Μήπως η Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ 2019 γιορτάζει την κοινωνική καταπίεση;

Παίρνεις το ασανσέρ, βιάζεσαι, νιώθεις ότι όλα τα κάνεις με κόπο σήμερα… Βγαίνεις στον δρόμο, αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη ράμπα, δε σε αφήνει να κατέβεις. Πάλι θα βασιστείς σε κάποιον περαστικό. Προλαβαίνεις να φτάσεις στη στάση, γεμάτη παρκαρισμένα όπως πάντα, το λεωφορείο για ακόμη μία φορά δε θα σταματήσει για σένα. Μπριδ ιν, μπριδ άουτ, τσουλάς το αμαξίδιο και ψάχνεις άνοιγμα να κατέβεις στον δρόμο…

Κρατάς μία κάρτα που γράφει taxi, ο συνηθισμένος σου ταξιτζής δεν δουλεύει σήμερα, πρέπει να βρεις τον δρόμο σου αλλιώς. Σταματάει κάποιος, μπαίνεις, δίνεις διεύθυνση. Κάνεις παραπάνω ώρα από το συνηθισμένο να φτάσεις και η χρέωση είναι διπλή. Φυσικά και σε κλέβουν αφού είδαν το λευκό μπαστούνι, δεν χρειάστηκε καν να ανάψουν την ταρίφα.

Επιτέλους έφτασες στη δουλειά. Όμως το μυαλό ξαφνικά ξεθολώνει, δεν δουλεύεις εδώ, δεν δούλευες ποτέ και πουθενά. Πώς σου καρφώθηκε αυτή η ηλίθια ιδέα ότι θα σου επέτρεπαν να έχεις μία φυσιολογική ζωή;

Μπαίνεις στο δωμάτιο, ή μάλλον δεν έφυγες ποτέ, μόνο ταξιδεύοντας με το μυαλό. Κοιτάς από το παράθυρο τη θέα, όποια θέα καταφέρεις να έχεις ανάμεσα από αυτά τα κάγκελα. Ποια μέρα να είναι αυτή; Η πρώτη; Η χιλιοστή; Πάντως σίγουρα όχι η τελευταία. Κάθε πρωί γίνεται ρισέτ. Καλώς ήρθες στην κόλαση, ή όπως θέλουν οι άλλοι να δικαιολογούν: “Καλώς ήρθες στο ίδρυμα, είναι για το δικό σου καλό”.

Άλλη μια μέρα, απλά τυχαίνει σήμερα να είναι η 3η Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Μέρα των αναπήρων λέει… ας γιορτάσουμε.

Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, αυτή την κοινωνική καταπίεση.