Κάθε σώμα έχει τη δική του ιστορία και εμείς μοιραζόμαστε τις δικές σας

Η αλήθεια είναι πως είχα περίπλοκη σχέση με το σώμα μου διότι στην αρχή είχα παραπάνω κιλά και δεν αισθανόμουν τόσο όμορφα ή τόσο άνετα με εμένα να βγω στην παραλία ή να με αγγίξει κάποιος, γιατί δεν αισθανόμουν όμορφα με αυτό, άρα στην αρχή στην ουσία δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Γιατί το να λες ότι αγαπάω τον εαυτό μου, αλλά δεν αγαπάω το σώμα μου δεν βγάζει νόημα. Στην ουσία αναιρεί ότι αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου. Ύστερα από δική μου επιλογή και θέληση και με βοήθεια έχασα κάποια κιλά και επιτέλους άρχισα να θαυμάζω το σώμα μου, να νιώθω σέξι, να νιώθω γαμάτα με αυτό, να νιώθω αυτοπεποίθηση και ακόμα να φτάσω σε σημείο να πάω σε παραλία γυμνιστών και να νιώθω υπέροχα! Άλλωστε που είναι το λάθος στο να αγαπάς και να αισθάνεσαι γαμάτα με το σώμα σου; Αλλά και να είσαι περήφανος γι’αυτό; Μόνο σωστό είναι αυτό! Γιατί λάθος αποκλείεται να είναι!

Το σώμα είναι το δοχείο μέσα στο οποίο χωράω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. Κάποια πράγματα από το παιδικό παρελθόν του το έφεραν σε κάποια στιγμή να μικρύνει πάρα πάρα πολύ και να διαγνωστεί ως ανορεκτικό. Ίσως να πόνεσε πολύ και να υπέφερε. Ίσως να χρειάστηκαν πολλές συζητήσεις και χρόνος και μπισκοτάκια και βιταμίνες και ορούς για να επανέλθει. Πολλές φορές το δοχείο που μας κουβαλάει μπορεί να πάρει πολλά μεγέθη και να χωρέσει πολλά ή να φτάσει να μην μπορεί να το “γεμίσει” τίποτα. Χρειάζεται να το αγαπήσουμε, και να το γεμίσουμε με αισιοδοξία, ελπίδα και όρεξη για ζωή, χρειάζεται να το γεμίσουμε με αυτοαγάπη και ενέργεια και να μην το φορτώνουμε με ενοχές και πόνο. Μόνο έτσι μπορούμε να αποφύγουμε να ραγίσουμε το πολύτιμο δοχείο της μοναδικής μας ψυχούλας. Πρέπει να ατενίζουμε το μέλλον μας με ζωή και αγάπη, όπως και εάν μοιάζουμε, με το κάθε προσωπικό και ξεχωριστό μας δοχείο! Σήμερα, κάνω την θεραπεία απο τις διατροφικές διαταραχές μου και αισθάνομαι καλυτέρα απο ποτέ, μετά απο μια μακροχρόνια μάχη με αυτά τα τέρατα. Είμαι έτοιμο να αδράξω τη ζωή και να απολαύσω ένα κομμάτι σοκολάτας ή ένα παγωτό γνωρίζοντας ότι είμαι ένα όμορφο άτομο, και το αξίζω!

Ο τίτλος «Το σώμα μου», βρίσκει κατευθείαν φλέβα και έτσι αποφασίζω να γράψω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ως λάτρης της εικόνας, των τεχνών και της οπτικής επικοινωνίας γενικότερα, το σώμα μου περνούσε και περνάει από πολλά πρίσματα. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός. Από νωρίς ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τον χώρο, τις συμμετρίες, την αρμονία. Την ομορφιά ως μια χάρη που ικανοποιεί τα μάτια και το μυαλό. Ήμουν 8 ετών περίπου, όταν ξεκίνησα να κάνω ελεύθερο σχέδιο στην Κέρκυρα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ωστόσο, η εικόνα μου ως έφηβος ήταν αυτή ενός αγοριού με 10 περιττά κιλά, με 7.5 βαθμούς μυωπία – χονδρά γυαλιά, με εμφάνιση και φωνή ολίγον θηλυκή και μια ελαφρά γυναικομαστία. Η τελευταία με έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση με αποτέλεσμα να υιοθετήσω το oversize στυλ γύρω στο 1999. Σήμερα το oversize είναι παγκόσμια μόδα που μοιάζει να κολακεύει περισσότερο τους αδύνατους. Παράλληλα, είχα ένα πατέρα που έδειχνε φανερά τη δυσαρέσκεια του για τα ευτραφή άτομα σε κάθε ευκαιρία. Κάπως έτσι, ήμουν «μη ισορροπημένος» και στα μάτια μου που αποζητούσαν την ισορροπία, και στα μάτια του πατέρα μου ενώ παράλληλα δεχόμουν όλο το στερεοτυπικό χλευασμό από τους μεγαλύτερους της γειτονιάς. Οι λέξεις: γυαλαμπούκας, αδερφή, π*****ς κτλ μου ήταν πολύ γνώριμες. Ύστερα από παρακίνηση της μητέρας μου, όπου ζούσε σε άλλο σπίτι, καθώς οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, έκανα δίαιτα με διατροφολόγο μένοντας για λίγο με εκείνη, η οποία ακολουθούσε ανάλογη διατροφή. Έχοντας καταφέρει απώλεια 11 κιλών σε διάστημα 3 μηνών αλλά με τη κληρονομική γυναικομαστία να επιμένει, ο πατέρας μου με στήριξε παροτρύνοντας με να εξετάσω το ενδεχόμενο της πλαστικής. Έτσι, μετά τη δίαιτα και ενώ είχα μπει στο Γυμνάσιο, ακολούθησε ένα ταξίδι στην Αθήνα και μια πλαστική επέμβαση στο στήθος όπου αφαιρέθηκε ο ιστός. Όταν οι γάζες έφυγαν για τα καλά και οι πληγές επουλώθηκαν, δεν πίστευα στα μάτια μου. Πλέον μπορούσα να γδυθώ στην παραλία αντί να μαζεύω κοχύλια ντυμένος. Μπορούσα για πρώτη φορά να απολαύσω το καλοκαίρι όπως όλοι και να μάθω να κολυμπάω. Κοίταζα τον καθρέφτη σαν νάρκισσος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πόσο διαφορετική θα είναι η ζωή μου στο εξής. Fast forward στο σήμερα, είμαι 33, ζω στην Αθήνα και εργάζομαι ως γραφίστας τα τελευταία 10+ χρόνια. Άτομα που με γνώριζαν στο σχολείο, σήμερα δε με αναγνωρίζουν καθώς η εμφάνιση μου είναι ριζικά αλλαγμένη από τότε. Γεγονός που με ικανοποιεί. Μέσα στα χρόνια έχει μεσολαβήσει laser στα μάτια, δυο έτη ορθοδοντικής και πρόσφατα μια δυσκολη κοιλιοπλαστική όπου αφαιρέθηκε μεγάλη περίσσια δέρματος που είχε μείνει από την απώλεια κιλών στην εφηβεία. Αν και η τομή είναι μεγάλη, μοιάζει ένα τίποτα μπροστά στα χρόνια που έκανα οικονομία και ετοιμαζόμουν ψυχολογικά για αυτό το χειρουργείο. Ποτέ δε φοβήθηκα το νυστέρι, τη νάρκωση, το κόπο, το χρόνο αφού ήμουν πάντα προσηλωμένος στον στόχο: την αλλαγή. Ή καλύτερα, την ολοκλήρωση, όσο ριχό και αν ακούγεται. Κάποιοι λένε πως εάν τα βρεις με τον εαυτό σου, όλες αυτές οι αλλαγές είναι περιττές. Πιθανόν. Στην περίπτωση μου συνέβη το αντίστροφο. Κάθε επέμβαση ανά τα χρόνια με έφερνε πιο κοντά στη ζωή μου όπως την οραματίστηκα. Να ντύνομαι όπως θέλω, να υπάρχω topless, να κάνω σεξ χωρίς κόμπλεξ, να είμαι το δυνατόν πιο εντάξει με το είδωλο μου, να πετάξω από πάνω μου τον π****η γυαλαμπούκα και να μπορώ να εκφραστώ/κινηθώ χωρίς ντροπή. Αισθάνομαι ότι η σύγκριση με τον δίπλα μας είναι αναπόφευκτη, με ή χωρίς τα social media (μεγάλωσα χωρίς ίντερνετ). Είναι ριζωμένη στο DNA και φυσική συνέπεια της συνύπαρξης σε μια κοινωνία. Επομένως, είναι και θα είναι μια μάχη για όλους ώσπου να ωριμάσουμε, να αποκτήσουμε αυτογνωσία, να νιώσουμε καλά μέσα στο δέρμα μας. Σε όσους γονείς με διαβάζουν, παρακαλώ να φροντίσουν την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών τους ακούγοντας τις ανάγκες τους χωρίς επικριτική διάθεση. Σε όσους οραματίζονται τον εαυτό τους διαφορετικό, με υγεία και αυτοπεποίθηση και είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα, σας δίνω τον λόγο μου ότι αξίζει τον κόπο, τον χρόνο και το χρήμα. Και αυτό γιατί ξέρω από πρώτο χέρι ότι όσο δεν αλλάζεις αυτό που σε πονάει, εμφάνιση/τρόπος σκέψης/διαπροσωπικές σχέσεις, όσο δεν δίνεις στον εαυτό σου αυτό που ζητά, τότε ό,τι κάνεις θα μοιάζει μισό και τίποτα ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Ούτε αυτό που παίρνεις, ούτε αυτό που δίνεις. Φρόντισε εσένα όπως κανείς δεν ξέρει να σε φροντίσει. Εύχομαι να μην κούρασα. Τα φιλιά μου.

Κοίτα να δεις τι έχει γίνει τώρα! Πηγαίνοντας, λοιπόν, στο πατρικό μου ανακάλυψα παλιά ημερολόγια. Σε δύο από αυτά, τις περισσότερες σελίδες τις απασχόλησα με τα κιλά μου! Μιλάμε τώρα για δημοτικό και αρχές γυμνασίου. Έγραφα, λοιπόν, ότι είμαι χοντρή και δεν αξίζω τίποτα. Ο στόχος μου ήταν να χάσω κιλά! Το φαγητό ήταν σαν μια διέξοδος από θέματα που ανακάλυψα μετά τα 22 μου (σοκ). Το περιβάλλον μου δεν μπορώ να πω ότι ήταν υποστηρικτικό με τρόπο που να με βοηθούσε (δεν μπορούμε όλοι να στηρίξουμε και να βρίσκουμε τον κατάλληλο τρόπο και είναι οκ αυτό!). Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι αντί να με απασχολεί το παιχνίδι, το φλερτ, η δημιουργικότητα, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και το διάβασμα… με απασχολούσαν τα κιλά και ένιωθα χάλια και άσχημα μέσα στο σώμα μου. Με δουλειά τόσο σωματική, αλλά κυρίως ψυχική, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ: Αγαπώ το σώμα που με κουβαλάει, που είναι εκεί όχι μόνο όταν το χρειάζομαι αλλά πάντα, που με στηρίζει όταν πέφτω, με στηρίζει για να κινηθώ προς την κατεύθυνση που επιθυμώ, με υπακούει, που έτυχε να έχει τα γεννητικά όργανα που θέλω, που μου επιτρέπει να απολαμβάνω μέσω των αισθήσεων μου, που μου προσφέρει πολλαπλούς οργασμούς, που είναι το σπίτι μου. Μην σκεφτείς κανέναν (συμπεριλαμβανομένου εσού) που θα σε προσβάλει, κοροϊδέψει, υποτιμήσει για το πολύτιμο σώμα σου, όπως και αν είναι, όπως και αν έχεις επιλέξει να είναι. Αντιθέτως, χάρισε εκείνη την στιγμή ένα χαμόγελο σε σένα. Εγώ Αξίζω, Εσύ Αξίζεις.

Το σώμα μου κι εγώ. Δύο διαφορετικές προσωπικότητες που προσπαθούν να χωρέσουν σε μια και μοναδική οντότητα. Πόσο καλά μπορεί να πάει αυτό; Είμαι ένας άνθρωπος νευρωτικός, μονίμως αγχωμένος και επομένως πάντα σε μια αναζήτηση της έστω και μικρής ανακούφισης. Έτσι ήρθε σαν αποκάλυψη για μένα όταν άρχισα να βρίσκω την προσωρινή αυτή ηρεμία στο φαγητό. Ήρθε πρώτα στη χειρότερη για μένα περίοδο, που ήταν και η μετάβαση από το γνωστό μου δημοτικό στο εντελώς άγνωστο και νέο γυμνάσιο. Έτσι, από ένα πλάσμα μόλις 35 κιλών, σε μερικούς μήνες είχα φτάσει στο βαρελάκι των 50+ (έτσι ένιωθα τότε).  Θυμάμαι την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα κιόλας το πόσο είχα ξεφύγει ήταν, όταν οι γύρω μου είχαν αρχίσει να το σχολιάζουν. «Δεν χάνεις κάνα κιλό; Μα και κοντή και χοντρή δεν είναι ωραίο», το «χαριτωμένο» σχόλιο μιας συμμαθήτριας μου τότε. Τα επόμενα χρόνια με βρήκαν να ακολουθώ τον γνωστό φαύλο κύκλο. Εξαντλητική δίαιτα, γυμναστική και ξανά κατρακύλα στο γνωστό μου καταφύγιο του τζανκ φουντ, όταν οι προσπάθειές μου να αδυνατίσω έβγαιναν άκαρπες. Μέχρι που ήρθε μια κατάθλιψη και τότε πέρασα στην αντίπερα όχθη. Σταμάτησα να τρέφω το σώμα μου, σε μια προσπάθεια αυτοκαταστροφής, και μόνο όταν άρχισαν πάλι τα σχόλια, το ίδιο παρεμβατικά για την εικόνα μου, ήταν που άρχισα να χαίρομαι. Γιατί αυτήν την φορά ήταν ενθαρρυντικά. Έφτασα να φλερτάρω με την νευρική ανορεξία για την αποδοχή των άλλων. Μόνο μετά την ψυχοθεραπεία άνοιξαν ουσιαστικά τα μάτια μου και είπα ένα μεγάλο «όχι». «Όχι», δεν θα καθορίσουν τα κιλά μου ή όχι αν αξίζω. Φτάνει. Η ηρεμία μου τελικά ήρθε, δεν είναι πάντα εύκολο να μου το υπενθυμίζω, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί, φτάνει να μην σταματώ να μου το λέω.

Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι πότε κηρύχθηκε ο πόλεμος με το σώμα μου. Ένα σώμα πειθήνιο όργανο των οιστρογόνων του. Ένα σώμα μ’ ένα στήθος που δεν θα οικειοποιηθώ ποτέ. Ο πόλεμός μου. Μέσα μου φωτιά που σιγοκαίει τον χειμώνα, φωτιά που φουντώνει το θέρος. Φωτιά ανεξέλεγκτη κατά την έκθεσή μου στην παραλία. Η φωτιά και ο πόλεμος αφήνουν αποδείξεις. Ξέρεις ότι συνέβησαν. Η δική μου φωτιά και ο δικός μου πόλεμος θα τελειώσουν. Δύο γραμμές – ουλές στο ύψος του στήθους μου θα είναι οι δικές μου αποδείξεις. Τότε, οι λέξεις «καλοκαίρι» και «παραλία» θα επανανοηματοδοτηθούν. Τότε, θα έχω τις πληγές του πολέμου μου και θα είμαι ελεύθερο.

Θαυμάζω όλα τα σώματα. Με τις ιδιαιτερότητες, με τις ατέλειες, στρογγυλά, με γραμμές και άλλα τόσα χαρακτηριστικά που αδυνατώ να κατονομάσω – ίσως να μην τα έχω γνωρίσει ακόμα. Κι όμως, το δικό μου σώμα αδυνατώ να το θαυμάσω. Μιλούσα με ένα παιδί σήμερα που έχει παρεμφερή σωματότυπο με εμένα και τα κοινωνικά του δίκτυα (όχι μόνο το καλοκαίρι) είναι γεμάτα με ευτυχισμένες φωτογραφίες από το σώμα του. Σε θάλασσα γυμνό, στο σπίτι μετά από την κούραση της δουλειάς, μετά από γυμναστική, μετά από μπάνιο. Και είναι τόσο χαρούμενο με αυτό, τόσο όμορφα χαρούμενο που αυτή η ομορφιά αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες. Έχουμε μάθει πλέον να αυτοπροσδιοριζόμαστε από την εικόνα μας σε social και δεν δίνουμε προσοχή στη δική μας αντίληψη για το σώμα μας. Δεν μας κατηγορώ. Αλλά ρε γαμώτο, θέλω κάπως να το αλλάξω αυτό. Θέλω να αλλάξω το βλέμμα του πωλητή, όταν πηγαίνω να δοκιμάσω ρούχα, που με αποδοκιμασία μου προτείνει νούμερα μεγαλύτερα από αυτά που εγώ θα ένιωθα καλά. Θέλω να αλλάξω το βλέμμα εξυπηρέτησης σε κάθε μαγαζί εστίασης που είναι επικριτικό ως προς την εικόνα που δίνω-δεν ακολουθούνται τα πρότυπα ομορφιάς σώματος αν θες να πιεις ένα ποτό με την παρέα σου. Θέλω να αλλάξω το βλέμμα των νέων ανθρώπων που γνωρίζω μέσα σε παρέες ή σε κάποιο μαγαζί ή ακόμη και στη θάλασσα, που πάντα υποδηλώνει πως μάλλον δεν «πολυφτουράει» η στρογγυλάδα μου για να φλερτάρω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, δεν ξέρω αν έχω τόση δύναμη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το όμορφο παιδί με το υπέροχο σώμα, που έμοιαζε με το δικό μου, είναι χαρούμενο με αυτό και το δείχνει. Και αυτή η σκέψη με έβαλε στη διαδικασία να γράψω αυτές τις λέξεις-πρώτη φορά γράφω. Ίσως είναι η αρχή να βλέπετε κι εσείς το δικό μου σώμα πιο ευτυχισμένο από εδώ και πέρα.

Γεια σας! Η ιστορία με το σώμα μου ξεκινάει όπως και για όλους μας, τη στιγμή που γεννήθηκα (ήμουν 3.200 και δεν έλειπε ο εγκέφαλος *ταμμυ τσανακα νοτ*). Από τα 3-4 οι γονείς μου ξεκίνησαν να με πηγαίνουν στο κολυμβητήριο το οποίο αρχικώς μισούσα, λόγω κάποιων b*… προπονητριών, στη συνέχεια όμως το λάτρεψα! Μέχρι την ηλικία των 17 συνέχισα να πηγαίνω ανελλιπώς και ενδιάμεσα να ασχολούμαι με διάφορα ακόμα αθλήματα, κυρίως το ΣΚ (από ποδόσφαιρο και τένις, μέχρι ξιφασκία και ιστιοπλοΐα). Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους με πολύ ωραία, γυμνασμένα, όχι γραμμωμένα σώματα. Δεν είχα ποτέ και δεν με νοιάζει να έχω ένα γραμμωμένο σώμα, με νοιάζει να είναι υγιές, όπως κι αν είναι και νομίζω το έχω καταφέρει. Η σχολή την οποία ήθελα, επίσης από τα 3-4 (άντε 5) ήταν η αρχιτεκτονική, την οποία και πέτυχα (εδώ οι φίλοι αρχιτέκτονες θα καταλάβουν ένα τσακ παραπάνω, καθώς μιλάμε για μια έντονα καθιστική ζωή πάνω απ’ το λάπτοπ και τα σχέδια πολλές ώρες τη μέρα). Γύρω στα 20 ξεπέρασα και τα 100 κιλα (με ύψος 1,78) κάτι το οποίο αρχικώς με τρόμαξε, αφού ποτέ δεν είχα ξεπεράσει ούτε τα 80. Μάλιστα τη χρόνια των πανελληνίων, εγώ αντί να πάρω, έχασα κιλά και αρκετά. Με μητέρα όμως διατροφολόγο, μεγάλωσα γνωρίζοντας τι πρέπει να προσέχω στη διατροφή και πώς να τρώω. Όντας κιόλας ένα άτομο που το χόμπι του και το διάλειμμα απ’ τις ατέλειωτες ώρες καθισμένος μπροστά στην οθόνη είναι η μαγειρική, ήξερα πώς να συμπεριφερθώ στο φαΐ μου (να πω βέβαια εδώ, πως τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα στην Πάτρα, μακριά απ’ τη σπιτική θαλπωρή του μαγειρευτού, μακριά απ’ τη μαμά διατροφολόγο στην Αθήνα). Είμαι στα 24 μου, κλείνω έναν χρόνο με τον σύντροφο μου και για τα μάτια μας, εμείς (εγώ) είμαστε «χλαπάτσες» και ο άλλος (σύντροφος) έχει «το τέλειο σώμα». Για την ώρα δεν κάνω κάτι σε γυμναστική (απ’ τα 17 που σταμάτησα την κολύμβηση), όμως έχω πέσει (νομίζω) στα 85κ, χωρίς όμως να με νοιάζει πραγματικά πλέον, γιατί είναι απλά ένα νούμερο που δεν σου λέει εν τέλει και κάτι. Κλείνω, λοιπόν, λέγοντας ότι το πώς βλέπει ο καθένας το σώμα του έχει να κάνει με δικά του βιώματα, κυρίως από την παιδική ηλικία, ενώ πώς βλέπει του ανθρώπου δίπλα του έχει να κάνει με τα συναισθήματα του γι’ αυτόν και τη σημασία στη ζωή του. Δεν υπάρχει το τέλειο σώμα, γιατί όλα τα σώματα είναι ΤΕΛΕΙΑ.

Με το σώμα μου προσπαθώ πια να έχω μια όμορφη σχέση. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να μη μου αρέσει αυτό που βλέπω. Αυτό κάπως άρχισε να αλλάζει όταν κοιτούσα το σώμα μου ως εξωτερικός παρατηρητής -λες και είχε βγει η ψυχή από μέσα του- και συνειδητοποιούσα ότι με αυτό εδώ το εργαλείο μπορώ να επιβιώνω, να κινούμαι σε αυτόν τον κόσμο και να κάνω όλα αυτά που με ευχαριστούν. Στην τελική με αυτό το σώμα κοιμάμαι κάθε βράδυ. Κάτι αστείο και γλυκό που μου συνέβη πολύ πρόσφατα ήταν, όταν μια μέρα έπρεπε να φύγω και έτρεχα σαν σίφουνας αφού είχα αργήσει. Την ώρα λοιπόν που ετοιμαζόμουν, λέω ασυναίσθητα «έτσι όπως τα έκανες» με απογοήτευση. Αργότερα, όταν ήμουν στο λεωφορείο και σκεφτόμουν αυτή μου την κουβέντα, ένιωσα τόσο ενοχικά γιατί σε κανέναν δικό μου άνθρωπο δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι. Ποτέ δεν θα του έλεγα «κοίτα πώς τα κατάφερες» την ώρα που ετοιμάζεται και προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τον χρόνο που έχει στη διάθεσή του. Κι έτσι, εκεί καθισμένος που ήμουν, άρχισα να με χαϊδεύω στοργικά στον ώμο και στα μπράτσα, και να μου ζητάω συγγνώμη. Συγγνώμη στο σώμα μου, που είχε τόσα πράγματα να σκεφτεί και να προλάβει, και εγώ το επιβάρυνα κι άλλο με τα λόγια μου. Συγγνώμη στον εαυτό μου που του φέρθηκα με τρόπο που δεν θα ‘θελα να του φερθεί κανένας. Μια αγκαλιά, λοιπόν, στα σώματά μας, κι ας κάνουν μερικές φορές λάθη, κι ας δεν είναι πάντα στην ώρα τους, κι ας τρέχουν και δεν φτάνουν. Μια αγκαλιά κι ένα χάδι το αξίζουν!

Η σχέση μου με το σώμα μου είναι περίεργη και τιμωρητική. Λένε πως αν κάθεσαι μπροστά από έναν ολόσωμο καθρέφτη κάθε μέρα και από λίγο θα αρχίσεις να αποδέχεσαι το σώμα σου και να μην σε ξενίζει η ιδέα ότι αυτό αλλάζει. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και όλο κάτι δεν μου αρέσει, όλο κάτι θέλω να αλλάξω. Καμιά φορά πιστεύω πως περιμένω να ζήσω όταν το σώμα μου θα μοιάζει κάπως συγκεκριμένα. Έχω ξοδέψει πολλά χρόνια έχοντας αυτό το σκεπτικό. Κάνοντας μια ανασκόπηση το σώμα μου βρέθηκε αρκετές φορές στο μεταίχμιο μεταξύ κακής και πολύ αυστηρής και υγιεινής διατροφής. Σε αυτό οφείλεται οι απανωτές εναλλαγές στη ζυγαριά μου μεταξύ θερινής και χειμερινής περιόδου. Κάθε χρόνο που πλησίαζαν οι πρώτες ζέστες με… «έζωναν τα φίδια», γιατί ήξερα πως δεν με έπαιρνε άλλο να τρώω ό,τι θέλω και όποτε το θέλω. Υπήρξαν καλοκαίρια που είχα χάσει αρκετά κιλά και άλλα που δεν είχα σπάσει ρεκόρ, μάλλον επειδή δεν με έφτανε ο χρόνος. Πάντως, το μόνο κοινό και στις δύο περιπτώσεις είναι πως αρνούμουν να κολυμπήσω σε παραλία με πολλά άτομα και κυρίως νεαρά άτομα. Τι και αν έχανα τι και αν δεν έχανα κιλά μια ντροπή την ένιωθα. Πλέον ξεχωρίζω τα καλοκαίρια που είχα ζήσει και μπορώ να διακρίνω αν ένα περιστατικό έγινε το 2017 ή το 2018 ανάλογα με το ποιες χρονιές είχα χάσει κιλά ή όχι. Χρόνια μετά ακόμα παλεύω με αυτό και αποδίδω μεγάλο μέρος του στο  λεγόμενο “emotional eating” μάλλον και στο άγχος που έχω ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

*Ξεκίνησα να γράφω έχοντας φάει 2 soreen με μπανάνα. I’m overeating again.* Θα χρησιμοποιήσω ένα κλισέ για να περιγράψω τη σχέση με το σώμα μου: αγάπη και μίσος. Η αλήθεια είναι πως προσπαθώ να το αγαπώ γιατί με κουβαλάει κάθε μέρα, γιατί αυτό το σώμα αγαπάει κάθε μέρα τον πιο γλυκό κι όμορφο άντρα που έχω γνωρίσει ποτέ μου, γιατί αυτό το σώμα είναι εκεί για μένα ακόμα και τις φορές που η υγεία μου είναι φθίνουσα. Ζω με αυτό το σώμα 34 χρόνια και τόσα χρόνια έχω συναντήσει ανθρώπους που με έχουν κάνει να το μισήσω και να με αξιολογώ βάσει των κιλών μου. Όταν θεωρείς πως η αξία σου είναι ανάλογη του σωματότυπού σου και του βάρους σου κάτι δεν πάει καλά… Μεγάλωσα στην Ελλάδα σε μια οικογένεια που οι γυναίκες ήμασταν και είμαστε ευτραφείς και παρόλ’ αυτά πάντα άκουγα σχόλια για το βάρος μου από τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου. Η πλειοψηφία του συγγενικού μου κύκλου έχει κάνει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα σχόλιο για τα κιλά μου. Μεγάλωσα, λοιπόν, σ’ ένα περιβάλλον που πάντα μου έλεγαν ότι «έχω τόσο ωραίο πρόσωπο και πόσο όμορφη θα έδειχνα αν ήμουν αδύνατη» και «σε όλα είσαι τέλεια, λίγα κιλάκια να έχανες μόνο». Ήμουν 11-12 όταν έμαθα πως έχω μεγάλη περιφέρεια και… κώλο. Στα 34 μου ξέρω πως τότε δεν είχα μεγάλη περιφέρεια αλλά η ανάμνηση αυτή ανασύρθηκε μόλις τώρα. Πάντα φαινόμουν πολύ cool για τα κιλά μου, έτσι μου έλεγαν, και πως είχα τόση αυτοπεποίθηση. Αν με ρωτάς τώρα, δεν νομίζω πως είχα. Τώρα βρίσκομαι στην Αγγλία σε μία χώρα περισσότερο ανεκτική από την Ελλάδα στο πως αντιμετωπίζει τον Άλλον. Ο σύντροφός μου όχι μόνο με αποδέχεται γι’ αυτό που είμαι, αλλά δεν άλλαξε συμπεριφορά όταν το βάρος μου άλλαξε. Ίσα-ίσα. Ήταν και είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικός. Κι όμως, ενώ έχω μεταναστεύσει σε μία άλλη χώρα με άλλη κουλτούρα, τα κατάλοιπα της Ελλάδας με ακολουθούν. Δυσκολεύομαι τόσο να αποτινάξω αυτή τη νοοτροπία ότι ο «χοντρός» έχει λιγότερη αξία. Ενάμιση χρόνο στην Αγγλία και κανείς ποτέ δεν σχολίασε το βάρος μου. Κατά τη διάρκεια μίας αιμοληψίας κι ενώ παραπονιόμουν ότι δεν προσέχω τον εαυτό μου, η phlebotomist με ρώτησε αν ανησυχώ για το βάρος μου και πως όλοι λόγω πανδημίας παχύναμε και εκείνη από 10 νούμερο φοράει 14 τώρα. Από την άλλη, όταν ο ξάδελφος μου είδε μια πρόσφατη φωτογραφία με το αγόρι μου στο viber το μόνο που είπε είναι πως «Έχεις πάρει κιλά νομίζω. Δε σε είχα αφήσει έτσι», ενώ ένας φίλος σχολίασε πως ο σύντροφός μου έχει πάρει κιλά, τον οποίο δεν τον έχει γνωρίσει ΠΟΤΕ από κοντά. Μία άγνωστη ήταν περισσότερο συμπονετική μαζί μου από την ίδια μου την οικογένεια και ένα στενό μου φίλο. Θλιβερό. Στην Ελλάδα, νομίζω, θεωρούμε πως έχουμε το δικαίωμα να σχολιάζουμε την εμφάνισή του άλλου λες και μας αφορά. Δεν αναρωτιόμαστε για ποιον λόγο υπάρχει αυτή η αλλαγή ή η πραγματικότητα. Αντί να ρωτήσουμε «είσαι καλά;» προτιμάμε το «πάχυνες/ αδυνάτισες». Κι αν για τους Άγγλους το «you alright?» είναι μια τυπικότητα, τουλάχιστον θα ενδιαφερθούν για το μέσα σου και θα σου πουν «don’t beat yourself too much». Να κάτι που δεν είχα διαπιστώσει ποτέ ότι κάνω: αυτομαστιγώνομαι γιατί το σώμα μου δεν είναι έτσι όπως θεωρώ πως πρέπει να είναι. Ταλαιπωρούμαι, γιατί ως γυναίκα με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, αντίσταση στην ινσουλίνη και κατ’ επέκταση διαβήτη τύπου 2, οι ορμόνες μου τρελαίνονται ιδιαιτέρως συχνά κι εγώ συγκεντρώνω περισσότερο βάρος στην κοιλιακή χώρα. Ταλαιπωρούμαι γιατί πριν χρόνια το σώμα μου άλλαξε και μου πήρε πολύ καιρό να το αποδεχτώ. Όταν το αποδέχτηκα έτυχε να χάσω βάρος και στη φάση που είμαι τώρα αναγκάζομαι να αποδεχτώ πάλι μια κατάσταση που είχα ξεπεράσει, καθώς πήρα τα κιλά που έχασα. Φοβάμαι πως όταν επισκεφτώ την οικογένειά μου τα σχόλια που θ’ ακούσω θα με καταστρέψουν. Αχ, πόσο θα ήθελα να δω το σώμα μου με τα μάτια εκείνου που με αγαπά και κάθε φορά που επιστρέφει στο κρεβάτι με φιλάει και μου λέει γλυκόλογα. Πόσο θα ήθελα να μη με απασχολούν τα σχόλια ανθρώπων που είναι μικροπρεπείς. Ξέρω πως τέτοιες αντιλήψεις χαρακτηρίζουν τους λέγοντες κι όχι εμένα. Δυστυχώς, κάπου μέσα μου υπάρχει εκείνο το κορίτσι 11-12 χρονών που άκουσε πως έχει περιφέρεια. Εκείνο το κορίτσι προσπαθώ να αποτινάξω και να με αγαπήσω ακόμα και τις στιγμές που δε με αγαπώ. Αλλά βλέπεις, όπως μου είπε και η ψυχοθεραπεύτριά μου, this path isn’t linear. Έχει ups and downs και ξέρω πως αν πέσω θα σηκωθώ. Με κλισέ ξεκίνησα, με κλισέ θα τελειώσω.

Η δική μου ιστορία μπορεί να μην είναι τόσο «σοβαρή», όπως μπορεί να είναι κάποιες άλλες, αλλά είναι ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Από τότε που θυμάμαι την εαυτή μου, με απασχολούσε η εικόνα του σώματός μου, όπως και των γύρω μου. Σαν παιδί, ήμουν περισσότερο ανεπτυγμένη σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας μου (από 9 χρονών φορούσα μπουστάκι, στα 11 απέκτησα περίοδο, ενώ από τα 12 ξεκίνησα να κάνω αποτρίχωση), ενώ τους συγγενείς μου απασχολούσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι είχα μία πρόωρη ανάπτυξη και ότι αυτό μπορεί να μην έβγαινε σε καλό στο μέλλον(!). Στο δημοτικό δεν θυμάμαι άτομα να σχολιάζουν αρνητικά τα κιλά μου, πέρα από ένα ίσως και δύο περιστατικά, αλλά σχολίαζαν περισσότερο το γεγονός ότι είχα μεγάλο ύψος για την ηλικία μου (1,60 ήμουν στην τετάρτη δημοτικού, η ψηλότερη σε όλο το τμήμα). Η όλη ιστορία με το ύψος τελείωσε όταν μου ήρθε η περίοδος καθώς έκτοτε δεν πήρα πολύ ύψος. Από ‘κει και πέρα, όμως, άρχισαν να με απασχολούν άλλα θέματα, όπως η τριχοφυΐα, τα κιλά και η ακμή. Αν και ξανθιά, είχα έντονη τριχοφυΐα παντού σε όλο το σώμα, ενώ πολλά άτομα μου έλεγαν να ξυριστώ σε μέρη στα οποία δεν επιθυμούσα να βάλω ξυράφι. Ζήλευα που ο αδερφός μου δεν είχε αυτό το πρόβλημα, ενώ εγώ -έστω και λίγο να φαίνονταν κάποιες τρίχες- θα προκαλούσαν την αηδία του κόσμου αν έβγαινα έξω ή πήγαινα στη θάλασσα(!). Ειδικότερα στο πρόσωπο, έχω πολύ χνούδι και έχω δοκιμάσει όλες τις μεθόδους για να το κααπολεμήσω (κρέμες, μηχανάκια, αντισυλληπτικά, λέϊζερ) χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το γεγονός αυτό, με την ακμή που αντιμετώπιζα παλιότερα, με είχαν οδηγήσει πολλές φορές στο να θέλω να βάλω τα κλάματα και να μην θέλω να ξαναβγώ από το σπίτι, καθώς αισθανόμουν άσχημα και ένιωθα ότι ήμουν απωθητική για τους υπόλοιπους. Με την ακμή δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερο πρόβλημα στην εφηβεία πέρα από κάποιες μικρές εξάρσεις (και κάποια σχόλια, τύπου “σπυριάρα” και αν είχα κάποια σεξουαλική διέγερση), αλλά το θέμα δημιουργήθηκε όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο. Μετά από μία καταθλιπτική περίοδο που πέρασα, σε συνδυασμό με το άγχος και την αντιβίωση που έπαιρνα για να αντιμετωπίσω το θέμα της τριχοφυΐας, στο πρόσωπό μου είχαν βγει πολλά σπυριά, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζα ιδιαίτερο πρόβλημα με την ξηροδερμία που ήταν έντονη και εμφανής. Έτσι, δεδομένης και της κατάστασης με τον κορονοϊό, θεωρούσα ότι η μάσκα ήταν μία ασπίδα προστασίας για έμενα, πέραν των άλλων, και για να κρύψω την «ασχήμια» μου. Με την πάροδο του χρόνου, το θέμα της ακμής και της ξηροδερμίας βρίσκονται πλέον σε ύφεση, έχοντας αφήσει μερικά στίγματα μόνο και ουλές και από κει και πέρα ξεκίνησε το θέμα των κιλών με το οποίο ακόμα και σήμερα παλεύω να καταπολεμήσω. Από μικρή με απασχολούσε το θέμα του βάρους μου και έκανα κάποιες απόπειρες δίαιτας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ ακόμα και σήμερα φοράω ολόσωμο για να κρύψω τα “επίμαχα” σημεία του σώματός μου. Επίσης, δεχόμουν σχόλια του τύπου “χοντρή” και ότι φαίνεται ότι έτρωγα πολύ. Απλά, τότε προσπαθούσα να μη δίνω σημασία. Το πρόβλημα πήρε μεγάλες διαστάσεις στη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, όταν έβαλα κοντά 5 κιλά λόγω κακής διατροφής και καθημερινής ζωής. Ανέκαθεν μου άρεσε το φαγητό και ιδιαίτερα το junk food και τα γλυκά, ενώ σε αυτά έβρισκα έναν τρόπο για να ξεφεύγω από την πραγματικότητα. Όταν είχα βάλει αυτά τα 5 κιλά, ορισμένοι συγγενείς μου άρχισαν να σχολιάζουν ότι έχω κάνει προγούλι και ότι θα πρέπει να προσέξω τη διατροφή μου για το καλό μου. Μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν είχα σκεφτεί καθαρά ότι έχω όντως παχύνει και μπήκα σε μία διαδικασία αυστηρής δίαιτας για να χάσω τα περιττά κιλά. Τελικά, μέσα σε 3 μήνες κατάφερα να χάσω 10 κιλά, λόγω καλού μεταβολισμού, όμως η όλη αυτή διαδικασία μου άφησε μεγάλο κουσούρι. Υπήρξε μία περίοδος στη ζωή μου που μετρούσα τις θερμίδες κάθε μέρα και ζυγιζόμουν παράλληλα, ενώ αν δεν είχα φτάσει στον στόχο που θέλω ή έκανα μία “παρασπονδία” ήμουν στα πρόθυρα του mental breakdown και στη συνέχεια έπεφτα με τα μούτρα στο φαγητό (καθώς, εφόσον έγινε το λάθος, έπρεπε να το τερματίσω). Ταυτόχρονα, συνέκρινα την εαυτή μου με άλλες κοπέλες και πάντοτε έβρισκα τρόπο να με μειώνω για να μείνω προσηλωμένη στον στόχο μου. Επίσης, προέβαινα σε έντονη γυμναστική τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα, ενώ κάθε μέρα πίεζα την εαυτή μου να πάει τουαλέτα διότι αν δεν πήγαινα την άλλη μέρα θα ζύγιζα περισσότερο και θα ήμουν πρησμένη. Το χειρότερο για μένα απ’ όλα ήταν ότι δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ πλέον το φαγητό καθώς ήμουν στερημένη και ένιωθα ενοχές αν ξέφευγα. Όλα αυτά με έκαναν μία μέρα να οδηγηθώ στο συμπέρασμα ότι η όλη αυτή κατάσταση με ρίχνει πολύ ψυχολογικά και θα έπρεπε να βρω μία λύση. Έκτοτε, λοιπόν, τρώω κανονικά ό, τι μου αρέσει σε λογικά επίπεδα, χωρίς να ξεφεύγω και έχω παρατηρήσει ότι από τότε τα βρίσκω σιγά σιγά με το σώμα μου. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να πω ότι τα έχω καλά με το σώμα μου διότι ακόμα και σήμερα μετράω πολλές φορές τις θερμίδες που καταναλώνω και πιέζω την εαυτή μου για να μην πάρω κιλά. Όμως, έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ τα πρότυπα που πλασάρουν τα μίντια είναι κι αυτά πειραγμένες εικόνες που εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σώμα που έχουμε στα 20 μας χρόνια δεν θα είναι το ίδιο στα 40, ούτε στα 60 κι αυτό είναι το φυσιολογικό, καθώς οι ορμόνες με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Κλείνοντας αυτό το τεράστιο κείμενο, θα ήθελα να πω σε όσους/όσες/όσα αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε θέμα με το σώμα τους ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό τους αλλά αυτών που σχολιάζουν αρνητικά. Ό, τι σώμα και να έχεις, πάντοτε θα βρούνε κάτι αρνητικό να πούνε. Δεν υπάρχει το «τέλειο» σώμα, ενώ αυτά που παρουσιάζονται ως τέλεια, αν ψάξουμε καλά, θα δούμε ότι είναι πειραγμένα μέσω του photoshop και των filters και συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο όπως τα δικά μας (π.χ.: πρήξιμο, κυτταρίτιδα, ραγάδες, τριχοφυΐα κ.λ.π.). Καλό θα ήταν να αποδεχθούμε το σώμα μας όπως είναι επειδή είναι αυτό το οποίο μας κρατάει στην καθημερινή μας ζωή και μας δίνει δυνάμεις για να συνεχίσουμε να ζούμε, αντιμετωπίζοντας την όποια δυσκολία. *Αφιερωμένο σε όσους/όσες/όσα έχουν θέμα με την εικόνα του σώματός τους, αλλά και σε μένα την ίδια, που δεν τόλμησα ποτέ να μιλήσω σε κανένα άτομο γι’ αυτό το ζήτημα και συγκρίνω την εαυτή μου με τους άλλους, ενώ παλεύω καθημερινά με τους δικούς μου «δαίμονες» για να φτάσω στο σημείο να αγαπήσω ή έστω να με αποδεχθώ.

Κάποτε μου συνέβη να διαβάσω ένα άρθρο που περιέγραφε τα στήθη μου ως: «…γεροντικά στήθη, τα οποία πρέπει ο άντρας να ενώσει με τα χέρια του γιατί είναι κρίμα να είναι χωριστά». Τα στήθη μου, από τότε που αναπτύχθηκαν δεν ήταν ποτέ αυτό που λένε «στητά». Ήταν πάντα χυτά και δυσανάλογα το ένα με τ’ άλλο. Προς το τέλος της εφηβείας μου, είχα κάνει το πρώτο βήμα και μπορούσα ν’ αυτοσαρκάζομαι που -τάχα- «δεν είχα ωραίο στήθος». Είχα αποφασίσει πως κάποια στιγμή θα έκανα ”πλαστική”. Μέχρι που κάποια χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα πως το στήθος μου είναι πανέμορφο και τέλειο όπως ακριβώς είναι, απλώς δεν ταιριάζει στα «χ-ψ εκάστοτε κοινωνικά κατασκευασμένα πρότυπα ομορφιάς μιας συγκεκριμένης εποχής» και δεν το όφειλε ποτέ να ταιριάξει. Δεν θα μπω στην διαδικασία να απολογηθώ ή δικαιολογηθώ για το πώς δείχνει το σώμα μου. Δεν αξίζει ούτε σ’ εμένα, ούτε σε κανένα. Μπορεί το σώμα του ατόμου που έχω απέναντι μου να μοιάζει στο δικό μου. Δεν έχω λόγο να ζω με μια επίκτητη ανασφάλεια που δεν ήταν ποτέ πραγματικά δική μου. Ποιος το λέει ότι κάτι πάνω μου δεν είναι αρκετά ωραίο και χρειάζεται διόρθωση; Και γιατί να μ’ ενδιαφέρει η άποψη του; Μου φτάνει η δική μου!