Φέτος γιορτάστηκε η 50ή επέτειος του νόμου του 1967 για τα σεξουαλικά αδικήματα, ένα νομοσχέδιο ορόσημο στο Ηνωμένο Βασίλειο, που σταμάτησε τη δίωξη των ανδρών για ομοφυλοφιλικές πράξεις.
Για κανένα λόγο δεν ήταν ο τέλειος νόμος, καθώς δεν αποποινικοποίησε πλήρως τις σεξουαλικές πράξεις με άτομα του ίδιου φύλου, αλλά ήταν το πρώτο νομοθετικό βήμα προς την ισότητα των LGBTQ ατόμων βάσει του βρετανικού δικαίου.
Πριν από τη δεκαετία του 1970, λίγοι gay άνθρωποι στη Βρετανία ζούσαν με ορατόητα κι ακόμη λιγότεροι μιλούσαν κι έκαναν καμπάνιες γι’ αυτό. Οι πιο αφοσιωμένοι ακτιβιστές κατέβαιναν στο δρόμο και μιλούσαν με τον κόσμο, ήταν ορατοί κι αυτό αποτελούσε τη βασική τους στρατηγική για την προώθηση της ισότητας των δικαιωμάτων. Κι αυτό που βασικά έκαναν ήταν ότι καλούσαν τους LGBT ανθρώπους της χώρας να κάνουν coming out.
Τότε, οι παρελάσεις υπερηφάνειας ήταν από τις μεγαλύτερες και τις πιο χαρούμενες συγκεντρώσεις. Οπότε, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό, η υποστήριξη των LGBTQ δικαιωμάτων στον δημόσιο χώρο ήταν καθοριστικής σημασίας.
Αρχεία φωτογραφιών, περιοδικών και λογοτεχνίας αποδεικνύουν την πρώιμη ακτιβιστική δράση στη Βρετανία. Πρόσφατα, συγκεντρώθηκαν από τα Αρχεία Hall-Carpenter της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου (LSE) τέτοιου είδους έγγραφα και εκτυπώσεις για τις ανάγκες μίας έκθεσης με τίτλο “Glad to be Gay: The Struggle for Legal Equality” .
Μέσα από το υλικό που μαζεύτηκε βρίσκει κανείς εικόνες από τις συγκεντρώσεις, τις σκέψεις, τις πολιτικές ενέργειες και τις πορείες. Βλέπουμε αυτοσχέδια φυλλάδια, zines, δελτία τύπου που σφυρηλατούσαν τον αγώνα για αλληλεγγύη και ισότητα την εποχή εκείνη.
Gay humanist group ephemera. (Hall-Carpenter Archives/LSE Library)
Το LSE διαδραμάτισε ιστορικό ρόλο στην προώθηση των LGBTQ δικαιωμάτων. Η πρώτη συνάντηση του Φόρουμ για την Απελευθέρωση των Φιλελευθέρων (GLF) στο Ηνωμένο Βασίλειο συγκλήθηκε σε μια αίθουσα διδασκαλίας στο υπόγειό του. Ήταν 13 Οκτωβρίου 1970.
Εμπνευσμένη από το κίνημα του GLF των Ηνωμένων Πολιτειών, το UK GLF συνέταξε τα αιτήματα και χάραξε τις δράσεις για να τα επιτύχει – θέατρο του δρόμου, “gay days”, φεστιβάλ και sit-ins. Στην αρχή, ήταν πολύ ανεπίσημα όλα αυτά, αλλά σύντομα το GLF συνειδητοποίησε τη δύναμη, που είχε η συλλογική φωνή. Έτσι, οι δραστηριότητές του οδήγησαν στο πρώτο Gay Pride March του Λονδίνου το 1972.
Ο επιμελητής του Glad To Be Gay, Gillian Murphy, εξηγεί ότι μέχρι τη δεκαετία του 1950 η ομοφυλοφιλία ήταν θέμα ταμπού. Η ομοφυλοφιλία μεταξύ ανδρών ήταν παράνομη κι ο λεσβιασμός δεν αναγνωριζόταν καν ως συναισθηματική, σεξουαλική ή κοινωνική πραγματικότητα.
Το 1957, το βρετανικό κοινοβούλιο δημοσίευσε την έκθεση Wolfenden, η οποία συνέστησε ότι ο νόμος δεν θα πρέπει πλέον να κατακρίνει και να τιμωρεί το σεξ, που διεξάγεται ιδιωτικά και συναινετικά, ανάμεσα σε ομόφυλους ενήλικες. Η έκθεση δεν προήλθε τόσο από μια θέση ηθικού διαφωτισμού, αλλά περισσότερο από μια ρεαλιστική εκτίμηση και αναγνώριση της ιδιωτικής ζωής, της νομικής της προστασίας και της αδυναμίας επιβολής. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, αγωνιστές, όπως ο Tony Dyson και ο Antony Gray πίεζαν τους πολιτικούς να αποποινικοποιήσουν την ομοφυλοφιλία.
Ο νόμος περί σεξουαλικών αδικημάτων του 1967 ήταν ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός, αλλά είχε και αρνητικές συνέπειες. Κατοχυρώθηκε η νόμιμη ηλικία συγκατάθεσης στα 21 χρόνια (όπου μειώθηκε στα 18 το 1994 και στα 16 το 2001), όμως ως εκ τούτου, μεγάλος αριθμός νεαρών gay ενηλίκων με τους συντρόφους τους, παρέμεινε εκτός του νόμου. Σύμφωνα με το Νόμο περί Σεξουαλικών Αδικημάτων, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις στον στρατό ήταν επίσης παράνομες. Επιπλέον, ο νόμος εφαρμόστηκε μόνο στην Αγγλία και την Ουαλία, ενώ το σεξ μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου εξακολουθούσε να αποτελεί έγκλημα για εκατομμύρια ανθρώπους στη Σκωτία και τη Βόρεια Ιρλανδία, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Ο διάσημος ακτιβιστής των LGBT δικαιωμάτων, Peter Tatchell, δήλωσε στο βιβλίο του Europe in The Pink (1992), ότι ο νόμος περί σεξουαλικών παραπτωμάτων του 1967, στην πραγματικότητα, διευκόλυνε την αύξηση των διώξεων κατά των gay ανδρών. Ο Tatchell μάλιστα, δήλωσε πρόσφατα στη The Guardian ότι μεταξύ του 1967 και του 2003, όπου έγινε η αναθεώρηση, τουλάχιστον 15.000 άνδρες καταδικάστηκαν για ομόφυλες πράξεις, οι οποίοι δεν θα είχαν διωχθεί ποτέ εάν ο σύντροφός τους είχε το άλλο φύλο.
Αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν τις ενέργειες πίσω από την πρόσκληση της LGBTQ κοινότητας προς τους LGBT Βρετανούς πολίτες να κάνουν coming out. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, οι gay, οι λεσβίες κι οι queer πληθυσμιακά άρχισαν να έχουν κάποια δύναμη. Αυξήθηκε η συνειδητότητα μεταξύ των πολιτών κι ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να αρνείται να αισθάνεται πλέον ντροπή, ενώ ξεκίνησαν να δημιουργούνται κι άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες.
Εξετάζοντας αυτές τις εικόνες, διαβάζοντας αυτήν την ιστορία και εντοπίζοντας τις νομοθετικές αλλαγές, μπορεί κανείς να νιώσεις ότι ο αγώνας κερδίθηκε. Ούτε καν!
Ο ακτιβισμός της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1970 άρχισε έναν αγώνα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Η τρανφοβία, η περιορισμένη πρόσβαση στην ιατρική και ψυχική υγεία κι οι ποικίλες ομοφοβικές συμπεριφορές εξακολουθούν να υπάρχουν στη βρετανική κοινωνία. Ο αγώνας για την ισότητα, που εγκρίθηκε τότε από την κοινωνία, δεν είναι μόνο ένα κεφάλαιο στην ιστορία. Αποτελεί επίσης μέρος μιας συνεχούς διαδικασίας, όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν να βγαίνουν με ορατότητα και να μιλούν, μιας συνεχούς διαδικασίας, όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν να κατακτούν τις ελευθερίες τους μία προς μία και μιας συνεχούς διαδικασίας, όπου οι άνθρωποι συνεχίζουν να διεκδικούν την αγάπη.
Πηγή: www.timeline.com
