Η απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου στο Ρέθυμνο να μην παραχωρήσει το δημοτικό κήπο στο κέντρο της πόλης για την διεξαγωγή του 2ου Pride στις 16/3 είναι μία υπόθεση που αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά τις τοξικές (για την κοινωνία του Ρεθύμνου) πολιτικές αντιλήψεις των τοπικών αρχών.
Αρχικά κάτι που αίρεται σε αυτή τη περίπτωση είναι η έννοια του δημόσιου χώρου. Ο δημόσιος χώρος είναι συνδεδεμένος άμεσα με την κοινωνία. Είναι ένα σύμφυτο μετασχηματιζόμενο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Οι χρήστες του δημόσιου χώρου εξοικειώνονται με το περιβάλλον και είναι αυτοί που τον καθορίζουν γι΄ αυτό και ο ενεργός κοινωνικός του προσανατολισμός αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα. Κατά συνέπεια η αρνητική απόφαση για την διεξαγωγή του 2οu Pride είναι το σημείο στο οποίο ακριβώς αίρεται η έννοια του δημόσιου χώρου, διότι μία πληθυσμιακή ομάδα της κοινωνίας η οποία συγκροτείται με όρους κοινωνικής ταυτότητας και φύλου δεν έχει πρόσβαση στο δημόσιο πεδίο. Στην περίπτωση αυτή το δημοτικό συμβούλιο αναλαμβάνει την ευθύνη όχι μόνο μιας παράνομης άρνησης αλλά και της παραδοχής ότι πατρονάρει την κοινωνία της πόλης στις κοινωνικές / δημοκρατικές της διαδράσεις μέσω της απαγόρευσης.
Η αντιπρόταση να καταστεί αόρατο το φεστιβάλ με τον εγκλεισμό του στο κλειστό γήπεδο ή με τον εξορισμό του μακριά από το κέντρο της πόλης δεν συνιστά παραχώρηση δημόσιου πεδίου αλλά υποκρισία ακριβώς γιατί οι τοπικές αρχές κάνουν πως δεν κατανοούν πως το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού των ΛΟΑΤ ατόμων μόνο με ανοιχτή δημόσια ενημέρωση και επικοινωνία μπορεί να επιλυθεί. Ο δημοτικός κήπος είναι το μέρος που θα φιλοξενήσει αυτόν τον διάλογο αλλά και τον αντίλογο σε μια αδιαμεσολάβητη επικοινωνία μεταξύ των πολιτών. Σε αυτή την ιστορική πρόσκληση οι τοπικές αρχές δεν παραβιάζουν μόνο ένα δημοκρατικό δικαίωμα αλλά κάτι περισσότερο: το δικαίωμα της κοινωνίας να αυτορυθμίζεται ως σώμα, να αυτοενημερώνεται και να ανασυγκροτείται ως δύναμη. Είναι μια απόφαση καθαρά αντικοινωνική με το περιτύλιγμα προβιάς κοινωνικής ευθύνης.
Ακριβώς αυτό επιδιώκει και το Δημοτικό συμβούλιο του Ρεθύμνου το οποίο για να επιχειρηματολογήσει την απόφασή του αναπαρήγαγε ένα σεξιστικό-ομοφοβικό και ρατσιστικό περιεχόμενο θέτοντας τα όρια εξαρχής: την απομόνωση ενός φεστιβάλ αξιοπρέπειας το οποίο διεγείρει όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά μπροστά στο «προσβλητικό θέαμα» κατά τον ισόβιο Δήμαρχο της πόλης .
Για να το πούμε κάπως πιο συγκεκριμένα, το δημοτικό συμβούλιο με την απόφασή του ασκεί μία σεξιστική και ομοφοβική πολιτική. Η αρνητική αυτή απάντηση ως προς την πρωτοβουλία του φεστιβάλ τοποθετείται σε εκείνη τη κλίμακα της επιθετικότητας απέναντι σε «μη κανονικές» συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα ένα φιλί ομοφυλόφιλων ζευγαριών στο δρόμο.
Τέλος, πάντα θυμόμαστε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη από το Ρέθυμνο. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης πολλοί ήταν αυτοί που συγκινημένοι και σοκαρισμένοι καταδίκαζαν το bullying. Έγινε προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως ένα «ευαίσθητο παιδί» αλλά κανείς δεν μίλησε στα ίσια: ότι δηλαδή οι συμφοιτητές του -Κρητικοί και αυτοί- τον θεώρησαν πως είναι ομοφυλόφιλος καταδικάζοντάς τον σε ισόβια βασανιστήρια και εξευτελισμούς.
Επομένως, για να περπατάμε στα πάρκα, για να τρέχουμε στους δρόμους, για να σκεφτόμαστε στις πλατείες, για να φιλιόμαστε στην παραλία με όποιον ή όποια ή όποιους επιθυμούμε εμείς αλλά και για να μην υπάρξουν άλλοι «Βαγγέληδες» στηρίζουμε την κινηματική απόφαση να γίνει το Φεστιβάλ Ορατότητας 2o LGBTQI+ Pride Κρήτης, Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος, Σεξουαλικότητας, στο δημοτικό κήπο του Ρεθύμνου.
Εργαζόμενοι / ες στο συνεταιρισμό «το Κιβώτιο»
Εργαζόμενοι/ες στο συνεταιρισμό «Τζεπέτο»
