Λίνα Λαχανιώτη
Από την μακρινή πρώην ΕΣΣΔ η Λουντμίλα Ραζουμόφσκαγια “στέλνει” ένα κείμενο που δυναμιτίζει την αθηναϊκή θεατρική σκηνή.
Η “Αγαπητή Ελένα” είναι ηθική, ιδεολογικά συνεπής σοσιαλίστρια, με αρχές και ιδανικά. Είναι εύπιστη, μοναχική και συναισθηματικά στερημένη. Κουβαλάει στην πλάτη της την άρρωστη μητέρα της, αλλά και το “άρρωστο” πια σοβιετικό καθεστώς. Οι μαθητές της είναι νέοι, φερέλπιδες, αριβίστες, με ιδανικά που η Ελένα δεν αναγνωρίζει και κυρίως με αισθήματα βαθιάς απαξίωσης για το σύστημα που η Ελένα, εκούσα άκουσα, αντιπροσωπεύει.
Η Ελένα έχει γενέθλια. Οι μαθήτες θα πάνε σπίτι της απρόκλητοι για να της κάνουν έκπληξη. Η Ελένα συγκινείται και γοητεύται και κάνει ότι μπορεί για να αισθανθεί κοντά τους. Οι μαθητές την κολακεύουν, την καλοπιάνουν, προσπαθούν να την προσεταιριστούν, μέχρι που της αποκαλύπτουν τον πραγματικό λόγο της επίσκεψής τους. Θέλουν μια χάρη. Μια χάρη ασήμαντη για αυτούς, αδιαπραγμάτευτη όμως για την Ελένα. Η χάρη αυτή είναι η σπίθα που θα πυροδοτήσει την έκρηξη και τη σύγκρουση. Σύγκρουση γενεών, σύγκρουση δύο κόσμων, σύγκρουση ιδεολογιών, αξιών και ιδανικών. Θα σπάσει η φαινομενικά εύθραστη Ελένα; Θα είναι ένα εύκολο παιχνίδι για τους νέους;
Η Ελένη Σκότη ανεβάζει την παράσταση για 2η συνεχόμενη χρονιά και έχει κάθε λόγο γι’αυτό. Η παράσταση έχει ρυθμό, έχει νεύρο, έχει στόχο και κυρίως έχει λόγο ύπαρξης. Πιστοί στο νατουραλιστικό θέατρο που μας έχει συνηθίσει η Σκότη και το Επί Κολωνώ, οι ηθοποιοί καθοδηγούνται περίτεχνα και δίνουν μια πολύ δεμένη ομαδική ερμηνεία στην οποία δεν υστερεί κανείς. Οι ρόλοι είναι ξεκάθαρα μοιρασμένοι και εξελίσσονται παράλληλα κατά την διάρκεια της παράστασης με αναλυτικότητα και διαύγεια. Η αλληλοσυμπλήρωσή τους δε, γίνεται με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς κενά ερμηνείας και χωρίς στημένους θεατρινισμούς.
Δεν είναι μεταμοντέρνα παράσταση, δεν είναι υπερκλασικό αριστούργημα, δεν είναι περφόρμανς, δεν είναι divised. Είναι παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, με γερές ερμηνείες και ξεκάθαρη σκηνοθετική ματιά. Είναι ένα έργο σύγχρονο που αντλεί από το πρόσφατο παρελθόν και που θέτει ερωτήματα που όλοι, λίγο πολύ, έχουμε σκεφτεί. Η παράσταση, όπως οφείλει το καλό θέατρο, δίνει τροφή για σκέψη. Και αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή.
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.
