Ακούω το “Christmas in Hollies” των RUN DMC σε διασκευή από την Ελληνοκαναδή Ηρώ Σίγκαλ (Ero Seagull). Κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες από την Amour Records στη συλλογή “Grecospectiva Christmas”. Δεν πίστευα ότι μπορεί ένα καλλιτεχνικό μυαλό που δημιουργεί στην Ελλάδα μπορεί να αναβιώσει αυτό το καθαρόαιμο ραπ τραγούδι του 1987. Μάλιστα στο τέλος το εμπλουτίζει και με δικές της ρίμες!
Η αφορμή, όμως για τη συζήτησή μας με την Ηρώ Σίγκαλ ήταν άλλη. Πρώτα η ενδιαφέρουσα ταυτότητά της και έπειτα το “Choose Love”, το κομμάτι που περιέχεται στον δίσκο που κυκλοφόρησε στις 14 Ιουνίου – πάλι με την Amour Records και διανομή από τη MINOS EMI – “Evolution”.
“Στο άλμπουμ έκανα πολύ καλές συνεργασίες με πολύ καλούς μουσικούς και παραγωγούς και το πιο προσωπικό μου κομμάτι είναι το “Choose Love” που το γράψαμε με την Μαριλένα Ορφανού (S.W.I.M.)”, μου λέει και προσθέτει: “Μιλάει για την αγάπη, που δεν έχει φύλο. Το συγκεκριμένο κομμάτι το έγραψα, όταν έμαθα για τη δολοφονία του Ζακ και τώρα τον Δεκέμβρη κάνουμε τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ και θέλω να έχει και αναφορές στον Ζακ. Θα είναι το πρώτο βιντεοκλίπ του δίσκου.”
What’s in a Romeo
Το τραγούδι, όταν το άκουσα μου φάνηκε τόσο αισιόδοξο και είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, χωρίς διάθεση μοιρολατρίας. Στη συνέχεια, η Ηρώ μου λέει ότι ξεχωρίζει και το “What’s in a Romeo”, οπότε τη ρωτάω σε ποιο είδος ανήκει η μουσική της και μου απαντά: “Δεν ανήκουν σε κάποιο είδος genre όλα τα κομμάτια. Το “Chοοse Love” θεωρείται ποπ. Ραπάρω κι εκεί, αλλά είναι πιο ποπ. Το “Conscientious Objector” και το “Μy Inner Moses” είναι πιο ηλεκτρονικά. Όλα είναι σε κάπως διαφορετικό στιλ και η ευελιξία αυτή μου αρέσει. Υπήρχαν και κομμάτια που δεν έβαλα, γιατί δεν ταιριάζανε καθόλου. Η παραγωγή του δίσκου κράτησε έναν χρόνο και έγινε μαζί με τον Έκελον, ενώ το τελευταίο κομμάτι ήταν το “The Gospel”, που ξεχώρισε από τους διεθνείς music bloggers, μέσα από το Soundcloud.”
«Μιλάω συνήθως ως αντρικό υποκείμενο»
Την ρωτώ γιατί παίρνει συνήθως τη θέση του αρσενικού υποκειμένου: “Μου αρέσει να φτιάχνω κομμάτια από διάφορες οπτικές. Αν ήμουν ο Ιησούς (The Gospel), αν ήμουν ο Ρωμαίος από το έργο του Σαίξπηρ (What’s in a Romeo), τι θα έλεγα σε ένα τραγούδι. Σπάω λίγο τα πρότυπα, γιατί μιλάω συνήθως ως αντρικό υποκείμενο. Παρεπιπτόντως, αυτά τα δύο τραγούδια θα γίνουν και βιντεοκλίπ, το Gospel από τον Αντώνη Γλαρό, τον οποίο βραβεύσατε κιόλας στο Outview Film Festival (“Πολυέλαιος”). Τo άλλο δεν έχουμε αποφασίσει για το πού και από ποιον θα γίνει.”
“Σου απευθύνομαι τόση ώρα και σε βλέπω σαν Ηρώ, αλλά στη μουσική σου μιλάς από την οπτική του αρσενικού”, της λέω και ρωτάω: “Πώς θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι;”
“Από μικρή ήμουν ερωτευμένη με κορίτσια. Πιο πολύ νιώθω τρανς αγόρι, αν ήταν να διαλέξω κάτι, διότι δεν μου αρέσει να μου βάζουν μια ταμπέλα. Νιώθω πιο πολύ σαν άντρας, παρά σαν γυναίκα. Από μικρό παιδί. Μικρή νόμιζα ότι ήμουν αγόρι. Στο σχολείο μια μέρα μου είπε η κυρία να πάω στην τουαλέτα με τα κορίτσια, εγώ ακολούθησα τα αγόρια, νόμιζα ότι ήμουν αγόρι. Αυτό ήταν μεγάλο σοκ, δεν το καταλάβαινα.
Μasculine presented
Παρ’ όλ’ αυτά δεν με πειράζει να με φωνάζουν με “she”- “αυτή” ή να μου βάζουν το θηλυκό γενικά, δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Σε μία σχέση συνήθως είμαι masculine presented. Ντύνομαι με γραβάτες, πήγαινα στην ΕΡΤ όπου δούλευα με αντρικά ρούχα, είναι το έξω, πώς ντύνομαι, πώς νιώθω.”
Την Ηρώ Σίγκαλ θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε ζωντανά τον Μάρτιο στην πρώτη παρουσίαση του δίσκου της που θα γίνει στο “Temple”, στην Αθήνα. “Θα φέρω τους Too Many T’s, μία μπάντα “συγγενική” με τη δική μου μουσική, έχω πολλές επιρροές από αυτούς. Εξάλλου, ο Leon Rhymes από τους Too Many T’s συμμετέχει στο “What’s in a Romeo”. Θα το πούμε μαζί επί σκηνής.
Αυτό που σίγουρα με ενδιαφέρει ως Ηρώ Σίγκαλ είναι να πω κομμάτια που αγγίζουν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και όχι μόνο. Για παράδειγμα θέλω να γράψω κι ένα κομμάτι για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών που δεν μπορούν να τεκνοθετήσουν. Θα το τραγουδήσουμε μαζί με την Anna Casado, εξαιρετική μουσικός και φίλη μου. Μου αρέσει το πολιτικό περιεχόμενο στους στίχους, μου αρέσουν οι διαφορετικές γλώσσες. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει γιατί νομίζω υπάρχει έλλειψη καλλιτεχνών από τον δικό μας χώρο.”
Παρεμβαίνω λέγοντας “ότι υπάρχει περισσότερο έλλειψη έκφρασης, γιατί από καλλιτέχνες έχουμε πολλούς στην κοινότητα” και συμφωνεί, προσθέτοντας: “Είναι καιρός ν’ αλλάζει αυτό. Δεν λέω ότι ένα κομμάτι μπορεί να φέρει μια αλλαγή, αλλά μπορεί να αφυπνίσει κάποιους ανθρώπους που το ακούνε.”
Τι θέλει να αλλάξει
Η συζήτηση με την Ηρώ Σίγκαλ κατευθύνεται προς τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τι έχουμε πετύχει και τι πρέπει να αλλάξει στην ελληνική πραγματικότητα: “Έχουμε πάει πολλά βήματα μπρος. Το σύμφωνο συμβίωσης ήταν μία πολύ σπουδαία κατάκτηση, αλλά δεν είμαστε εκεί που θα έπρεπε. Η τεκνοθεσία είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, γιατί πολλές φίλες μου θα ήθελαν να τεκνοθετήσουν, αλλά δεν τους δίνεται το δικαίωμα.
Η Τζανέλ, μία φίλη μου, που έχει παντρευτεί στην Αμερική με τη Μαρία, στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται ο γάμος τους. Η Τζανέλ κυοφόρησε, αλλά στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται o γάμος, οπότε η Μαρία δεν αναγνωρίζεται ως γονιός του παιδιού. Δεν μπορούν να γυρίσουν στην Ελλάδα, παρόλο που μένουν εδώ. Αν κάτι πάθει η Τζανέλ, που είναι πάλι έγκυος, τα παιδιά δεν ξέρουμε πού πάνε, εάν γυρίσουν στην Ελλάδα. Κανονικά πρέπει να πάνε με τη Μαρία. Αναγκαστικά θα πάνε στην Ιρλανδία με τη βίζα “Freedom of Act”. Είναι μεγάλο θέμα αυτό.”
Ταυτότητα φύλου
Ρωτώ την Ηρώ Σίγκαλ αν θα τη βοηθήσει προσωπικά το νομικό πλαίσιο που ψηφίστηκε το 2017 για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου: “Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει. Το τι νιώθω είναι άλλο από το τι γράφουν τα χαρτιά. Και βλέπεις στην Αμερική που τους το δώσαν αυτό το δικαίωμα με τον Ομπάμα και τώρα λένε να τους το πάρουν. Αυτό που έχει γίνει με το σύμφωνο συμβίωσης, δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες, δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Θα ‘πρεπε όλα αυτά να ήταν αυτονόητα. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Επίσης, πιστεύω πως το γεγονός ότι δεν μπορούμε να παντρευτούμε ή να κάνουμε παιδιά, κάπως επηρεάζει τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών.”
Ως κάτοικος, όμως, των Εξαρχείων, την ανησυχεί και η κατάσταση που επικρατεί με τα αυξανόμενα περιστατικά αστυνομικής βίας: “Έχουμε γυρίσει λίγο στα χρόνια της χούντας, κυρίως στα Εξάρχεια. Με απόψεις τρομερά παλαιών αρχών. Αστυνομικούς να παρενοχλούν κόσμο. Έχω ζήσει 6 χρόνια στην Αγγλία, ξέρω τι πάει να πει αστυνόμευση, αλλά εκεί είναι πολιτισμένα τα πράγματα. Δεν πάει κάθε καρυδιάς καρύδι στην αστυνομία, ούτε κρύβουν χρυσαυγίτες στο σώμα. Πηγαίναμε στο Glastonbury, υπήρχε αστυνομία, ο κόσμος έκανε ναρκωτικά δίπλα τους και δεν γινόταν τίποτα. Υπήρχε απλά για τυχόν εγκληματικές ενέργειες, για φασαρίες, κλοπές, τη δουλειά τους. Εδώ δεν μπορούμε να εκφραστούμε με τη σχέση μας, εγώ νιώθω άβολα. Αν τυχόν γυρίσω με κοπέλα, τους βλέπω που μας κοιτάνε σαν απολίτιστοι, δεν ξέρω…”
