Μια φορά και έναν ΛΟΑΤΚΙ+ καιρό: Ιστορίες που δεν πρέπει να ξεχάσουμε

Με το “Κράξιμο” μου έκαναν συνέχεια μηνύσεις. Οι περισσότερες απ΄αυτές ήταν μάλιστα ανώνυμες. Θυμάμαι όμως μία γιατί είχε πλάκα. Θυμάμαι σε ένα τεύχος είχα δημοσιεύσει ένα σκίτσο του Ζακ Κοκτώ. Κάποιος το θεώρησε άσεμνο και μου έκανε μήνυση. Όταν έγινε η δίκη είχα ζητήσει από διάφορους ανθρώπους της τέχνης να με υπερασπιστούν. Κάποιοι απ΄αυτούς ήταν ο Κώστας Ταχτσής και η Κατερίνα Γώγου. Όταν, λοιπόν, ανέβηκε ο Ταχτσής για να καταθέσει, ο εισαγγελέας, τον αναγνώρισε και τον χαιρέτησε.

Στην κατάθεσή του ο Ταχτσής άρχιζε να μιλάει για τον Κοκτώ και το έργο του. Θυμάμαι τότε τον εισαγγελέα να γυρίζει και να το ρωτά, “ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Κοκτώς;”. Τελικά έφαγα 6 μήνες για αυτή την υπόθεση.

Πάντως οι μηνύσεις ήταν μια καθημερινότητα για το Κράξιμο. Δεν τολμούσα να γράψω κάτι, είχαν θέμα γιατί το θεωρούσαν άσεμνο. Μέχρι τελικά που βαρέθηκαν και στο τέλος με υιοθέτησε η Διεθνής Αμνηστία, είχαν στείλει διαμαρτυρίες, φοβήθηκαν έτσι λιγάκι και σταμάτησε αυτός ο καταιγισμός των μηνύσεων. Ήταν τόσο κουραστικό όλο αυτό. Γιατί δεν υπήρχε κάποιος που μπορούσε να σε υπερασπιστεί εκείνη την εποχή. Εννοώ πως δεν υπήρχε ένα κίνημα να σε προστατεύσει. Σε υπερασπίζονταν μόνο οι οργανώσεις του εξωτερικού που έστελναν διαμαρτυρίες σε εφημερίδες ή συγκεκριμένα πρόσωπα. Όχι όμως κάτι οργανωμένο.

Ήμουν σχεδόν μόνη μου σε κάποια πράγματα.

γράφει η Πάολα Ρεβενιώτη

Διαβάστε επίσης

https://avmag.gr/57899/gkremizontas-mithous-me-tin-paola-panta-i-omofilofilia-stin-ellada-itan-faneri/