Βδομάδα 7η ( μέρες 43η-49η) – Βδομάδα 8η ( μέρες 50η-56η)
Είχα πολλή δουλειά αυτές τις μέρες οπότε και δεν παρατήρησα πολλά πράγματα γιατί δεν πρόσεχα και πολύ τι μου γινόταν, δούλευα πολλές ώρες και κοιμόμουν με τελείως ακατάστατο πρόγραμμα, 2 ώρες από ‘δω, 3 ώρες από ‘κει, το πρωί, το μεσημέρι… Γενικά, νομίζω ότι από τότε που άρχισα την τεστοστερόνη ο ύπνος δεν με παίρνει εύκολα, αλλά όταν κοιμάμαι ο ύπνος είναι αρκετά βαθύτερος (αλλά όχι απαραίτητα καλός).
Θα πω συνοπτικά τι καινούριο είδα και μετά θα μιλήσω για κατι άλλο που δεν εχω αναπτύξει στη στήλη ακόμα.
Τώρα πια έχω πιο πολλές τρίχες στο στομάχι και πιο χαμηλά (το happy trail που είχα αναφέρει πιο παλιά) και γενικότερα, το χνούδι που υπάρχει στο σώμα μου γίνεται πιο πυκνό και οι τρίχες σιγά σιγά πιο δυνατές, πιο σκούρες.
Κάποια στιγμή πήγα για ύπνο και την άλλη μέρα που ξύπνησα είχα χοντρές τρίχες κάτω από το κάτω χείλος μου (δεν φαίνονται καλά στη φωτογραφία αλλά ήταν εκεί, αλήθεια). Σταμάτησα να ξυρίζω τόσο συχνά τις τρίχες στο σαγόνι μου και τώρα μπορώ να δω πόσο πιο πολλές έχουν γίνει και πως πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα.
Το σχήμα που προσώπου μου είναι λίγο διαφορετικό, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλά το βλέπω. Νομίζω, χωρίς να είμαι απολύτως σίγουρος, πως όντως τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να αραιώνουν εκεί κοντά στο μέτωπο αλλά το μαλλί μου είναι πολύ πυκνό και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Πάντως βλέπω ότι τα μαλλιά μου τώρα έχουν πιο «ανδρικό» σχήμα στο πώς στοιχίζονται οι ρίζες.
Η θερμοκρασία μου φαίνεται να είναι σε κανονικά επίπεδα τώρα, πρέπει να εχει σταθεροποιηθεί, όπως και η λίμπιντο, αν και ώρες ώρες είναι έντονη, πάντως είναι καλύτερα τώρα νομίζω.
Οι μύες μου όσο πάνε και δένουν περισσότερο και πιάνομαι συχνα, ειδικά στο σβέρκο.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι η φωνή. Είναι πιο βαθιά τώρα και το καταλαβαίνω κι εγω και οι άλλοι. Χαίρομαι πολύ για αυτό, είναι νωρίς για τέτοια αλλαγή αλλά είμαι πολύ χαρούμενος. Επίσης όσο περνάει ο καιρός όλο και περισότεροι άγνωστοι μου αναφέρονται με λέξεις μόνο για άνδρες, πχ φίλε, παλικάρι και τέτοια. Φαντάζομαι ίσως επειδή αλλάζει το πρόσωπό μου.
Καταλαβαίνω, εάν δεν ειστε τρανς και το διαβάζετε αυτό, μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά αυτό είναι κατι πολύ σημαντικό για ένα τρανς άτομο, το να σε βλέπουν ως το φύλο με το οποίο αυτοπροσδιορίζεσαι. Το να πει κάποιος «κοπελιά» έναν τρανς άνδρα είναι πολλές φορές τραυματικό και σου χαλάει τη μέρα (και όχι απλώς από «ξενέρωμα», πραγματικά νιώθεις άσχημα).
Παρεπιπτόντως, επειδή μου έτυχε πριν λίγο καιρό, κάποιος διάβασε τη στήλη μου και μετά με ρώτησε κάτι αποκαλώντας με «κοπελιά»… Οι τρανς άνδρες δεν είναι κοπελιές και θα πρότεινα να δίνετε πιο πολλή βάση σε αυτά που διαβάζετε και στη στήλη μου και αλλού. Τα τρανς άτομα έχουν πολλά προβλήματα για να ανέχονται και τέτοιες ανοήσιες, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε και ζούμε στο 2015 και όχι στο 1950, ας μάθουμε και κάτι για τον διπλανό μας, ε…;
Επίσης δέχτηκα κάποια επικριτικά σχόλια από τρανς άνδρες σχετικά με:
α) γιατί δεν ασχολούμαι με την ψυχολογική μεριά μιας τέτοιας εμπειρίας (ένα θέμα που, ομολογουμένως, δεν είχα πιάσει ακόμα)
β) το κατά πόσο χρειαζόμαστε ημερολόγια μετάβασης και τέτοιες στήλες όταν πρέπει να μιλάμε για τα δικαιώματά μας ,
και
γ) το ενδεχόμενο να τρομάζω κόσμο που θέλει να κάνει μετάβαση με το να περιγράφω τι μου συμβαίνει και να αναφέρω αρνητικές εμπειρίες.
Θα ήθελα να απαντήσω μέσω της στήλης λοιπόν:
α) H μετάβαση δεν συμβαίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αν και μερικά πράγματα όντως συμβαίνουν έτσι. Η τεστοστερόνη αλλάζει το πώς διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου κυρίως, αλλά, δεδομένου το ότι παίρνω μόνο για 2 μήνες, δεν μπορούσα να μιλήσω για κάτι τέτοια ζητήματα, γιατί οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά και θέλει σκέψη κι ενδοσκόπηση ώστε να καταλάβεις πώς αλλάζει η ψυχολογία και τα αισθήματά σου. Φίλοι μου μου λένε ότι φαίνεται πως έχω πιο πολλή αυτοπεποίθηση τώρα, κάτι που είχα χάσει τα τελετυταία χρόνια λόγω γενικής ταλαιπωρίας από την κατάθλιψη, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσα και παρατεταμένη παραμονή στην «ντουλάπα». Νομίζω πως έχουν δίκιο, είμαι πιο ανοιχτός τώρα και επίσης αισθάνομαι πως ωρίμασα πολύ τον τελευταίο χρόνο, ίσως και λίγο απότομα, λόγω του ότι σκεφτόμουν πολύ σχετικά με το μέλλον μου και τη ζωή μου γενικότερα. Επίσης, κάτι ακόμα, για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά η τεστοστερόνη, ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνονται τα συναισθήματά μου τώρα, το πώς βιώνω αυτά που νιώθω, έχει αλλάξει. Μέχρι πριν από λίγους μήνες όταν σκεφτόμουν συγκεκριμένα πράγματα που με αγχώνουν πολλές φορές απελπιζόμουν και ίσως ένιωθα πανικό. Πχ όταν σκεφτόμουν τα οικονομικά μου ή το ότι ένιωθα μόνος μου. Τώρα είναι σαν όλα να έχουν ένα μαλακό πέπλο, μπορώ να σκεφτώ ο,τιδήποτε χωρίς να πανικοβάλλομαι, να κινούμαι χωρίς να με επηρρεάζουν τα συναισθήματα καθόλου. Είναι σα να τα βάζω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι απλώς να ξέρω πως είναι εκεί. Πριν λίγο καιρό χώρισα, όπως είχα αναφέρει. Είμαι όμως καλά, νιώθω οκ με αυτό, δε με έφερε τα πάνω κάτω, ενώ παλιότερα ίσως να είχε γίνει έτσι. Τώρα μπορώ να λειτουργήσω απείρως καλύτερα κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Επίσης, κάτι άλλο που δεν το ήξερα και μου το είπε ένας φίλος όταν άρχισα τις ορμόνες κι όντως ισχύει, εάν τυχόν είσαι συγκινημένος ή νιώθεις άσχημα και πας να κλάψεις, ε, απλώς δεν συμβαίνει. Είναι σα να έχεις έναν κόμπο στο λαιμό κι αυτό είναι όλο. Μπορεί τα μάτια σου να είναι λίγο υγρά αλλά δεν κλαις, δεν μπορείς. Αυτό για κάποιους μπορεί να είναι πολύ άβολο, να πνίγεσαι, αλλά εγώ απλώς νιώθω στεναχωρημένος επειδή είμαι και ξέρω ότι νιώθω άσχημα ψυχολογικά, μέχρι εκεί όμως. Ως άνθρωπος που ποτέ δεν του άρεσε να δείχνει το πώς αισθάνεται, ειδικά δημόσια, μπορώ να πω ότι είναι μεγάλη ανακούφιση αυτό. Όχι πως έκλαιγα συχνά, απλώς τώρα νιώθω γενικά πιο ήρεμος, γαλήνιος.
Αυτό δε σημαίνει πως γίνεσαι αναίσθητος, ή ότι οι άνδρες λόγω των ορμονών είναι γαϊδούρια. Απλώς διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους διαφορετικά και μπορει να είναι πραγματικά χάλια αλλα δε φαίνεται.
β) Δεν είμαι επαγγελματίας ακτιβιστής. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να ακουγόμαστε τα τρανς άτομα και δη οι τρανς άνδρες. Οπότε μπορώ να μιλάω για τα προβλήματά μου, για τα προβλήματά μας, για το τι είναι ένας τρανς άνδρας και τι μας συμβαίνει, το πώς σκεφτόμαστε, τι ανάγκες έχουμε. Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι γενικά το να είμαστε ορατοί. Χρειαζόμαστε κόσμο να μιλάει αντί να το βουλώνει από φόβο ή ντροπή. Χρειαζόμαστε δικηγόρους και νομικούς και πολιτικούς να παλέψουν για τα δικαιώματά μας, μιας και έχουν την εμπειρία, χρειαζόμαστε κόσμο που μιλάει για να κάνουμε τους άλλους να καταλάβουν πως είμαστε άνθρωποι κι εμείς, ότι τρανς δεν είναι μόνο οι γυναίκες τρανς, ότι τρανς είναι αυτό και όχι το άλλο ή εκείνο που νομίζεις. Χρειαζόμαστε κόσμο να γράφει στα Ελληνικά για τα νέα παιδιά ή τους μεγάλους που δεν τολμούν να κάνουν το πρώτο βήμα από φόβο. Χρειαζόμαστε τα πάντα.
Το να είναι κανείς τόσο κυνικός δε βοηθάει κανέναν, και, εν πάσει περιπτώσει, εάν δεν του αρέσει κάποιου αυτή η στήλη, μπορεί απλώς να μην τη διαβάσει. Αλλά έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να υπάρχει. Τα πάντα έχουν τη θέση τους στον κόσμο.
γ) Πολύ χαριτωμένα, δύο διαφορετικά άτομα μου είπαν ότι διαβάζοντας τη στήλη μου φαίνεται σαν να μεταμορφώνομαι σε λυκάνθρωπο… Και ότι δε θα έπρεπε να γράφω ότι πονάω ή ότι νιώθω άσχημα κι ότι αυτό μπορεί να τρομάξει νεαρά άτομα που δεν ξέρουν, σε βαθμό που να μη θέλουν να κάνουν μετάβαση.
Δεν προσπαθώ να γράψω ποίηση ή μια ωραία ιστοριούλα βολική για τα αυτιά μας. Κρατάω ημερολόγιο για το τι μου συμβαίνει, τι βλέπω, τι σκέφτομαι. Είναι μια αληθινή εμπειρία σε λάηβ ντοκουμέντο. Γράφω ό,τι μου συμβαίνει, είτε «καλό» είτε «κακό». Δεν προσθέτω σάλτσες, ούτε έχω καμία πρόθεση να αφήσω πράγματα απ’έξω. Αρκετή παραπληροφόρηση υπάρχει εκεί έξω, πρέπει να τα λέμε αυτά.
Είχα επισημάνει πολύ συγκεκριμένα πως αυτή είναι η δική μου εμπειρία. Δεν πάει να πει πως η μετάβαση όλων είναι το ίδιο, η τεστοστερόνη έχει διαφορετικά αποτελέσματα στον καθένα μας, μιας και είναι διαφορετικά τα σώματα, οι ηλικίες μας, το γενετικό μας υλικό. Μερικά πράγματα όμως είναι παρόμοια. Δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ θα πρέπει να αυτολογοκριθώ, αυτό που κάνω εγώ το κάνουν πολλοί άνθρωποι εδώ και αιώνες, αποτυπώνουν τις εμπειρίες τους σε χαρτί, εικόνες, μουσική, έτσι ώστε να καταλάβουν οι άλλοι άνθρωποι το πώς νιωθουν, πώς ζουν.
Εάν κάποιος θέλει να κάνει μετάβαση, πάει να πει ότι το θέλει πραγματικά γιατί θέλει να είναι ο εαυτός του. Είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Δεν είναι σα να αλλάζεις κούρεμα, είναι κάτι το οποίο για να βελτιώσει τη ζωή σου την αλλάζει αναπόφευκτα. Και φυσικά μπορεί να φοβάσαι. Αλλά όταν διαβάζεις γι’ αυτό από ανθρώπους που το περνάνε αυτό πριν από σένα, τοτε νιώθεις καλύτερα, ενημερωμένος. Διαβάζεις πολλά παρόμοια πράγματα από διαφορετικά άτομα και αποκτάς σφαιρική γνώση κι έτσι ξέρεις τι να περιμένεις, είσαι προετοιμασμένος. Πριν πάρω καν την απόφαση να κάνω μετάβαση, πρέπει να διάβασα πάνω από εκατό και πλέον μπλογκς και ημερολόγια. Ξέρετε τι; Ούτε μια φορά δε σκέφτηκα ότι φοβάμαι. Δε με απέτρεψε καθόλου. Ίσα ίσα, ένιωσα καλύτερα γιατί έμαθα πολλά.
Και, ναι, το να το ζεις είναι αλλιώς από το να το διαβάζεις, φυσικά.
Και μερικά πράγματα τα είναι δυσάρεστα, αλλά στην τελική, τι είσαι διατεθειμένος να περάσεις προκειμένου να είσαι ο εαυτός σου;
Προσωπικά δε θα άλλαζα τίποτα, έχω περάσει πολλά αλλά είμαι εδώ που είμαι τώρα και είμαι περήφανος για το ότι έχω φτάσει εδώ. Εάν δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έγραφαν για τη μετάβασή τους μπορεί να μην είχα κάνει καν τα βήματα που έχω κάνει, να ήμουν ακόμα στη ντουλάπα ή να νόμιζα ότι όταν παίρνεις ορμόνες σου φυτρώνει πέος και όρχεις (και λυπάμαι, παιδακια, αλλά όχι, δεν σου φυτρώνει ουτε πέος, ούτε όρχεις).
