Ήταν το 2019 όταν ως περιοδικό αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τον φασισμό εντός και εκτός της ΛΟΑΤ+ κοινότητας, κυκλοφορώντας μάλιστα ένα προβοκατόρικο εξώφυλλο. Θυμάμαι τότε κάποια άτομα, που αυτοπροσδιορίζονται ως ΛΟΑΤ+, να αντιδρούν, τονίζοντας “πώς είναι ποτέ δυνατόν ένας ΛΟΑΤ+ άνθρωπος να είναι φασίστας”.
Προσπαθώντας να διαχειριστώ τα σχόλια τους, μπήκα στη διαδικασία να συζητήσω με κάποια απ΄αυτά τα άτομα. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι αυτοί που αντιδρούσαν πιο έντονα ήταν αυτοί που αναγνώριζαν στην “ελληνική φυλή” μια κάποια ανωτερότητα, έναντι κάποιων άλλων “ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε έτσι, ξέρουμε να δημιουργούμε πολιτισμό“, ενώ υποστήριζαν πως η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα “στιβαρό μόρφωμα (σ.σ. έτσι μου το είχαν αναφέρει), που θα είναι πρόθυμο να παίρνει δύσκολες αποφάσεις με οποιοδήποτε κόστος για το καλό των Ελλήνων”.
Με αφορμή την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και τον πανηγυρισμό αρκετών από εμάς, παρατήρησα πάλι κάποιες από αυτές τις φωνές να κάνουν λόγο για “αυτοσυγκράτηση” και για “υπερβολική και αδικαιολόγητη χαρά”.
Οι ίδιοι δηλαδή που δεν καταλάβαιναν πως γίνεται ένα ΛΟΑΤ+ άτομο να “πάσχει” από φασισμό, αν και με φασιστικές απόψεις οι ίδιοι, δεν καταλαβαίνουν τώρα γιατί ως ΛΟΑΤ+ χαιρόμαστε με το γεγονός αυτό.
Ίσως τελικά το πιο δύσκολο πράγμα με τον φασισμό είναι να τον αναγνωρίσεις πάνω σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι καμία ταυτότητα δεν σου προσφέρει ανοσία απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Αυτό σημαίνει (δυστυχώς) πως φασίστες μπορούμε να συναντήσουμε σε κάθε κοινότητα, με τη ΛΟΑΤ+ να μην αποτελεί εξαίρεση.
Φυσικά η καταδίκη της Χρυσής Αυγής και κατ΄επέκταση του φασισμού μάς αφορά όλους και όλες, ανεξαιρέτως. Επιτρέψτε μου να πιστεύω πως ΚΑΙ εμάς τους ΛΟΑΤΚΙ+ μας αφορά λίγο παραπάνω.
