Την άποψη του για τα οικογενειακά πρότυπα, καθώς και για τις gay οικογένειες ανέπτυξε ο Πέτρος Κωστόπουλος σε κείμενο που ανέβασε στην ιστοσελίδα “toratora.gr”. Αφορμή στάθηκε η πρόσφατη συνέντευξη των Dolce&Gabbana, καθώς και η αντίδραση του Έλτον Τζον.
Σας το παραθέτουμε ολόκληρο:
“Πόλεμος ξέσπασε στη σόουμπιζ με το θέμα των δύο παιδιών που απέκτησε ο Έλτον Τζον με τον σύντροφό του, με τη χρήση εξωσωματικής και παρένθετης μητέρας. Ο Στέφανο Γκαμπάνα (των Dolce & Gabbana) χαρακτήρισε τα παιδιά των γκέι που έρχονται στον κόσμο με αυτόν τον τρόπο «συνθετικά».
Ο Έλτον Τζον τα πήρε στο κρανίο και κάλεσε όλη τη σόουμπιζ να σαμποτάρει το σόου των δύο σχεδιαστών. Οι οποίοι by the way αποτίοντας φόρο τιμής στη μάνα, ονόμασαν τη φετινή τους κολεξιόν Viva La Mamma. Κάτι σαν το δικό μας «μάνα είναι μόνο μία»…
Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το. Αν θες να πάρεις θέση… Αν το ερώτημα αυτό είχε τεθεί προ 20-30 χρόνων θα σε παίρναν για τρελό ή για σεναριογράφο έργου επιστημονικής φαντασίας. Όμως τα πράγματα στον κόσμο συμβαίνουν τόσο γρήγορα πια που δεν ξέρεις σε ποιο ερώτημα θα βρεθείς αντιμέτωπος.
Έχω αρχίσει να φοβάμαι τι άλλο θα αντιμετωπίσω… Μιας και διάφορες ερωτήσεις και οι απαντήσεις που δίνεις μπορεί να σε βγάλουν και μισάνθρωπο, οπισθοδρομικό ή φοβικό προς οτιδήποτε το διαφορετικό. Εγώ θέλω να σκεφτώ πάρα πολύ απλά. Δε με ενδιαφέρει καθόλου το δικαίωμα του οποιουδήποτε, straigh ή gay, να αποκτήσει παιδί. Με ενδιαφέρει ένα: ΠΩΣ θα μεγαλώσει το παιδί.
Είναι σαφές ότι πολλοί άνθρωποι, straight ζευγάρια, έχουν φερθεί με τέτοιο τρόπο στα παιδιά τους που δεν θα έπρεπε να τους επιτραπεί να γίνουν γονείς σε καμία περίπτωση. Για μένα αυτός είναι «ανώμαλος», αυτός που δεν αγαπάει και δεν μεγαλώνει καλά τα παιδιά του. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Από την άλλη λες κάτι πολύ απλό: οι gay δεν είναι καλύτεροι άνθρωποι απ΄ τους straight σε γενικές γραμμές. Σωστά; Ούτε και χειρότεροι βέβαια. Όπως και καλύτερες δεν είναι και οι γυναίκες από τους άντρες. Ή το ανάποδο. Διαβάζω το επιχείρημα των gay ότι το παιδί εκείνο που χρειάζεται είναι αγάπη, ασφάλεια και ευτυχία. Σωστό. Τι όμως προδικάζει ότι ένα ζευγάρι gay θα είναι καλύτερο στην συμπεριφορά του από ένα ζευγάρι straight; Μη γυρίσουμε και τον ρατσισμό ανάποδα…
Οι αντίπαλοι όπως ο Στέφανο Γκαμπάνα (που είναι gay και δεν μπορεί να θεωρηθεί ύποπτος για ομοφοβία) υποστηρίζουν ότι η οικογένεια πρέπει να έχει τα πρότυπα του πατέρα και της μάνας πάνω στα οποία στηρίχτηκε η κοινωνία τα τελευταία κάποια εκατομμύρια χρόνια. Και ότι άλλο η υιοθεσία ενός παιδιού χωρίς μοίρα από ένα gay ζευγάρι, κι άλλο η χρήση της εξωσωματικής.
Στη δήλωση που είδα δε γίνεται φανερό αν ο Γκαμπάνα θεωρεί συνθετικά και τα παιδιά των straight ζευγαριών, γιατί τότε θα έχει πει τεράστια μαλακία. Όμως απ΄ότι καταλαβαίνω μιλάει για τα παιδιά των gay. Γι΄αυτό άλλωστε και έφερε ως παράδειγμα τον Έλτον Τζον με τον σύζυγο του.
Εγώ δε μπορώ να είμαι σίγουρος. Παρότι θα έκανα το μαλάκα αν έλεγα ότι το φαινόμενο δεν με ξενίζει. Ή και ακόμα ότι δεν με φοβίζει. Το λέω όχι ως κοινωνική ή πολιτική θέση, αλλά ως πατέρας τριών παιδιών. Και ως γιος ενός ζευγαριού. Είδα ότι πάντα υπήρχε μια εντελώς διακριτή σχέση με τον πατέρα και τη μάνα. Βλέπω ότι τα πρότυπα παίζουν ρόλο. Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι, μην μπερδευόμαστε σε αυτό. Αυτό θα το έλεγα και σε γυναίκες, που καμιά φορά δείχνουν να χάνουν υπέροχα γυναικεία χαρακτηριστικά μέσα στην κόντρα του ανταγωνισμού με τους άντρες. Αυτό το έχουν γράψει και μεγάλες φεμινίστριες. Δηλαδή γιατί να πεθαίνει η θηλυκότητα και να γινόμαστε όλοι νταλικέρηδες μέσα στην διεκδίκηση της χειραφέτησης;
Βλέπω π.χ. ότι τα παιδιά μου ζητάνε άλλα από τη μάνα τους και άλλα από μένα. Αλλού τους καλύπτω εγώ, αλλού αυτή. Τα κορίτσια κοιτάζουν τη μάνα τους με την οποία συζητούν τα θέματα που συζητάνε με μια μάνα και ο πιτσιρικάς κοιτάει εμένα. Στα γούστα του. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε σωστοί γονείς και πάντα θα αισθανόμαστε ένοχοι. «Ένοχοι» για το αν δεν κάναμε κάτι σωστά ως γονείς. Πάντα έχεις μία αμφιβολία και το σαράκι που σε τρώει, αν δεν είσαι χαζοχαρούμενος και ματαιόδοξος.
Οργανώσεις gay έχουν παρουσιάσει έρευνες σύμφωνα με τις οποίες τα παιδιά των gay ζευγαριών μπορούν κάλλιστα να είναι ισορροπημένα όπως και τα αντίστοιχα των straight. Ότι η σεξουαλικότητα δεν επηρεάζεται (δεν γίνονται αναγκαστικά λεσβίες ή gay) και ότι οι γονείς τους δεν τους ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις έρευνες αυτές, τις πιστεύω. Αλλά, ειδικά στις περιπτώσεις των ανδρικών ζευγαριών μου κάθεται πολύ πιο εύκολα η περίπτωση της υιοθεσίας. Το άλλο περιπλέκει την κατάσταση και νομίζω ότι την περιπλέκει για το παιδί. Εκεί κόλλησε και ο Γκαμπάνα κι όχι στην υιοθεσία. Στην υιοθεσία έχεις σώσει ένα παιδί από τη μιζέρια και ίσως το θάνατο, με αποτέλεσμα η σχέση να είναι πολύ δομημένη. Το παιδί θα το καταλάβει πολύ εύκολα μεγαλώνοντας. Γι΄αυτό και έκανε τη ρελάνς με το Viva La Mamma. Ακούγεται συντηρητικό…Είναι όμως; Μπορεί να γίνει ντεμοντέ κι η μάνα, που αν δεν κάνω λάθος είναι οι gay που την έχουν θεοποιήσει; Δεν έχεις παρά να κοιτάξεις στον ιταλικό νεορεαλισμό που προηγήθηκε του Γκαμπάνα. Εδώ όταν χωρίζουν τα straight ζευγάρια, όλοι οι ψυχολόγοι σου λένε ότι για το καλό τους, τα παιδιά πρέπει να μείνουν με τη μάνα τους, αν δεν είναι παλαβή.
Τώρα που το bullying έγινε της μόδας στα media, βλέπουμε παιδιά να υποφέρουν γιατί είναι χοντρά, αδύνατα, κοντά, ψηλά, γιατί είναι πιο γλυκά ή πιο φοβισμένα, γιατί δεν ξέρουν μπάλα. Είναι σκληρά τα παιδιά. Πολύ σκληρότερα από τους μεγάλους, όταν πρόκειται για το μεταξύ τους. Δεν έχουν κοινωνικό κόφτη ακόμη, δεν είναι politically correct. Πολλές φορές τα παιδιά δέχονται επιθέσεις σκληρότατες που γίνονται εναντίον των γονιών τους. Για το επάγγελμα τους, τα οικονομικά τους, την ηλικία τους κλπ. Στην περίπτωση αυτή τι θα συμβεί; Θα το αντιμετωπίζουν με ορθό τρόπο οι συμμαθητές του; Θα είναι το ίδιο τόσο οχυρωμένο; Όπως λένε «η αγάπη τα κάνει όλα»; Δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε εκτός Cocoon. Εκεί πέρα, έξω. Μακάρι να συμβεί το καλύτερο.
Σέβομαι τον καθένα που θέλει να έχει οικογένεια, γιατί μέσα σε αυτήν ολοκληρώνεται η ευτυχία. Η ευτυχία βέβαια είναι μια λέξη και μια κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μόνο κατ΄εξαίρεση. Δεν είναι μία μονιμότητα, μια ευθεία γραμμή. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, είμαστε ευτυχισμένοι. Δυστυχώς η ζωή είναι και άδικη και δύσκολη. Σέβομαι όλες τις επιλογές και ειδικά σεξουαλικού χαρακτήρα. Και δεν σέβομαι μόνο, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν με απασχολούν. Τόσο τις έχω μπαναλιζάρει στο μυαλό μου. Άλλωστε είναι γνωστό ότι το μόνο κράξιμο που έχω φάει είναι που άφησα «τις αδερφές να γράφουν τις απόψεις τους στα περιοδικά, άρα φταίω και για το φαινόμενο των gay». Αλλά δεν είναι όλα ισοπεδωμένα. Δεν είναι ό,τι καινούργιο και προοδευτικό. Δεν είναι και η παραδοσιακή οικογένεια για τον Καιάδα, ούτε έγινε κατά τύχη κάτι που υπάρχει εκατομμύρια χρόνια.
Εγώ στα παραπάνω σκέψεις κάνω. Μόνο. Στο ερώτημα για μένα «ποιος έχει δίκιο;» θα μπορούσε να απαντήσει μόνο η επιστήμη. Η κοινωνιολογία, η παιδοψυχιατρική, η παιδική ψυχολογία…Η επιστήμη είναι πάντα προοδευτική, γιατί δεν είναι άποψη ή πίστη. Αλλιώς θα τον καίγαμε κι εμείς τον Γαλιλαίο και τον Αϊνστάιν ή τον Χόκινγκ μαζί. Δε με ενδιαφέρει ποιος θέλει να κάνει παιδί. Με ενδιαφέρει μόνο το παιδί, και ποιος μπορεί να το μεγαλώσει υγιώς. Και εννοείται ότι αυτό το «υγιώς» δεν θα το προσδιορίσω εγώ ή εσύ.
Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το…”
