Στο «Drive Back Home», τη νέα δραματική ταινία εποχής του Michael Clowater, ο Alan Cumming και ο Charlie Creed-Miles αφηγούνται την ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη.
Μεγαλώνοντας, ο Καναδός σκηνοθέτης έμαθε ότι τη δεκαετία του 50 ο θείος του είχε συλληφθεί και ότι ο παππούς του Ernie, ένας ελάχιστα μορφωμένος υδραυλικός και επαρχιώτης από το New Brunswick, είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να τον βγάλει από τη φυλακή. Στην αρχή, ο Clowater δεν μπορούσε να καταλάβει πώς, μέχρι που μια μικρή έρευνα αποκάλυψε την ανατριχιαστική ιστορία του Καναδά στον δημόσιο εξευτελισμό των γκέι ανδρών.
«Εκείνη την εποχή ήταν παράνομο να είσαι γκέι. Μπορούσες να μπεις φυλακή για χρόνια, αλλά στα αστυνομικά τμήματα…αν έβλεπαν [το περιστατικό] ως κάτι που δεν είχε θύματα, θα προσπαθούσαν να το βγάλουν από μέσα τους», εξηγεί ο Clowater, μιλώντας στο BFI Flare: London LGBTIQ+ Film Festival, όπου προβλήθηκε η ταινία τον Μάρτιο.
Εάν δύο άνδρες συλλαμβάνονταν να κοιμούνται μαζί, η αστυνομία συχνά τηλεφωνούσε στα μέλη της οικογένειάς τους, ή στις συζύγους τους, ή στους εργοδότες τους, για να έρθουν να τους μαζέψουν, ουσιαστικά τους έκαναν outing. «Ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε ήταν ότι αποφάσιζαν ότι μπορούσαν ακόμα να καταστρέψουν τη ζωή σου και αυτό θα ήταν αρκετό.
«Δεν θα πας φυλακή, αλλά εξακολουθούσες να τιμωρείσαι κατάλληλα», συνεχίζει. «Νομίζω ότι είμαι αρκετά καλός στο να προσπαθώ να μπω στη θέση των άλλων ανθρώπων και αυτό που είδα σε αυτό ήταν σκληρότητα».
Το Drive Back Home έχει τις ρίζες του στην ιστορία του Hedley και του Ernie, αλλά μεγάλο μέρος της πλοκής είναι φανταστικό. Ακολουθεί τον τρεις φορές βραβευμένο με Emmy Alan Cumming ως Perley, έναν άγριο αν και ελαφρώς υπεροπτικό άνδρα που βγαίνει με εγγύηση από τη φυλακή του Τορόντο από τον εν διαστάσει αδελφό του, τον υδραυλικό Weldon (Charlie Creed-Miles του Wild Bill), αφού τον έπιασε η αστυνομία να κάνει γκέι σεξ σε δημόσιο πάρκο.
Ο Weldon τους πηγαίνει μαζί με τον ταριχευμένο σκύλο του Perley πίσω στο σπίτι του στο New Brunswick, ένα ταξίδι σχεδόν 1.000 μιλίων. Καθ’ οδόν, σκέφτονται τα παιδικά τραύματα – και τα δύο αδέλφια υπέστησαν βίαιη μεταχείριση από τον πατέρα τους, με τον Perley να αναγκάζεται να το σκάσει από το σπίτι του αφού τον έπιασαν να κοιμάται με έναν εργάτη φάρμας – και αντιμετωπίζουν τις διαφορές τους.
«Ήθελα να παγιδεύσω αυτά τα δύο αδέλφια που δεν καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον σε ένα φορτηγό για τρεις ημέρες, κάτι που όντως συνέβη, και έτσι να αρχίσουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον», εξηγεί ο Clowater. Όπως ο Perley και ο Weldon, ο Hedley και ο Ernie είχαν μια αμφιλεγόμενη σχέση που έπρεπε να διορθωθεί.
Ο Clowater διστάζει να αναφερθεί στο Drive Back Home ως κουήρ ταινία. «Είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο αδέρφια που προσπαθούν να καταλάβουν πώς να αγαπούν ο ένας τον άλλον όταν δεν συμπαθούν πραγματικά ο ένας τον άλλον», συλλογίζεται. Η πραγματικότητα είναι ότι η ιστορία της είναι ενσωματωμένη στην ιστορική καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων, και ο σκηνοθέτης το γνωρίζει αυτό. Είναι μια υπενθύμιση των όσων έχουν υπομείνει, υπομένουν και ίσως χρειαστεί να υπομείνουν οι κουήρ άνθρωποι στο μέλλον.
«Είναι το ίδιο με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν έχεις γενιές που αρχίζουν να το ξεχνούν αυτό, τότε είναι που έρχεται το μίσος. Νομίζω ότι είναι πραγματικά σημαντικό να θυμόμαστε ανθρώπους όπως ο προ- θείος μου που έζησαν αυτό το πράγμα, γιατί έτσι αποτρέπεις να ξανασυμβεί και δυστυχώς, νομίζω ότι έχει αρχίσει να ξανασυμβαίνει», λέει.
Πληροφορίες από PinkNews.
