Καθώς οι ημέρες περνούν, πληθαίνουν και οι καταγγελίες γυναικών, τις οποίες άντρες σε διάφορους χώρους είτε παρενόχλησαν είτε κακοποίησαν ποικιλοτρόπως.
Η Σοφία Μπεκατώρου, κατακερματίζοντας τη σιωπή της, πυροδότησε την έκρηξη του εγχώριου #Metoo και έθεσε επί τάπητος ζητήματα που η ελληνική κοινωνία, έκρυβε επιμελώς κάτω από το χαλί της συνενοχής και της αδιαφορίας.
Γυναίκες διαφορετικής ηλικίας, ταξικής προέλευσης και ιδεολογίας, με κοινό στοιχείο τη θυματοποίηση που έχουμε βιώσει όλες, άρχισαν να ρίχνουν φως στον σκοτεινό αριθμό των περιστατικών έμφυλης βίας.
Γυναίκες γενναίες, επώνυμες και ανώνυμες, που μας θύμισαν συμβάντα που προσπαθούμε να απωθήσουμε από τη μνήμη και να τις καταχωνιάσουμε, στο βάθος του μυαλού μας, στο πλαίσιο μιας ενοχής που ήταν και είναι πάντα και παντού παρούσα.
Μια ενοχή που εσωτερικεύσαμε από ιδιαίτερα νεαρή ηλικία, εξαιτίας της πατριαρχίας και του σεξισμού. Συστήματα που η ίδια η σύγχρονη κοινωνία προωθεί και επιβάλλει είτε άμεσα είτε με έμμεσο τρόπο.
Από τότε που βρισκόμασταν στο σχολείο και κρύβαμε τη σερβιέτα στην τσέπη μας, «διδαχθήκαμε» να κουκουλώνουμε σχολαστικά, οτιδήποτε αφορά το σώμα μας. Ας μη μας φαίνεται παράξενο, που οι περισσότερες γυναίκες, σιωπούν για ποινικά κολάσιμες ενέργειες που το παραβιάζουν.
Διότι, εκτός από την πρωτογενή θυματοποίηση, η γυναίκα που έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή έμφυλης βίας, έρχεται αντιμέτωπη και με τη δευτερογενή θυματοποίηση, το λεγόμενο Victim Blaming. Στην αρένα της ανθρωποφαγίας, το υποκείμενο που δέχθηκε φυσική ή συμβολική βία, διασύρεται, χλευάζεται, αμφισβητείται και επανατραυματίζεται από τη διαστροφική δίψα του όχλου για αίμα, σεξ και βία. Η ηδονοβλεψία μέσω της κλειδαρότρυπας, οι χαρακτηρισμοί για το θύμα και η έμφαση που δίνεται οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον θύτη, αποτελούν αποτρεπτικούς παράγοντες στο να σπάσει ο κύκλος της σιωπής.
Η επικαιρότητα, ωστόσο, μας υπενθυμίζει πως οτιδήποτε δεν ακούγεται, δε σημαίνει και πως δεν υπάρχει. Δε χρειάζεται να φωνάξουμε για να ακουστούμε. Χρειάζεται απλώς να αφουγκραστούμε τα βιώματά μας και κυρίως, να μιλήσουμε για αυτά. Να μετατρέψουμε την ενοχή σε συμμετοχή. Να μην επιτρέψουμε στην καθημερινότητα που βιώνουμε, να μετατραπεί σε κανονικότητα. Μακάρι, ο ασκός του Αιόλου που άνοιξε η Σοφία Μπεκατώρου, να βοηθήσει να ανοίξουν και άλλα στόματα. Μόνο έτσι θα υπάρξει λύτρωση από τους εφιάλτες και τις τύψεις που στοιχειώνουν ζωές και ενεργοποιούν ξανά και ξανά τραύματα.
Γράφει η Ευγενία Καλογεροπούλου
