Αυτή δεν είναι μια coming out συνέντευξη του Νίκου Μουτσινά. Αυτή είναι η συνέντευξη για τη ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα (ή έστω κάποια απ΄αυτά), χωρίς ποτέ να μπει στη διαδικασία να κρύψει το ποιος πραγματικά είναι.
Θέλω να μιλήσουμε λίγο για τα παιδικά σου χρόνια. Πώς ήταν ο Νίκος Μουτσινάς ως παιδί;
Ήταν ένα παιδί που είχε τρέλα με τα ζώα και από την πρώτη στιγμή παρακαλούσε να πάρει ένα. Ένα παιδί που ήθελε να μοιάσει και να κάνει αυτά που έκανε ο παππούς του. Τον θυμάμαι στο σπίτι να φοράει περούκες, να κάνει ταχυδακτυλουργικά και γενικά να κάνει τον κόσμο να γελάει. Για μένα όλοι αυτοί οι ρόλοι και το παιχνίδι ήταν κάτι πολύ φυσικό, ένας συνηθισμένος τρόπος διασκέδασης. Γενικά, ο Νίκος ως παιδί ήταν ένας “χάχας”, με την καλή έννοια.
Και ποια ήταν τα όνειρά σου;
Πολύ μικρός ήθελα να γίνω κτηνίατρος ή γιατρός χωρίς σύνορα για να βοηθήσω τα παιδιά στην Αιθιοπία. Μετά, βέβαια, συνειδητοποίησα τι είναι … οι δέσμες. Επειδή πάντα, όμως, το θέατρο ήταν κάτι που με τριγυρνούσε, πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Αν με ρωτήσεις ποια είναι τα όνειρά μου σήμερα, θα σου πω ότι θέλω πολύ να γίνω life coacher. Και πιστεύω ότι όλο αυτό που κάνω με την τηλεόραση και με την εκπομπή σχετίζεται κάπως, γιατί είναι ένας τρόπος που μπορεί να βοηθήσει κάποιους να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους. Ακόμα και με την προσπάθειά μου να δημιουργήσω καλή διάθεση και να προσφέρω λίγη χαρά, θεωρώ ότι με κάποιον τρόπο προσφέρω. Τουλάχιστον, έτσι το έχω εγώ στο μυαλό μου.
Πότε άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τη σεξουαλικότητά σου;
Ξέρω ‘γω; Όπως όλοι, φαντάζομαι. Η πρώτη μου ερωτική επαφή ήταν με γυναίκα και ήταν εξαιρετική. Απλώς κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 19 μου, κατάλαβα ότι μου άρεσε ένα άλλο παιδί με το οποίο κάναμε μαζί πρόβες. Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα και ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στη διαδικασία να κάνω κάτι με ένα άτομο του ίδιου φύλου. Καλά μην φανταστείς, δεν έγινε και κάτι ολοκληρωμένο. Δώσαμε απλώς ένα φιλί. Ωστόσο, αυτό το φιλί με συγκλόνισε. Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι εκείνη τη μέρα από την πρόβα και να νιώθω ότι έχω πάνω μου έξι καράβια και επτά πλανήτες.
Πώς το διαχειρίστηκες; Φοβήθηκες αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»;
Μου έκανε εντύπωση αλλά δεν φοβήθηκα, γιατί δεν είχα νιώσει κάτι άσχημο. Αντιθέτως ήταν πολύ ωραίο αυτό που έγινε. Απλώς ήταν ένα σοκ. Ένα άλλο περιστατικό, επίσης, που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν κάποια στιγμή αποφασίσαμε με τον τότε σύντροφό μου να πάμε για μπάνιο και περνώντας μπροστά από έναν καθρέφτη, παρατήρησα τα γυμνά σώματά μας δίπλα – δίπλα. Κάπως ταράχτηκα. Μάλλον, γιατί αυτή η πληροφορία δεν είχε ακόμη περάσει στο μυαλό μου. Ακόμη ήμουν σ΄αυτό το «μεγαλώνουμε, παντρευόμαστε και κάνουμε παιδιά». Το ξεπέρασα, βέβαια, γρήγορα. Γενικά, σ΄αυτά τα ζητήματα, με κινούσε πάντα το συναίσθημα. Δεν ήταν μόνο η σεξουαλική ορμή. Και γι΄αυτό και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι και πριν 10 χρόνια περίπου, είχα σχέση και με γυναίκες.
Σε σχέση με τη σεξουαλική σου ταυτότητα, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;
Ως γκέι, εννοείται. Αν κάνω έναν μικρό απολογισμό στις σχέσεις μου μέχρι τώρα, που κάποιες ήταν με γυναίκες και κάποιες – περισσότερες – με άνδρες, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι στο κομμάτι της συμβίωσης και του «συνυπάρχειν» έχω μεγαλύτερη οικειότητα με τους άνδρες. Είναι δηλαδή και το κομμάτι το συντροφικό, όχι μόνο το σεξουαλικό. Γενικά, το θέμα της σεξουαλικότητας είναι κάτι ρευστό.
Ας μιλήσουμε για τα πρώτα σου coming out.
Πού να θυμάμαι καλέ μου; Νομίζω, πάντως, ότι την πρώτη φορά που μίλησα σε κάποιο άτομο, ήταν σε μια κοπέλα από το θέατρο – γκέι κι αυτή. Ήταν και τότε που είχε συμβεί το πρώτο περιστατικό με το παιδί και είχα την ανάγκη να το μοιραστώ. Όπως καταλαβαίνεις, το να λες κάτι τέτοιο σε ένα άλλο γκέι άτομο είναι εύκολο. Μέσα στα χρόνια, πάντως, δεν μου έτυχε να το πω κάπου και να έχει θέμα με αυτό. Ίσως γιατί και εγώ όταν μιλούσα σε κάποιον, τον είχα έτσι κι αλλιώς κερδίσει, οπότε δεν είχε σημασία.
Υπάρχει όμως και το κομμάτι της οικογένειας, που εκεί τα πράγματα μπορεί να γίνουν δύσκολα.
Ναι, γιατί -προς το παρόν- το σενάριο «το παιδί μου θα διαλέξει έναν ή μία σύντροφο του ίδιου φύλου» δεν είναι ένα από τα πιθανά που θα διαλέξει ένας γονιός για το παιδί του. Δεν συμφωνώ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οπότε, το πιο πιθανό είναι οι γονείς να αντιδράσουν σαν τη Μάρθα Βούρτση – για τους νεότερους που μας διαβάζουν, είναι μια πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία περνούσε χάλια.
Στη δική σου την περίπτωση τι συνέβη;
Πρώτα μίλησα στη μητέρα μου. Της το είπα όταν ήρθα στην Αθήνα. Ήμουν 20 χρόνων. Δεν είχα και πολλές εμπειρίες μέχρι τότε. Από τη στιγμή, λοιπόν, που έφτασα στην πρωτεύουσα η μάνα μου είχε πάρα πολύ μεγάλη αγωνία για το πώς περνάω και τι κάνω. Κάποια στιγμή, λοιπόν, που μιλούσαμε, δεν ξέρω πώς ανέβηκε στο στόμα μου και της το είπα. Εγώ τότε ήμουν σε μια σχέση με ένα άλλο παιδί και περνούσα πάρα πολύ ωραία.
Τι της είπες;
Ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο της είπα. «Άκου να δεις, περνάω πάρα πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένος, είμαι με αυτό το παιδί και έχουμε σχέση και μένουμε μαζί».
Και πώς αντέδρασε;
Ακολούθησε φυσικά η ανάλογη παύση. Υπήρξε ένα μικρό σοκ. Λίγο μετά αποφάσισε να έρθει στην Αθήνα και να μείνει κάποιες μέρες. Οπότε, είχαμε την πεθερά στο σπίτι, η οποία έκανε και μισά μούτρα στον τότε σύντροφό μου, που δεν έφταιγε και σε τίποτα. Σε εμένα, πάντως, ήταν πάρα πολύ πικραμένη. Είχε έρθει να παίξει λίγο δράμα, να κάνει την περιοδεία της. Και λέω περιοδεία, γιατί όταν αργότερα της είπα ότι χώρισα με αυτό το παιδί, το οποίο δεν μου φέρθηκε και με τον καλύτερο τρόπο, εκείνη απλά μου ζήτησε να μην στεναχωριέμαι. Εκείνη ήταν και η στιγμή που η μητέρα μου το αποδέχτηκε 100% και ξέχασε όλο αυτό το θεατρικό που έπαιζε, γιατί της είχαν πειράξει τον γιο. Ήταν πολύ γλυκό. Από εκεί και πέρα, δεν της έδινα και πολλές πληροφορίες. Καταλάβαινε, ωστόσο, όταν της επαναλάμβανα ονόματα. Επίσης, στους συντρόφους μου φερόταν πολύ ωραία, αφού χωρίζαμε. Έχει γνωρίσει και μάνα συντρόφου μου, με την οποία μετά έγιναν φίλες.
Με τον πατέρα σου έχει γίνει αντίστοιχη συζήτηση;
Ναι, πριν δύο χρόνια. Αποφάσισα να του μιλήσω με αφορμή όλη την προσπάθεια που έκανα για να υιοθετήσω. Δεν φοβόμουν να το πω στον πατέρα μου, απλώς αν και οι σχέσεις μας ήταν μια χαρά και είχαμε επαφή, δεν ένιωθα ότι είχα την υποχρέωση ή την ανάγκη να του το πω. Η αντίδραση του, πάντως, ήταν πολύ εντάξει. Γιατί είναι ένας άνθρωπος 65 ετών, της δουλειάς, που έχει μεγαλώσει στη Δραπετσώνα με πολύ διαφορετικές αντιλήψεις. Παρόλα αυτά ήταν σαν να μην τον απασχόλησε. Μου απάντησε ότι «θέλω να είσαι ευτυχισμένος και να είσαι καλά». Εκεί πήρε πολλούς πόντους, για να σου πω την αλήθεια. Οι γονείς μου χώρισαν πριν γεννηθώ και κάπως αυτόν που έχει φύγει, τον περιμένεις και λίγο στη γωνία. Παρόλα αυτά έκανε ντρίπλα. Μπράβο του.
Στην Αθήνα ήρθες για να σπουδάσεις, σωστά;
Ναι, είχα ήδη ολοκληρώσει ένα κρατικό ΙΕΚ σκηνοθεσίας τηλεόρασης, στο οποίο με είχε γράψει η μάνα μου χωρίς να με ρωτήσει, για να καθυστερήσει την έξοδό μου από το σπίτι. Μετά ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω υποκριτική. Κάνω τις προσπάθειες με βιογραφικά, με θέατρο κλπ. Δύσκολα γενικά. Κάποια στιγμή πηγαίνω σε μια ακρόαση που γινόταν για νέα πρόσωπα στην τηλεόραση. Με πήραν για το Κους Κους το πρωί. Μεγάλη επιτυχία δεν έκανε και γι΄αυτό πήγε μεσημέρι, όπου έκανε. Ήταν και τότε τα μεσημεριανά στα ντουζένια τους. Το δικό μας είχε πολλή πλάκα, γιατί δεν ήταν εντελώς κίτρινο, λίγο προς το φλούο θα το έλεγα. Μετά το ένα έφερε το άλλο και φτάσαμε στο σήμερα.
Σε άλλαξε, πιστεύεις, η δημοσιότητα;
Νομίζω ότι μαζεύτηκα λίγο. Θυμάμαι παλιά να μπαίνω σε ένα καφέ, συνήθως με ένα μαύρο ημίπαλτο του παππού μου και να προχωράω λες και έχω έναν ανεμιστήρα να με φυσά. Με το που άρχιζαν όμως να με χαιρετούν, μαζεύτηκα. Φυσικά και μ΄αρέσει που με χαιρετάει ο κόσμος, γιατί το 99,9% αυτών που έρχονται έχουν ένα μεγάλο χαμόγελο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν έγινε και κάτι. Δεν έχω βρει το φάρμακο κατά του καρκίνου. Εννοώ, πως δεν θεωρώ ότι κάνω και κάτι σημαντικό. Και γι΄αυτό και προσπαθώ να το κάνω περισσότερο σημαντικό μέσα από την ευκαιρία που μου δίνεται να μπορέσω να επικοινωνήσω κάποια πράγματα. Θέλω να τη χρησιμοποιώ την τηλεόραση. Για να μπορεί να μου δίνει τα χρήματα που χρειάζομαι για να έχω μια άνετη ζωή και ως πλατφόρμα για να μπορέσω να επικοινωνήσω πράγματα που πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσουν.
Μπήκες ποτέ στη διαδικασία να κρύψεις τη σεξουαλικότητά ή τις σχέσεις σου;
Όχι, πάντα έκανα τη ζωή μου χωρίς να κρύβομαι. Ποτέ μου, όμως, δεν ήθελα να απασχολώ με κάτι πέρα από τη δουλειά μου. Επίσης, να πούμε ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν ενδιαφέρεται για τη σεξουαλική ζωή των γκέι ανθρώπων. Στην Ελλάδα, τα γκέι ζευγάρια δεν τα κυνηγάνε οι παπαράτσι. Και δεν το λέω ως παράπονο. Κανονικά, ούτε τους straight θα έπρεπε να κυνηγούν.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθούμε σε εκείνη τη συνέντευξη (και εξώφυλλο) στο DownTown Κύπρου και τον Γιάννη Χατζηγεωργίου. Ήταν ένα coming out σου; Γιατί δεν σου κρύβω ότι με προβλημάτισε κάπως.
Δεν ήταν καθόλου coming out. Ούτε αυτό είναι. Δεν χρειάζεται να κάνω coming out, γιατί αφενός ποτέ μου δεν κρύφτηκα, αφετέρου δεν το χρωστάω σε κανέναν. Δεν με νοιάζει αν κάποιος με πει γκέι ή straight για να με αποδεχτεί. Με νοιάζει να αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου.
Δεν είναι σημαντικό να μιλάμε ανοιχτά για ζητήματα σεξουαλικότητας;
Φυσικά. Γι΄αυτό και το κάνω κάθε μέρα από την εκπομπή μου. Αυτοί που με παρακολουθούν το βλέπουν. Από την άλλη, δεν πιστεύω ότι μια ηλικιωμένη κυρία – ας πούμε – από την επαρχία που με βλέπει και της αρέσω και μπορεί να ξέρει ότι είμαι γκέι, θα δεχθεί πιο εύκολα τον εγγονό της που είναι κι αυτός γκέι. Γιατί ο εγγονός της είναι μέσα στην οικογένεια ενώ εγώ δεν είμαι. Και τα ζητήματα αυτά αγγίζουν πολύ τον θεσμό της οικογένειας και συγκεκριμένα το σκεπτικό του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».
Δεν πιστεύεις, όμως, ότι όταν ένας Καπουτζίδης, ένας Σεργουλόπουλος και ένας Μουτσινάς μιλούν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους, αυτομάτως βάζουν σε διαδικασία να το συζητήσει περισσότερο και η κοινωνία;
Μα γι΄αυτό και το συζητάω και εγώ. Καταλαβαίνεις, όμως, ότι δεν γίνεται κάθε φορά που μιλώ δημόσια να μιλώ και για τη σεξουαλική μου ζωή. Δεν μπορώ να νιώθω κάθε φορά αυτό το βάρος. Έχω μιλήσει όμως ανοιχτά και ειδικά μετά από αυτήν τη συνέντευξη δεν νομίζω να αμφιβάλλει και κανείς.
Πώς βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική τηλεόραση διαχειρίζεται τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες;
Ξεκινώντας, να πω ότι η σεξουαλική μου ταυτότητα ποτέ δεν αποτέλεσε κάποιο εμπόδιο στην τηλεόραση. Ούτε είδα, αυτό που λένε, ότι όλοι οι γκέι είναι στην τηλεόραση. Αλλιώς θα είχα δικό μου κανάλι. Ο τρόπος πάντως που η τηλεόραση αποτυπώνει – με ενοχλεί πολύ που δεν χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο – τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα είναι ακόμη στο πλαίσιο της σάτιρας και της καρικατούρας. Και δεν μου αρέσει καθόλου. Με εκνευρίζει γιατί είναι πολύ μονόπατο. Και όταν δεν είναι, συνήθως γίνεται ένας πανικός. Ένα γκέι φιλί για παράδειγμα μπορεί να δημιουργήσει χαμό. Αντιλαμβάνομαι τον συντηρητισμό της κοινωνίας, αλλά εντάξει πια με τα ταμπού.
Σε έχουμε δει αρκετές φορές, μέσα από την εκπομπή, να απαντάς σε ομοφοβικά σχόλια που έχεις δεχθεί.
Ναι, γιατί είναι κάποιες φορές που το παράλογο γίνεται τόσο μεγάλο στον εγκέφαλό μου, που λέω «δε γίνεται κάτι πρέπει να πω». Που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του προβλήματος. Με προβληματίζει που ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει και με κάνει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με αυτόν τον ανθρώπο και έχει στον εγκέφαλό του κάτι τόσο μικρό, που φτάνει στο σημείο να βρίσει και να γράψει «άντε γαμήσου, πουστάρα» και άλλα τέτοια φρικτά. Βέβαια, ο αρνητισμός και η κακοποίηση έχουν ξεφύγει. Εδώ μπορεί να σε βρίσουν, επειδή είπες κάτι για έναν παίκτη σε κάποιο ριάλιτι.
Σε επηρεάζουν τα σχόλια αυτά;
Όχι, γιατί έχω κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό μου και συνεχίζω να κάνω. Και έχω καταλάβει ότι μόνο η προσωπική δουλειά μπορεί να δημιουργήσει μια ασπίδα απέναντι σ΄αυτά τα σχόλια. Δεν με νοιάζει ποιος και τι θα με αποδεχτεί, αν εγώ έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακυρώνω όλο το κομμάτι της διεκδίκησης και των δικαιωμάτων, για να μην παρεξηγούμαστε.
Σε ενοχλεί που αυτήν τη στιγμή και εσύ και εγώ έχουμε λιγότερα δικαιώματα ως γκέι;
Με ενοχλεί πολύ, όπως με ενοχλούν και γενικότερα οι διακρίσεις που συμβαίνουν. Είναι ένα πολύ μεγάλο πράγμα. Με ενοχλεί που αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα γενικότερο προβληματικό περιβάλλον απέναντι στους γκέι, τις γυναίκες, παντού. Και αντιλαμβάνομαι και την ανάγκη μας να μπορούμε να σταθούμε απέναντι στον άλλον με μια ισοτιμία. Το ανέφερα και πριν. Το ζήτημα των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ταράζει πολύ το κομμάτι της οικογένειας και χτυπιούνται πολλά από κάτω. Και επειδή εδώ το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» είναι πολύ στα πάνω του, πέφτουμε σε τοίχο. Γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνω τι θα κοστίσει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να περάσει ένα νομοσχέδιο για να μπορούν τα ομόφυλα ζευγάρια να παντρευτούν ή να υιοθετήσουν; Είναι καλύτερο παιδιά να παραμένουν σε ιδρύματα;
Είσαι από τα άτομα που έχουν μιλήσει και για την προσπάθειά τους να αποκτήσουν ένα παιδί.
Ναι ως μονογονεϊκή οικογένεια. Αλλά επειδή δεν υπάρχει νομοθεσία, κάνω τερτίπια. Το ψάχνω, κάνω ό,τι μπορώ. Δεν είναι ξεκάθαρο, θέλει τερτίπι. Δεν είναι εύκολο.
Δεν θα ήταν πιο δυναμικό, αφού θα έθετε το πρόβλημα στη βάση του, να έβγαινες και να διεκδικούσες ανοιχτά οικογένεια για όλους;
Δεν είμαι επαναστάτης. Αυτό που κάνω είναι να διεκδικώ αυτά που θέλω και την ίδια στιγμή να τα επικοινωνώ, όπου μπορώ. Γι΄αυτό, άλλωστε, μίλησα ανοιχτά για το θέμα. Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να το πάρω όλο αυτό επάνω μου. Ως ψυχοσύνθεση, όχι ως βολεψάκιας. Γιατί στην τελική δεν κατάφερα και κάτι. Δεν έγιναν τα πράγματα πιο εύκολα επειδή είμαι γνωστός. Νομίζω ότι έγιναν πιο δύσκολα. Θα έπρεπε, πάντως, να ήταν πιο εύκολο. Όχι μόνο για μένα. Για τον οποιοδήποτε. Με ξεπερνά που κάποια πράγματα είναι κολλημένα. Με ξεπερνά που ακόμη και αν πάει να γίνει κάτι, θα βγει η Εκκλησία και θα πει αυτά που πρεσβεύει και θα ξεσηκώσει τον κόσμο. Και ο κόσμος θα εναντιωθεί στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Και που τελικά δε θα γίνει τίποτα, γιατί κανείς δεν θα θέλει να κινδυνεύσει να χάσει τη θέση σου. Δε γίνεται, όμως, δουλειά έτσι. Θα μένουμε μόνο στις συνεντεύξεις για να λέμε ότι κάτι γίνεται.
Έχεις αναφερθεί και στην εκπομπή σου για τη στάση ορισμένων εκπροσώπων της εκκλησίας.
Πρέπει λίγο να ηρεμήσουμε με αυτό το θέμα. Τον λόγο του Θεού μεταφέρουμε. Δεν είμαστε εμείς Θεοί. Και στην τελική μιλάμε για έναν Θεό αγάπης. Μέσα στη αγάπη, εμπεριέχονται οι πάντες. Ας διδάξουμε την αγάπη του και ας μη βάζουν οι εκπρόσωποί του όρια.
Έχεις κατά καιρούς δεχθεί κριτική και για ορισμένα σχόλια που κάνεις στην εκπομπή και αφορούν την εμφάνιση κάποιων ατόμων. Θα ήθελες να πεις κάτι γι΄αυτό;
Όχι, γιατί νομίζω ότι είναι αντιληπτό ότι δεν υπάρχει κάποιος δόλος, κάποια εμμονή ή κάποια κακή πρόθεση από πίσω.
Μπορεί ένας άνθρωπος της τηλεόρασης να είναι συγχρόνως και άνθρωπος του θεάτρου;
Ναι! Βέβαια δε σου κρύβω ότι και εγώ είχα αυτήν την ανασφάλεια. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έκανα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θέατρο γιατί, πέρα από τη μεγάλη αγάπη που έχω γι΄αυτό, ήθελα να με αποδεχτεί και ο κόσμος του θεάτρου. Ο covid με βοήθησε να το συνειδητοποιήσω. Φυσικά εκνευρίστηκα πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου ως άνθρωπο του θεάτρου. Από εκεί και πέρα έληξε το κομμάτι αυτό.
Μετά από όλα αυτά, πώς νιώθει σήμερα ο Νίκος Μουτσινάς;
Είμαι στην καλύτερη προσωπική φάση. Τα έχω βρει ακόμη περισσότερο με τον εαυτό μου και έχω κατακτήσει ένα μεγαλύτερο κομμάτι ηρεμίας. Νομίζω πως νιώθω ικανοποιητικά γεμάτος.
Τι θες να πεις στα άτομα που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Η αφετηρία μιας ευτυχισμένης ζωής είναι να αποδεχτεί ο καθένας τον εαυτό του, χωρίς να τον καθρεπτίζει στον απέναντι και να εξαρτάται η διάθεσή του, η πορεία του, ο σχεδιασμός της ζωής του από την άποψη του οποιουδήποτε.
συνέντευξη: Βασίλης Θανόπουλος @basilisthan
φωτογραφίες: Nίκος Ζήκος @nikzik
