Φίλα, φίλες, φίλοι και υπόλοιπα φύλα, πόση ανάγκη υπάρχει για μια πλατφόρμα queer ποίησης αυτήν την στιγμή στην Αθήνα; Τι σημαίνει queer ποίηση; Γιατί είναι “κρίσιμη”;
από το Mochi*
Ας πούμε ότι πας σε ένα σούπερ-μάρκετ και στο ταμείο σου δίνουν σακούλα πλαστική! Κοιτάζοντάς την με το ασπρόμαυρο pop art trash collage της σαν έτοιμο κάδρο από τα jumbo σκέφτεσαι “γιατί όχι;” Στην αρχή το αντίτιμο είναι μικρό! Με 00,10 μεταφέρεις τα ψώνια σου σπίτι και άντε μετά μπορείς, να την ξαναχρησιμοποιήσεις να μεταφέρεις τάπερ σε κάποια φίλη. Αν την πετάξεις, θα πάρει γύρω στα 55 χρόνια να αποσυντεθεί. Μεγαλύτερο το κόστος.
Η queer ποίηση για μένα είναι οι δεύτερες επιλογές. Είναι η τσάντα πολλαπλών χρήσεων που πήρες μαζί σου. Είναι η απόφαση να κρατήσεις στα χέρια σου τα ψώνια ή να τα στριμώξεις στο σακίδιο σου. Είναι το συμπέρασμα πως δεν χρειάζεσαι την πλαστική σακούλα. Στο μεγάλο σούπερ-μάρκετ της κανονικότητας εμείς δηλώνουμε την ανάγκη για νέα μέσα, νέες φόρμες, νέες φωνές. Η queer ποίηση μιλάει μεταξύ άλλων για σώματα-δοχεία βιωμάτων και συναισθημάτων και μας χρειάζεται για να εκφράσουμε αυτήν την ανάγκη για πολλαπλές δυνατότητες. Να αποδείξουμε-θυμίσουμε πως υπάρχουμε. Να αφυπνίσουμε. Και δεν μας κοστίζει ούτε δέκα λεπτά.
Έτσι λοιπόν ξεκινάω αυτήν την στήλη ανάγνωσης queer συγγραφέων στην Αθήνα!
Με μια ελπίδα ότι αυτά που μοιραζόμαστε θα γίνουν αφορμή για μελλοντικές νέες και εναλλακτικές επιλογές.
Με μικρή θεματική τη λέξη “Έναρξη” κάνουμε την αρχή με ποίηση από το Σάμ, μκχ και Πρόκνη.
Σάμ – @samastrophel
Όταν ακούω 8 months on T, 2 χρόνια σχέση, μισό μπουκάλι κρασί, 4 χρόνια ψυχοθεραπεία, οικογενειακό τραπέζι, σκέφτομαι όχι τη διάρκεια, αλλά τις στιγμές που οδήγησαν στην έναρξη. Όταν τελειώνω, με τους καρπούς μου δεμένους στο κρεβάτι και τα δάχτυλα των ποδιών μου να τυλίγονται γύρω απ’ το σεντόνι, δεν προκύπτω από την τελευταία στιγμή του τέλους, αλλά από αυτά που έκανες ανάμεσα στα πόδια μου στιγμές πριν πλησιάσουμε την αρχή. Είμαι ένας millennial που προσπαθώ αναχρονιστικά να φορέσω σε Καβαφικές έννοιες μια κουήρ ερμηνευτική περί μη περατότητας, διαδρομής και τέλους, με έμφαση στην έναρξη. Καμιά φόρα είναι ότι “όσο νωρίτερα ξεκινήσεις, δουλειά-τηλεφώνημα-κηδεία-μάθημα-deadline τόσο νωρίτερα θα τελείωσεις”. Άλλες μέρες αρχίζω, κι από τη γραμμή της αφετηρίας βλέπω κιόλας μόνο τον ορίζοντα, έχω μάθει να προβλέπω μόνο τέλος, πνιγηρό σαν σκοτεινό αποθηκάκι. Δεν πρόκειται πια για φάσμα αλλά για λίμπο, είμαι μισοτελειωμένο και πρόωρο, τσακισμένα αυτάκια σε σελίδες βιβλίων που πρόκειται να σκονιστούν στο ράφι, εφταμηνήτικες σχέσεις, ποτήρια με δυο δάχτυλα σμούθι που ξαναβάζω στο ψυγείο και δεν πίνω ποτέ, πάντα πετιέται. Είναι ότι αν αρχίσω κάποτε τρανζίσιον, δεν θα πάω από αρχή σε κάποιο τέλος, από γυναίκα σε άνδρα, από συνθήκη σε επίτευξη, αλλά ίσως να μάθω στη διαδρομή επιτέλους να αφήνομαι στις διακλαδώσεις, να παραδίνομαι σε άμπωτη και παλίρροια.
μκχ – @marikaki.kx
από την ώρα που ξεκίνησα με ακολουθεί
μια ανυπόφορη βροχή
δεν θέλω να σου πω
αντίο
όποτε σου λέω
την ιστορία
για ένα κορίτσι
που είχε την πρώτη της ερωτική εμπειρία
στο γυμνάσιο
με την κολλητή της φίλη
και ενώ συνέχισαν αρκετά χρόνια
πλέον δεν μιλάνε
η λύπη
είναι ένα φρεάτιο
καμία φορά
κλαίω τόσο
που η σχάρα
δεν αντέχει άλλο
και βυθίζομαι
στον υπόνομο
εκεί συναντώ κάθε μου πόνο
ξέρουμε
και οι δύο
ο έρωτας είναι
η πιο εύκολη
από τις ματαιώσεις
βυθισμένη στον υπόνομο
παρακολουθώ
το νερό
να διαβρώνει την καρδία μου
μου αρέσει
να φαντάζομαι
τη λύπη μου
σαν νευρώνες φύλλων
σαν χάρτη ποταμού
κάθε παραπόταμος
και τραύμα
οι άνθρωποι
λένε
πως μαθαίνουν
από τα κατοικίδια τους
εμένα
τα σημαντικότερα
μού τα δίδαξαν
άτομα με κατάθλιψη
τη χαρά που κρύβεται στις πιο μικρές μας φράσεις:
σήμερα πήγα λαϊκή αγόρασα και φράουλες
θέλω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο
το φαΐ ήταν πολύ νόστιμο, θα βάλω και άλλο
αύριο θα πάω κομμωτήριο
τελείωσα το βιβλίο
αλλά ξέρω
πως κάποιος θα κλειστεί με εισαγγελική εντολή
σε ψυχιατρική κλινική
χωρίς να μπορώ να το αποτρέψω
μου αρέσει
να φαντάζομαι
τη θάλασσα
που καταλήγουν
τα νερά του υπονόμου
καθαρή, μπλε, γεμάτη φως
Πρόκνη – @Prokne
τα μπάνια του λαού
δώσε μου την πέτρα
θα σπάσω την πόρτα
θα κάνω πυργάκια
θα την βάλω στην κουζίνα
παρ την πίσω
είναι πολλές
θέλω την σωστή
δεν έχει εκφώνηση
είσαι σε παραλήρημα
εσύ φταις που με έγλυψες
με προσοχή και αυθόρμητα
άνοιξες το στόμα
παριστάνεις το τρένο για το κενό
όχι αυτό, το άλλο ήθελα
μόνο για σένα
ρε
μου την σπας
ας μη λέμε πολλά
η λεμονάδα να είναι local
και τα φραγκόσυκα ταλαιπωρία της ηδονής
η λέξη ηδονή είναι απαίσια
καλά που το θυμήθηκα
δεν κάνει για ποιήματα
να την βγάλω από την λίστα
κλείσε την πόρτα
τέλος.
*To Mochi Μεγάλωσε στο Περιστέρι βλέποντας στην τηλεόραση digimon και Μαρίνα Κουντουράτου. Τα τελευταία τρία χρόνια ασχολείται με τη δημιουργία ποιητικών collage zines και το performance art, στο οποίο συνθέτει ένα πλέγμα από body art μεθοδολογίες, αφηρημένη\ κινησιολογία και ιδιοσυγκρασιακά ποιητικά κείμενα. Τα έργα του βασίζονται σε ποπ/trash/ιντερνετ αναφορές, με σκοπό την εξερεύνηση έμφυλων και ταξικών ζητημάτων, αλλά και του τραύματος της ελληνικότητας για τις ποστ-μιλλέννιαλ γενιές.
κεντρική φωτογραφία: Plague.jpg
