Ομοφοβία, κακοποιητικές οικογενειακές σχέσεις, σεξουαλική παρενόχληση. Μια συζήτηση με τον ηθοποιό Γιώργο Παπαπαύλου για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και που μας αναγκάζουν να πάρουμε – επιτέλους- θέση.
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στην παράσταση «Οι Lyons»;
Με κάλεσε η Ρείνα Εσκενάζυ, η σκηνοθέτης μας και μου πρότεινε αυτό το έργο! Το διάβασα μου άρεσε. Επίσης, αυτή η πρόταση με βρήκε σε μια στιγμή που ήθελα πολύ να κάνω κωμωδία. Eίναι κάτι που ελάχιστες φορές μου προτείνουν και είναι και λίγες οι καλές κωμωδίες με έξυπνο χιούμορ και στέρεους χαρακτήρες! Μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διάφορα είδη χωρίς, όμως, να χάνω το αισθητικό μου μέτρο, χωρίς δηλαδή να κάνω εκπτώσεις σε αυτό που εγώ θεωρώ καλό και ουσιαστικό θέατρο! Παράλληλα είμαι και στο θέατρο Πόρτα στο αριστούργημα του Καλδερόν: Ο γιατρός της τιμής του, σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απο το The Lyons. Και βρίσκω μεγάλη πρόκληση να μπορώ να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε τόσο διαφορετικές δουλειές και σε τόσο διαφορετικούς ρόλους!
«Ομοφοβικός πατέρας – γκέι γιος». Πώς διαχειρίζεται το έργο τη σχέση αυτή και πόσο τελικά αντικατοπτρίζει την ελληνική κοινωνία; Κατά τη γνώμη σου, πόσο επηρεάζει η αποδοχή (ή μη) των γονιών τη ψυχοσύνθεση των παιδιών τους;
Ένας ομοφοβικός πατέρας που σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο απορρίπτει, μειώνει και κακοποιεί λεκτικά τον ομοφυλόφιλο γιο του, ακόμα και λίγες στιγμές πριν πεθάνει και απο την άλλη ο ομοφυλόφιλος γιος που μέχρι την τελευταία στιγμή επιζητά την αποδοχή του γεννήτορά του και που ενώ εξωτερικά δείχνει να αντέχει και να ξεπερνά αυτή την απόρριψη, προβάλλοντας μια επιτυχημένη ζωή, εν τούτοις συντρίβεται ψυχικά αφού δεν μπορεί με τίποτα να συνδεθεί με τους ανθρώπους και να συνάψει υγιείς σχέσεις!
Η ελληνική κοινωνία θα το ξαναπώ και θα το λέω συνέχεια, όπως οφείλουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε στο στρατόπεδο της προόδου και της αποδοχής του άλλου, είναι μια βαθιά συντηρητική κοινωνία που έχει πληγώσει και συνεχίζει να το κάνει, πολλούς, πολλές και πολλά! Κάποια μικρά βήματα έχουν γίνει αλλά δεν είναι αρκετά! Οι γκέι, οι λεσβίες, οι τρανς, οι αμφιφυλόφιλοι και όλοι όσοι δεν είναι στρέιτ έχουν υποφέρει πολλά! Ανοίξτε τα μάτια σας, τα αυτιά σας και κυρίως την καρδιά σας και δείτε τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός. Σήμερα που οι πληροφορίες και η γνώση είναι εύκολα προσβάσιμες, δεν έχουμε πια καμία δικαιολογία! Όσοι αποφασίζουν να κάνουν παιδί, δηλαδή όσοι θέτουν υποψηφιότητα για -τον άγιο αλλά εξωφρενικά απαιτητικό- ρόλο του γονιού να θυμούνται πως η αποδοχή του παιδιού απο τους γονείς το επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό! Η αποδοχή τους επιτρέπει να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους, όπως τα ίδια το επιθυμούν και να γίνουν οι ενήλικες που τα ίδια θα επιλέξουν, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τις προσδοκίες των γονιών. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος τα παιδιά να κόψουν και να ράψουν τις συμπεριφορές και τις επιθυμίες τους με στόχο να κερδίσουν την αποδοχή του γονιού. Σε αυτή την περίπτωση δεν αναπτύσσουν τον αληθινό εαυτό τους.
Ο πατέρας του χαρακτήρα που υποδύεσαι ζει τις τελευταίες του στιγμές. Τι σημαίνει αυτό για τον χαρακτήρα σου;
Για τον Κέρτις σημαίνει ότι έχει μια τελευταία ευκαιρία να τα βρει με τον πατέρα του και να πάρει, έστω και τώρα, την τελευταία στιγμή την αποδοχή που αποζητά σε όλη του τη ζωή! Γιατί, όταν ο πατέρας πεθάνει θα είναι τρομερά δύσκολο για να επουλωθούν τραύματα! Οι ψυχολόγοι λένε ότι τα θέματα με τους γονείς μας πρέπει να τα λύνουμε όσο είναι ακόμα ζωντανοί, μετά το πράγμα δυσκολεύει!
Θέλω, όμως, να σου πω ότι ακόμα και την τελευταία στιγμή ο πατέρας αρνείται οποιαδήποτε γέφυρα επικοινωνίας του ρίχνει ο γιος του. Και αυτό που περιγράφει ο Νίκι Σίλβερ, ο συγγραφέας του έργου, είναι κάτι σύνηθες. Συμβαίνει και είναι τραγικό να είσαι γονιός, να πεθαίνεις και να μην έχεις πάρει μυρωδιά του τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Λυπάμαι όλους αυτούς που έφυγαν χωρίς να μπορούν να δώσουν άρα και να πάρουν ουσιαστική αγάπη. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής αυτοί δεν με νοιάζουν τόσο, όσο όλα αυτά τα παιδιά που γεννήθηκαν απο συναισθηματικά προβληματικούς γονείς, εγκλωβισμένους μέσα στην φυλακή του «τι θα πει ο κόσμος» και αναγκάστηκαν μια ζωή να παλεύουν να επουλώνουν τόσο μεγάλες και βαθιές πληγές!
Θα το πω γιατί εδώ που φτάσαμε δεν έχει κανένα νόημα να μασάμε το λόγια μας, το να θες γίνεις γονιός δεν μπορεί να υπακούει μόνο στο ένστικτο της αναπαραγωγής, πρέπει να έχεις και τα κότσια να είσαι γονιός, να μπορείς δηλαδή να αποδέχεσαι ότι αυτή η ψυχή που έφερες στον κόσμο δεν έχει καμία υποχρέωση να είναι η συνέχεια σου και να εξυπηρετεί τις δικές σου φιλοδοξίες, αλλά εσύ ως γονιός έχεις τη μέγιστη υποχρέωση να το αγαπάς να το προστατεύεις και φυσικά ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΕΣΑΙ άνευ όρων!
Πριν λίγες μέρες μίλησες ανοιχτά για ένα περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης που είχε βιώσει από γνωστό σκηνοθέτη. Υπάρχει κάτι που θέλεις να δηλώσεις, σχολιάσεις με αφορμή όλα αυτά τα περιστατικά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας;
Χαίρομαι πολύ που όλα αυτά ήρθαν στο φως. Χαίρομαι που άνθρωποι που διέπρατταν εγκλήματα και παρέμεναν τόσα χρόνια ατιμώρητοι, τώρα τιμωρούνται. Χαίρομαι που όσοι κακοποιητές έρχονταν να διαδεχθούν τους προηγούμενους τώρα λούφαξαν και δεν τολμούν! Απο την άλλη θέλω να επισημάνω ότι ο κακοποιητικός λόγος είναι εδώ, είναι παρών και πολλές φορές είναι συγκεκαλυμένος!
Ακούς τον Κούγια το 2022 και λες αυτός τώρα είναι δυνατόν να μιλάει έτσι, να σκέφτεται έτσι και να έχει παιδιά. Κάποτε γελούσαμε που πήδαγε τις μάντρες και τσακωνόταν με την γυναίκα του σε ζωντανή σύνδεση, τώρα δεν γελάς, ανακατεύεσαι. Είναι δυνατόν να γελάμε με τα σεξιστικά και ομοφοβικά αστειάκια του Σεφερλή και να συζητάμε αν αυτά είναι σάτιρα; Ούτε σάτιρα είναι ούτε θέατρο. Φτήνιες είναι! Είναι δυνατόν να αυτοκτονεί πατέρας γιατί τον κορόιδευαν τα αλάνια στο καφενείο επειδή ο γιος του είναι γκέι; Είναι δυνατόν να συνέβη αυτό στον Γιακουμάκη, στον Ζακ και σε πόσους άλλους που δεν θα μάθουμε ποτέ; Το κακό θα το κόψουμε απο το ρίζα χωρίς γλύκες, ναζάκια και χιούμορ για να καλύψουμε δάκρυα! Σε τέτοια θέματα πρέπει να είμαστε αυστηροί και απόλυτοι! Οι εποχές άλλαξαν και όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει, δόξα τω θεώ η ψυχιατρική – ψυχοθεραπεία έχει κάνει άλματα.
Την προηγούμενη φορά που τα είπαμε σου είχα ζητήσει να πεις κάτι στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που θα διάβαζαν τη συνέντευξη. Μου είχες απαντήσει το εξής: «Στέκομαι με απόλυτα ταπεινότητα και σεβασμό απέναντι σ΄όλους αυτούς που τα δεδομένα της ζωής, γι΄αυτούς δεν ήταν δεδομένα. Και καταλαβαίνω πώς είναι κόπος ακόμα και σε ένα οικογενειακό τραπέζι να μην μπορείς να είσαι με τον σύντροφό σου. Κόπος και θλίψη για πράγματα αυτονόητα. Επίσης, θα ήθελα να πω και στους γονείς ότι, αν το παιδί σας για την κοινωνία είναι ο πούστης ή η λεσβία για σας θα πρέπει να είναι πάντα και μόνο το παιδί σας». Είναι κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις/αλλάξεις στην απάντηση αυτή;
Ναι! Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε ανοιχτό πόλεμο με την συντήρηση και τον μεσαίωνα! Και είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να πάρουμε θέση. Φτάνει πια με τις ίσες αποστάσεις. Αλλά να πάρουμε θέση αφού ενημερωθούμε, διαβάσουμε, παιδευτούμε. Θέση χωρίς γνώση είναι βλακεία.
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα
Φαίνομαι μερικές φορές σνομπ αλλά είναι η άμυνά μου. Καθόλου σνομπ δεν είμαι. Είμαι ακριβώς το αντίθετο. Και είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παλέψω στους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά με γνώση και στόχο. Όχι τυφλά, εκτονώνοντας απλά θυμό.
https://avmag.gr/321707/oi-lyons-apo-28-fevroyarioy-sto-mikro-theatro-kerameikoy/
Πληροφορίες
Τοποθεσία: Μικρό Θέατρο Κεραμεικού: Ευμολπιδών 13, Γκάζι (3′ από μετρό Κεραμεικού)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
