Από την προηγούμενη βδομάδα και μέχρι και την άλλη Κυριακή (9 Απριλίου) η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση μεταφέρει το μέλλον του θεάτρου στο σήμερα, προβάλλοντας τρία νέα πρωτότυπα έργα, που προκρίθηκαν μέσα από το ετήσιο ανοιχτό της κάλεσμα. Με τις παραστάσεις να αγγίζουν σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα (queer ταυτότητες, σεξεργασία, πατριαρχία κ.α.) – δείχνοντας τον δρόμο για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον – εμείς συνομιλήσαμε με τα άτομα πίσω απο τις συγκεκριμένες (Future N.O.W.) δημιουργίες.
Σεισμός – Βασίλης Βηλαράς
Ο Σεισμός του Βασίλη Βηλαρά έρχεται να αναταράξει τις τεκτονικές πλάκες του υπαρκτού ρατσισμού και των φοβικών συμπεριφορών κάθε είδους, καθώς καλεί στη Μικρή Σκηνή non binary άτομα, τρανς θηλυκότητες, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, για να τραγουδήσουν τη ρητορική μίσους που υφίστανται καθημερινά, ακριβώς επειδή είναι αυτ@ που είναι. Ή, όπως ακούγεται στην παράσταση: «Απόψε θα μιλήσουμε για τη διαφορετικότητα: την αγαπημένη λέξη κυρίως των ανθρώπων που κυρίως δεν ανήκουν σε αυτή. Γιατί δεν έχω γνωρίσει ούτε ένα άτομο που να είναι διαφορετικό και να το δηλώνει».
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση; Πώς προέκυψε;
Είναι μια παράσταση που επεξεργάζεται την ανάγκη να υπάρχει η λέξη «διαφορετικότητα». Εμφανίζονται άτομα τα οποία φέρουν underrepresented ταυτότητες και μας μιλούν για αυτές. Βλέπουμε μια queer μετανάστρια, μια τρανς θηλυκότητα, ένα χοντρό σώμα, ένα σεξεργαζόμενο αγόρι και μια νεράιδα. Μας μιλάνε και μας τραγουδάνε το βίωμα του να φέρεις αυτές τις ταυτότητες 24/7. Τον πόνο αλλά και την ανάταση που φέρνει ο σεβασμός απέναντι στον εαυτό. Τα άτομα που συμμετέχουν στην παράσταση είναι φίλες μου, αγαπημένα μου πλάσματα και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα. Να φτιάξω μαζί τους ένα θεατρικό σύμπαν που να περιγράφει αυτό που ζούμε εμείς κάθε μέρα. Να ανοίξουμε ένα παράθυρο σε ανθρώπους που δεν έτυχε να συναναστρέφονται τέτοια υπέροχα άτομα, να δουν τι χάνουν.
Είναι η «διαφορετικότητα» ένας όρος που χρησιμοποιούν κυρίως τα άτομα που δεν ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Η διαφορετικότητα προϋποθέτει μια κανονικότητα. Και η λέξη «κανονικότητα» είναι τόσο άσχημα χρωματισμένη λόγω της εμμονής που έχει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με αυτήν. Όποτε είναι ήδη μια triggering λέξη. Είναι επίσης μια λέξη που χαίρονται να χρησιμοποιούνε προνομιούχα άτομα για να δείξουν ότι έχουν κοινωνικούς προβληματισμούς. Είναι μια λέξη που θίγει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού με τον τρόπο που χρησιμοποιείται. Ωστόσο, ναι, μάλλον είμαστε διαφορετικοί. Απλά στα δικά μου μάτια αυτό σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι.
Είναι ο «Σεισμός» μια παράσταση επανοικειοποίησης της ρητορικής μίσους που βιώνουν οι μη κυρίαρχες κοινωνικές ταυτότητες;
Είναι μια παράσταση της οποίας το κείμενο βασίζεται πολύ στα hate comments. Μεγάλο κομμάτι των όσων ακούγονται είναι σχόλια που έχουν γράψει ανώνυμα, απρόσωπα άτομα κάτω από posts, με στόχο να μας πληγώσουν. Εμείς πήραμε αυτά τα σχόλια, τα φέραμε τούμπα και τα χρησιμοποιούμε για να γιορτάσουμε αυτά για τα οποία μας κατηγορούν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος για μένα. Τα όπλα τους είναι η παιδική μας χαρά. Και δεν τους κρατάμε κακία. Απλά έχουμε να τους πούμε το εξής: «Μας λέτε ότι είμαστε ανώμαλες. Το ξέρουμε, και το ίδιο ευχόμαστε για εσάς. Η ομαλότητα πάντα ήταν βαρετή».
Call me sugar – Χριστίνα Κυπραίου & Μιχάλης Πητίδης
Το Call Me Sugar της Χριστίνας Κυπραίου και του Μιχάλη Πητίδη είναι μια σπονδυλωτή θεατρική performance που πραγματεύεται με χιούμορ θέματα όπως η εμπορευματοποίηση του φετιχισμού, τα ταμπού, τα στερεότυπα, η μοναξιά και η σεξουαλικότητα μέσα από τον χώρο της online σεξεργασίας. Όπως αναφέρει ένας ήρωας του έργου: «Η φαντασία είναι πολύ πιο αληθινή, αυθεντική και πολύ πιο ικανοποιητική από οποιαδήποτε ερωτική συνάντηση.»
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση; Πώς προέκυψε;
Το Call me Sugar είναι μια σπονδυλωτή παράσταση που φτιάχτηκε για το φεστιβάλ future now στη Στέγη. Είναι μια παράσταση για τη μοναξιά, τη σεξουαλικότητα, τις επιθυμίες και την εργασία. Μια περφόρμανς φτιαγμένη από υλικό έρευνας, χιούμορ, προσωπικές εξομολογήσεις και ιστορίες μυθοπλασίας. Ξεκινήσαμε κάνοντας έρευνα σχετικά με τον τομέα της online σεξεργασίας. Είναι ένας σχετικά νέος τρόπος εργασίας στην Ελλάδα που προσφέρει οικονομικές προοπτικές και μοιάζει να ανθεί. Κάναμε πολλές συνεντεύξεις με άτομα που δουλεύουν στον τομέα αυτό όπως επίσης και με ακαδημαϊκούς οι οποίοι ειδικεύονται στην πορνογραφία. Και κάπως έτσι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε πράγματα που μας ενδιαφέρουν και που θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα έργο σχετικά με αυτά. Ο τομέας της σεξεργασίας δεν ήταν το θέμα, αλλά μέσα από το online περιβάλλον της κάνουμε ένα έργο με τα θέματα που μας αφορούν.
Ποια θα λέγαμε πώς είναι η «κανονικότητα της σεξουαλικότητας» σήμερα;
Ποιος ορίζει το τι είναι κανονικό και τι μη κανονικό; Το κάθε άτομο θα πρέπει να επιλέγει το πως θα ορίζει το σώμα του και τη σεξουαλικότητά του όπως το ίδιο επιθυμεί. Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι κάτι εύκολο να συμβεί. Υπάρχουν πολλά ηθικά όρια που μας περιορίζουν. Η κανονικότητα είναι μία έννοια εχθρική και βίαιη. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις απ’ αυτήν. Δυστυχώς ακόμα αντιμετωπίζουμε όρια και περιορισμούς που κατασκευάστηκαν αιώνες πριν και δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Στον ερωτισμό και την σεξουαλικότητα υπάρχει μόνο ένας περιορισμός: η συναίνεση. Όταν υπάρχει συναίνεση είναι όλα κανονικά.
Είναι τελικά η φαντασία πολύ πιο ικανοποιητική από οποιαδήποτε ερωτική συνάντηση;
Εξαρτάται την περίπτωση. Η φαντασία προηγείται της πραγματικότητας. Η φαντασία είναι αυτή που μπορεί να φτιάξει τα πάντα αλλά μπορεί και να τα καταστρέψει. Η πραγματικότητα μπορεί να συμβαδίσει μαζί της ή να την κοντράρει. Όλοι μας καταφεύγουμε στην φαντασία. Είναι απαραίτητη για την ζωή μας. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε αλλά συμβαίνει συνέχεια. Λέμε ψέματα στον εαυτό μας και κατασκευάζουμε συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε και πολλές φορές το κάνουμε χωρίς να το ελέγχουμε ή να το διαχωρίζουμε από την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ο χώρος που ζούμε αλλά χωρίς την φαντασία θα ήταν ένας χώρος εντελώς αφιλόξενος για την ζωή.
Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως – Ζωή Σιγαλού & Μαρίνα Σιώτου
Με το έργο Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως, η Ζωή Σιγαλού και η Μαρίνα Σιώτου μάς συστήνουν μια ολόδική τους εκδοχή ενός Χορού του «εδώ και τώρα» όπου μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία και πως είναι να μεγαλώνεις ως θηλυκότητα στη γενιά των Millenialls και της Gen Z. Γιατί, όπως λένε οι ίδιες στο έργο τους, «τώρα, ήρθε η στιγμή να πάρουμε ό,τι απέμεινε και να το κάψουμε. Να καεί για να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες σαν φοίνικας. Ξεσηκωθείτε».
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση; Πώς προέκυψε;
Από την αρχή θέλαμε να γράψουμε ένα κείμενο με πρωταγωνιστή έναν Χορό αρχαίου δράματος. Ήμασταν επηρεασμένες από το κείμενο των Περσών του Αισχύλου το οποίο προετοιμάζαμε για πτυχιακές εξετάσεις στη δραματική σχολή. Κάτι μας τραβούσε στη συλλογικότητα του Χορού, έχει κάτι το επικό, με φοβερό ύψος. Ήρθε ο κόβιντ και όλα σταμάτησαν. Η καραντίνα, η παύση του κόβιντ μας “ξύπνησε”. Γράψαμε και γυρίσαμε 2 μικρού μήκους ταινίες DIY. Και ξαφνικά βλέπουμε το open call του ινστιτούτου Γκαίτε για νέους συγγραφείς. Λέμε θα στείλουμε και ότι γίνει. Μας δέχτηκαν και ξεκίνησε ένα ταξίδι που ούτε φανταζόμασταν. Zooms, workshops, feedback, υπέροχοι άνθρωποι. Σε διάρκεια ενάμιση χρόνου η ιδέα άλλαξε πολύ. Ο Χορός μετατράπηκε σε έναν σύγχρονο Χορό θηλυκοτήτων -επηρεασμένο από το ξέσπασμα του #metoo, γυναικοκτονιών- που μιλά για όλα αυτά, όχι θρηνώντας αλλά γιορτάζοντας και υμνώντας τη ζωή και την αγάπη. Την σωστή αγάπη.
Γιατί το σημείο συνάντησης είναι οι γυναικείες τουαλέτες;
Είναι ένας ασφαλής χώρος, που αφήνει πολλά περιθώρια συνάντησης. Εκεί μέσα υπάρχει μια περίεργη οικειότητα. Μπορείς να μοιραστείς δύο κουβέντες χωρίς να είναι άβολο, να φτιαχτείς, να ζητήσεις βοήθεια, να αποφορτιστείς, πάρα πολλά. Είναι μια κλειδαρότρυπα σε έναν πολύ προσωπικό feminine κόσμο. Ένα female gaze για το πως αντιμετωπίζουν οι θηλυκότητες στιγμές ευαλωτότητας, τρυφερότητας σύμπνοιας.
Πόσο η πατριαρχία επηρεάζει σήμερα τη ζωή των θηλυκοτήτων;
Πάρα πολύ. Δεν ξέρουμε ειλικρινά αν θα την από τινάξουμε ποτέ από πάνω μας γιατί είναι ριζωμένη βαθιά, υποσυνείδητα μέσα μας. Μας επηρεάζει από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Εσένα και ολ@ γύρω σου. Σε σημείο που νιώθουμε ότι η ύπαρξη μας δεν είναι αυθύπαρκτη. Ορίζεσαι και υπάρχεις για να ικανοποιήσεις κάποιον άλλον. Επηρεάζει τα πάντα, το τι φοράς, το πως στέκεσαι, πως περιποίησε, συμπεριφορές, αντιλήψεις, φιλοδοξίες. Οι θηλυκότητες δεν ζητούν πολλά. Μόνο χώρο. Χώρο για ορατότητα. Χώρο για άνθιση και ισότητα. Πολύ είναι αυτό;
Πληροφορίες
Τοποθεσία: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Συγγρού 107)
Ημερομηνίες: 23 Mαρτίου 2023 – 9 Απριλίου 2023
Πέμπτη έως Κυριακή
18:00 Call me sugar | Στο -1 της Στέγης
20:00 Σεισμός | Μικρή Σκηνή
22:00 Perseids ή πώς να παρτάρετε αγρίως | Στο -1 της Στέγης
