένωσης Δημόσιας Υγείας. Αναδείχθηκε μάλιστα με αφορμή αυτά ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ένωσης.
Η Ντάναμ, από την άλλη πλευρά, αφιερώθηκε στη φροντίδα των πρόωρων μωρών και των νεογέννητων. Η ευαισθησία της και η αφοσίωσή της στους μικρούς ασθενείς την οδήγησαν να καθιερώσει τα εθνικά πρότυπα για τη φροντίδα των βρεφών στα νοσοκομεία. Ως μία από τις πρώτες γυναίκες καθηγήτριες στην Ιατρική Σχολή του Γέιλ, η Ντάναμ ήταν πρότυπο για τις νέες γυναίκες που ακολουθούσαν τα βήματά της.
Το 1947, οι δρόμοι τους συναντήθηκαν και πάλι όταν προσκλήθηκαν αμφότερες στο ολοκαίνουργιο παιδιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου του Γέηλ. Ήταν μια στιγμή θριάμβου και αναγνώρισης για τη συνεισφορά τους στην ιατρική και την παιδιατρική. Μαζί, άλλαξαν για πάντα τον ρόλο των γυναικών στην παιδιατρική, εισάγοντας νέες μεθόδους και προσεγγίσεις που έσωσαν αμέτρητες ζωές.
Η αφοσίωσή τους, η προσφορά και η επιστημονική τους παρακαταθήκη αναγνωρίστηκαν και επίσημα. Το 1957, η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία απένειμε στην Ντάναμ το βραβείο John Howland, την υψηλότερη τιμή που θα μπορούσε να προσφέρει, αναγνωρίζοντάς την ουσιαστικά ως την πρώτη γυναίκα που έλαβε τον συγκεκριμένο τίτλο. Λίγο αργότερα, η Έλιοτ έγινε η δεύτερη γυναίκα που έλαβε το ίδιο βραβείο, μια τιμητική διάκριση που επιβεβαίωσε την αδιαμφισβήτητη συνεισφορά και το κοινωνικό της έργο.
Αν και οι επαγγελματικές τους πορείες τις οδήγησαν σε διαφορετικά πεδία της ιατρικής, η αγάπη και η αφοσίωση που ένιωθαν η μία για την άλλη παρέμεινε ακλόνητη. Η Μάρθα Μέι Έλιοτ και η Έθελ Κόλινς Ντάναμ δεν ήταν απλώς δύο εξαιρετικές γιατροί, αλλά και δύο ψυχές δεμένες με μια ακατάλυτη φιλία και μια κοινή αποστολή: να βελτιώσουν τη ζωή των παιδιών και των γυναικών και να ανοίξουν νέους δρόμους για τις επόμενες γενιές γυναικών στην ιατρική.
Η ιστορία τους είναι μια μαρτυρία του τι μπορεί να επιτευχθεί όταν η αγάπη, η φιλία και η επαγγελματική αφοσίωση συνδυάζονται. Η κληρονομιά τους ζει ακόμα, όχι μόνο μέσα από τις επιστημονικές και πολιτικές αλλαγές που έφεραν στους εργασιακούς τους κλάδους, αλλά και μέσα από την έμπνευση που προσφέρουν στις νέες γενιές γυναικών που ακολουθούν τα βήματά τους στην ιατρική.
