Ο 24χρονος που (ευτυχώς) έπαιζε με τις κούκλες

Τα αγόρια δεν παίζουν με τις κούκλες… Θα ήταν μάλλον αδύνατο να μετρήσουμε τις φορές που αυτή η έκφραση αναπαράγεται σήμερα από τον κάθε γονέα, που προσπαθεί -από πολύ νωρίς- να θέσει την παιδική δημιουργικότητα σε έμφυλα καλούπια. Παρά τη μεθοδευμένη όμως αυτή προσπάθεια, η εν λόγω δημιουργικότητα καταφέρνει αρκετές φορές να δραπετεύσει. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Κωνσταντίνος Καλαϊτζής, ο οποίος ως σύγχρονος Τζεπέτο, μεταμορφώνει μεταχειρισμένες κούκλες σε φωτεινούς χαρακτήρες ενός φανταστικού queer σύμπαντος (σ.σ. και είναι όλοι τους υπέροχοι).

Πες μας λίγα πράγματα για εσένα.

Είμαι 24 ετών και τα ενδιαφέροντα μου περιστρέφονται γύρω από τις τέχνες. Λατρεύω τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη μόδα και περνάω αρκετό χρόνο μόνος μου δημιουργώντας στο δωμάτιο/εργαστήρι μου πάντα με καλή μουσική για παρέα. Επίσης, στο παρελθόν, είχα ασχοληθεί με το θέατρο, το modeling και παρακολούθησα μαθήματα φωνητικής. Έχω συνεχώς την ανάγκη να εκφράζομαι και ποιος τρόπος είναι καλύτερος από την τέχνη για να εκφραστεί κανείς;

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τις κούκλες; Τι σημαίνουν για εσένα;

Η ενασχόληση μου με τις κούκλες ξεκίνησε 2 χρόνια πριν. Είχα ανακαλύψει μέσω Instagram κάποιους συλλέκτες που φωτογραφίζoυν τις κούκλες που έχουν στη συλλογή τους και αυτό μου έδωσε το έναυσμα να αρχίσω δειλά- δειλά να συλλέγω και εγώ. Νομίζω μου είχε μείνει απωθημένο από την παιδική μου ηλικία που δεν μπορούσα να έχω τις δικές μου κούκλες. Συνήθως οι κούκλες που επιλέγω να αγοράσω είναι κούκλες μεταχειρισμένες και ταλαιπωρημένες. Το στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου ήταν να τις επαναφέρω στη ζωή, όχι σαν απλά πλαστικά παιχνίδια αλλά σαν έργα τέχνης. Για μένα οι κούκλες αποτελούν καμβά πάνω στον οποίο μπορώ να αποτυπώνω όλες τις φανταστικές προσωπικότητες που έπλαθα από παιδί στο μυαλό μου. Οι προσωπικότητες αυτές είναι συνήθως γυναίκες που έχουν τον πλήρη έλεγχο του εαυτού τους και δεν ακολουθούν τους κανόνες που θέτουν οι άλλοι αλλά δημιουργούν τους δικούς τους.

Γιατί σ΄αρέσει να τις μεταμορφώνεις; Υπάρχει κάποιο μήνυμα πίσω απ΄αυτή την κίνηση σου;

Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να μει στον χώρο της μόδας, ως μοντέλο. Ήμουν όμως outsider. Θυμάμαι που πήγαινα σε δοκιμαστικά και μου έκαναν αρνητική κριτική για τα μαλλιά μου, για το σώμα μου κλπ. Στην πρώτη επαγγελματική μου φωτογράφιση, όταν παρέλαβα τις φωτογραφίες στα χέρια μου, σκέφτηκα: «Ποιός είναι αυτός;» Το αποτέλεσμα ήταν υπερβολικά επεξεργασμένο. Βέβαια, τότε ήμουν πιο μικρός και όλο αυτό φάνταζε τέλειο στα μάτια μου, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν θα πληρούσα τα κριτήρια ενός «όμορφου» μοντέλου. Έτσι και εγώ αγκάλιασα τον εαυτό μου και αποφάσισα ότι δεν θα άφηνα ποτέ κανέναν να καθορίσει το πώς «πρέπει» να μοιάζω. Οι κούκλες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι. Σε μια κοινωνία που ακόμα κατακρίνει και απορρίπτει κάθε τι που δεν ανταποκρίνεται σε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εγώ προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να προωθήσω τα ψεγάδια που κάνουν τον κάθε έναν από μας μοναδικό.

Πως “αποφασίζεις” την μεταμόρφωση της κάθε κούκλας; Ποια είναι η διαδικασία;

Οι μεταμορφώσεις που κάνω είναι καθαρά βασισμένες πάνω στην κούκλα που θα χρησιμοποιήσω σαν καμβά. Δηλαδή αν μια κούκλα έχει ενδιαφέρον για μένα στο πρόσωπο αλλά έχει κατεστραμμένα μαλλιά, θα της αφαιρέσω τα βιομηχανικά μαλλιά της και στη συνέχεια με βελόνι θα περάσω μαλλί πλεξίματος. Σε περίπτωση που η κούκλα έχει ξεθωριασμένα χαρακτηριστικά ή δεν με εκφράζει, σβήνω τα βιομηχανικά της χαρακτηριστικά και με διάφορα μέσα όπως ακρυλικά, κιμωλίες και χρωματιστά μολύβια δημιουργώ το καινούργιο της πρόσωπο.

Ζούμε σε μια κοινωνία που με τις κούκλες πρέπει να παίζουν μόνο κορίτσια. Τι πιστεύεις γι΄αυτό;

Για να είμαι ειλικρινής και εγώ μεγάλωσα με το να ακούω συνέχεια τη συγκεκριμένη ατάκα, κάτι το οποίο μου προκαλούσε έντονα το συναίσθημα της ενοχής. Για εμένα το «με τις κούκλες πρέπει να παίζουν μόνο κορίτσια» αποτελεί άλλο ένα στερεότυπο που σκοπό έχει να καλουπώσει τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία με αυστηρότητα στους ρόλους των φύλων. Κατά τη γνώμη μου, το κάθε παιδί θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέγει τα παιχνίδια που το εκφράζουν καλύτερα. Δε σημαίνει ότι κάθε κορίτσι που παίζει με κούκλες και κατσαρολικά θα θέλει να γίνει μια χαρούμενη νοικοκυρά όταν μεγαλώσει, ούτε σημαίνει ότι ένα αγόρι που παίζει με στρατιωτάκια και αυτοκίνητα δεν μπορεί να επιλέξει ένα πιο δημιουργικό μονοπάτι μετέπειτα στη ζωή του. Αυτό όμως είναι κάτι που οι γονείς θα πρέπει να δουλέψουν, γιατί πάνω απ΄όλα οφείλουν να αγαπούν και να προστατεύουν τα παιδιά τους για αυτό που είναι.

Ποια είναι η αγαπημένη σου;

Έχω πολλές αγαπημένες κούκλες είναι η αλήθεια. Κατά καιρούς έχω λάβει δώρα κούκλες από φίλους/φίλες που με ακολουθούν στο Instagram και αγαπούν τη δουλειά μου, για μένα αυτή η τόσο τρυφερή χειρονομία σημαίνει πολλά, οπότε κατευθείαν οι κούκλες αυτές μπαίνουν στη λίστα. Αγαπημένη μου κούκλα, την οποία μεταποίησα εγώ, είναι η μούσα μου Ρίτα. Κλασσική κούκλα, η οποία βρισκόταν σε μεταχειρισμένη και όχι τόσο καλή κατάσταση, αλλά ένιωσα άνετα να πειραματιστώ μαζί της και αποτέλεσε την αρχή σε αυτό το κεφαλαίο της ζωής μου που με ολοκληρώνει ως καλλιτέχνη αλλά και ως άνθρωπο.

Αν σου ζητούσαμε να μεταμορφώσεις μια κούκλα για εμάς… Πως θα ήταν;

Θα είχε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο και πολλά διαφορετικά χρώματα στα μαλλιά. Η διαφορετικότητα είναι υπέροχο πράγμα και ο κόσμος θα ήταν καλό να προσπαθήσει να γνωρίσει την έννοια αυτή. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Ο καθένας από μας είναι διαφορετικός και αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να έχει ενδιαφέρον.