Μια "αισιόδοξη" συνέντευξη με τον Μιχάλη Συριόπουλο

Φέτος, πρωταγωνιστεί στις δύο κεντρικές παραγωγές του θεάτρου ΠΟΡΤΑ(“Δίκη του Κ” και “Καντίντ ή η Αισιοδοξία), κάτι που – όπως μας λέει – τον κάνει να αισθάνεται “ιδιαίτερη τιμή και χαρά”. Ο λόγος για τον ηθοποιό Μιχάλη Συριόπουλο, ο οποίος αποφάσισε να δεχθεί την αθεράπευτη αδιακρισία μας.

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστείς σε δύο παραστάσεις του ΠΟΡΤΑ, στη “Δίκη του Κ” και στον “Καντίντ ή η Αισιοδοξία”. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Ναι, έχω τη χαρά και την τιμή να βρίσκομαι φέτος στις δύο κεντρικές παραγωγές του θεάτρου ΠΟΡΤΑ. Φτάσαμε εδώ μετά από 21 παραγωγές στη συμπρωτεύουσα, ξεκινώντας το “ταξίδι” μου το 2008. Στο Κ.Θ.Β.Ε., την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, την ομάδα passatempo, το σχήμα εκτός άξονα, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας κ.α. Φτάσαμε εδώ μετά από έναν ωραίο “κύκλο” που διήρκεσε περίπου δέκα χρόνια στα θέατρα της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης.

Μίλα μας λίγο για τους ρόλους σου αυτούς;

Ο Γιόζεφ Κ και ο Καντίντ, δύο ήρωες χωρίς επίθετα! Ο Γιόζεφ Κ, ανώτερος τραπεζικός υπάλληλος, λίγο σνομπ, μοναχικός, εγωιστής αλλά αξιοπρεπής και κυρίως ανυπότακτος, προσπαθεί να ξεμπλέξει απ´ τα γρανάζια του συστήματος (τον συλλαμβάνουν ένα πρωί χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό). Όλη η δυσκολία του και η μαγεία του είναι ότι εξωτερικά είναι ένας καθωσπρέπει τριαντάρης, στο μυαλό του όμως γίνεται χαμός! Πλέκονται σιγά σιγά τεράστιες ενοχές… Μέχρι που πεθαίνει μόνος… σαν το σκυλί.

Ο Καντίντ, αγνός, απονήρευτος, πιστός ακροατής του διδάκτορα Παγκλός (ο οποίος πρεσβεύει πως όλα γίνονται για καλό και πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο). Ένας αισιόδοξος, ερωτευμένος (με την Κυνεγόνδη) νεαρός που, θέλοντας να υπερασπιστεί τον αγαπημένο του διδάσκαλο Παγκλός και την θεωρία του, γίνεται άθελά του φανατικός σ’ έναν κόσμο φανατικών… μέχρι που σκέφτεται από μόνος του, μέχρι που “ενηλικιώνεται”.

Ο “Καντίντ ή η Αισιοδοξία” βασίζεται στο σατιρικό κείμενο του Βολταίρου. Ποιο θα έλεγες ότι είναι το μήνυμα του κειμένου αυτού; Ταυτίζεται με το μήνυμα της παράστασης;

Ο Βολταίρος στο κείμενό του σχολιάζει, σαρκάζει, εκθέτει με ειρωνεία και χιούμορ άπειρα θέματα, θρησκείες, ιδεολογίες, συμπεριφορές μέχρι και την τελευταία του παράγραφο όπου ο ήρωας του αποφασίζει επιτέλους να πράξει αντί να φιλοσοφεί. Σίγουρα γνωρίζετε πως ο κ. Μοσχόπουλος σέβεται τους συγγραφείς με τους οποίους καταπιάνεται, άρα παράσταση και κείμενο ταυτίζονται απόλυτα.

Είναι για εσένα “αγαθός” ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος;

Είναι παρεξηγημένες λέξεις και οι δύο. Στις μέρες μας αντιστρέφονται οι έννοιες των λέξεων. Λες “κλαίω” και εννοείς “γελάω” , λες “αγαθός” και εννοείς “χαζός”. Πάντως, έναν πολύ αισιόδοξο άνθρωπο θα τον αντιμετώπιζα- αρχικά τουλάχιστον- καχύποπτα.

Πιστεύεις ότι ζούμε στον καλύτερο κόσμο που μπορούμε; Σε σχέση με τη LGBT κοινότητα;

Μα πώς γίνεται να πιστεύω κάτι τέτοιο; Όσο αισιόδοξος κι αν είμαι! Προχωράει πάντως ο κόσμος μπροστά, με αργά βήματα αλλά εύχομαι για καλό.

Ποιον ρόλο σου έχεις ξεχωρίσει από τις παραστάσεις που έχεις λάβει μέρος και γιατί;

Αγάπησα πολύ τον Αντρέι απ’ τις “Τρεις αδελφές”, τον Λοπάχιν απ’ τον “Βυσσινόκηπο” και τον Τρέπλιεφ απ’ τον Γλάρο. Τσεχωφικοί ήρωες και οι τρεις τους. Με γοητεύει πολύ ο Τσέχωφ, μπαίνω στα παραμύθια του και τρελαίνομαι από χαρά όταν ξεκλειδώνονται τα κείμενά του. Οι ήρωές του είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, τα έργα του διαρκούν συνήθως χρόνια και οι ήρωές του φθείρονται από θεατρική πράξη σε θεατρική πράξη. Είναι τόσο μικροί μπροστά στον χρόνο. Κάτι που με κάνει να μπερδεύω το γέλιο με το κλάμα.