Για πολλές από εμάς, η καθημερινότητα είναι μια συνεχής, άμεση και έμμεση, μάχη. Αποτελείται από μια συστάδα επιλογών (θα είμαι out στη δουλειά μου; Στην οικογένειά μου μήπως; Στο πανεπιστήμιο;) κι εσύ αποτελείς ένα μικρό κομμάτι του συνόλου αυτού που λέγεται «ομάδα», «Αθήνα», «Ελλάδα».
«Όσο γεννάτε, θα υπάρχουμε» ήταν ένα από τα συνθήματα μιας ειρηνικής διαμαρτυρίας που έγινε στην Κόρινθο πριν κάτι μέρες, υπογραμμίζοντας το αυτονόητο, που όμως είχε απέναντί του κλούβες αστυνομίας και βίαιες συμπεριφορές (ας μην πιάσουμε το σημείο που ειπώθηκε από περαστική ότι υπάρχει θεραπεία, ε). Οι πόρτες της εκδήλωσης για να καταργηθεί η θεματική ενότητα από το σχολείο έκλεισαν τόσο βίαια εκείνη τη μέρα, όσο κλείνει μια πόρτα για εργασία με το που δουν το βιογραφικό σου, μια φωτογραφία στο facebook από κάποια πορεία κλπ κλπ. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση (και σε άλλες πολλές) μιλάμε για δημόσιο χώρο. Ο Έλληνας προασπίζει τόσο καλά το φαντασιακό του έθνους που είναι συνδυασμένο με την απίστευτη ματσίλα που (πρέπει να) φοράει καθημερινά, που θεωρεί αυτονόητο με τη σειρά του πως αρπάζει πίσω ό,τι θεωρεί πως δικαιωματικά του ανήκει. Μας τα λέει και η Βανδή (οικογενειακή συνάντηση = κάποια τηλεόραση θα είναι ανοικτή) ότι θέλει ρε παιδιά να βλέπει τις γυναίκες να ΜΗΝ χορεύουν βαρύ ζεϊμπέκικο και τους άντρες να ΜΗΝ χορεύουν τσιφτετέλι.
Από την άλλη βλέπουμε τον πρώτο ανοικτά γκέι αστυνομικό, που μάλλον ρίχνει λίγο φως (όχι ο ίδιος, αλλά ο συμβολισμός αυτού) στις παγίδες του τι είναι νόρμα και του καθωσπρεπισμού. Ακόμη, πέφτει στο τραπέζι λίγο πιο καθαρά το διπλό στίγμα (που αναφέρει ο ίδιος). Μέσα στη δουλειά του είναι γκέι και σε κάποια λοάτκι ομάδα φασίστας (αναφέρει ξανά). Δεν αναλύσω το θέμα της αστυνομίας σε αυτό το κείμενο, αλλά θα σταθώ (για άλλη μια φορά) στη διαθεματικότητα και στο χτίσιμο κουλτούρας και , εννοείται, στο αγαπημένο μας φαντασιακό ενός έθνους, πάντα ελληνικού και πάντα αρρενωπού.
Όπως ο Ελληναράς δεν θα βλέπει μόνο «άντρες» να χορεύουν «αντρίκιους» χορούς, έτσι δεν θα βλέπουμε μόνο μεσαίας τάξης σέξουαλ ελληνόπουλα σε ΛΟΑΤΚΙ ομάδες. Και ναι εννοείται πως δεν με ενδιαφέρει τόσο η γνώμη της/του κάθε τηλεπαρουσιάστρια/στή στην Ελλάδα, που αναπαράγει στερεότυπα, νόρμες και προνομιάρες και ζει στη φούσκα της/του. Με ενδιαφέρει όμως το να υπάρχουν σημάδια όπως το σύνθημα στο πλακάτ «όσο γεννάτε θα υπάρχουμε» και το χτίσιμο μιας κουλτούρας διαθεματικότητας μέσα σε μικρο ομάδες, να υπογραμμίζουν το αυτονόητο (που τόσο καλά σκιάζεται από τα εσωτερικευμένα κλίσματα της κάθε νόρμας) της διαφορετικότητας και του διαλόγου και όχι της ομοιομορφίας και της σιγής.
