Ο θεατρικός μονόλογος του Νταβίντ Λελαί – Ελό, για την έμπνευση που αντλεί ένα κουήρ αγόρι από τη Νάνα Μούσχουρη, επέστεψε στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, δίνοντας -σε όλα εμάς που δεν προλάβαμε πέρυσι- την ευκαιρία να τον απολαύσουμε.Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» μάς μεταφέρει σε μια επαρχιακή πόλη της Γαλλίας, τη δεκαετία του ’80. Εκεί συναντάμε τον Μιλού, ένα αγόρι που πάντα διέφερε από τους συνομηλίκους του. Στα 8 του τρελαινόταν να μεταμφιέζεται σε πριγκίπισσα και να παριστάνει τη βασίλισσα της Αιγύπτου, ενώ απεχθανόταν τα παιχνίδια με τη μπάλα και καθετί αγορίστικο. Στα 14, ακούγοντας στην τηλεόραση τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη αποφασίζει: «Θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!». Η διάσημη τραγουδίστρια, που μεσουρανεί στη Γαλλία εκείνη την εποχή, γίνεται το ίνδαλμά του σε σημείο να ονειρεύεται να της μοιάσει απόλυτα. Και μέσα από αυτήν του τη λατρεία ο Μιλού καταφέρνει να ξεπεράσει όλα τα αυτά που τον εμπόδιζαν από το να ζήσει ως ο πραγματικός του εαυτός.
Μάνος Καρατζογιάννης
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του συγγραφέα Νταβίντ Λελαί-Ελό, η οποία παίχτηκε για πρώτη φορά πέρυσι, χαρίζοντας μάλιστα στον ηθοποιό Μάνο Καρατζογιάννη(σ.σ. υποδύεται τον Μιλού) τον Έπαινο των Θεατρικών Κριτικών στα Βραβεία Κάρολος Κουν για το Διεθνές Ρεπερτόριο. Η σκηνοθεσία είναι του Ελισσαίου Βλάχου.
Έχοντας ολοκληρώσει με τις εισαγωγικές πληροφορίες ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για την παράσταση.
Ίσως το πρώτο σχόλιο που έχει αξία να κάνουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο το έργο καταπιάνεται με τα «πρότυπα» (icons) και την έμπνευση που μπορούν να προσφέρουν στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που συχνά στερούνται εκπροσώπησης. Σε μια δεκαετία (σ.σ. του ’80), στην οποία η κουήρ αναπαράσταση ήταν κάτι το άγνωστο, πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αντλούσαν έμπνευση από λαμπερές προσωπικότητες, καλλιτέχνιδες (divas) και τις χρησιμοποιούσαν για να αποδεχθούν και να προβάλλουν το προσωπικό του queerness. Έτσι κι ο Μιλού αντιλαμβάνεται και αποδέχεται τη δική του – σύμφωνα με τα κοινωνικά στερεότυπα – διαφορετικότητα, μέσα από τη λατρεία της Νάνας Μούσχουρη.
Και είναι εδώ που η ερμηνεία του Μάνου Καρατζόγιαννη καταφέρνει να αναδείξει όλη αυτή τη διαδρομή, χωρίς υπερβολές και διατηρώντας πάντα την «παιδικότητα» του ρόλου, ακόμη κι όταν αναφέρεται στις κοινωνικές προκαταλήψεις ή σε περιστατικά εκφοβισμού. Κάτι εξαιρετικά σημαντικό, αφού καταφέρνει έτσι να διαχειρίζεται με τρυφερότητα τα όποια (κουήρ) τραύματα μπορεί να φέρει το κοινό που παρακολουθεί την παράσταση. Στα «συν» της παράστασης και η ικανότητα του ηθοποιού να συνδιαλέγεται με τον κόσμο, ξεκλέβοντας έτσι αρκετές στιγμές γέλιου και δημιουργώντας μια «αίσθηση» συμμετοχής.
Μια αίσθηση που ενισχύεται και από τη σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου, που καταφέρνει να χωρέσει σε λίγα τετραγωνικά σκηνής όλα τα παιδικά χρόνια, τους φόβους, τις ελπίδες, τα ταξίδια αλλά και τις μεταμορφώσεις του χαρακτήρα. Και όλα αυτά γίνονται τόσο κοντά σου, δίπλα σου που σε «αναγκάζει» να γίνεις κομμάτι τους κι όχι να παραμείνεις ένα απλός θεατής.
Φυσικά, τα πάντα συμβαίνουν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Μούσχουρη, η οποία βρίσκεται συνεχώς εκεί, παρούσα – μέσα από τη φωνή της, τα εξώφυλλα των δίσκων της και τα φορέματα της αλλά και τα χαρακτηριστικά της μαύρα της γυαλιά. Και είναι αρκετές φορές που τα τραγούδια της ντύνουν τα συναισθήματα της παράστασης ή και το αντίστροφο.
Συνολικά, το «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» είναι μια τρυφερή ιστορία που μας θυμίζει το πώς τα «διάσημα πρόσωπα» μπορούν να αποτελέσουν ένα προσωρινό – αλλά σημαντικό – καταφύγιο για πολλά από εμάς. Αν τώρα λάβουμε υπόψη τα περισσότερα «διάσημα» αυτά πρόσωπα του σήμερα, θα διαπιστώσουμε πόσο ανάγκη έχουμε ως κοινωνία αυτή την υπενθύμιση.
Να το δείτε…
Πληροφορίες
«Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη»
Τοποθεσία: Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο – Αθήνα – πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
Ημερομηνίες: Παραστάσεις : Από 4 Δεκεμβρίου έως και 9 Ιανουαρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου
