Χριστίνα Μαργιώτη
Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου της «Κλωτσιές με Δωδεκάποντα», στο Beaver, στην Αθήνα, η Μαρία Μάζη, ετοιμάζεται να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη για τον ίδιο σκοπό.
To Σάββατο 9 Δεκεμβρίου, στις 6.00 μμ στο Κοινωνικό Κέντρο Μεταναστών (Βαλαωρίτου 12), παρέα με την Φανή Χατζή (μεταφράστρια επιστημονικών εκδόσεων – κριτικό λογοτεχνίας) και την Ναταλία Πάνου (υποψήφια διδακτόρισσα Νομικής Σχολής ΑΠΘ) θα μιλήσουν γι αυτό το βιβλίο που γεννήθηκε μέσα από την αγωνία, την οργή, τη θλίψη και τον ανείπωτο πόνο που έγινε ΛΟΑΤΚΙ+ κληρονομιά μετά την απώλεια του ακτιβιστή drag queen, Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie Oh.
Η στυγερή αυτή δολοφονία αποτελεί τουλάχιστον σελίδα, αν όχι κεφάλαιο στην σύγχρονη ιστορία της ελληνικής ΛΟΑΚΤΙ κοινότητας. Έτσι το βιβλίο της Μάζη έρχεται να επαναδιαπραγματευτεί το συλλογικό τραύμα, να διασώσει την μνήμη και το σύγχρονο queer αφήγημα.
«Η δημιουργία του “Κλωτσιές με δωδεκάποντα” φάνταζε σαν ένας τρόπος για εμένα να συμβάλω σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο σε όλο αυτό μετά την απώλεια του Ζακ/ της Ζάκι. Ποιο είναι το “όλο αυτό”; Ακόμα το ψάχνω μάλλον, αλλά σίγουρα στην οργή και τη θλίψη στην ΛΟΑΚΤΙ “κοινότητα” της Αθήνας. Ευχαριστώ πολύ για την στήριξη αυτού το βιβλίου. Τα λέμε στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης, αλλά κυρίως στους δρόμους», αναφέρει η συγγραφέας στο Antivirous.
Η Μαρία Μάζη αναζητά το Συλλογικό Εμείς στο βιβλίο της, εστιάζοντας στην οργή, τη θλίψη αλλά και την ανάγκη για “μαζί”. Ένα queer “Εμείς” που αναπτύσσεται μέσα από κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και το δημόσιο πένθος. Καθώς διαβάζουμε, η συγγραφέας μας οδηγεί σε μια περιπλάνηση στα βλέμματα, τα αγγίγματα, και τα τραγούδια που ζωντανεύουν τη μνήμη του Ζακ. Με την οργή σαν φόντο και την ανάγκη για “μαζί” ως οδηγό, το έργο της Μαρίας Μάζη ανατρέπει την καθημερινότητα και μας υπενθυμίζει πώς η δύναμη της κοινότητας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
“Κάθε φορά που κατεβαίνω σε πορεία για τον Ζακ είναι λες και δεν σκέφτομαι τίποτα. Δεν υπάρχουν καν λέξεις μέσα στο μυαλό μου. Στέκομαι, όμως, σε μικρές σκηνές. Όταν δένω τα παπούτσια μου σκέφτομαι τα εκατοντάδες άτομα που κάνουν το ίδιο εκείνη την ώρα ή μέρα, ενώ ετοιμάζονται για αυτό και φαντάζομαι πως μπορεί να είναι για εκείνα. Στέκομαι στα βλέμματα κατανόησης και θλίψης και ζέστης που ανταλλάσσουμε κάθε φορά, με γνωστ@, άγνωστ@ και στα ενδιάμεσα αυτών. Στέκομαι στα αντανακλαστικά αγγίγματα των γύρω μας και τα δικά μας αλυσίδες. Στέκομαι στο like a prayer που παίζει στο background από τα στόματα όσων το ψέλλισαν τότε. Στέκομαι στην ανάγκη για απαλότητα και φροντίδα των γύρω μας και των εαυτών μας, που τόσο πολύ κραυγάζει την αναγκαιότητα της καθημερινά. Στέκομαι στο ότι η Ζακι, ο Ζακ μας άφησε μια θάλασσα, πλούσια και βαθιά και δυνατή. Και κάπου εκεί χάνονται ξανά οι λέξεις, αλλά μένει το συναίσθημα, σε όλο του το φάσμα. Δεν παλεύεται χωρίς «μαζί»”, αναφέρει η συγγραφέας στο βιβλίο της.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψηφίδες.
