Ο Συράκος γνώρισε τη Ναυσικά ενώ ήταν ακόμη ιερέας. Αν και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, κυρίως μετά την απόφαση του Συράκου να πετάξει τα ράσα αποδεχόμενος τη σεξουαλικότητά του, η σχέση τους παρέμεινε η ίδια.
Συράκο, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι σε σχέση με τη σεξουαλικότητά σου;
Δε θεωρώ ότι η σεξουαλικότητα έχει μια ταμπέλα. Την απολαμβάνω στη ρευστότητά της.
Και πότε την αντιλήφθηκες;
Από πέντε-έξι χρόνων είχα αντιληφθεί ότι μ’ αρέσει να έχω συναναστροφή εξίσου και με αγόρια αλλά δεν είχα καταλάβει σε εκείνη την ηλικία προφανώς τι συνέβαινε. Στο Γυμνάσιο –επειδή ήμουν πάντα κοντά στην Εκκλησία- αισθάνθηκα έντονα την ενοχή. Σκέφτηκα ότι πρέπει να το μοιραστώ με κάποιον ιερέα, γιατί πίστευα ότι αν το πω στον ιερέα θα το ακούσει ο Θεός. Τη θυμάμαι τη μέρα. Ήταν Τετάρτη. Με πολύ πόνο και δάκρυα πήγα να το μοιραστώ έχοντας στο μυαλό μου ότι θα με στείλει στην Κόλαση. Με κοιτάζει και λέει «Έλα βρε πουλάκι μου, εντάξει δεν πειράζει». Ήταν πολύ ωραία στιγμή. Του οφείλω.
Ναυσικά εσείς πώς γνωριστήκατε;
Εμείς γνωριστήκαμε μέσα από το Κοινωνικό Φροντιστήριο που υπήρχε στην περιοχή μου. Πήγαινα τον γιο μου τον Αλέξανδρο εκεί. Στην αρχή χαιρετηθήκαμε τυπικά. Δύο εβδομάδες μετά ήρθε ο Αλέξανδρος και μου είπε ότι ο -τότε –πατήρ Ιάσων θέλει να μου μιλήσει. Εκεί κάναμε μια κουβέντα, γιατί είδε ότι το παιδί μου έχει ταλέντο στη μουσική και συγκεκριμένα στο πιάνο. Μου μίλησε όπως δεν μου έχουν μιλήσει πολλοί άνθρωποι για το παιδί μου. Μου έκανε εντύπωση γιατί κατάλαβα και την πνευματικότητα του και το πόσο μπορεί να διεισδύσει στην παιδική ψυχή. Ένιωσα και από τον τρόπο που μιλούσε και από όλα αυτά τα οποία συζητούσαμε ότι σίγουρα δεν είναι τυχαίος. Αφήσαμε την τότε κουβέντα αλλά κατά βάθος ξέραμε ότι θα έχουμε μια μακρά πορεία. Το αισθανθήκαμε.
Συράκο εσύ πώς το βίωσες;
Ως ιερέας πάντα ήμουν πολύ κοντά στις γυναίκες. Δύο παραδείγματα δυναμικών γυναικών που είχα έντονα στη ζωή μου ήταν η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Τα γυναικεία θέματα με απασχολούσαν πάρα πολύ. Μ’ αγαπούσαν πολύ οι γυναίκες στην πορεία μου και τις αγαπούσα κι εγώ. Μία από αυτές είναι η Ναυσικά. Είχα πάντα έναν σεβασμό προς την αγωνιζόμενη γυναίκα. Ένας λόγος που σεβάστηκα τη Ναυσικά ήταν ότι από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα ήταν ότι κι αυτή ήταν μια αγωνιζόμενη γυναίκα που μεγάλωσε μόνη το παιδί της. Όχι όπως ήθελε εκείνη, αλλά όπως ήθελε αυτό. Με τον Αλέξανδρο κάναμε μαζί μαθήματα και τώρα πέρασε στη σχολή που ήθελε. Είναι ένας καλλιτέχνης, ένας εξαιρετικός πιανίστας. Τον αγαπώ πάρα πολύ.
Πότε σας έκανε coming out;
Ήταν πριν τρία χρόνια σχεδόν. Κάποια στιγμή μού ζήτησε να βρεθούμε και να πιούμε έναν καφέ. Είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Νιώθω πως έχω διαίσθηση για τους ανθρώπους. Του έδωσα χώρο και χρόνο για να δει εμένα σαν άνθρωπο και να υπάρξει μια αμοιβαία εμπιστοσύνη. Σε εκείνον τον καφέ καθίσαμε απέναντι. Είδα στα μάτια του ότι είχε έρθει η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά. Η συζήτησή μας ξεκίνησε με το «πότε επιτέλους θα μου πεις αυτό που θες;» Μου απάντησε ότι έχει φτάσει σε ένα σημείο που νιώθει έτοιμος να πάρει την απόφαση να αφήσει πια την Εκκλησία. Στα μάτια του έβλεπα ότι ήθελε μια απάντηση από μένα στο αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Του είπα: «Κι έχεις αργήσει». Ένας άνθρωπος με τέτοιους ορίζοντες, με τέτοια δυναμική είναι πολύ άσχημο να παλεύει και να κρύβεται κάτω από έναν μανδύα. Του είπα «προχώρα, εγώ εδώ είμαι.». Εδώ θα είναι και οι άνθρωποι που σ’αγαπάνε. Εδώ είναι και η μητέρα σου. Του έλεγα πάντα ότι είναι ένας άνθρωπος νέος, πρέπει να βγούμε να χορέψουμε, να πιούμε ένα ποτό, πρέπει να είναι αυτό που είναι. Όταν ήταν να κάνει την παραίτηση τού είπα ότι θα είμαι απέναντι από την Εκκλησία, στο ίδιο καφέ. Τελικά δεν χρειάστηκε. Ήταν ήρεμος με την απόφαση του.
Δεχτήκατε κριτική για τη στήριξη που τού προσφέρατε;
Έχω δεχτεί κριτική από την Εκκλησία πριν καν γνωρίσω το Συράκο (γέλια). Για να μεγαλώσω το παιδί μου άνοιξα μια επιχείρηση, η οποία στα μάτια του κοινού -και δη του θρησκευτικού- ήταν ένα πολύ μεγάλο αμάρτημα. Εξομολογούμουν τακτικά. Όταν ξεκίνησα την επιχείρηση, πήγα και μίλησα τότε με τον πατέρα της ενορίας και μόνο που δεν με αφόρισε. Από τον Συράκο έμαθα ότι ήμουν δαχτυλοδεικτούμενη. Αλλά δε με ενδιαφέρει όλο αυτό. Έχω μάθει να στέκομαι στα πόδια μου και να προχωράω. Δεν με ενδιαφέρει ο αρνητισμός. Χαίρομαι ο Συράκος να έρχεται στη γειτονιά μου και να περνάμε χρόνο μαζί. Απέναντι από το σπίτι μου είναι ένα μαγαζί με εκκλησιαστικά είδη. Χαίρομαι που όταν έρχεται, μάς βλέπουν να γελάμε και να ζούμε.
Όταν ακούτε κριτική εσείς για εκείνον, πώς αντιδράτε;
Στην τότε συζήτησή μας γύρισε με ένα μάλλον έντρομο βλέμμα (γέλια) και μου είπε: «Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Όταν το κάνω, θέλω να αλλάξεις τους κωδικούς από τα social media μου, έτσι ώστε να μην μπορώ ούτε να δω ούτε να διαβάσω αυτό που θα έρθει.» Του απάντησα «Θα το αντιμετωπίσεις και θα απαντάς έτσι όπως αισθάνεσαι, γιατί αυτό είσαι.» Το coming out πρέπει να είναι ολοκληρωμένο κι εντελώς απελευθερωτικό. Με ένοιαζε να βγει έξω και να χαμογελάει. Το ίδιο κάνω κι εγώ στην κριτική που ακούω γι’αυτόν και για τη σχέση μας.
Ρωτάω και τους δυο σας: Τι σημαίνει εν τέλει ένα coming out;
Σ: Η δική μου ιστορία αποδεικνύει ότι η διεκδίκηση της ορατότητας μπορεί να γίνει πόλος έλξης άπειρων ιστοριών. Η κάθε περίπτωση είναι ξεκάθαρα ξεχωριστή. Προσωπικά υπήρξα τυχερός γιατί είμαι από μια οικογένεια που γνώριζε από όταν ήμουν 17-18 για την ταυτότητά μου. Παλέψαμε πολύ να φτάσουμε στο σημείο να μου πει η μητέρα μου «Είδα το βίντεό σου και συγκινήθηκα». Αλλά είναι εκεί , είναι δίπλα μου. Εγώ είμαι από αυτές τις περιπτώσεις. Το coming out γενικά για μένα μια ξεκάθαρα πολιτική πράξη. Δεν είναι χαρά μόνο του ατόμου που προβαίνει σε όλο αυτό, αλλά όλης της κοινότητας. Η ιστορία του άλλου είναι ο μαγνήτης της δικής μας. Κι εγώ πήρα δύναμη από έναν φίλο της μαμάς μου. Οφείλω σε αυτόν και στο γεγονός ότι υπήρχε κι ήταν ορατός στο σπίτι μας. Πλέον το coming out είναι κριτήριο φιλίας για μένα – σε συνδυασμό βέβαια με άλλα πράγματα.- Από αυτό αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Ακόμα και το pride είναι ένα coming out. Μακάρι να μην είχαμε ανάγκη το pride και μακάρι κάποτε να το γιορτάζουμε ως ανάμνηση αυτών που διεκδικήσαμε.
Ν: Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να κάνει coming out σε έναν άλλον άνθρωπο σημαίνει πως -πιθανότατα- έχουν χτίσει κάτι. Σίγουρα καλό είναι τα άτομα που δέχονται το coming out να καταλαβαίνουν, ώστε να στηρίξουν τους ανθρώπους τους 100% στο δρόμο προς την ελευθερία, στο χαμόγελο, στη ζωή, προς μια εύρυθμη και ομαλή καθημερινότητα. Ξέραμε ότι και θα μας φτύσουν και θα γελάσουν και ότι θα μας βρίσουν. Θα κλείσω με μια χαρακτηριστική ιστορία: Ζήτησα από τον Συράκο να τελέσει το γάμο και τη βάφτιση του αδερφού μου και του ανιψιού μου αντίστοιχα, εκτός ενορίας βέβαια. Στο τραπέζι τον έβλεπα σφιγμένο. Του είπα «Σήκω να χορέψεις», «δεν κάνει» μου απάντησε. Τον κοιτάω στα μάτια και του λέω: «Σήκω να χορέψεις. Οι παπάδες στο δικό μου χωριό χορεύουν». Αυτό για μένα συμπυκνώνει την έννοια της ελευθερίας και του coming out. Πλέον είμαι χαρούμενη γιατί είναι κι αυτός χαρούμενος.
Τόνια Στεργίου
*Το αφιέρωμα με τις coming out ιστορίες αναγνωστών μας δημοσιεύτηκε στο Antivirus 93.
