Πέτρος Αλεξανδρής
Η Άννα γνώρισε τη Ραμόνα πριν τρία χρόνια. Πλέον η σχέση των δύο γυναικών είναι αρκετά δυνατή με την Άννα να αισθάνεται ασφαλής να συζητά μαζί της.
Άννα, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;
Άννα: Θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος στις μέρες μας να αυτοπροσδιοριζόμαστε για τη σεξουαλική μας ταυτότητα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες σε αυτά. Θέλω να πιστεύω πως οι νεότερες γενιές έχουμε εκσυγχρονιστεί αρκετά. Για παράδειγμα, εγώ μπορεί να μιλήσω για τη σεξουαλική μου ρευστότητα σε κάποιον, αλλά δε μου αρέσει να με κατατάσσουν κάπου. Το θεωρώ κάπως παλιομοδίτικο όλο αυτό.Γενικά, θεωρώ τη σεξουαλικότητα ένα φάσμα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι στο μαύρο και κάποιοι στο άσπρο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θεωρώ ότι βρίσκεται ανάμεσα στις άπειρες αποχρώσεις του γκρι.
Ραμόνα: Οι επιλογές στη ζωή μου είναι γνωστές. Δεν αποκλείω τίποτα πάντως για το μέλλον.
Άννα, πότε αντιλήφθηκες την ταυτότητά σου;
Αρκετά μεγάλη, στα 21, τώρα είμαι 24.
Σε ποιον μίλησες για πρώτη φορά για αυτήν;
A: Σε μια φίλη μου, την επόμενη μέρα κιόλας. Με τρομερές τύψεις και ενοχές, γιατί θεωρούσα ότι είχα πολύ ξεκάθαρο σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι φίλοι μου ήταν όλοι πολύ υποστηρικτικοί σε αυτό. Το οικογενειακό μου περιβάλλον το προετοίμαζα καιρό, θεωρώ πριν καν το αντιληφθώ και το αποδεχτώ και εγώ η ίδια. Ναι, το πιο δύσκολο “coming out” ήταν στη μαμά μου. Ενώ της μιλούσα πάντα με άνεση για τις σχέσεις που είχα μέχρι τότε, όταν πήγα να της μιλήσω εκείνη τη φορά δεν το πήρε καθόλου καλά. Είχαμε κλάματα, ιστορίες… μου έλεγε τι θα κάνω στη ζωή μου και ότι θα είναι πολύ δύσκολη, λόγω της κοινωνίας.
Πότε το έμαθε η Ραμόνα;
Ρ: Πριν μία εβδομάδα.
A: Της το είπα πρακτικά γιατί θέλω να ακουστούμε. Να μην κρυβόμαστε στον επαγγελματικό μας χώρο. Θεωρώ ότι έχουμε πάρα πολλά προβλήματα οι παιδαγωγοί και οι προπονητές. Όσοι ασχολούμαστε με παιδιά έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα στη δουλειά μας, γιατί πολλοί γονείς φοβούνται να μην τους “κάνουμε τα παιδιά τους γκέι”.
Ρ: Γι’ αυτό τον λόγο δέχτηκα και εγώ να πάρω μέρος στη συνέντευξη. Μου μίλησε και μου φάνηκε κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Το ότι μπορεί να αλλάξει η σεξουαλικότητα ενός παιδιού από τη συνάστροφή του με κάποιον άνθρωπο, εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω!
Άννα, περίμενες αυτή την αντίδραση;
A: Ναι, ήξερα ότι η Ραμόνα είναι πολύ χαλαρή. Έπρεπε σίγουρα να της εξηγήσω τις “ταμπέλες” που τόσο αποφεύγω για να καταλάβει καλύτερα. Όπως το πιο απλό, ότι “γκέι” (βάζω ταμπέλα εδώ αναγκαστικά) δεν σε κάνει το σεξ με άτομο του ίδιου φύλου, αλλά είναι η συντροφικότητα, ο άνθρωπος που αγαπάμε, η ζωή μας. Θα ήθελα με οποιονδήποτε άνθρωπο αποφασίσω να κάνω παιδιά, που τόσο τα λατρεύω, να μην υπάρχει πρόβλημα με αυτό. Το παιδί μου να έχει τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα παιδιά και εγώ να έχω δικαιώματα πάνω σε αυτό είτε είμαι η βιολογική του μητέρα είτε όχι.
Η οικογένειά μου έγινε στην πορεία μονογονεϊκή, χάσαμε νωρίς τον πατέρα μου και έχω πάντα στο κεφάλι μου ότι μπορεί κάποιος γονιός να πεθάνει. Αν έχω δηλαδή εγώ γεννήσει το παιδί μας και πεθάνω, η σύντροφός μου δε θα έχει καμία νομική αξίωση για το παιδί. Αυτό με τρομάζει για το παιδί μου και έχει τόσο απλή λύση: “γάμος” – με ό, τι συνεπάγεται και για τα παιδιά εντός γάμου. Εκνευρίζομαι με ΛΟΑΤΚΙ άτομα -γυναίκες, συνήθως, που είναι ευκολότερο να κάνουν παιδιά- που δεν τους αφορά το νομικό κομμάτι και λένε “οκ, αν θέλουμε να κάνουμε παιδί θα κάνουμε και δε μας νοιάζουν τα νομικά”. Όχι, εγώ θέλω το παιδί μου να έχει δικαιώματα!
Ρ.: Τα ίδια δικαιώματα που θέλω κι εγώ για τα δικά μου παιδιά.
Πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεις άτομα να σέβονται αυτό που είσαι;
A: Δεν αφορά στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα μόνο, μας αφορά όλους μας και σε όλους τους τομείς της ζωής μας!
Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να βγει ένα άτομο από την ντουλάπα;
Ρ: Όποτε νιώσει έτοιμο.
Α: Εγώ έκανα “coming out” όταν ερωτεύτηκα, γιατί το θεώρησα φυσικό να μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους για ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε!
Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι άλλο;
Α: Θα ήθελα να πω ότι οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, όπως εκπαιδεύτηκε η μαμά μου για παράδειγμα. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις άνθρωπων που δεν χωράει εκπαίδευση και είναι καταδικασμένοι να ζουν έτσι… αλλά οι άνθρωποι εκπαιδεύονται.
Ρ: Όποιος αγαπάει το παιδί του θα πρέπει να μάθει να το αποδέχεται και να το στηρίζει σε ό, τι κάνει. Η αγάπη δε μαθαίνεται. Την αγάπη τη νιώθεις, είναι το αίσθημα που βγαίνει από μέσα σου. Ο σεβασμός, ναι, διδάσκεται. Γι’ αυτό να αγαπάτε τον εαυτό σας, να είστε περήφανοι για ό, τι είστε! Είμαστε όλοι άνθρωποι στο κάτω κάτω.
Α: Και κάτι τελευταίο. Θα ήθελα να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειάζεται να κάνουμε “coming out”, όπως κανένας καθολικά straight δε χρειάστηκε να το κάνει…
*Το αφιέρωμα με τις coming out ιστορίες αναγνωστών μας δημοσιεύτηκε στο Antivirus 93.
