Έβλεπα πάντοτε διάσημες καλλιτέχνιδες να χορεύουν, και ήταν αυτό ακριβώς που με τραβούσε να μιμηθώ ασυναίσθητα όταν έπαιζε μουσική. Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο, εκείνη της εφηβείας, που ο χορός μου σε χοροεσπερίδες και κλαμπ ήταν συγκρατημένος. Στα ξένα τραγούδια κουνούσα κεφάλι και λίγο γοφό, έτσι επειδή το ζητούσε η περίσταση, ενώ στα ελληνικά, σήκωνα τα χέρια ψηλά και έπαιζα παλαμάκια. Σαν άνδρας τότε, δεν ένιωσα ποτέ την ελευθερία να χορέψω δημόσια όπως «μου έβγαινε», όπως μου ερχόταν. Πάντα κάτι με σταματούσε. Ήδη η μέση και τα χέρια μου έσπαγαν χωρίς χορό. Όταν ήταν να χορέψω ήταν που αυτή η διαδικασία ελεγχόταν πιο συνειδητά από το κεφάλι μου.
Οι στιγμές που χόρευα πραγματικά ήταν, όταν ήμουν μόνος μου στο σπίτι με το Born This Way της Lady Gaga στη διαπασών, όπου κωλοχτυπιόμουν χωρίς ενοχή, σαν «τερατάκι» όπως φωνάζει η τραγουδίστρια τους θαυμαστές της. Τέρας με έλεγε η κοινωνία, μα εγώ το είχα κάνει δικό μου!
Μεγαλώνοντας άρχισα να νιώθω μεγάλη άνεση με το σώμα μου και πλέον στα κλαμπ μπορώ να πω πως ξεβιδώνομαι δεόντως. Έτσι μου βγαίνει. Όμως, ακόμα και αυτή μου η τάση για πολλούς φαίνεται επιτηδευμένη. Το να αγαπήσω επιτέλους το σώμα μου όπως είναι, χωρίς να προσπαθήσω να τραβάω γραμμές και με κλωστές να ενώνω τα κομμάτια που ξεπετάγονται και «παραπέφτουν» μοιάζει σε πολλούς σαν μια προσπάθεια να δείξω κάτι.
Ο χορός μου «φανερώνει» τις ερωτικές μου προτιμήσεις και οι επιδέξιες κινήσεις και φιγούρες, σου λέει, «δεν ταιριάζουν» στον σωματότυπό μου. Σύμφωνα με τον μέσο Έλληνα, η μόνη μου δικαιολογία για να χορεύω καλά, είναι αν είμαι χορευτής. Τότε «δεν περνάω» για γκέι. «Χορευτής σάλσα είναι, έτσι χορεύουν αυτοί». Άμα όμως επαγγέλλομαι κάτι διαφορετικό, τότε δεν είμαι χορευτής. Είμαι απλά ένας «κραγμένος» γκέι για πολλούς, που, σου λέει, χορεύει έτσι «για να προκαλέσει», «για να φανεί». Πορτοκαλί σημαδούρα μέσα σε γκρίζα θάλασσα…
Οι στρέιτ άνδρες δε φανερώνουν τη σεξουαλικότητά τους όταν χορεύουν. Εγώ, όμως, το κάνω. Άμα με δεις να χορεύω θα βγάλεις το συμπέρασμά σου κατευθείαν για τη σεξουαλικότητά μου. Και επειδή η σεξουαλικότητα από μόνη της έχει σεξουαλικοποιηθεί, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να νομίζεις πως μέσα από τον χορό μου σου κάνω και ερωτικό κάλεσμα.
Υπάρχουν αισθησιακοί χοροί που μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μπορεί και να υπάρχει μια πιο ερεθιστική διάθεση, αλλά δεν είναι όλα τα πλαίσια ίδια. Οι άνθρωποι συνήθως χορεύουν για τους εαυτούς τους. Για να περάσουν καλά. Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος μπορεί μέσα από τον χορό του να θέλει να εισπράξει βλέμματα θαυμασμού ή ενδιαφέροντος, αλλά ούτε είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες, ούτε είσαι το κέντρο του κόσμου, για να νομίζεις ότι ο εκάστοτε γκέι άντρας χορεύει για να σε ρίξει στο κρεβάτι, φίλε μου.
Δε σου την πέφτω όταν χορεύω. Δε θέλω να σε διεγείρω. Μα κι αυτός να είναι ο σκοπός μου, μπορείς πολύ απλά να μου δείξεις πως δεν είσαι διαθέσιμος. Πόσες φορές, όμως, έχω χορέψει και μερικοί γύρω μου νομίζουν ότι το κάνω για την πάρτη τους; Εκείνοι δεν σκέφτηκαν ότι εγώ δε θέλω να είμαι διαθέσιμος για αυτούς, ούτε για τα ένοχα μάτια τους, άλλα ούτε για την τάση τους να με σεξουαλικοποιούν, πάντα για όφελός τους, αφού νομίζουν πως ό,τι κάνω το κάνω για να τους διεγείρω; Αναρωτιέμαι, όταν ένας γκέι άντρας δε χορεύει πλέον στο κλάμπ, αλλά στην τηλεόραση, τι θα σκέφτεται ο καθένας; Γιατί έχω την εντύπωση πως πολλοί κλειστόμυαλοι στρέιτ θα νομίζουν πως το κάνει για να τους ανάψει. Όλους μαζί ταυτόχρονα φυσικά.
Ο χορός μου «προκαλεί αισθήσεις». Προκαλεί τον λόγο, αφού ο καθένας μπορεί να πει πως χορεύω για εκείνον και να αγανακτεί, που επέλεξα τη δεδομένη ώρα να χορέψω (είναι δύσκολο να αρχίσεις να την παίζεις μπροστά στη γυναίκα σου, όταν βλέπετε τηλεόραση). Ο χορός μου προκαλεί το βλέμμα και την όσφρηση: τα μάτια σου χαϊδεύουν το κορμί μου και η μύτη μυρίζει τη λεία, το θήραμα. Το αρπακτικό αν με είχε μπροστά του ίσως και να ‘θελε να με κατασπαράξει. Προς το παρόν θα πάει τουαλέτα και θα βάλει τσόντα. Ο χορός μου προκαλεί την ακοή: ακούς το κάλεσμά μου, τους ψιθύρους που δεν άφησα ποτέ στο αυτί σου, τις φωνές που κραυγάζουν «είμαι γκέι, δες με, πάρε με» κάθε φορά που χορεύω. Αυτές μονάχα ακούς. Ο χορός μου προκαλεί αφή: ο νοών νοείτω. Γενικά, ο χορός μου «προκαλεί». Και δε θέλω να προκαλεί. Θέλω να χορεύω και να μην «προκαλώ» κανέναν.
Θέλω να κουνώ τους γοφούς μου, να αγγίζω το σώμα μου, να σκύβω, να σηκώνομαι, να ποζάρω, να πετάω χέρια και πόδια στον αέρα, και να μη φοβάμαι μη μου τα πιάσει κανείς, κουνέλι στο σακί. Θέλω να ‘μαι ελεύθερος να κουνιέμαι και το μόνο που να προκαλώ να είναι η έκκριση της ντοπαμίνης στις φλέβες μου, από τον ξέφρενο χορό. Θέλω να νιώθω σα θεός στην πίστα, θεός ουράνιος που να μην τον αγγίζει κανείς. Μα θα ‘χω μια διαφορά με τους άλλους θεούς: τη δύναμή μου, τη σεξουαλικότητά μου, δε θα τη χρησιμοποιώ για να τιμωρήσω τους θνητούς γύρω μου, και να τους διδάξω ένα μάθημα. Θα πετάω για να πετάξω, και όχι για να χαθώ απ’ τα μάτια τους. Γι’ αυτό χορεύουν οι άνθρωποι, για να πετούν για τους εαυτούς τους.
Θέλω να χάνομαι στη μουσική που παράγει το κορμί μου, χωρίς τον ρυθμό των στερεοτύπων να μπερδεύει τη ζωή μου…
Γράφει ο Οφήλιος
