“Ό,τι μας έχει απομείνει από εκείνες τις ημέρες είναι αυτές οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις μας.”
Είμαι ένας 62χρονος γκέι άνδρας. Μεγάλωσα στις ΗΠΑ. Ευτυχώς κατάφερα να ξεπεράσω την επιδημία του ΑΙDS, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του 80′ και διήρκεσε μέχρι και τα μέσα του 90′. Αναρωτιέστε πώς ήταν τότε; Δεν ξέρω αν μπορώ να σας περιγράψω πόσο το AIDS επηρέασε τη ζωή μου, αν και ποτέ δεν κόλλησα τον ιό.
Στις αρχές του 80′ είχα αυτό που θα αποκαλούσαμε έναν μεγάλο κύκλο από γνωστούς και φίλους. Όταν η επιδημία ξέσπασε, ήταν συνηθισμένο να ακούω κάθε εβδομάδα για 2 ή 3 από αυτούς τους φίλους ή γνωστούς, που έφυγαν από τον ιό. Θυμάμαι να στήνουμε επίσημες και ανεπίσημες ομάδες υποστήριξης για άτομα που ήταν πολύ άρρωστα. Τα ταΐζαμε, τα πλέναμε, τα ντύναμε. Επισκεπτόμασταν οικογένειες που ‘ανησυχούσαν’ για τις γιους τους, τους ανιψιούς, τα αδέρφια τους, κλπ, χωρίς όμως να κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να βοηθήσουν, μιας και φοβόντουσαν ότι θα κολλήσουν.
Όταν πέθαιναν, υπήρχαν γραφεία τελετών που κανόνιζαν τις ταφές στο άψε – σβήσε, χωρίς να δίνουν χρόνο για προετοιμασία. Δεν υπήρχε χρόνος για θρήνος τότε, πάντα υπήρχε κάποιος άλλος που χρειαζόταν τη βοήθειά σου.
Έφτιαξα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από κάθε άτομο που γνώριζα και πέθανε από ΑΙDS. Eίναι τεράστιο. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ήταν όλοι αυτοί, με τους οποίους θα μεγάλωνα, με τους οποίους θα έκανα οικογένεια και θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου. Δυστυχώς κανένας δεν υπάρχει πια.
Ό,τι μας έχει απομείνει από εκείνες τις ημέρες είναι αυτές οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις μας. Προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο, γιατί οι περισσότεροι από τους φίλους μου δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν. Θέλω να τιμήσω το σύντομο διάστημα που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη.
Η μαρτυρία δημοσιεύτηκε στην πλατφόρμα του Reddit
