Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο Ζακ, από τότε που η Zackie έφυγε από κοντά μας. Όσα χρόνια όμως κι αν περάσουν, εμείς θα θυμόμαστε όλα αυτά που μας έμαθε και όλα αυτά για τα οποία πάλευε καθημερινά. Σήμερα, απλά θυμόμαστε κάποια απ΄αυτά.
Ότι το να ζούμε με τον HIV δε σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε στον φόβο
«Προσωπικά έχω επιλέξει να είμαι ανοιχτός με την οροθετικότητα μου, γνωρίζοντας πως αυτό μπορεί και με έχει φέρει αντιμέτωπο με όχι και τόσο ευχάριστες καταστάσεις ή αντιδράσεις και είναι μια επιλογή εξίσου σεβαστή με το να μην θέλει κανείς να είναι το ίδιο ανοιχτός. Και ας μην ξεχνάμε, πως πέρα από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, οι περισσότεροι οροθετικοί μοιραζόμαστε το ίδιο άγχος και θέληση να σταματήσει ο ιός σε εμάς, να μην το μεταδώσουμε, όσο μπορεί να έχουν και οι οροαρνητικοί για το να παραμείνουν έτσι. Είναι μια μάχη που αν θέλουμε να την κερδίσουμε θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε σύμμαχοι και όχι αντίπαλοι. Ο φόβος και οι προκαταλήψεις είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Είμαι οροθετικός λοιπόν, παραμένω υγιής και με σώμα αλλά κυρίως συνείδηση καθαρότατα. Εσύ;»
Ότι ισότητα σημαίνει να σεβόμαστε τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων
«Ανθρώπινα δικαιώματα είναι όλα τα δικαιώματα που οφείλει να απολαμβάνει ένας άνθρωπος, ό,τι και αν είναι. Κανείς δεν το έχει μεγαλύτερο από τον άλλο (το δικαίωμα, καλέ). Θα έπρεπε να τα σεβόμαστε όλα και να καταλάβουμε πως όλα μας αφορούν. Ο γκέι να υπερασπίζεται τον μετανάστη, η τρανς τον οροθετικό, ο άνεργος την λεσβία, ο χοντρός την μαύρη, η άθεη τον αλλόθρησκο, ο ασέξουαλ την τσούλα, ο μονογαμικός την εκδιδόμενη. Και αντιστρόφως και σε όλους τους συνδυασμούς. Ειδικά εμείς, οι άνθρωποι που έχουμε βιώσει τι σημαίνει ρατσισμός, τι σημαίνει διάκριση να φροντίζουμε τουλάχιστον, να σταματάει σε ‘μας. Να γίνει αφορμή να γίνουμε καλύτερες και καλύτεροι και όχι τα ίδια με αυτά που μας καταπιέζουν. Να μιλάμε, παιδιά, να μιλάμε. Να μην το βουλώνουμε. Να ονειρευόμαστε μα και να θυμώνουμε. Να λέμε μα και να ακούμε. Να δίνουμε χρόνο, να μαθαίνουμε, να καταλαβαίνουμε ο ένας για τον άλλο και η μία την άλλη. Μπας και καταφέρουμε, κάποια στιγμή να έχουμε ισότητα, χωρίς αλλά. Χωρίς η δικιά μου να μπαίνει πάνω απ’ τη δικιά σου. Ουτοπικό, θα μου πεις. Όσο ουτοπικό μπορεί να είναι το να είμαστε Άνθρωποι και να φερόμαστε αναλόγως. Ίσως και να είναι.»
Ότι πέρα από το ροζ και το μπλε υπάρχει … το queer
«Μέχρι που τελικά, μετά από όλα αυτά, ανακάλυψα ότι ναι, δεν υπάρχει μόνο το ροζ και το μπλε. Ότι δεν είναι ανάγκη να είσαι αποκλειστικά το ένα ή το άλλο. Ότι το φύλο μας και οι τρόποι για να το εκφράσουμε μπορεί να είναι όσα και τα χρώματα του ουράνιου τόξου, κι ακόμα παραπάνω. Ότι υπάρχει και αυτό το περίεργο πράγμα που το λέμε queer. Υπάρχουν ρευστά φύλα, υπάρχει κάτι παραπάνω από το δίπολο άντρας – γυναίκα. Υπάρχουν άλλοι και άλλες που θέτουν τα φύλα και τους ρόλους τους υπό αμφισβήτηση. Για πολύ κόσμο είναι δύσκολο να το κατανοήσει ή δεν θέλει καν να καταβάλλει την προσπάθεια. Σε πολλές περιπτώσεις, όπως και στη δική μου, μπορεί το ότι είμαστε queer να είναι κάτι που δεν εκφράζουμε ακριβώς ή να μην το εξωτερικεύουμε παντού και πάντα γιατί δεν έχουμε κάθε φορά την διάθεση να καθόμαστε να εξηγούμε και να αναλύουμε. Επίσης δεν ζούμε και σε καμία κοινωνία που τα πάει καλά με την διαφορετικότητα. Μπορεί λοιπόν η εμφάνιση μου να μην μοιάζει πάντοτε τόσο “queer” γιατί συχνά δεν νιώθω την ασφάλεια να εκφραστώ ελεύθερα ή να κυκλοφορήσω έτσι όπως θα ήθελα στο δρόμο και αλλού. Συχνά είναι δύσκολο. Αν και δεν είναι η εμφάνιση που παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Ούτε με τι παιχνίδια έπαιζες ως παιδί, τι μουσική ακούς, τι διαβάζεις, ποιους ή ποιες κάνεις παρέα και γενικά το να έχεις χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που δεν αντιστοιχούν σε αυτά που στερεοτυπικά αντιστοιχούν στον άντρα ή την γυναίκα που από μόνα τους καθορίζουν την σεξουαλική ταυτότητα ή την ταυτότητα του φύλου σου. Αν και όσο αφορά τη μουσική, τα πρότυπα, τα είδωλα, τις Ντίβες μας, το τι ακούμε και διαβάζουμε είναι στοιχεία που μπορούν να διαμορφώσουν σε ένα βαθμό, να αποτελέσουν κομμάτι της queer ταυτότητας. Πάντα άλλωστε αποτελούσαν μέρος και μέσο έκφρασης της queer κουλτούρας. Πρωταρχικά όμως είναι το πως νιώθεις, το πως τα αισθάνεσαι και τα βιώνεις εσύ και το πως σου βγαίνει να τα εκφράσεις.»
Ότι πρέπει να γιορτάζουμε καθημερινά το δικό μας προσωπικό Pride
«Ας κάνουμε ο καθένας και η καθεμία το δικό μας προσωπικό Pride και τις υπόλοιπες 364 μέρες, βαδίζοντας με αυτοπεποίθηση, κουνώντας τους κώλους μας, βάφοντας τις μούρες μας και ζώντας ανοιχτά και όπως θέλουμε, κόντρα σε κάθε ρατσισμό, συντηρητισμό, σε κάθε αισθητική και ηθική που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Ας προσπαθούμε να συνεχίζουμε να είμαστε τόσο ακομπλεξάριστοι, ελεύθερες, περήφανοι και αγαπημένοι κάθε μέρα. Και ας ελπίσουμε πως τα όποια εσωτερικά προβλήματα υπήρξαν εντός της lgbtq κοινότητας φέτος, θα επιλυθούν και θα γίνεται κάθε χρόνο το Pride μεγαλύτερο και καλύτερο.»
Ότι απλά «Sluts do it better»
«Οι φέλοου τσούλες – ή οι φίλες μας – που μου έλεγαν πόσο τους άρεσε ή ακόμα και με ευχαριστούσαν για το “Sluts do it better” που είχα γράψει στο μπλουζάκι μου το οποίο μέχρι να φτιάξω είχα καταστρέψει άλλα τέσσερα αλλά άξιζε.»
Αποσπάσματα από τα κείμενα του Ζακ στο antivirus
