“Πριν ξεκινήσω το κολέγιο το φθινόπωρο, ο ξάδερφός μου ο Mikey και οι φίλοι του είχαν προγραμματίσει ένα δεκαήμερο ταξίδι με σακίδιο στην Ελλάδα. Καθώς ήμασταν πάντα κοντά, ο Μίκυ με κάλεσε μαζί. Ο Μίκυ ήξερε ότι ήμουν πάντα έτοιμος για μια περιπέτεια και ήθελα να περάσω χρόνο μαζί του πριν επιστρέψω στα καθήκοντά μου. Ο πατέρας μου συμφώνησε να με αφήσει να πάω και κάλυψε το κόστος του ταξιδιού μου. Ένας από τους φίλους του, ο Νάλντο, μου έδωσε χίλια ευρώ για να ξοδέψω και η γιαγιά Φάτεν και η θεία Νάντια πρόσθεσαν πολύ στο ταμείο, λέγοντάς μου να περάσω υπέροχα.
Πέταξα από το Κάιρο στην Αθήνα μια μέρα πριν από τον Μίκυ και τους φίλους του, Λίντσεϊ και Ρομπ. Όταν έφτασαν, άρχισε η διασκέδαση. Επισκεφθήκαμε τα αξιοθέατα, απολαύσαμε παραδοσιακά ελληνικά πιάτα, και πήγαμε σε μπαρ και κλαμπ. Το επόμενο στο δρομολόγιό μας ήταν ένα πλοίο για τη Μύκονο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Όταν το πλοίο έδεσε, ανυπομονούσα να το εξερευνήσω. Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια, περάσαμε χρόνο στις παραλίες, φάγαμε μεσημεριανό και ρουφούσαμε κάθε στιγμή. Δεν πέρασε πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι η Μύκονος ήταν ένας σαγηνευτικός παράδεισος για τους γκέι άνδρες. Οι άνθρωποι ήταν ανέμελοι και χαρούμενοι – δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Κανείς δε χρειαζόταν να κρυφτεί—βρίσκονταν σε κοινή θέα, πιασμένοι χέρι χέρι, φιλιόνταν και έδειχναν στοργή ο ένας για τον άλλον. Δεν είχε σημασία πού πηγαίναμε – δεν υπήρχαν σκιές.
Ήμουν σίγουρος μέχρι τώρα ότι ο Μίκυ είχε ακούσει φήμες για μένα, αλλά ο ξάδερφός μου δεν τις ανέφερε ούτε υπαινίχθηκε τίποτα. Ο Μίκυ δεν με έκρινε. Απλώς με άφησε να χαρώ να είμαι ο εαυτός μου και ελεύθερος. Αφού πήγαμε σε μερικά στρέιτ μπαρ εκείνο το πρώτο βράδυ, συνέχισα solo για να ανακαλύψω περισσότερα. Για τις επόμενες νύχτες, ένιωθα τον εαυτό μου να αναπνέει γαλήνια.
Αφού φύγαμε από τη Μύκονο, πήραμε το πλοίο για τη Σαντορίνη, ένα άλλο από τα νησιά των Κυκλάδων. Το τραχύ τοπίο διαμορφώθηκε από μια ηφαιστειακή έκρηξη και η πόλη χτίστηκε σε μια κατηφορική πλαγιά με θέα στο Αιγαίο Πέλαγος. Υπήρχαν γοητευτικά και γραφικά σπίτια, λευκά με μπλε στέγες, ακουμπισμένα στα βράχια. Τα πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα ζωγραφίστηκαν με τις πιο τέλειες πινελιές που είχα δει ποτέ. Η θέα που κόβει την ανάσα έκανε τη Σαντορίνη το ιδανικό μέρος για ζευγαράκια και νεόνυμφους. Αλλά ακόμα και με όλη του την ομορφιά, δεν συγκρίθηκε με τη Μύκονο. Η Μύκονος ήταν σαν μια κοινότητα – ένα σπίτι που δεν είχα γνωρίσει ποτέ.
Την επόμενη μέρα, οι τέσσερις μας βρισκόμασταν στην ουρά για να επιβιβαστούμε σε ένα πλοίο για ένα πάρτι στο νησί της Ίου. Τα σχέδιά μας ήταν να απολαύσουμε λίγες μέρες εκεί και μετά να γυρίσουμε σπίτι. Έριξα μια ματιά γύρω μου, παρατηρώντας το περιβάλλον μου ενώ περιμέναμε, και ένα μικρό υδροπλάνο τράβηξε την προσοχή μου. Η πινακίδα μπροστά έγραφε ΜΥΚΟΝΟΣ. Γύρισα στον Μίκυ με το πιο πλατύ χαμόγελο που μπορούσε να φανταστεί κανείς και είπα: «Αυτό δεν είναι το νησί μου. . . αυτό είναι το νησί μου», δείχνοντας ενθουσιασμένος την πινακίδα. Έδωσα τον Μίκυ μια μεγάλη αγκαλιά, είπα αντίο στους φίλους του και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, έβαλα το μεγάλο πορτοκαλί και μαύρο σακίδιο στον ώμο μου, βγήκα από τη γραμμή και έφυγα προς ένα αυτοσχέδιο περίπτερο κοντά στο υδροπλάνο. Ήταν σαν να προσπαθούσα να ξεφύγω από κάποιον, ρώτησα τον μεσήλικα άντρα πίσω από τον πάγκο, «Έχεις χώρο για έναν ακόμη;» Διπλώνοντας την εφημερίδα που διάβαζε, είπε: «Είσαι ο τελευταίος». Τον πλήρωσα πενήντα ευρώ, πήρα το εισιτήριό μου και μπήκα. Γύριζα στον παράδεισο.
Δεν είχα κράτηση ξενοδοχείου ή μέρος για να μείνω, αλλά ήξερα ότι θα έβγαζα άκρη. Δεν είχα σχεδιάσει να επιστρέψω, αλλά το νησί με κάλεσε πίσω σαν σειρήνα που προσκαλεί έναν χαμένο ναυτικό. Όταν έφτασα, πήγαινε από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο, έψαχνα για δωμάτιο μέχρι που βρήκα. Έκανα check in, άφησα το σακίδιό μου στο άνετο παραθαλάσσιο δωμάτιο και ξεκίνησα την περιπέτεια. Σταμάτησα στη ρεσεψιόν και ρώτησα από πού να ξεκινήσω. Έβγαλε ένα μικρό φυλλάδιο από την τσέπη του, μου το έδωσε και μου έδειξε: «Συστήνω να πάτε εδώ. Υπάρχει ένα πάρτι στο Super Paradise σήμερα το απόγευμα. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνεις μερικούς φίλους». Νοίκιασα μια βέσπα και οδήγησα προς τον προορισμό μου.
Πάρκαρα τη βέσπα, ακολούθησα τη μουσική προς την παραλία και έβγαλα τα σανδάλια μου μόλις βγήκα από το πλακόστρωτο μονοπάτι. Η ατμόσφαιρα ήταν δροσερή και χαλαρή, όπως ήθελα να είναι ο υπόλοιπος κόσμος – ολόκληρος και ένας. Υπήρχαν γκέι και στρέιτ άτομα που πάρταραν μαζί στην παραλία και η σεξουαλικότητα δεν ήταν θέμα. Οι άνθρωποι δεν κοιτούσαν επίμονα ούτε έκριναν, ή ψιθύριζαν. Όλοι ήταν ίσοι—ΛΟΑΤΚ και σύμμαχοι το ίδιο.
Αφού έκανα μια βουτιά, άφησα την πετσέτα μου σε μια ξαπλώστρα καθώς τα δάχτυλα των ποδιών μου βυθίστηκαν στα βότσαλα της άμμου. Τεντώθηκα για να απολαύσω τη ζεστασιά του ήλιου, αλλά πριν τακτοποιηθώ, ένας αδύνατος, μαυρισμένος τύπος που φορούσε ένα σκούρο μπλε Speedo ξάπλωσε στην άλλη ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα μου.
«Καλημέρα, φίλε».
«Γεια», απάντησα.
«Είμαι ο Άντριαν. Και είσαι;” ρώτησε, σαρώνοντας σαγηνευτικά το σώμα μου.
«Ομάρ».
«Χαίρομαι που σε γνωρίζω, Ομάρ. Λοιπόν, τι σε φέρνει στη Μύκονο;»
Ήθελα να πω, «Το ίδιο πράγμα που έφερε κι εσένα εδώ», αλλά δεν το έκανα. Είπα, «Αρχικά, ήρθα εδώ για να κάνω παρέα με φίλους».
“Αρχικά; Είναι ακόμα εδώ μαζί σου;» ρώτησε κοιτάζοντας τριγύρω να δει αν πλησίαζε κανείς.
“Οχι πια. Ο ξάδερφός μου και οι φίλοι του πήγαν στην Ίο και αποφάσισα ότι ήθελα να είμαι εδώ. Μου αρέσει αυτό το νησί», παραδέχτηκα, καθώς έβλεπα τον ωκεανό να χύνεται στην ακτή με τον δικό του ρυθμό και χρόνο.
«Κι εμένα μου αρέσει εδώ». Μετά από μια σύντομη παύση, πρόσθεσε: «Είσαι πολύ όμορφος».
Δεν απάντησα, γιατί αυτό δεν ήταν κάτι που είχα συνηθίσει να ακούω. Ο Άντριαν ήταν όμορφος, Αυστραλός γύρω στα 20 με σώμα σαν ποδοσφαιριστή. Άκουσα τον Άντριαν να μου μιλάει για τον εαυτό του και τη δουλειά του ως αεροσυνοδός στην Emirates. Φαινόταν κοινωνικός, φιλικός και καλοσυνάτος. Ήταν αναζωογονητικό να τον ακούω να μιλά ανοιχτά για ό,τι ήθελε. Δε χρειαζόταν να πει ότι ήταν γκέι, γιατί δεν υπήρχε λόγος να το κρύψει ή να το εξηγήσει. Δεν ήταν ντροπαλός με τη σεξουαλικότητά του – τουλάχιστον όχι στη Μύκονο. Σε αντίθεση με εμένα, ο Άντριαν δε φαινόταν να κρύβει καθόλου κάποιο μυστικό. Στα δεκαέξι μου, δεν είχα φτάσει σε αυτό το επίπεδο άνεσης και δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το έκανα ποτέ. Αλλά το νησί δεν είχε «ντουλάπες», και μέχρι να φύγω, ήμουν ελεύθερος να εξερευνήσω ό,τι είμαι εγώ.
“Πόσο χρονών είσαι;”
«Δεκαεπτά», είπα ψέματα. «Αλλά θα πάω στο πανεπιστήμιο σύντομα», πρόσθεσα, συνειδητοποιώντας ότι μόλις είχα παραδεχτεί ότι ήμουν ανήλικος, αλλά απέτυχα παταγωδώς να κάνω τον εαυτό μου να φανώ πιο ώριμος.
Ο Άντριαν σηκώθηκε ξαφνικά και είπε: «Πάμε!»
“Πού;”
«Είσαι σε σχολικό διάλειμμα. Έχει ζέστη εδώ έξω, σωστά;» Έγνεψα καταφατικά. «Λοιπόν, ας πάρουμε λίγο παγωτό και ας εξερευνήσουμε.»
Καθώς προχωρούσε η μέρα, ένιωθα πιο άνετα με τον Άντριαν. Μας αγόρασε λίγο παγωτό και περπατήσαμε στην παραλία μέχρι που η ζέστη έγινε αφόρητη, αναγκάζοντάς μας να κολυμπήσουμε για να δροσιστούμε. Όταν βγήκαμε από τον ωκεανό, σταθήκαμε εκεί με τα κύματα να πέφτουν πάνω στα πόδια μας. Ο Άντριαν πλησίασε πιο κοντά μου μέχρι που μπορούσα να νιώσω την ανάσα του στα χείλη μου—σαν να ζητούσε άδεια. Με τη ζεστασιά του ήλιου στην πλάτη, έγειρα, και με φίλησε. Εγκατέλειψα όποιες σκέψεις είχα και πραγματικά άφησα τον εαυτό μου να φύγει για πρώτη φορά. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μου, και εν συντομία, ανακαλύψαμε τι ακριβώς ήμουν διατεθειμένος να κάνω… και ήταν υπέροχο.
Το επόμενο πρωί, κατέβηκα στο λόμπι για να ρωτήσω στη ρεσεψιόν αν ήξεραν για κάτι συναρπαστικό που συνέβαινε στο νησί εκείνη την ημέρα. Έχοντας προετοιμαστεί πλήρως για την ερώτησή μου, ο υπάλληλος απήγγειλε μια ποικιλία από δραστηριότητες και πάρτι που πραγματοποιούνταν στις παραλίες και σε μερικά από τα τοπικά μπαρ. Όταν πήγα να φύγω, όμως, έπεσα πάνω σε μια ομάδα τύπων που έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο. Μετά από κάποια περιστασιακή συζήτηση, με ρώτησαν αν ήμουν με κάποιον. Όταν τους είπα ότι ήμουν μόνος, με κάλεσαν στην παρέα μαζί τους για να εξερευνήσουμε το νησί. Αφού τους γνώρισα, έμεινα με τον Ράιαν, έναν όμορφο Ιορδανό στα γύρω στα 20. Μου είπε πολλά για τον εαυτό του, συμπεριλαμβανομένου του ότι εργαζόταν ως οδοντίατρος. Όσο περισσότερο μαθαίναμε ο ένας για τον άλλον, τόσο περισσότερο ελκυόμασταν ο ένας από τον άλλον. Λίγες ώρες αργότερα, το τηλέφωνό μου δονήθηκε. Έριξα μια ματιά στο μήνυμα, συνειδητοποιώντας ότι είχα ξεχάσει τον Άντριαν.
Με κάλεσε να κάνω παρέα μαζί του, αλλά δεν ήξερα τι να πω, γιατί ήμουν ακριβώς εκεί που ήθελα να είμαι εκείνη τη στιγμή. Μου άρεσε πολύ ο Ράιαν και ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτόν από όταν τράβηξε την προσοχή μου. Άφησα το τηλέφωνό μου χωρίς να στείλω απάντηση. Μετά από μια κουραστική μέρα με δραστηριότητες, δείπνο και χορό, ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να περάσω τη νύχτα με τον Ράιαν.
Βρέθηκα σε ένα συναισθηματικό τρίγωνο και με τον Άντριαν και με τον Ράιαν. Το ενδιαφέρον μου ήταν αναμφισβήτητα για τον Ράιαν, αλλά δεν ένιωθα σωστό που αγνοούσα το μήνυμα του Άντριαν. Ήθελα να είμαι ευγενικός μαζί του, καθώς ήταν ο πρώτος άντρας που είχα γνωρίσει στο νησί —και ο πρώτος με τον οποίο κοιμήθηκα ποτέ— και έτσι συμφώνησα να ξανακάνω παρέα μαζί του.
Την τέταρτη νύχτα, ενώ ο Άντριαν και εγώ πηγαίναμε σε ένα εστιατόριο για δείπνο, πέσαμε πάνω στον Ράιαν και η απογοήτευσή του ήταν έκδηλη.
“Γεια.”
«Προσπάθησα να σε βρω», μου είπε.
«Σχεδίαζα να σε πάρω τηλέφωνο απόψε».
“Είμαι σίγουρος. Φαίνεται ότι απολαμβάνεις το νησί σήμερα», είπε κοιτάζοντας τον Άντριαν.
«Απλώς βλέπουμε αξιοθέατα. Τίποτα άλλο, πραγματικά.»
Ο Ράιαν έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του, ανασήκωσε κάπως τους ώμους του και μετά έφυγε.
Τελικά, τίποτα δε λειτούργησε ούτε με τον Άντριαν ούτε με τον Ράιαν. Δεν περίμενα να φύγω από τη Μύκονο με σύντροφο, αλλά κατάφερα περισσότερα από όσα πίστευα ποτέ ότι ήταν δυνατόν. Είχα ανακαλύψει και εξερευνήσει ελεύθερα μια εντελώς νέα πλευρά του εαυτού μου. Ίσως δε βρήκα την αγάπη, αλλά βρήκα μέσα μου την άδεια να αγαπήσω.
Αφού επέστρεψα στην Αίγυπτο, ο μπαμπάς και εγώ πήγαμε στη Γαλλία πριν φύγω για το σπίτι στον Καναδά. Στον κόσμο μου, θα ήμουν λίγο πιο άνετος με αυτό που ήμουν, αν και κανείς δεν ήξερε κάτι διαφορετικό.”
Απόσπασμα από το
«A Tale of Two Omars: A Memoir of Family,
Revolution,and Coming Out
During the Arab Spring»
του Omar Sharif, Jr.,
ευγενική παραχώρηση Counterpoint Press.
