Επί λέξει, τους τελευταίους μήνες ακούσαμε –δυστυχώς– τα παρακάτω από βουλευτές, υπουργούς και μητροπολίτες (κατά χρονολογική σειρά), εξ αφορμής του νομοσχεδίου που επέκτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια στη χώρα μας:
«Στην Ολλανδία υπάρχουν κόμματα που αναγνωρίζουν την παιδοφιλία. Τι θα κάνουμε; Θα την υιοθετήσουμε και εμείς; Υπάρχουν, επίσης, οίκοι ανοχής που επιτρέπουν την κτηνοβασία. Τι θα κάνουμε; Θα την υιοθετήσουμε και εμείς;»
Τάσος Νεράντζης, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
«Και στη Γερμανία έχουν αποφασίσει να κάνουν οίκους ανοχής για κτηνοβάτες! Ο άλλος θέλει να πάει με σκύλο, με γάτα, με την καμήλα του. Μπορεί να πάει με καμηλοπάρδαλη, με ό,τι θέλει! Επειδή, λοιπόν, οι Γερμανοί θέλουν να έχουν οίκο ανοχής με ζώα για να πηγαίνουν οι κτηνοβάτες, θα πρέπει εγώ να παντρευτώ, να παντρευτεί ο άλλος καμήλα; Υπάρχουν και ορισμένα όρια!»
Πάνος Καμμένος, Υπουργός Εθνικής Άμυνας.
«Η ανατροπή της οντολογίας, η θεσμοθέτηση ως εννόμου αγαθού μιας παραψυχοπαθολογικής συμπεριφοράς δεν νομίζω ότι αποτελεί ένα στοιχείο που δομεί την ιδιοπροσωπία του γένους μας…»
Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ
Ακόμα κι αν αδιαφορήσουμε πλήρως για το πόσο αήθης και προσβλητική για τους ομοφυλόφιλους είναι μια επιχειρηματολογία που τους τοποθετεί στην ίδια ομάδα με τους παιδόφιλους και τους κτηνοβάτες, οφείλουμε, προς αποκατάσταση της αλήθειας, να σημειώσουμε τα εξής:
– Όντως, το 2006 συστάθηκε πολιτικό κόμμα υπέρ της παιδοφιλίας στην Ολλανδία, αλλά διαλύθηκε το 2010, γιατί δεν μπόρεσε να προσελκύσει ψηφοφόρους ανάμεσα στους ολλανδούς πολίτες. Και, φυσικά, αυτό το κόμμα δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης – έχει ακουστεί κι αυτό εν Ελλάδι!
– Η κτηνοβασία είναι απαγορευμένη στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, τιμωρείται με φυλάκιση, σύμφωνα με το άρθρο 173 του ποινικού της κώδικα. Τον Απρίλιο του 2015, και η Δανία άλλαξε τη νομοθεσία της ψηφίζοντας νόμο κατά της κτηνοβασίας, με 91 ψήφους υπέρ και 5 κατά. Αυτήν τη στιγμή σε τρία μόνο ευρωπαϊκά κράτη (Ρουμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία) δεν απαγορεύεται ρητώς η κτηνοβασία – και σ’ αυτά προφανώς γιατί δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα ο νομοθέτης, όχι γιατί την επικροτούν οι πολίτες τους!
– Από τα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν υιοθετήσει το σύμφωνο συμβίωσης, η Λιθουανία και –μέχρι πρότινος– η Ελλάδα ήταν οι μοναδικές χώρες που δεν είχαν αποδεχθεί την ένταξη των ομοφύλων ζευγαριών σε αυτό. Για το λόγο αυτό, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε καταδικάσει τη χώρα μας για παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία απαγορεύει τις διακρίσεις. Αναλυτικά, στην Ευρώπη, 9 χώρες (Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Ισλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία) επιτρέπουν τον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών και άλλες 13 (Αυστρία, Φινλανδία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Λίχτενσταϊν, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ανδόρα, Τσεχία, Κροατία, Λουξεμβούργο, Σλοβενία) αναγνωρίζουν δικαιώματα στα ομόφυλα ζευγάρια μέσω συμφώνων συμβίωσης.
Με όλον τον σεβασμό στην ιδιότητα τού προσώπου (σ.σ.: ο γράφων είναι και χριστιανός ορθόδοξος), ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, δεν περιορίστηκε στη σφαίρα της αμαρτωλότητας της ομοφυλοφιλίας –θέμα για το οποίο έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να τοποθετηθεί–, αλλά υπεισήλθε στα πεδία της ψυχιατρικής χαρακτηρίζοντάς την «παραψυχοπαθολογική συμπεριφορά».
Κατά πόσο, όμως, έχει σήμερα βάση μια τέτοια επιστημονική θέση; Από το 1973, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία έχει διαγράψει την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών και, από το 1990, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει πάψει να τη θεωρεί ασθένεια. Κι όμως, 1/4 του αιώνα μετά, εξακολουθεί να αναπαράγεται το ίδιο επιχείρημα στον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας, για ένα θέμα που η αρμόδια επιστήμη έχει τοποθετηθεί ξεκάθαρα.
Επειδή, ειλικρινά, μας ενδιαφέρει τι λέει ο Ιησούς Χριστός για τη σωτηρία της ψυχής μας, θα θέλαμε ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, αλλά και κάθε άλλος ιερέας ή θεολόγος που ενδιαφέρεται, να μας απαντήσει στα ερωτήματα που θέσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας και άπτονται 100% της αρμοδιότητάς τους να αποφανθούν…
Νίκος Αλεξιάδης
