newsroom
Νέο ομοφοβικό περιστατικό βίωσε ο Γιάννης Κατινάκης, καθώς όπως καταγγέλλει, ενώ περπατούσε σε απόσταση δύο λεπτών από το σπίτι του, δέχτηκε πολλά ομοφοβικά σχόλια από μια παρέα ανδρών.
Συγκεκριμένα, ο απόγευμα του Σαββάτου ενώ βρισκόταν σε απόσταση δύο λεπτών από το σπίτι του, μια παρέα ανδρών που βρίσκονταν σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, σταμάτησαν και άρχισαν να του φωνάζουν δυνατά πολλά ομοφοβικά σχόλια.
Όπως είπε, το περιστατικό αυτό είναι μέρος της καθημερινότητας του. Να υπενθυμίσουμε ότι πριν λίγους μήνες είχε καταγγείλει ξανά μια ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε, κατά την οποία ένιωσε και σωματική απειλή, όμως εξομολογείται και τώρα.
Διαβάστε ολόκληρη την καταγγελία παρακάτω:
«Story time, τώρα, μόλις έγινε. Ομοφοβικό. Για ακόμη μια φορά. Καμία πρωτοτυπία στη ζωούλα μου, τα ίδια και τα ίδια. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Θα μου πεις, γιατί τα λες τώρα ρε Γιάννη; Έχει κάποιο νόημα; Μισό νόημα δεν έχει. Αλλά, να σου πω κάτι; Νεύρα… Οπότε θα τα ακούσεις.
Λοιπόν, είμαι σε μια φίλη μου. Παίρνω ταξί να πάω σπίτι μου. Μπαίνω στο ταξί, με αφήνει έξω από το σπίτι μου. Με πιάνει ωστόσο μια λιγούρα και λέω να πάω μέχρι το περίπτερο να πάρω ένα πατατάκι να φάω. Πάω στο περίπτερο, δυο λεπτά από το σπίτι μου. Παίρνω το πατατάκι και γυρνάω σπίτι μου.
Στη διαδρομή λοιπόν, δυο λεπτών, σε μια ήσυχη γειτονιά, μπουκωμένος πια με το πατατάκι, μια εικόνα τραγελαφική, περνάει ένα αυτοκίνητο και ακούω αντρικές φωνές να γκαρίζουν με πάρα πολλή – οριακά – χαρά, διάφορα ομοφοβικά. Όμορφη ζωούλα έτσι; Αυτό ήταν από τα πιο ανώδυνα, σε πολλά εισαγωγικά, περιστατικά. Δεν υπήρχε κάποια σωματική βλάβη, ούτε κίνδυνος.
Ήταν απλά το ξάφνιασμα, ο φόβος για λίγα δεύτερα και φυσικά ο φόβος που ακολούθησε στην πορεία. Αλλά και πάλι, γιατί; Γιατί να υπάρχει αυτό στις ζωές μας; Δεν υπάρχει χώρος για όλο αυτό. Η καθημερινότητα και η ζωή είναι τόσο δύσκολη, ας φύγει αυτό, είναι αχρείαστο.
Πραγματικά προσπαθώ να μπω στο μυαλό των ανθρώπων αυτών, αν υπάρχει. Είσαι στο αμάξι, βλέπεις έναν άνθρωπο… να περπατάω, κουρασμένος ψυχικά, με το βλέμμα της κότας, μπουκωμένος με το πατατάκι, να σκέφτομαι, δε σου δίνω σημασία και αποφασίζει να γκαρίζεις, ομοφοβικά, σεξιστικά, σε έναν ξένο άνθρωπο.
Δε θέλω να το περιορίσω μόνο στην ομοφοβία. Με το να είμαστε τόσο κακοποιητικά παρεμβατικοί στις ζωές άλλων ανθρώπων, δε βγαίνει η ζωή, δε λειτουργεί έτσι η ζωή. Δε ξέρω αν κάνω καλά που τα λέω. Δε ξέρω αν με βοηθά όλο αυτό ή αν βοηθά κάποιον άλλον, που μακάρι να βοηθά. Αλλά πάρα πολύ φοβάμαι ότι όσο ζούμε όλο αυτό δεν θα αλλάξει. Και πια έχει κουράσει. Έχω παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό, έχουν αυξηθεί πάρα πολύ τα περιστατικά βίας, όχι μόνο τα ομοφοβικά. Δεν πάει καλά η κοινωνία και δε ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό».
