Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι «που κατάφερε να ζήσει, όπως ονειρεύτηκε» και το έκανε «ανεβαίνοντας στις μύτες των ποδιών του φωνάζοντας για την αλήθεια». Το όνομα του; Μίνως Θεοχάρης!
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Μίνως Θεοχάρης…». Πώς θες να συνεχίσουμε αυτή τη φράση;
Ένα αγόρι που κατάφερε να ζήσει όπως ονειρεύτηκε.
Ποια σημεία από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σου πορεία, θέλεις να αναφέρουμε;
Κάθε βήμα που έκανα ως τώρα στη δουλειά μου, με “ενηλικίωσε” και με εξέλιξε. Κάποια από αυτά τα βήματα τα θυμάμαι γιατί έχω περάσει καλά, κάποια επειδή μπορεί να αναγνωρίστηκαν και να θεωρήθηκαν επιτυχημένα.
Ξεκίνησα με την πρώτη ακρόαση της Μικρής Άρκτου ως τραγουδιστής. Αφετηρία μου στο θέατρο όμως ήταν οι παραστάσεις στην Νέα σκηνή του Εθνικού. Αργότερα η συνεργασία μου με τον Σταμάτη Φασουλή που σηματοδότησε την αρχή μου στο ελεύθερο θέατρο. Αυτά που θυμάμαι πιο έντονα είναι η ενασχόληση μου με το stand up σε μουσικές σκηνές (pomodoro – starz). H Στρέλλα η ταινία του Κούτρα. Το «Αν αργήσω κοιμήσου» η πρώτη μας σκηνοθεσία με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη. Ο ρόλος μου στο Rent. Το τηλεοπτικό βάπτισμα στο «Κάτω Παρτάλι». Και σίγουρα η πρώτη μου σκηνοθεσία στο Εθνικό η «Απλή μετάβαση» των Ευαγγελάτου- Καραμουρατίδη. Τα τελευταία χρόνια έχει μπει στην ζωή μου η τηλεόραση. Η συνεργασία μου με τον Νίκο Μουτσινά, το «Πάμε Δανάη», το Dot.
Θες να μου κάνεις και ένα σχόλιο για τη συμμετοχή σου στην ταινία «Στρέλλα»;
Θυμάμαι έντονα πως είχα ενθουσιαστεί με το σενάριο. Πήρα τον ρόλο μετά από δοκιμαστικό και αν δεν κάνω λάθος με επέλεξαν αφού αρνήθηκε η πρώτη επιλογή. Τότε, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς της Αθήνας -ακόμα είναι- με είχε παροτρύνει να αρνηθώ τον ρόλο για να μην τυποποιηθώ σε ένα ύφος χαρακτήρων. Θεωρούσε, όπως είπε, πως θα μου κάνει κακό και θα μου στερούσε την ευκαιρία να συστηθώ στο κοινό ως «ζεν πρεμιέ». Ευτυχώς ούτε κατάλαβα τότε τι εννοούσε, ούτε τον άκουσα.
Η παρουσίαση του dot, πώς προέκυψε;
Απρόοπτα και χωρίς πολλή σκέψη. Όπως όλα τα όμορφα στην ζωή. Βρισκόμουν σε διακοπές, μου τηλεφώνησε η Άλκηστις Μαραγκουδάκη και μέσα σε δύο μέρες είχα μιλήσει με τον Θανάση και την Νάνσυ και αφού μου είπαν ότι θα συνεργαστούμε με την Νάντια Μπουλέ, κλείσαμε αμέσως την δουλειά.
Πρόσφατα, διάβασα και ένα story σου για ένα ομοφοβικό περιστατικό που βίωσες σε ένα ταξί; Θες να μου μιλήσεις λίγο και γι΄αυτό;
Σοκαρίστηκα με αυτό που συνέβη αλλά στην πραγματικότητα δεν είχα πρόθεση να κάνω την ανάρτηση. Έτυχε να συμβεί μία μέρα πριν το pride της Αθήνας. Αυτό με έκανε να σκεφτώ. πως αν εγώ έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία και ακόμα ζω με τον φόβο του ότι υπάρχει η πιθανότητα να μου συμβεί κάτι τέτοιο… ψέματα. Δεν είναι φόβος πια. Μου συνέβη. Ξανά. Όπως μου έχει ξανασυμβεί. Μου συμβαίνει από το σχολείο, μετά στην σχολή, στην αγορά εργασίας. Με άλλο τρόπο κάθε φορά. Συμβαίνει όμως. Πώς λοιπόν μπορεί κάποιοι να αναρωτιούνται, γιατί γίνονται οι παρελάσεις; Οι παρελάσεις γίνονται γιατί έχουμε μεγαλώσει μέσα στον φόβο, στον εκφοβισμό, στην λογική του μην δώσουμε δικαιώματα, ίσως και να μην υπάρχουμε; Δεν ξέρω. Οι αρνητές της παρέλασης έχουν μάλιστα και το ακλόνητο επιχείρημα πως δεν παρελαύνουν οι ετεροφυλόφιλοι. «Αφού είμαστε ίσοι να μην παρελάσει κανείς.» Δεν περνάει καν από το μυαλό τους πως εκείνοι ούτε κινδυνεύουν, ούτε τους έχουν εκφοβίσει, κοροϊδέψει, βρίσει, δείρει και πολλά άλλα επειδή είναι ετεροφυλόφιλοι.
Πόσο σημαντικό είναι να μιλάμε ανοιχτά γι΄αυτά τα περιστατικά;
Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Για μένα προσωπικά το θέμα είναι να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να μιλάμε για αυτά. Να έχουμε το θάρρος να τα παραδεχτούμε και τη θέληση να γίνουμε καλύτεροι. Ήμουν κι εγώ απότομος εν προκειμένω. Για να αλλάξουμε αυτό που ζούμε, πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Πρώτα εγώ ο ίδιος είμαι δυσαρεστημένος από τον εαυτό μου, όταν έχω άστοχες συμπεριφορές, όταν δεν είμαι politically correct. Δεν με εξαιρώ. Πρώτα εγώ ζητώ συγνώμη για την ανεπάρκεια ή την αδυναμία μου. Πρέπει κάπως να ανοίξει ένας διάλογος. Έτσι μόνο ίσως κάτι αλλάξει. Είμαι πολύ περήφανος πάντως που κατάφερα να μιλήσω γι αυτό που συνέβη και δεν φοβήθηκα αυτή την φορά.
Πώς αυτοπροσδιορίζεται ο Μίνως Θεοχάρης;
Κρυμμένος δεν έχω υπάρξει ποτέ για να κάνω ξαφνικά coming out. Γι΄αυτο και βρίσκω αυτή την ερώτηση περιττή. Εγώ μέσα από αυτό που ξέρω να κάνω, μέσα από αυτό που είμαι, τον τρόπο που υπάρχω, νιώθω πως εδώ και χρόνια ανεβαίνω στις μύτες των ποδιών μου και φωνάζω για την αλήθεια, την ελευθερία και την ισότητα των φύλων. Και όποιος ακούσει. Ξέρεις τι ονειρεύομαι; Μία κοινωνία που κανείς δε θα χρειάζεται «να βγει από την ντουλάπα», γιατί κανείς δεν θα έχει υπάρξει εκεί μέσα. Που δεν θα χρειάζεται να ρωτάς ούτε να σου απαντάνε σε τίποτα από αυτά.
Είναι η τηλεόραση ένα πρόσφορο έδαφος για να μιλήσεις στην κοινωνία για ΛΟΑΤ+ δικαιώματα;
Όχι, δεν είναι η τηλεόραση ένα πρόσφορο έδαφος για να μιλήσεις καθαρά για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+. Είναι όμως ένα μέσον που δίνει ορατότητα στην κοινότητα και πιστεύω πως αν αυτό χρησιμοποιηθεί έξυπνα, δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Θεωρείς ότι ο ρόλος σου στη σειρά «Κάτω Παρτάλι» είχε στοιχεία καρικατούρας;
Κοίτα. Έχω νιώσει πολλές φορές να μου ασκείται μία πίεση να απολογηθώ για τον ρόλο μου στο Παρτάλι και δεν μου αρέσει καθόλου. Στο Παρτάλι όλοι οι ρόλοι είχαν στοιχεία κόμικ. Εγώ, λοιπόν, αυτό που κατά καιρούς έχει συμβεί με τον ρόλο του Μανώλη το βρίσκω ρατσιστικό. Γιατί να τον διαχωρίζουν τόσο πολύ από τους άλλους; Γιατί τέτοια εμμονή για μια δουλειά που είναι πασιφανές ότι πρόκειται για σουρεαλιστική κωμωδία. Κάπου χανόμαστε στην μετάφραση. Εγώ περήφανα έπαιξα τον Μανώλη. Όπως και την Angel στο Rent, τον Άλεξ στην Στρέλλα. Έπαιξα όσο πιο αυθεντικά μου επιτρεπόταν. Και του έδωσα και πολλά στοιχεία δικά μου. Εκτός αν είμαι και εγώ καρικατούρα- δεν ξέρω, μπορεί.
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για σένα;
Μιλάω μόνος μου στο σπίτι παριστάνοντας ότι δίνω συνεντεύξεις στα Αγγλικά.
φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
