Τι μέρες ζούμε; Πως ξυπνάμε, πως κοιμόμαστε; Πόσες ειδήσεις με «ποιότητα» και «επίπεδο» καταναλώνουμε; Πόσες ακόμα αντέχουμε; Θέλουμε μνημόνιο; Θέλουμε δραχμή; Είμαστε Ευρωλάτρες ή Ευρωκλάστες; Ποια Ευρώπη θέλουμε; Ναι ή Όχι; Αλλεπάλληλα ερωτήματα και διλήμματα, συνεχείς προβληματισμοί, τοποθετήσεις επι τοποθετήσεων, άρθρα επί άρθρων, γνώμες και αντιγνώμες.
Όλοι έχουν πάρει θέση και όταν λέμε όλοι, εννοούμε (ως συνήθως) οι περισσότεροι. Ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν πάρει θέση, επίσημη και ξεκάθαρη είναι οι ΛΟΑΤ οργανώσεις. Ματαίως έψαχνα να βρω κάποια θέση από τις οργανώσεις που να τοποθετούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα τεκταινόμενα. Από μια πρόχειρη διερεύνηση το πόρισμα ήταν ότι οι οργανώσεις συγκροτούνται από διαφορετικές υποκειμενικότητες που δε συγκλίνουν κατ’ ανάγκη σε πολιτικό επίπεδο και εκφράζουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, άρα δε μπορούν να εκδόσουν και μια κοινή ανακοίνωνση. Ο κοινός παρονομαστής είναι μόνο τα θέματα που αφορούν τη ΛΟΑΤ κοινότητα και σε αυτό συνασπίζονται.
Αυτό, κατά την άποψή μου, είναι απόρροια των στοχεύσεων της λεσβιακής και gay κοινότητας στην επί της ουσίας μία και μόνη διεκδίκηση, «γάμο και βαφτίσια», γεγονός που έχει αποπολιτικοποιήει την κινηματική δράση, την έχει στρέψει σε μια οπτική εσωστρέφειας και την έχει απομονώσει από τα υπόλοιπα κινήματα και από τις σύγχρονες κοινωνικές διεκδικήσεις (δε θα αναφερθώ στις τρανς συλλογικότητες, παρ’ όλο που ούτε από αυτές άκουσα κάποια τοποθέτηση, γιατί αφενός οι διεκδικήσεις τους είναι διαφοροποιημένες και αφετέρου δε γνωρίζω εις βάθος όλες τις δράσεις). Η κοινότητα έχει στρέψει όλη της την προσοχή στη διεκδίκηση ενός αδιαμφισβήτητου δικαιώματος, με αποτέλεσμα να έχει αποκοπεί από τις ρίζες της και την ιστορίας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ασφαλώς και δεν έχει σημασία η ιδεολογία, η τάξη κλπ καθώς υπάρχει πλήρης αποσύνδεση από το υπόλοιπο κοινωνικό συγκείμενο. Η κοινότητα πλέει προς την επικύρωση μιας κανονικότητας, απεμπολώντας κάθε queer στοιχείο, ενώ ταυτόχρονα (αξιώνει να)αυτοπροσδιορίζεται ως queer. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κορυφαία αντίφαση και δυστυχώς δε φαίνεται να γίνεται καν αντιληπτό.
Οι παρούσες διεκδικήσεις δε συνάδουν με καμία έννοια του queer. H εμμονή της κανονικότητας και της αφομοίωσης αναπαράγει και ενισχύει τα κυρίαρχα στερεότυπα και ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις εξουσιαστικές ιεραρχήσεις για το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Η διαφοροποιήσεις δεν είναι μόνο έμφυλες και σεξουαλικές, είναι και ταξικές, είναι και γεωπολιτικές, είναι και πολλά άλλα. Ως queer υποκειμενικότητες (θα έπρεπε να ) διεκδικούμε μια διαφορετική διαχείριση του χώρου και του χρόνου που αντίκειται στην κυρίαρχη καπιταλιστική γραμμική ακολουθία και επανορίζει την πραγματικότητα πέρα από τις επιβληθείσες κοινωνικές κατηγορίες. Οι τωρινές διεκδικήσεις όχι μόνο δε δημιουργούν νέα αφηγήματα, όχι μόνο δεν καλλιεργούν τη δυνατότητα (για να μην πω βεβαιότητα όπως θα έπρεπε) για ένα διαφορετικό τρόπο του «υπάρχειν», αλλά αντιθέτως επανεγγράφουν έναν προς έναν όλους τους κοινωνικούς κανόνες κα περιορισμούς.
Πρόσφατα είχα μια “ταξική” συζήτηση με μια φίλη και μου είπε “αν ήσουν αναρχική θα σου μίλαγα αλλιώς”. Προς στιγμήν σκέφτηκα, ναι εντάξει δεν είμαι αναρχική. Μετά όμως που πήγα στο δωμάτιο μου σκέφτηκα “Εγώ είμαι queer, εγώ δεν είμαι αναρχική;;;»
