Εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες, ο περιοδικός τύπος αποτυπώνει όλους τους προβληματισμούς, τα πιστεύω και γενικά τον τρόπο ζωής (αυτό που σήμερα ονομάζουμε lifestyle) της LGTBQI κοινότητας. Με μια νοσταλγική λοιπόν διάθεση, ανακαλούμε στο μυαλό μας όλα αυτά τα περιοδικά που μας ταξίδεψαν!
Αμφί (1978-1990)
Ξεκινάμε με την ναυαρχίδα του gay περιοδικού τύπου. Το «Αμφί» ήταν εκείνο το περιοδικό που συντέλεσε στη δημιουργία μιας σύγχρονης gay κουλτούρας στη χώρα μας. Εμφανίστηκε στην Αθήνα το 1978 και για δώδεκα χρόνια μετέφερε τον παλμό της ελληνικής gay σκηνής.
Σε μια Ελλάδα όπου η κοινωνία έψαχνε την πολιτική της ταυτότητα, το «Αμφί» ως πολιτιστικό αγαθό του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ), προσπαθεί να διαμορφώσει μια ενιαία ελληνική ομοφυλοφιλική συνείδηση. Κείμενα περί σεξουαλικής απελευθέρωσης, πολιτικών κινημάτων καθώς λόγια και συνεντεύξεις διανοούμενων ανθρώπων φιλοξενούνταν στο ιστορικό αυτό περιοδικό.
Κυκλοφόρησε επίσης ποιήματα, αφιερώματα, σατιρικές στήλες μιλώντας ανοιχτά για πράγματα που κανείς άλλος δεν τολμούσε μέχρι τότε.
Η ύλη του Αμφί αποφασιζόταν από μια διευρυμένη συντακτική επιτροπή, η οποία συνεδρίαζε τακτικά. Μεταξύ των μελών της, ξεχώρισαν ο συγγραφέας-μεταφραστής Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, ως εκδότης, ο σκηνοθέτης Ανδρέας Βελισσαρόπουλος και ο ποιητής Ανδρέας Αγγελάκης.
Το «Αμφί» μέσα από τη θεματολογία του ακολουθούσε πολλές φορές ένα μονοπάτι «υψηλής διανόησης» και για αυτό το λόγο κατηγορήθηκε από κάποιους για διανοουμενισμό. Για το ίδιο αυτόν λόγο, το αναγνωστικό του κοινό του ξέφευγε συχνά από τα όρια της LGBT κοινότητας.
Τότε ήταν που ο δημοσιογράφος-ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Νένες (υπεύθυνος ύλης 1984-86) και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, που αναλαμβάνει τα ηνία αρχές του ’87 επιχειρούν να το ανανεώσουν συνδυάζοντας κοινωνικό προβληματισμό και lifestyle.
Οι δικαστικές διαμάχες του «Αμφί» είναι εξίσου γνωστές, με πιο χαρακτηριστική αυτή τον Νοέμβριο του 1980. Αφορμή της δίκης η μήνυση που δέχτηκε για τη δημοσίευση ενός ποιήματος του Νίκου Σπάνια που περιείχε τους στίχους «φουριόζικο καβλί» και «δυνατό καβλί». Η μήνυση αυτή προκάλεσε την κατακραυγή εγχώριων αλλά και διεθνών προσωπικοτήτων. Η ιστορία καταλήγει με την πανηγυρική δικαίωση του περιοδικού.
Την άνοιξη του 1990 (εκδίδεται πλέον από την Ειρήνη Πετροπούλου με την ευθύνη της Ελληνικής Ομοφυλόφιλης Κοινότητας ) και ύστερα από 12 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας, το Αμφί φτάνει στο τέλος του.
Μπανάνες (1980)
Έκδοση του Αυτόνομου Μετώπου Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης, της πρώτης gay οργάνωσης της Θεσσαλονίκης, το οποίο έβγαλε μόνο ένα τεύχος το 1980.
Κράξιμο (1981-1993)
Με ένα εντελώς διαφορετικό ύφος κυκλοφόρησε το περιοδικό «Κράξιμο», μια εκδοτική πρωτοβουλία της τραβεστί Πάολα Ρεβενιώτη.
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού εκδόθηκε το 1981 έχοντας στο εξώφυλλο το προκλητικό για την εποχή σύνθημα: «Κάθε εργασία με σκοπό το κέρδος είναι πορνεία» περιλαμβάνοντας τη συνταρακτική απολογία – καταγγελία της Πάολας, με τίτλο «Εγώ η Πόρνη».
Αυτή ακριβώς η εναλλακτική θεματολογία καθώς και ο ιδιαίτερος και ντόμπρος συγγραφικός τρόπος γραφής συντέλεσαν ώστε το περιοδικό αυτό να περάσει στην ιστορία. Το κράξιμο είχε ως στόχο να προκαλέσει, να μιλήσει για αυτά που απασχολεί τη ζωή των ομοφυλόφιλων και των τρανς ατόμων χωρίς να εξωραΐσει.
Η gay απελευθέρωση, το AIDS, η ανδρική πορνεία αλλά και συνεντεύξεις ήταν οι βασικές θεματικές του περιεχομένου του.
Υπήρχαν επίσης μόνιμες στήλες για τον πολιτισμό και αφιερώματα, όπως στους πορνοκινηματογράφους, μαρτυρίες «παραστρατημένων παιδιών», ντοκουμέντα για τις διώξεις των ομοφυλόφιλων από τη Χούντα αλλά και από τους Ναζί κλπ., ενώ φιλοξενήθηκαν κείμενα των Φελίξ Γκουαταρί, Ηλία Πετρόπουλου, Μίνου Αργυράκη, Αλέξη Μπίστικα, Τάκη Σπετσιώτη, Κατερίνας Γώγου, Γιώργου Χρονά κλπ. και συνεντεύξεις με τους Ντίνο Χριστιανόπουλο, Μιχάλη Ράπτη, Μαλβίνα Κάραλη, Χρόνη Μίσσιο, Δημήτρη Παπαϊωάνου, Κώστα Ταχτσή και άλλους.
Το 1983 μηνύθηκε από τον πρώην διοικητή της Ασφάλειας ως πορνογράφημα με τη δικαιολογία ότι διαφθείρει τα ήθη και έθιμα. Η εκδότρια Πάολα καταδικάστηκε σε τετράμηνη φυλάκιση, η οποία όμως τελικά αποφεύχθηκε χάρη στην άμεση κινητοποίηση των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων του εξωτερικού, καθώς και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και η Διεθνής Αμνηστία.
Λόγω δυσκολιών τα περιοδικό σταματάει να εκδίδεται το 1993.
Λάβρυς, Λεσβιακός Λόγος (1982-1983)
Το Μάρτιο του 1982 ένα νέο περιοδικό κάνει την εμφάνισή του στην Αθήνα. Πρόκειται για τη «Λάβρυς», το πρώτο έντυπο που αυτοπροσδιορίστηκε ως λεσβιακό και προσέγγιζε τα θέματα τόσο της ομοφυλοφιλίας όσο και του φεμινισμού «από μια καθαρά Λεσβιακή σκοπιά».
Το περιοδικό εκδίδεται στην Αθήνα από μέλη της Αυτόνομης Ομάδας Ομοφυλόφιλων Γυναικών, η οποία διατηρεί στενές σχέσεις με το Σπίτι Γυναικών. Η ταυτότητα της εκδοτικής ομάδας δηλώνεται στο πρώτο τεύχος στο άρθρο με τον τίτλο «Ποιες είμαστε;». «Είμαστε γυναίκες. Είμαστε λεσβίες. Είμαστε φεμινίστριες».
Κείμενα, άρθρα, ποιήματα, προσωπικές μαρτυρίες και σκίτσα λεσβιακού περιεχομένου εμφανίζονται στην ύλη του περιοδικού αυτού.
Παρ’ όλες τις αρχικές εξαγγελίες ότι πρόκειται για τρίμηνη έκδοση, η Λάβρυς θα κυκλοφορήσει από την άνοιξη του 1982 ως το καλοκαίρι του 1983 μόνο τρία τεύχη, όπου και θα διακόψει την έκδοσή της οριστικά.
Κοντροσόλ στο χάος (1986-1992)
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Κοντροσόλ στο χάος» κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1986. Οι βασικοί πυρήνες του έντυπου ήταν ο Αλέξης Μπίστικας, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Παύλος Αβούρης.
Συνολικά κυκλοφόρησαν 5 τεύχη από τον Δεκέμβριο του 1986 μέχρι το Φεβρουάριος 1992 που κυκλοφόρησε το 5ο και τελευταίο τεύχος. Όλα ήταν μαυρόασπρα και τετράγωνου σχήματος με θέματα που απασχολούσαν την gay κοινότητα και όχι μόνο.
Μια άλλη χώρα (1986)
Το «Μια άλλη χώρα» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1986. Ακολούθησαν στη συνέχεια άλλες 3 εκδόσεις (σύνολο 4 τεύχη). Η εκδοτική αυτή προσπάθεια ανήκει στον Γρηγόρη Βαλλιανάτο (1ο κ 2ο τεύχος) και στον Γιάννη Νενέ (3ο κ 4ο ).
Gay (1988)
Gay περιοδικό που κυκλοφόρησε τον Μάιο 1988 από τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και συνεργάτες τον Βαγγέλη Γιαννέλο, τον Ιωσήφ Βαρδάκη, την Ειρήνη Πετροπούλου κ.ά. Το Gay έβγαλε τρία τεύχη.
Μαντάμ Γκου (1995-1997)
Το 1995, μια παρέα γυναικών χωρίς να είναι ενταγμένη σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα αλλά με ευρύτερες συνδέσεις, αναφορές και ενδιαφέρον για το λεσβιακό χώρο και χωρίς προγενέστερη εκδοτική εμπειρία, αποφασίζει να βγάλει τη Μαντάμ Γκου, Λεσβιακή Περιοδική Έκδοση. Μαντάμ Γκου σημαίνει «λεσβία» στα καλλιαρντά.
Η Μαντάμ Γκου είναι ένα περιοδικό που δεν ανήκει σε κάποια πολιτικοποιημένη ομάδα αλλά δημιουργήθηκε από μια μικρή παρέα επτά συνολικά γυναικών που θέλησε να καλύψει το εκδοτικό κενό της δεκαετίας του ’90. Η ομάδα παρέμεινε κλειστή ως προς τη σύστασή της, αλλά ανοιχτή απέναντι στην ανταλλαγή ιδεών, κειμένων και τη δημιουργία επαφών. Από το φθινόπωρο του 1995 ως τον Νοέμβριο του 1997 η Μαντάμ Γκου θα εκδώσει πέντε συνολικά τεύχη καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως πρωτότυπα θεωρητικά κείμενα, μεταφράσεις, αλληλογραφία, νέα, κόμικ, χρηματιστήριο λεσβιακών αξιών κτλ.
Δέον/DeonGuide (1997-2013)
Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1997 ως freegay press. Υπεύθυνος για τη δημιουργία του είναι ο Παύλος Σοφιανός. Ως lifestyle περιοδικό της εποχής του, φιλοξένησε στις σελίδες του συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις με μεγάλα ονόματα από Ελλάδα και εξωτερικό (Ρούλα Κορομηλά, Μιχάλης Βλάχος, Σπεράντζα Βρανά, Ρίτα Σακελαρίου, Ρίκα Διαλυνά, Jimmy Somerville, Kylie Minogue, κ.α) και συνεργασίες με ηχηρά ονόματα όπως αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη.
Από την αρχή της έκδοσής του, συμπεριελάμβανε στην ύλη του τον «Τουριστικό & Επαγγελματικό Οδηγό Ελλάδας & Κύπρου», ενώ τα τελευταία χρόνια κυκλοφόρησε ως αποκλειστικά ετήσιο gay travel περιοδικό (DeonGuide) και gay οδηγός Ελλάδας.
Ο Πόθος (1996-1998)
Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 1996. Το περιοδικό με τίτλο «Ο Ποθος» κάνει την εμφάνισή του. Υπεύθυνοι για την έκδοση του o Άρης Μπατσούλιας και η ομάδα ΟΠΟΘ (Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης). Η ΟΠΟΘ αποτελούταν κυρίως από φοιτητές ή άνεργους που είχαν μια εκπομπή για το δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία στο Ράδιο Κιβωτός, έναν αντιεξουσιαστικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Όταν έφυγαν από τον σταθμό, θέλησαν να κάνουν κάτι που θα τους κρατά σε εγρήγορση, θα τους δίνει έναν στόχο. Έτσι γεννήθηκε «Ο Πόθος».
Το πρώτο τεύχος είχε 8 σελίδες, κόστισε 20 χιλιάδες δραχμές (υπέρογκο το ποσό για την ομάδα) και κυκλοφόρησε σε χίλια αντίτυπα. Έκανε μεγάλη επιτυχία και το τεύχος εξαντλήθηκε σε δυο εβδομάδες. Σύντομα μπήκαν διαφημίσεις, οι σελίδες αυξήθηκαν, το τιράζ έφτασε τα 5 χιλιάδες αντίτυπα. «Ο Πόθος» έγινε το περιοδικό των ψαγμένων της συμπρωτεύουσας και, μέσω Ίντερνετ, όλης της Ελλάδας.
Ο Πόθος ήταν η πρώτη δωρεάν διανεμόμενη gay εφημερίδα στην Ελλάδα. Σκοπός της ήταν να αποτελέσει ένα βήμα αυθεντικής έκφρασης της σκέψης και του προβληματισμού γύρω από την ομοφυλοφιλία.
Το περιοδικό που αγαπήθηκε από την avant garde όσο κανένα άλλο, δημιούργησε αντιδράσεις για την συχνή αθυροστομία του ενώ παράλληλα προκάλεσε τη έκπληξη της αθηναϊκής πρωτοπορίας με την προκλητική εικονογράφησή του. Μαζί με τον Πόθο κυκλοφόρησε ως ένθετο το αιρετικό ένθετο Πούστριξ, αποδεικνύοντας ότι «ο χειρότερος εχθρός του πούστη είναι ο εαυτός του».
Ο Πόθος κυκλοφόρησε για δύο χρόνια
Βιταμίνη Ο (1995-2006)
Πρόκειται για το περιοδικό «Βιταμίνη Ομοφυλοφιλία». Ήταν το περιοδικό της Σύμπραξης Κατά της Ομοφυλοφοβίας, μιας ομάδας που δραστηριοποιείται για μια πιο ελεύθερη, πιο αξιοπρεπή ζωή για τους ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους πολίτες, γυναίκες και άνδρες.
Η έκδοσή του ξεκίνησε το 1995, μαζί με την ίδρυση της Σύμπραξης, και κυκλοφορούσε δωρεάν σε όλα τα σημεία της Θεσσαλονίκης. Το 2004, από το τεύχος 34 και μετά, η Βιταμίνη Ο κυκλοφορούσε σε συνεργασία με το περιοδικό Antivirus, κατά της βίας, σε κοινό έντυπο, ως το 2006, όπου σταμάτησε να κυκλοφορεί.
Antivirus (2003-…)
Το Antivirus ξεκίνησε το 2003, ως ένα διαφορετικό LGBTfreepress με ανθρωπιστική οπτική. Μέχρι σήμερα μετρά 64 τεύχη κυκλοφορίας. Η εκδοτική προσπάθεια ξεκίνησε από τον Γιάννη Παπαγιανόπουλο και την Μαριανέλλα Κλώκα και μετέπειτα προστέθηκε και ο Νίκος Σοφιανός. Οι βασικοί συντελεστές όλα αυτά τα χρόνια ξεπερνούν τους πενήντα και είναι άτομα που μεταφέρουν τον παλμό της κοινότητάς μας.
Το περιοδικό συνδυάζει βασικά θέματα ακτιβισμού και Lifestyle, ενώ έχει καταφέρει να έχει συνεντεύξεις από την Νανα Μούσχουρη, τον JeanPaulGaultier, την Νατάσσα Μποφίλιου, την Έλενα Παπαρίζου, τον Γιώργο Καμίνη, τον Γιάννη Μπουτάρη, την Άννα Βίσση, τον Αλέξη Τσίπρα και δεκάδες άλλους. Σημαντικό μέρος του είναι επίσης μαρτυρίες, στήλες, θέματα υγείας κ.ά
10% (2003-2006)
Το 10% ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2003 ως διμηνιαίο δωρεάν περιοδικό για το δικαίωμα στη διαφορά. Ως πνευματική προσπάθεια της ΜΚΟ «Σύνθεση Ενημέρωση Ευαισθητοποίηση για το HIV/AIDS» προσπάθησε από την αρχή να καλύψει την ευρεία θεματολογία που αφορά στους gay άντρες και γυναίκες. Το περιεχόμενο του περιελάμβανε συνεντεύξεις σημαντικών προσώπων (Παπαϊωάννου, Πάγκαλος, Μπακογιάννη, δήμαρχος Βερολίνου, κ.ά.), πρωτογενείς έρευνες και εκτενή ρεπορτάζ (ομόφυλες σχέσεις, σεξουαλική ζωή των gay, θρησκεία και ομοφυλοφιλία, γεννιόμαστε ή γινόμαστε, γκέι στην επαρχία κ.ά.), τη στήλη Φτου & βγαίνω, το κόμικ Στη μέση ο Μανώλης, τη στήλη συμβουλών της Καλής Νεράιδας, τη στήλη νομικών συμβουλών του elawyer, άρθρα θεωρητικά αλλά και πρακτικά κ.ά.
Έκτοτε έχουν εκδοθεί 33 τεύχη. Τα πρώτα δεκαέξι και σε έντυπη και σε διαδικτυακή μορφή, τα υπόλοιπα μόνο διαδικτυακά. Από το 2006 το δέκα τοις εκατό κυκλοφορεί μόνο στη διαδικτυακή του μορφή. Κατά τη διάρκεια της πορείας του, το 10% έχει συνεργαστεί (μεταξύ άλλων) με τους: Λύο Καλοβυρνά, Ηλία Κυριαζή Δημήτρη Αγγελίδη, Ντίνα Δασκαλοπούλου, Τίνα Κουλουφάκου, Θοδωρή Αντωνόπουλου, Χρήστο Παρίδη, Πάρη Κορμάρη, Αρετή Νταραδήμου, Νεφέλη Παπαδοπούλου κ.ά.
Απελευθέρωση (2004-2007)
Τριμηνιαία εφημερίδα που εξέδιδε η ΠΟΕΚ από τον Μάρτιο του 2004 έως περίπου το 2007. Συνολικά η ΠΟΕΚ εξέδωσε έξι τεύχη της εφημερίδας, με αναφορές σε επίκαιρα θέματα και ζητήματα που αφορούσαν το LGBT κίνημα.
Transexual Βήμα (2005-2007)
Το περιοδικό Transexual Βήμα εκδιδόταν από το Σωματείο Αλληλεγγύης Τραβεστί-Τρανσέξουαλ. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο 2005, με στόχο την ενημέρωση για τα δικαιώματα των τραβεστί-τρανσέξουαλ και την προβολή διάφορων θεμάτων που απασχολούν την κοινότητά τους. Το Transexual Βήμα έχει βγάλει συνολικά 5 τεύχη.
Aftershave (2005-2006)
Το σχετικό δελτίο τύπου της «eramediagroup», της εταιρείας που ανέλαβε την έκδοση του, ανέφερε: «Ένα νέο αντρικό –lifestyle- περιοδικό έρχεται να καλύψει την ανάγκη όλων αυτών που χαίρονται τη διαφορετικότητα τους. Δεν πρόκειται για φανζίν, ούτε για ένα ανατρεπτικό έντυπο»Το AfterShave θα βρίσκεται στα περίπτερα για ανθρώπους με προσωπικότητα, υψηλή αισθητική και ανάλογο status».
Βασικός συντελεστής, μεταξύ άλλων, ο φωτογράφος Βαγγέλης Κύρης (Πράγμα που δικαιολογεί και το πλήθος των φωτογραφιών του περιοδικού).
Σαπφική Φωνή (2005-2007)
Πρόκειται για το θεματικό ενημερωτικό έντυπο μιας λεσβιακής ομάδας, των Σαπφίδων. Όπως αναφέρουν και στον ιστότοπο τους, με την Σαπφική φωνή προσπαθούν να συμπληρώσουν τα κενά της γυναικείας ενημέρωσης και εκτός διαδικτύου.
Fleshmagazine (2006)
Το περιοδικό FleshMachine κυκλοφόρησε πρώτη φορά το φθινόπωρο 2006 και εκδίδεται τρεις φορές τον χρόνο. Είναι ένα queer περιοδικό, «για το σώμα και τις επιθυμητικές μηχανές», που πραγματεύεται την έννοια της επιθυμίας γενικότερα μέσα από ένα πιο ριζοσπαστικό και λογοτεχνικό πρίσμα διανόησης, μια σοβαρή προσπάθεια να εξετάσει θέματα όπως ετεροκανονικότητα, φεμινισμός και σαδομαζοχισμός, τον ερμαφροδιτισμό, τα βασανιστήρια κ.ά.
CITYUNCOVERED (2006-2011)
Το «CITYUNCOVERED» ξεκίνησε ως μια δεκαπενθήμερη εφημερίδα το Νοέμβριο του 2006 και στη συνέχεια έγινε μηνιαίο περιοδικό ως τον Οκτώβριο του 2011 που κυκλοφόρησε για τελευταία φορά. Συνολικά παράχθησαν 75 τεύχη.
Στην κυκλοφορία συνεργάστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα πρόσωπα της ακτιβιστικής LGBTQI κοινότητας, όπως η Ισαβέλλα Κωνσταντινίδου, η Νίκη Σταυρίδη, η AndreaGilbert, η Ειρήνη Πετροπούλου, η Ευαγγελία Βλάμη, ενώ διατηρούσαν επί σειρά τευχών στήλες σημαντικοί αρθρογράφοι όπως ο Κωστής Μπίτσιος, ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, ο Δημήτρης Νίκου, ο Λευτέρης Κουλώνης, ο Κωνσταντίνος Ματσούκας, ο Χρήστος Ψυχογιός, ο Διονύσης Γουσέτης, η όμαδα του 10%, κλπ.
Την επιμέλεια της αρχισυνταξίας είχε η Μαριανέλλα Κλώκα και επί σειρά εκδόσεων την επιμέλεια του δημιουργικού είχε η Κατερίνα Ζουράρη. Συνεργάστηκαν επίσης σημαντικοί φωτογράφοι όπως ο Γιώργος Γκιζάρης, η Κατερίνα Κόττη και η Έφη Τσιτσοπούλου.
Ήταν από τα λίγα περιοδικά (αυτό και το Antivirus) που κυκλοφόρησε δωρεάν σε σταντ έξω από στάσεις του ΜΕΤΡΟ και του ΗΣΑΠ. Φιλοξένησε σταθερές στήλες για την υγεία, με εκτενή αφιερώματα στο HIV/AIDS και τις συλλοιμώξεις, ήταν χορηγός επικοινωνίας σε πάρα πολλές εκδηλώσεις (της LGBTQI σκηνής και όχι μόνο) και παρουσίασε μεγάλο αριθμό αφιερωμάτων και συνεντεύξεων.
Σήμερα έχει αναστείλει την κυκλοφορία του εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που πλήττει το χώρο των εντύπων.
Screw (2008-2011)
Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2008. Το περιοδικό εξέφραζε την άποψη ότι δεν είναι όλοι οι gay ίδιοι. Για το SCREW δεν υπήρχαν απαγορευμένες λέξεις και η γραφή ήταν ελεύθερη. Για αυτό και από την πρώτη στιγμή κέρδισε τις εντυπώσεις και ξεχώρισε για την αισθητική του.
Οι βασικοί συντελεστές του περιοδικού ήταν ο Άρης Μπατσιούλας, ο οποίος ήταν και ο εμπνευστής της ιδέας, ο Γιώργος Τσιτιρίδης, Νίκος Θεοδώρου (5 τεύχη) και ο Ανδρέας Ιωαννίδης. Παράλληλα συνεργάστηκε και με άλλα πρόσωπα, όπως αυτά του Βαλλιανάτου , του Αντωνόπουλου, του Μπαρτζουλιάνου, του Σπετσιώτη, του Παλαμιώτη, κ.α.
Το περιεχόμενο του περιελάμβανε συνεντεύξεις, στήλες, γράμματα αναγνωστών, ειδήσεις, κοσμικές στήλες, το αγόρι του μήνα, οδηγός νυχτερινής διασκέδασης Αθήνας και Θεσσαλονίκης καθώς και πολλά άλλα. Μια από τις διασημότερες, στο πλατύ κοινό, στήλες ήταν η Μπιμπελόγατα (φωτογραφίες και λεζάντες από την νυχτερινή Αθήνα και Θεσσαλονίκη κάτι σαν κοσμική gay στήλη), ενώ στα highlights της πορείας του μπορεί να προσθέσει κανείς τη συνέντευξη του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος σκανδάλισε με τις απαντήσεις του απασχολώντας τα ΜΜΕ. Η συνέντευξη αυτή συντέλεσε επίσης στη διεξαγωγή του 1ου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας στη Θεσσαλονίκη. Πέρα από αυτήν, το Screw φιλοξένησε συνεντεύξεις των Γιώργου Καμίνη, Γιώργο Χρωνά, Δημήτρη Παπαιωάννου, Πάνο Χ. Κούτρα, Κωνσταντίνου Γιάνναρη, αλλά και του ακτιβιστή Λουκά Θεοδωρακόπουλου.
Το περιοδικό σταμάτησε την κυκλοφορία του το καλοκαίρι του 2011
Νταλίκα (2009-2011)
Η πιο πρόσφατη εκδοτική προσπάθεια της λεσβιακής κοινότητας ονομάζεται νταλίκα και εκδίδεται από τη Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας.
Φειδωλή σε μεταφράσεις ξένων κειμένων η Νταλίκα ενδιαφέρεται να δώσει φωνή στο εδώ και τώρα της λεσβιακής παρουσίας στην Ελλάδα, μια φωνή που δεν θα μιλάει μόνο για πολιτικές διεκδικήσεις, ούτε θα αναφέρεται με τρόπο πεσιμιστικό σε απουσίες, αλλά θα ασχολείται με το λεσβιακό λόγο, σκέψη και πράξη, επιθυμία και χειρονομία σε κάθε έκφραση -στο σεξ, τις σχέσεις, τη μόδα, την πολιτική.
Έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 6 τεύχη.
Out (2011)
Πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του γνωστού αμερικάνικου περιοδικού. Κυκλοφόρησε 3 τεύχη.
Fagazine (2011-2012)
Τον Οκτώβριο του 2011,η τριάδα Στριφτάρης- Τσιτιρίδης- Μπατσιούλας κυκλοφόρησαν το περιοδικό Fagazine.
Το περιεχόμενο του βρισκόταν πολύ κοντά στην λογική του Screw αλλά με πολλές βελτιώσεις, ενώ ίσως η σημαντικότερη στιγμή του ήταν η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, η οποία αναδημοσιεύτηκε από πολλά μέσα.
Οι συνεργάτες του περιοδικού προέρχονταν από την ομάδα του προγενέστερου Screw . Σε αυτούς προστέθηκε ο Αντώνης Μποσκοίτης.
Το Fagazine κυκλοφόρησε συνολικά 9 τεύχη.
Ροζ Καφενείο (2011- 2015)
Το Ροζ Καφενείο ξεκίνησε το 2011 αρχικά ως ένα «ασπρόμαυρο εφημεριοδικό». Από το 9ο τεύχος όμως γίνεται έγχρωμο περιοδικό με μικρότερες διαστάσεις και περισσότερες σελίδες.
Οι βασικοί συντελεστές του είναι οι Ανδρέας Ιωαννίδης (εκδότης), Ηλίας Χατζούδης, Ειρήνη Πετροπούλου.
Η θεματολογία του περιλαμβάνει συνεντεύξεις, θεματικά αφιερώματα, μόνιμες στήλες με συμβουλές, σχολιασμός της γκέι καθημερινότητας, γκέι οδηγό Αθήνας, αγγελίες escort κ.α.
Στις συνεντεύξεις αξίζει να αναφέρουμε αυτές των Τζανέτου Αντύπα (προέδρου της ΜΚΟ Πράξις), των ακτιβιστών Αndrea Gilbert, Νίκου Μυλωνά όπως επίσης και τις συνεντεύξεις των Γιάννη Φλωρινιώτη, Περικλή Λιανού, Χρήστου Στεργίογλου, Patrick Fillion, Γιάννη Αγγελάκη κοκ.
Αίσθηση επίσης προκάλεσαν τα αφιερώματα στην Κωνσταντινούπολη και στους «αρνητές» του HIV. To Ροζ Καφενείο σταμάτησε την κυκλοφορία του το 2015.
LGBT Κόκκινο (2012)
Το περιοδικό που εκδίδει η ΛΟΑΤ ομάδα της συνιστώσας ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κόκκινο.
*Υπόλοιποι τίτλοι περιοδικών: Romeo, Λάμδα, Look
