Η Καμία Ανοχή μας καλεί να ξαναφτιάξουμε τον χάρτη της πόλης με τοπωνύμια τρανσφεμινιστικού αγώνα, σε μια νυχτερινή πορεία την Παρασκευή κατά των γυναικοκτονιών.
Με σημείο συνάντησης το μετρό στην Πανόρμου, στη γειτονιά που έμενε η Άλμπα, μετανάστρια και εργάτρια που δολοφονήθηκε, η Καμία Ανοχή διοργανώνει μαζί με όλες και όλα μας μια πορεία την Παρασκευή 14 Μαρτίου στις 19:00.
«Η πράξη αυτή, η επίμονη άρνηση να ξεχάσουμε, είναι μια χειρονομία δικαιοσύνης, από εμάς για εκείνες και εκείνα που δεν είναι πια εδώ αλλά και για όσα είναι και τσακίζονται από το πατριαρχικό, ρατσιστικό και ταξικό κράτος επειδή τόλμησαν να καταγγείλουν.
«Είναι μια πράξη δικαιοσύνης που δεν επανατραυματίζει το συλλογικό μας σώμα σε αίθουσες δικαστηρίων, μπατσικά και κανάλια γιατί δεν απαιτεί άλλες αποδείξεις, εμείς ξέρουμε, εμείς σε πιστεύουμε, εμείς ζούμε από τύχη, εμείς θα εκδικηθούμε για κάθε μία και κάθε ένα από εμάς, εμείς θα αποδώσουμε δικαιοσύνη. Εμείς θα ξαναφτιάχνουμε τον χάρτη με τοπωνύμια τρανσφεμινιστικού αγώνα, κι αυτό είναι μια άλλη πόλη, μια πόλη δική μας. Γιατί τα σώματά μας ξέρουν από κρατικές δολοφονίες Αλλά ξέρουν και από τρανσφεμινιστική οργή», αναφέρεται στην εκδήλωση της πορείας στο Facebook.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του καλέσματος:
Τέμπη – Πύλος – Γυναικοκτονίες Το κράτος ευθύνεται για τις δολοφονίες
Ψάχνοντας τις λέξεις για τη φετινή 8η Μάρτη και τη δεύτερη επέτειο από τη δολοφονία στα Τέμπη, καταλήγαμε διαρκώς στο κράτος δολοφόνο και στον πόλεμο που διεξάγεται πάνω στα σώματά μας. Στις προσφύγισσες στο Αιγαίο, τα τρανς/non binary, τις γυναίκες, τα φτωχά που ταξιδεύουν με το τρένο. Σε όσα δε χωράνε στο εθνικό φαντασιακό, στο ελληνικό, σις, λευκό ετεροκανονικό, ταξικά προνομιούχο καθεστώς. Τα μεταναστά και οι ηλικιωμένοι του τρένου, οι Ρομά, ο Ζακ, η Άλμπα, οι εκατοντάδες του ναυαγίου της Πύλου είναι τα νεκρά σώματα που δε νοηματοδοτούνται ως άξια πένθους καθολικά κι όμως θα φωνάζουμε, θα οργιζόμαστε και θα πενθούμε για όλα σε δρόμους και πλατείες.
Γιατί η έμφυλη βία φτιάχνει μια γεωγραφία των πόλεων διαφορετική, δεν είναι απλώς δρόμοι και γειτονιές, είναι σημεία γυναικοκτονιών* και κουιροκτονιών, είναι τόποι βιασμών και δίκτυα τράφικινγκ, είναι ένας χάρτης πάνω στον οποίο καρφιτσώνουμε ονόματα, Άλμπα στη Λακωνίας, Ζακ στη Γλάδστωνος, Κυριακή στους Αγίους Αναργύρους, Ρηνιώ στον καταυλισμό στο Ζεφύρι, η Άννα στον Άγιο Παντελεήμονα, η Γεωργία στη Σαλαμίνα, Ενκελέιντα στο Μενίδι, η 19χρονη στο ΑΤ Ομόνοιας, η 12χρονη στον Κολωνό, η 19χρονη στην Ηλιούπολη. Αν έχουμε ονόματα να καρφιτσώσουμε, αν διαπέρασε το φράγμα της δημόσιας σφαίρας κάτι παραπάνω από το φύλο και μια ηλικία, αν αποδόθηκε καν η έμφυλη ταυτότητα και δεν σκοτώνουν ξανά την τρανς αδερφή μας. Η 45χρονη, η 26χρονη, η 85χρονη. Αν διαπέρασε το φράγμα της δημόσιας σφαίρας η ίδια η είδηση και δεν εξαφανίστηκε μέσα στις φυλακές, στα μπατσικά, στα στρατόπεδα και στα ψυχιατρεία, εκεί που η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της.
Σε αυτό τον χάρτη της πόλης, το πέρασμα και ξαναπέρασμα από κάθε μια καρφίτσα, η νυχτερινή πορεία έξω από το σπίτι της Άλμπας, η επιστροφή στη Γλάδστωνος κάθε χρόνο, χαράζει στη μνήμη το όνομα και την ιστορία και εγγράφει στο συλλογικό έμφυλο σώμα ατέλειωτη τρανσφεμινιστική στΟργή. Η πράξη αυτή, η επίμονη άρνηση να ξεχάσουμε, είναι μια χειρονομία δικαιοσύνης, από εμάς για εκείνες και εκείνα που δεν είναι πια εδώ αλλά και για όσα είναι και τσακίζονται από το πατριαρχικό, ρατσιστικό και ταξικό κράτος επειδή τόλμησαν να καταγγείλουν. Είναι μια πράξη δικαιοσύνης που δεν επανατραυματίζει το συλλογικό μας σώμα σε αίθουσες δικαστηρίων, μπατσικά και κανάλια γιατί δεν απαιτεί άλλες αποδείξεις, εμείς ξέρουμε, εμείς σε πιστεύουμε, εμείς ζούμε από τύχη, εμείς θα εκδικηθούμε για κάθε μία και κάθε ένα από εμάς, εμείς θα αποδώσουμε δικαιοσύνη. Εμείς θα ξαναφτιάχνουμε τον χάρτη με τοπωνύμια τρανσφεμινιστικού αγώνα, κι αυτό είναι μια άλλη πόλη, μια πόλη δική μας. Γιατί τα σώματά μας ξέρουν από κρατικές δολοφονίες Αλλά ξέρουν και από τρανσφεμινιστική οργή.
Ραντεβού: Παρασκευή 14 Μαρτίου στις 7:30 το βράδυ στο μετρό Πανόρμου – πορεία στη γειτονιά που έμενε η Άλμπα.
