Οι δέκα καλύτερες ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες για το 2020

Οι κινηματογράφοι έκλεισαν, τα franchise καθυστέρησαν, το 2020 ήταν μια καταστροφική χρονιά για την τέχνη και τους ανθρώπους που εργάζονται γι’ αυτήν. Όμως, οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες και χαρακτήρες το 2020 είχαν περισσότερη ορατότητα από ποτέ.

Εδώ έχουμε τις καλύτερες ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες του 2020:

10) The Prom

Τι να πούμε για το θλιβερό, αλλά και πολύσυζητημένο Prom; Θα έπρεπε να είναι η απόλυτη δόξα για τον Ryan Murphy. Αντίθετα, ήταν μια καταστροφή για τον James Corden, του οποίου το στρατόπεδο υψηλής τάσης προκάλεσε άνευ προηγουμένου διαμάχη.

Τώρα που η σκόνη – και οι πούλιες – έχουν κατακάτσει, ας επικεντρωθούμε σε κάτι καλό γι’ αυτήν την ταινία: συγκεκριμένα, στη Meryl Streep ως zingy ντίβα του Broadway.

9) Portrait of the Lady on Fire

Εάν το Prom είναι πάρα πολύ για εσάς, το Portrait of the Lady on Fire ίσως είναι πολύ λίγο. Μια επώδυνη, μυστηριώδης ενέργεια (και αυτό το όνομα!) υπαινίσσεται μια κορύφωση που αποδεικνύεται αόριστη.

Η πλοκή – είμαστε στον 18ο αιώνα. Η αγάπη απαγορεύεται – είναι κάπως μίνιμαλ. Αλλά ποια δε λατρεύει ένα φόρεμα με φουρό σε μια παραλία; Ή ένα πιάνο;

Εκτός αυτού, η άψογη φωτογραφία και η απλότητα της ιστορίας ενισχύουν τις σταθερές κεντρικές ερμηνείες. Η Adèle Haenel είναι η Marianne και η Noémie Merlant η θλιμμένη Héloïse.

Περιμένετε έντονα βλέμματα, μακριά μαλλιά και γυναικείο καστ.

8) Monsoon

Μια άλλη όμορφη αλλά υποτιμημένη ταινία είναι το Monsoon, στην οποία πρωταγωνιστεί ο αστέρας του «Crazy, Rich Asians», Henry Golding ως Kit. Ένας ταξιδιώτης σε πένθος που, στην πόλη του Ho Chi Minh, ξεκινά μια ουσιαστική σύνδεση με τον όμορφο ξένο Lewis (Parker Sawyers).

Η υπέροχη, νατουραλιστική ερμηνεία του Golding είναι τόσο συναρπαστική – θυμίζει τους Tom Cullen και Chris New στο «Weekend» (2011) – σχεδόν νιώθετε ότι ταξιδεύετε μαζί του. Μια συνηθισμένη συνάντηση με έναν χαριτωμένο άντρα σε ένα τρένο, για παράδειγμα, είναι εντελώς ασήμαντη, αλλά είναι τόσο αληθινό για τη ζωή.

Ακόμα, σε όλη τη διάρκεια των κάτι λιγότερο από 84 λεπτών, το συναισθηματικό ταξίδι του Kit ξεδιπλώνεται και εκφράζεται…

7) Ma Rainey’s Black Bottom

Μια ταινία που μπορεί και να μπορούσε να έχει ωφεληθεί από επιπλέον 10 ή 20 λεπτά – αν και δεν είναι λιγότερο ισχυρή. Πρόκειται γι’ αυτήν η αδιάφορη ιστορία μίας ημέρας στη ζωή της Mother of the Blues Gertrude Pridgett, ή της Ma Rainey.

Η Viola Davis ερμηνεύει τον ρόλο σε άλλο επίπεδο καταπληκτικά, καταγράφοντας ένα άλμπουμ και παλεύοντας με τον μισογυνισμό και τον ρατσισμό σε μία αγχωτική, γεμάτη μέρα στο Σικάγο της δεκαετίας του ’20.

Η Taylour Paige είναι η διασκεδαστική φίλη της Ma Dussie, αν και η σχέση τους δεν εξερευνάται πολύ. Όταν μάλιστα εμφανίζεται ο Levee (Chadwick Boseman) η χημεία είναι εμφανής και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη.

Πράγματι, ο σταρ του «Black Panther» Boseman κλέβει την παράσταση. Η τελευταία του εμφάνιση στην ταινία είναι συγκλονιστική, γεμάτη μάχη ελπίδας και απελπισίας. Θα ευχόμαστε μόνο να είχε δοθεί στον ίδιο και στη Davis λίγο περισσότερος χρόνος να αλληλεπιδράσουν. Το ίδιο και για τον Davis και την Paige.

6) Falling

Ο James Corden δεν ήταν ο μόνος διάσημος στρέιτ ηθοποιός που ενσάρκωσε έναν γκέι χαρακτήρα φέτος … παρόλο που ο Viggo Mortensen, ο Aragorn του «The Lord of the Rings» έφτασε σε πολύ λιγότερες αντιπαραθέσεις με την ευγενική του ερμηνεία στο «Falling».

Όπως το «Monsoon» και το «Portrait», και σε αντίθεση με τα «The Prom» και «Ma Rainey», το «Falling» αφορά και πάλι σε μια ήσυχη, στοχαστική διαδρομή, που χρειάζεται ένα ποτήρι κρασί και την πλήρη προσοχή σας για να απολαύσετε.

Ο Mortensen ενσαρκώνει τον John, έναν σύζυγο, πατέρα και γιο που προσπαθεί να ανταπεξέλθει και στους τρεις ρόλους του, όταν ο πατέρας του Willis – ένας λειτουργικά γκρινιάρης Lance Henricksen – έρχεται για να μείνει.

Μια ασυμβίβαστη μελέτη για την άνοια, όπου η σεξουαλικότητα είναι σταθερά ένα βασικό θέμα – ακόμα κι αν η προκατάληψη του Willis φαίνεται στοιχειώδης – Το «Falling» δεν είναι εύκολο να το παρακολουθήσεις. Αλλά οι ερμηνείες είναι υπέροχες, και η αγάπη ανάμεσα στον Willis και την εγγονή του είναι ένα καθοδηγητικό φως.

5) Disclosure

Η κακοποίηση που στοχοποιεί τρανς άτομα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα κοινωνικά μέσα και στη ζωή είναι πιο τοξική και αδυσώπητη από ποτέ φέτος. Θυμηθείτε την τρομακτική επίθεση που αντιμετώπισε η Laverne Cox αυτόν τον μήνα.

Το «Disclosure» είναι ένα τονωτικό στο μούδιασμα που προκαλεί η πρόοδος που συνοδεύεται από τόση κακοποίηση: ένα σαφές, έξυπνο ντοκιμαντέρ σχετικά με την τρανς αναπαράσταση στην τηλεόραση και το σινεμά, που βάζει τα πάντα σε μια ξεκάθαρη οπτική.

Άνθρωποι που χώρου, από την Cox έως τον Chaz Bono και την Candis Cayne μιλούν σχετικά με το θέμα, ενώ μοιράζονται τις δικές τους επαγγελματικές εμπειρίες.

Συνδυάζει ισχυρά συναισθήματα, από το θυμό και την ενοχή για τα αηδιαστικά αστεία και τα στερεότυπα των πιο αγαπημένων ταινιών του παρελθόντος μέχρι την απόλυτη έκπληξη του ρυθμού της αλλαγής της τελευταίας δεκαετίας.

4) The Boys In the Band

Άλλο ένα χρυσό περιεχόμενο του Netflix, και άλλο ένα έργο του Ryan Murphy (θα είναι τόσο παραγωγικός και το 2021, να ξέρετε). Το «Boys in the Band» μπορεί να υπερηφανεύεται για το εκρηκτικό του casting, αυτή τη φορά με τη μορφή αρκετών ηθοποιών που είναι γκέι και ενσαρκώνουν γκέι χαρακτήρες.

Είναι αναμφισβήτητα συναρπαστικό να βλέπουμε τους Matt Bomer, Charlie Carver, Andrew Rannells και άλλους να μοιράζονται την οθόνη. Ένας υπερβολικός Jim Parsons ηγείται ως ο τεταμένος χαρακτήρας της Clarissa Dalloway, Michael, υιοθετώντας μια φιγούρα εσωτερικευμένου μίσους για τους ομοφυλόφιλους σε ένα πάρτι γενεθλίων από την κόλαση, κάπου στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70.

Πρόκειται για ένα χάος συναισθημάτων.

Και όσο πιο πολλά γίνονται, τόσο πιο πολύ θέλουμε να μάθουμε περισσότερα για αυτούς τους πολύχρωμους χαρακτήρες. Τι συνέβη στη συνέχεια στις βασανισμένες ζωές τους;

3) End of the Century

Μια ακόμη ιστορία σεισμικών συνδέσεων που σχηματίζονται ενάντια στις πιθανότητες, το «End of the Century» χρησιμοποιεί ακόμα πιο ήπιους, ζωηρούς τόνους – αλλά αφηγείται μια ιστορία που όχι μόνο ξεπερνά τον χρόνο αλλά, πιθανώς, και τα σύμπαντα.

Η κεντρική παραδοχή της ταινίας είναι τόσο φιλική όσο είναι παράλογη: η γλυκιά χαμένη ψυχή Ocho (Juan Barberini) είναι ένας ομοφυλόφιλος άντρας στα τέλη της δεκαετίας του ’30 που απολαμβάνει ένα καυτό ραντεβού με τον άγνωστο Javi (Ramon Pujol).

Λίγο αργότερα ο Javi ρίχνει μια βόμβα: είχαν συναντηθεί στην πραγματικότητα για πρώτη φορά πριν 20 χρόνια, κάτω από αρκετά αξέχαστες συνθήκες, ίσως καταπιεσμένες από τον Ocho.

Θα θαυμάσετε την οπτική του «End of the Century»: στην πραγματικότητα δύο παιδιά κάνουν σεξ και ελαφριά κουβέντα, για να περάσουν το Σαββατοκύριακο, αλλά το νόημά του αυξάνεται εκθετικά καθώς ρωτάει άμεσα, βαθιά «τι θα γινόταν αν;» τύπου ερωτήσεις των πρωταγωνιστών και του κοινού.

2) Happiest Season

Μια χριστουγεννιάτικη ρομαντική κωμωδία με χαριτωμένες λεσβίες αντί για στρέιτ; Η Kristen Stewart ως Abby και η Mackenzie Davis ως η σύντροφός της παίζουν σε ένα λαμπερό σενάριο/σκηνοθεσία από την Clea DuVall. Οπότε, αυτή η ταινία δεν είναι μόνο η καλύτερη εορταστική rom-com της χρονιάς … είναι η καλύτερη rom-com εδώ και χρόνια.

Η Abby αναγκάζεται να επιστρέψει στην ντουλάπα, για να περάσει τα Χριστούγεννα με τη συντηρητική οικογένεια της Harper, οπότε ακολουθεί ένα φρικτό σύνολο περιστατικών, που δεν είναι μόνο για γέλια. Στην πραγματικότητα, η πίεση στα κορίτσια και στη σχέση τους ξεδιπλώνεται με λεπτομέρειες. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που ένας στρέιτ άνδρας σκηνοθέτης θα μπορούσε να το αποδώσει αυτό.

Η τοξικότητα της οικογένειας της Mackenzie δεν υπάρχει. Ιδιαίτερα αυτή της αφόρητα σφιχτής μητέρας της, που έπαιξε στην τελειότητα η Mary Steenburgen.

Με πολύ λίγα ελαττώματα, όπως ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και πάρα πολύ γρήγορα είναι μία ΛΟΑΤΚΙ+ ταινία που θέλετε να δείτε.

1) Saint Maud

Αν εξαιρέσουμε το «Hellbent» οι ταινίες τρόμου ιστορικά είχαν περιεχόμενο εντελώς άσχετο με ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες.

Φέτος, το σούπερ σαχλό και αλλά συμπεριληπτικό «Freaky» (θα ήταν ο αριθμός 11 σε αυτήν τη λίστα) σηματοδότησε ένα κύμα αλλαγής, ωστόσο – όπως και το «Saint Maud», συμμετέχει σε ένα αυξανόμενο πάνθεον καλλιτεχνικών ταινιών «elevated horror» τα τελευταία χρόνια, ευνοώντας πραγματικά θέματα ενηλίκων, όπως ο ψυχολογικός τρόμος.

Σε αυτό, η Morfydd Clark παίζει τη Maud, μια νοσοκόμα με θρησκευτικό ζήλο που βρίσκεται σε μια αγγλική παραθαλάσσια πόλη, φροντίζοντας τη λαμπερή πρώην χορεύτρια Amanda (Jennifer Ehle), η οποία βρίσκεται σε μια ταχέως φθίνουσα κατάσταση υγείας.

Η Ehle είναι όμορφη και αποφασισμένη να ζήσει μέχρι το πικρό τέλος, με ερωμένες δίπλα της.

Η Clark, εν τω μεταξύ, ενσαρκώνει τη Maud. Μπορεί να είναι ή να μην είναι στρέιτ, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας: η αρχική της ενόχληση με τη σεξουαλικότητα της Ehle στην πορεία φανερώνεται ότι αφορά σε κάτι διαφορετικό. Δίνεται η εντύπωση ότι η παράνοια της Maud θα ήταν η ίδια αν ήταν γκέι, στρέιτ ή ασεξουαλική… και αυτό είναι αναζωογονητικό.

Η επίδραση των δύο γυναικών η μία με την άλλη είναι αμφίσημη, αλλά η διεισδυτική πρωταρχική εστίαση της ταινίας είναι πάντα παρούσα στη σχέση μεταξύ της Maud και του θεού της – ή μήπως είναι στο μυαλό της Maud; Έτσι, θέματα αγάπης, φύλου, σεξουαλικότητας και πέρα από αυτά καθίστανται παρεπόμενα.

Επιτέλους, αυτή είναι πραγματικά μια φανταστική ταινία, η οποία τυχαίνει να έχει έναν τρόμο, όπου μία από τις πρωταγωνίστριες (ή πιθανώς και οι δύο) τυχαίνει να είναι κουήρ. Δείτε την.