Ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί να βρεθεί στα πιο απίθανα -και συνάμα λάθος- σημεία, την πιο απίθανη -και συνάμα λάθος- στιγμή. Σε νεαρή ηλικία, οι προσλαμβάνουσές σου είναι μόνο ακούσματα. Μην έχοντας την παραμικρή ιδέα σχετικά με το τι είναι το σεξ πραγματικά, έστω ως σκαρίφημα, το μόνο που νιώθεις βλέποντας κάποιον άγνωστο είναι ένα γαργάλημα ανάμεσα στα μπούτια σου, που σιγά μεταμορφώνεται σε ζεστή, και αργότερα σε φωτιά, ώσπου τελικά γίνεται βάσανο ανυπέρβλητο, όπως θα έπρεπε να είναι, δηλαδή, από την αρχή. Πιο ανυπέρβλητο έγινε για σένα, εκείνη τη φορά που νόμιζες ότι είσαι έτοιμος, αλλά, δυστυχώς, δεν ήσουν.
Αργότερα, γίνεται μια αποκάλυψη του εαυτού σου, που ενώ στη δημόσια ζωή φαντάζει εύκολη, όταν ας πούμε χορεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο στο κλαμπάκι, άγνωστος ανάμεσα σε άλλους αγνώστους, που τόσο θα θελες να τους γνωρίσεις, είναι ουσιαστικά ένας εντελώς διαφορετικός πλανήτης. Στον δικό σου μικρόκοσμο, φαντάζει σαν κάτι ανάμεσα στο μαρτύριο του Ταντάλου και στον δρόμο προς τον Γολγοθά. Το βακτήριο της επιθυμίας σε αιφνιδιάζει, μετουσιώνεται σε πραγματικότητα, ενώ η αυταπάρνηση για να κατακτήσεις τον στόχο σου, γίνεται κάτι που δεν μπορείς καν να ορίσεις.
Κι όμως, ζώντας μέσα στον κόσμο, ενώ δε χώρας να περάσεις από το πλήθος, άξαφνα αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Κάπου που δεν το πιάνει ο πολιτισμός, παρά μόνο ίσως τα βράδια του Σαββάτου, που με επιθυμία τρέχεις στην προσμονή της θέας του άλλου άγνωστου, ή ακόμα χειρότερα, όταν αυτός ο άλλος είναι στο σαλόνι σου, από την άλλη μεριά της oled οθόνης σου. Και τότε συμβαίνει. Από την στιγμή εκείνη, η υπαγωγή οποιουδήποτε φαινομένου της πραγματικότητας σε απαράβατους και σταθερούς κανόνες παύει να αποκτά υπόσταση. Ο fake κολλητός σου μεταμορφώνεται σε βάρος, ο πραγματικός κολλητός σου σε συνενοχή, και ο ερωτύλος εαυτός σου συναρτάει την παράνοια κάθε φορά που αναβοσβήνει η oled οθόνη σου.
Ο άλλος άγνωστος εννοείται, φυσικά, ότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξή σου, συνυπάρχει, παράλληλα, με απείρους άλλους αγνώστους πίσω από τη δική του oled οθόνη, ενώ ψυχαναγκάζεται να ολοκληρωθεί σαν οντότητα, ώστε να λάμπει την επόμενη μέρα, ή ακόμα χειρότερα, να θαφτεί στα τρίσβαθα της απόγνωσης με μια βουβή κραυγή, όταν του χτυπάει την εξώπορτα η απόρριψη.
Αλλά, και πριν από αυτό, όταν έφτασε η στιγμή να δώσεις τον εαυτό σου στον άλλο άγνωστο, κατάλαβες ότι ήταν κάτι που στην παραγματικότητα δεν ήξερες να κανείς. Και περνούσαν από το κεφάλι σου, όλες αυτές οι «εικόνες-κλειδιά» που λένε ότι πρώτα κάνεις αυτό, μετά αυτό, και στο τέλος εκείνο. Έσκαγε, ταυτόχρονα, αυτό που θεωρούσες ότι όλοι χρησιμοποιούσαν για να “κάνουν κεφάλι” ανακατεμένο με μόνστερ, στην ακόμα πιο ανακατεμένη μάζα στο κρανίο σου. Κι ενώ σου φαινόταν τόσο εύκολο, στην πραγματικότητα ήταν ένα χάος απύθμενο, που με δυσκολία γεφυρώνεται. Ίσως, και το πόππερ να μην το ήθελες τελικά. Το μόνστερ, μάλλον, το ήθελες, γιατί είναι γλυκό και στα περισσότερα άτομα μας αρέσουν τα γλυκά. Ήταν πολύ αργά, όμως, όταν κατάλαβες, πως όσο εύκολα κι αν φάνταζαν όλα στην ταινία, στην πραγματικότητα σε έβγαζαν σε προεκτάσεις και αδιέξοδα, που πρώτα-πρώτα με δυσκολία μπορούσες να ελέγξεις, πόσο δε μάλλον να διαχειριστείς.
Μα τι στην ευχή σκέφτηκες τότε, όλα στο τσοντοσάιτ φαίνονταν τόσο εύκολα! Γιατί αυτοί το κάνουν με τόση άνεση και εμείς δεν μπορούμε; Και απογοητεύεσαι, και παραγγελνεις διάφορα από το διαδίκτυο, γιατί νομίζεις ότι αυτό θα σε ψηλώσει, εκείνο θα σε αδυνατίσει, ή το άλλο θα σου παρατείνει τη στύση αρκετά εικοσιτετράωρα, όχι γιατί δεν έχεις, αλλά γιατί αυτοί στο πορνοσάιτ έχουν περισσότερη. Νιώθεις ότι φταις, γιατί συγκρίνεις άθελα σου εσένα και τον άλλον άγνωστο, που μόλις πριν λίγο γνώρισες, ή με τον υδραυλικό, που μπαίνει σε ένα ξένο σπίτι για να επισκευάσει το ρουμπινέ του ζεστού στην κουζίνα, και στο δίλεπτο βρίσκεται ξάπλα με τον νοικάρη κάτω από τον νεροχύτη. Χωρίς τρίχες και οι δύο, ή με πολλές τρίχες και οι δύο, με κοιλιάκους φέτες ο υδραυλικός, όπως ήθελες να τον φανταστείς, και με μπράτσα από άλλο κόσμο. Ο δε νοικάρης σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος να γονατίζει, και να κάνει στον υδραυλικό αυτό που κι εσύ ήθελες να κάνεις, αλλά δεν έβρισκες, τόσο διαθέσιμο υδραυλικό, ή -ένα περίεργο πράγμα να δεις- τόσο όμορφο και σωματαρά υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, πίτσα-μπόι, σερβιτόρο, ρούμ σέρβις και άλλα τέτοια χειρωνακτικά.
Και τι ευκολία.. τσακ… ούτε τόσο δα λιπαντικό μωρ’ αδελφάκι μου. Και ζήλευες τις μπρατσάρες του υδραυλικού, αλλά και τα οπίσθια του νοικάρη, καθώς μερικές φορές τα φανταζόσουν στο γυμναστήριο κάνοντας δικεφάλους και πάγκο.
Ξέχασες, όμως, έναν προφανή λόγο. Είναι επαγγελματίες. Κι όχι υδραυλικοί, ή ηλεκτρολόγοι, έτσι; Δεν έχουν πιάσει ποτέ γκατζοκάβουρα ούτε έχουν αλλάξει μια λάμπα, όσο και αν φαίνονται ότι αλλάζουν τα φώτα σε δήθεν ανυποψίαστους νοικαρέους. Καταλαβαινόμαστε. Έχουν μπάτζετ, έχουν χρόνο, και κυρίως έχουν άλλους επαγγελματίες από πίσω, να τους διορθώνουν τα λάθη που σίγουρα κάνουν.
Και τότε, λαμπάκι. Ο άλλος, όταν θα βρίσκεται στην ανθρώπινη στιγμή του μαζί σου, χρειάζεται να σου συγχωρεί πράγματα, λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες. Όπως, κι εσύ φυσικά. Η μαγεία του τέλειου, που βλέπεις στις οθόνες, που στάζουν από απόλαυση, δεν έρχεται χωρίς κόστος. Θέλει υπομονή, και σεβασμό. Θα πεις “όχι” ενώ μπορεί ο άλλος άγνωστος να είναι ό,τι πιο όμορφο έχεις δει τον τελευταίο χρόνο. Θα πεις “δε θέλω” και έχεις κάθε δικαίωμα να το κανείς. Θα απογοητευτείς, γιατί θα δεις λίγη κοιλίτσα, ενώ ο άλλος στην ταινία ήταν φέτες. Αλλά, θα αποζημιωθείς με μια γνησία μεγάλη αγκαλιά, και ένα χαμόγελο, που ο άλλος στην ταινία δεν απήλαυσε ποτέ. Θα βροντήξεις την πόρτα πίσω σου, αρκετές φορές, λέγοντας από μέσα σου: «τι μαλάκας, θεέ μου.» Θα απαιτήσεις προφυλακτικό. Θα απαιτήσεις το δικαίωμά σου στην αυτοδιάθεση. Θα ξεπεράσεις την στιγμή, αλλά, κυρίως, θα κάνεις λάθη, και θα κατανοήσεις ότι, όταν είστε μαζί, θα λειτουργήσετε, αν όχι σαν ερωτευμένοι, τότε οπωσδήποτε, σαν εξαιρετικά ερεθισμένοι, χωρίς ερασιτεχνικές προσπάθειες μίμησης των κινηματογραφικών ηρώων σας, παρά μόνο από το πρίσμα της διασκέδασης και του παιχνιδιού.
Ίσως έτσι, σε ένα ικανό βάθος χρόνου η ευχαρίστηση μπορεί να γίνει απόλαυση. Όχι μόνο για τον έναν, αλλά και για τους δυο. Και πού ξέρεις, μπορεί αργότερα να γίνει και αγάπη, αλλά και αν δε γίνει… ε, δεν πειράζει! Η ζωή στο τέλος-τέλος είναι πρώτα-πρώτα για να τη ζεις.
Γράφει ο Νίκος Αρχαγγέλωφ
