Ας ξεκινήσουμε με αυτό. Ο Λοιμός, η μουσική παράσταση του Βασίλη Βηλαρά που κάνει πρεμιέρα αύριο στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, δεν είναι σαν τις άλλες. Ίσως, γιατί είναι σαν όλα αυτά που γεμίζουν καθημερινά τα newsfeed μας. Με την πατριαρχία, τον σεξισμό, τα give aways, τις γυναικοκτονίες, την ομοφοβία, τον φασισμό, την αστυνομική βία και τον παραλογισμό των dating apps να γίνονται τραγούδια, ζητήσαμε από τον Βασίλη να μας μιλήσει για αυτή τη μουσική performance με θέμα το τσίρκο που λέγεται Ελλάδα.
→«Την περίοδο της καραντίνας αισθάνθηκα ότι επαναπροσδιορίζω τη σχέση μου με το θέατρο και τις παραστατικές τέχνες γενικότερα. Κατάλαβα ότι τα συμβατικά θεατρικά κείμενα δεν με αντιπροσωπεύουν και δεν συνδιαλέγονται με οτιδήποτε με αφορά. Τα μεγάλα νοήματα είναι φυσικά εκεί, αλλά αυτά δεν μου είναι αρκετά πλέον. Με αφορά η σημερινή θέση της γυναίκας, η εσωτερικευμένη ομοφοβία των gay ανδρών, η αστυνομική βία της τωρινής κυβέρνησης, η τοξικότητα των σχέσεων την εποχή των σόσιαλ μίντια, οι ρώγες που επιτρέπεται να ποστάρουμε και εκείνες που δεν επιτρέπεται, ολόκληρη η πατριαρχία και η ετεροκανονικότητα από την οποία παλεύουμε να απεμπλακούμε καθημερινά. Και τέτοια ζητήματα δεν συναντάμε συχνά στα θεατρικά έργα. Όποτε θέλησα να φτιάξω το θέατρο που θα ήθελα να βλέπω, ένα θέατρο που δεν συνομιλεί με τον Τσέχωφ, τον Σαίξπηρ ή ακόμα και τη Σάρα Κέιν. Έπρεπε να φτιαχτεί από το μηδέν. Αν φτιάχτηκε. Κάπως έτσι ξεκίνησε και αρθρώθηκε η ιδέα του Λοιμού.»
→ «Δεν είναι δύσκολο να μιλήσεις για όλα αυτά τα θέματα σε μια παράσταση. Κατά τη γνώμη μου, δύσκολο είναι να κάνεις ένα θέατρο που δεν μιλάει για όλα αυτά. Αυτό με φρικάρει φέτος. Ότι δύο χρόνια μετά από μια κοινωνικοπολιτική συνθήκη που έφερε τα πάνω κάτω, οι καλλιτέχνες στην πλειοψηφία τους προτιμάνε ξανά τη φιλοσοφία από την αληθινή ζωή.»
→ «Αν πρέπει να υπάρχει ένας απώτερος σκοπός στο έργο, μάλλον είναι να αναγνωρίσουμε το μερίδιο ευθύνης που έχουμε στο πόσο σαθρό οικοδόμημα είναι η κοινωνία. Ότι το πρόβλημα είμαστε τόσο εμείς όσο και οι περιβόητοι «άλλοι». Εμείς μιλάμε για όλα αυτά μέσα από μια ελαφράδα, με χιούμορ και μουσική και πάλι μας σοκάρει. Υποθέτω ότι κάθε γενιά θεωρεί πως η ελληνική κοινωνία δεν πάει καλά. Και Αριστοφάνη να διαβάσεις, και Ξενόπουλο, και Διδώ Σωτηρίου, και Σαμαράκη, ακόμα και Χρυσηίδα Δημουλίδου, θα δεις ότι η κοινή συνισταμένη είναι πως πολιτικά και κοινωνικά υπάρχει έκπτωση αξιών. Άρα δεν έχουμε την πρωτοκαθεδρία σαν εποχή στην σαπίλα. Απλά ευτυχώς πλέον μιλάμε με ειδικότερους όρους για αυτά που μας καταπιέζουν.»
→ «Πολλά προβληματικά τραγούδια συνεχίζουν και κάνουν καριέρα στα ραδιόφωνα και τις συναυλίες επειδή τους φοράμε το προσωπείο του πάθους. Πάθος όμως δεν σημαίνει δολοφονία, ούτε έστω ποιητικά. Αν ο στίχος λέει «θα σε σκοτώσω επειδή πήγες με άλλον» λυπάμαι αλλά είναι προβληματικό. Δεν είναι σέξι. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι πρέπει να εξαφανιστούν αυτά τα τραγούδια. Όντως γράφτηκαν σε μια εποχή που ο διάλογος ήταν εντελώς αλλού. Αλλά να ξέρουμε τι τραγουδάμε, παιδιά. Και βλέπουμε πως προχωράμε.»
→ «Είμαι ένας queer καλλιτέχνης που προσπαθεί να κάνει εικόνα το χάος μέσα στο κεφάλι του. Επίσης, περιμένω με τρόμο τις εκλογές γιατί δεν υπάρχει ελπίδα και εναλλακτική λύση στο τσίρκο που ζούμε.»
Πληροφορίες
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11364 Κυψέλη, Αθήνα
Κάθε Τετάρτη, από τις 2 Μαρτίου μέχρι τις 25 Μαΐου | 21:00
