Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο νέο antivirus!
Με αφορμή τη συμμετοχή της στο θεατρικό έργο Στροχάιμ στο Από Μηχανής Θέατρο, η διάσημη ηθοποιός μάς άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για τον νεο της ρόλο, την τέχνη, για την προσωπική της ζωή αλλά και για ποιο λόγο η κοινωνία και η εκκλησία πρέπει επιτέλους να πάψουν να είναι εχθρικές και να αποδεχθούν τη διαφορετικότητα.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που προβαίνουν σε αυτού του τύπου τις συμπεριφορές. Αυτή την ομοφοβική στάση. Θεωρώ ότι τελικά συμβαίνει κάτι με τους ίδιους. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι κρύβεται εκεί για να βγαίνουν αυτοί οι άνθρωποι τόσο έντονα εχθρικοί απέναντι στη gay κοινότητα. Πιστεύω ότι μια κοινωνία η οποία θέλει να προσδιορίζεται ως πολιτισμένη, δεν γίνεται να μη δίνει τον χώρο σε αυτά τα μέλη της να ζήσουν την πραγματική τους ζωή. Ο αποκλεισμός αυτός μου θυμίζει πρακτικές φασιστικές, ναζιστικές. Με παραπέμπει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε εξολοθρεύσεις. Φαινόμενα που τα έχει ζήσει η ανθρώπινη ιστορία στις πιο μαύρες της σελίδες. Και οφείλουν οι νεότερες γενιές, να πάρουν τα μαθήματά τους από αυτό όλο και να είναι πολύ πιο ανοιχτόμυαλες απέναντι στις εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Όχι μόνο σε θέματα ομοφυλοφιλίας, αλλά σε όλα τα θέματα σκέψεις. Να μην υπάρχει μισαλλοδοξία.
Είναι επίσης κρίμα να ακούς από πνευματικούς πατέρες, εντός ή εκτός εισαγωγικών, να κάνουν τέτοιες (ομοφοβικές) δηλώσεις. Οι εκπρόσωποι ειδικά της εκκλησίας θα έπρεπε να ξέρουν, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από τη στέγη του θεού. Όλοι είναι πλάσματα του θεού. Άσχετα σε ποιον θεό πιστεύει κάποιος, είτε είναι άθεος ή ξέρω εγώ τι. Ο εκπρόσωπος της εκκλησίας θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η εκκλησία θα έπρεπε να είναι ανοιχτή απέναντι σε όλα τα παιδιά της και να στέκεται δίπλα τους και στα προβλήματά τους. Σε όλους. Δεν μιλώ μόνο για τους gay. Σε όλη την κοινωνία. Σε οποιοδήποτε κομμάτι της υφίσταται διωγμούς. Είναι κρίμα! Θα έπρεπε να είναι πιο προσεχτικοί και να αλλάξουν στάση. Έτσι και αλλιώς, είναι γνωστό ότι ακόμη και μέσα στους κόλπους της εκκλησίας έχουν βρει καταφύγιο άτομα που δεν άντεχαν ίσως μια κοινωνική πραγματικότητα. Έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους για αυτό το λέω.
Τάχθηκε επίσης κατά όλων εκείνων των “καλλιτεχνικών δημιουργημάτων” που παρουσιάζουν gay χαρακτήρες ως καρικατούρες, ενώ απαντά στο ερώτημα για το αν θα επέλεγε να μιλήσει ανοιχτά σε περιπτώση που και η ίδια ήταν λεσβία.
Ας επανέλθουμε στην τέχνη. Αρκετές φορές έχουμε δει gay ρόλους να εμφανίζονται ως καρικατούρες.
Αυτό δεν είναι τέχνη. Αυτό το βλέπεις στην κακή τηλεόραση. Στο κακό θέατρο. Σκηνές που βασικά αποσκοπούν στο χρήμα. Μιλάμε για κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Που θέλουν να φέρουν την πλατιά μάζα. Είναι και αυτό μια μορφή bullying. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτά. Λέμε για την τέχνη. Μα δεν είναι όλα τέχνη. Είναι το σωρού, Με το τσουβάλι. Πολλά πράγματα είναι σκουπίδια. Υπάρχουν τέτοιες ταινίες. Υπάρχουν τέτοια προγράμματα στην τηλεόραση. Και στο θέατρο υπάρχουν. Δυστυχώς. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις την ύπαρξή τους. Και αυτό φασιστικό είναι. Απλώς μπορείς να μην συμμετέχεις.
Εγώ δε θα δεχόμουν να παίξω σε μια παράσταση που θα χλεύαζε τους gay, για παράδειγμα. Γενικά παραστάσεις που έχουν τόσο χαμηλή αισθητική. Ένα κακό σενάριο φαίνεται. Λίγο διαβασμένος να είσαι, το καταλαβαίνεις. Έχω πει πάρα πολλά όχι, κυρίως σε προτάσεις τηλεοπτικές. Δεν έχει μου έχει τύχει βέβαια να μου προτείνουν ένα σενάριο που να χλευάζει την gay κοινότητα. Εννοείται όμως, ότι αν μου γινόταν ποτέ, αμέσως θα έλεγα όχι. Γιατί απλά αντίκειται στις ιδέες μου.
‘Οταν είμαι καλλιτέχνης και είμαι ταγμένη σε αυτό, τότε και οι επαγγελματικές μου επιλογές έχουν καθαρά και έναν καλλιτεχνικό γνώμονα. Ως καλλιτέχνες, ως δημόσια πρόσωπα έχουμε μια τεράστια ευθύνη. Και επιλογές μας αυτές και η στάση ζωής μας, είναι μια πολιτική πράξη. Το τι λες, το πως υπάρχεις. Δεν μπορείς άλλα να λες και άλλα να κάνεις. Είναι ένα σύνολο.
Αν ήσουν λεσβία, θα επέλεγες να το πεις δημόσια;
Είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να μιλάω για την προσωπική μου ζωή. Ως straight γυναίκα, ζω και εγώ μια ζωή, η οποία δεν είναι ακριβώς μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες που επικροτεί η κοινωνία. Δηλαδή δεν είμαι παντρεμένη, έχω έναν σύντροφο που είναι νεότερός μου και μάλιστα μη Έλληνας. Είναι μετανάστης οικονομικός. Αυτά τα λέω γιατί ενδεχομένως είναι γνωστά. Δεν θα κατονομάσω τον σύντροφό μου εύκολα. Δεν βγω να φωτογραφηθώ μαζί του. Γιατί ξέρεις κάτι, από ένα σημείο και μετά χάνεται η μπάλα. Παίρνει μια μεγάλη έκταση, που περνάει στον χώρο του κουτσομπολιού και τον χώρο του ξεπουλήματος. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν θα θεωρούσα ότι είναι δικό μου θέμα και δεν θα έβγαινα εύκολα να το διατυπώσω. Αν ζούσα στην Αμερική ή σε μια κοινωνία πιο ανοιχτή και πιο προχωρημένη, ενδεχομένως να το έκανα. Θαυμάζω γυναίκες, π,χ. την Ellen DeGeneres και όλες όσες μιλούν ανοιχτά. Στην Ελλάδα όμως είμαστε μια μικρή κοινωνία που τα πάντα παρεξηγούνται, όχι προς τη δήλωσή τους αλλά ως προς τα κίνητρά τους. Για αυτό το λέω.
