Vasilis Thanopoulos
Είναι Κριός με Σκορπιό, εθισμένη στα μακαρόνια με σκόρδο και εξακολουθεί να θρηνεί για τον χαμό του David Bowie. Επίσης, είναι πεπεισμένη ότι η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Η Tila Kareola είναι το πρώτο όνομα που μας έρχεται στο μυαλό, όταν μιλάμε για “voguing” στην Ελλάδα. Ας την γνωρίσουμε καλύτερα.
Πώς ξεκινά η ιστορία της Tila Kareola;
Η Tila υπάρχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όσο υπάρχω κι εγώ. Άρχισε ως μια φαντασιακή βερσιόν της εαυτής μου, ένα κολάζ όλων των αναφορών μου, ανά τα χρόνια. Aπό τη Μάρθα Καραγιάννη στον David Bowie και την Judith Butler. Εάν αναφέρεσαι στην ballroom υπόστασή της… περπάτησα πρώτη φορά σε ball το καλοκαίρι του 2016. Αλλά περισσότερο εντοπίζω την σύνδεση της Τίla – και ίσως ταύτισης του vogue background- με τα μαθήματα και προπονήσεις σε Νέα Υόρκη, με legends και icons του ballroom και με νύχτες να παρακολουθώ Vogue Knights. Αργότερα, να περπατάω σε functions στη Νέα Υόρκη, με τη δουλειά μου ως περφόρμερ, κάπου ανάμεσα στις προπονήσεις με το “Ηouse of Kareola” και το “Οι Άντρες θέλουν σκότωμα” με τη Chraja, για το Athens Pride το 2017. Τέλος και στα δικά μου πρώτα σόου στο Bequeer, λόγω των οποίων προέκυψε και το όνομα Tila, μεταξύ άλλων, απ’ την Τila Tequila.
Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με την ballroom σκηνή;
Δεν ήταν κάποια συνειδητή απόφαση. Άρχισα ως πιστή φαν. Bρέθηκα στη Νέα Υόρκη, όπου είχα την ευκαιρία να τριφτώ σ’ ένα βαθμό με το ballroom. Tαυτόχρονα, το vogue fem στο σώμα μου λειτούργησε σαν κάτι το πολύ φυσικό. Η πρώτη φορά που περπάτησα ήταν μια στιγμή εθιστική και τρομερής αδρεναλίνης. Κυρίως, γιατί μπορούσα να εκφράσω μια πλευρά της εαυτής μου. Μιας αχαλίνωτης θηλυκότητας, χωρίς να νιώθω ότι αντικειμενοποιούμαι ή ότι κινδυνεύω. Δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί στην Αθήνα η φάση με το ballroom. Το “House of Kareola” έγινε οργανικά, ήμασταν άτομα που περνούσαμε χρόνο μαζί, λόγω της ενασχόλησης μας με το vogue, αλλά και το περφόρμανς γενικότερα. Το πρώτο ball που κάναμε προέκυψε από μια ιδέα, επειδή θα ήταν στην Αθήνα ένα icon και ένα legend της ballroom σκηνής και ταυτόχρονα διότι ήθελα τα παιδιά που έρχονταν στα μαθήματα να πάρουν μια γεύση. Γιατί πολύ απλά: vogue εκτός ballroom δεν υφίσταται. Τα υπόλοιπα ήρθαν λίγο αλυσίδα και με την υποστήριξη της λοατ+ κοινότητας της Αθήνας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχεις υπάρξει μέλος σε κάποιο house του εξωτερικού;
Όχι, δεν έχω υπάρξει επίσημα σε κάποιο άλλο house. Έχω βρεθεί σε προπονήσεις για κάποιο διάστημα με συγκεκριμένα άτομα, λόγω του Stan Milan, του πατέρα μου στο ballroom. Κάποια στιγμή είχε γίνει, επίσης, και μια πρόταση στις Καρεόλες να μπούμε σ’ ένα house. Η εμπειρία πάντως, σε όποιο house και να ανήκεις, είναι περίπου η ίδια. Βασίζεται στην υποστήριξη μεταξύ των μελών του, την αλληλοβοήθεια και στα περισσότερα υπάρχει σαφής ιεραρχία. Όσο πιο παλιό το house και γνωστό τόσο πιο μεγάλες οι προσδοκίες και η υποστήριξη. To ballroom έχει να κάνει και με politics μεταξύ houses, οπότε είναι κι αυτός ένας παράγοντας, απ’ την στιγμή που ανήκεις στο όποιο house.
Ποια θα έλεγες πως είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής ballroom σκηνής; Υπάρχουν διαφορές με αυτές στο εξωτερικό;
Έχω αναπτύξει μια θεωρία τώρα τελευταία, παντελώς δική μου. Η σκηνή, που έχω ζήσει εγώ στη Νέα Υόρκη, δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Το αποδίδω στο ότι από εκεί άρχισε και, όπως και στις υπόλοιπες Η.Π.Α., απαρτίζεται στην συντριπτική της πλειοψηφία από persons of colour. Όποτε, η πρώτη και πάρα πολύ βασική διαφορά της ελληνικής σκηνής είναι ακριβώς αυτή. Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές σκηνές που έχουν κυρίως άσπρα άτομα και παλιότερα υπήρχαν και σκηνές που είχαν κυρίως χορευτές/χορεύτριες. Στην Αθήνα έχουμε το χαρακτηριστικό, ότι έχουμε άρρηκτη σχέση με τη λοατ+ κοινότητα, όποτε εκεί διαφέρουμε από άλλες ευρωπαϊκές σκηνές. Σιγά σιγά, βέβαια, αυτό έχει αλλάξει και στην Ευρώπη. Επίσης, η ελληνική σκηνή είναι πολύ νεαρή, οπότε της λείπει σίγουρα η τριβή με τη διεθνή κοινότητα και τη γνώση. Θα έλεγα ότι είμαστε σ ‘ένα αρχικό στάδιο και ακόμα μαθαίνουμε. Άτομα του ballroom που έρχονται απ’ έξω σημειώνουν, ότι έχουμε ένα vibe πολύ γιορταστικό και οικογενειακό σαν σκηνή, ακριβώς γιατί γνωριζόμαστε και για την ώρα, αγαπιόμαστε όλες. Ακόμα δεν έχουμε ζήσει αυτό που ανέφερα πριν περί ballroom politics ή, όπως έχει πει μια αγαπημένη μου μαθήτρια, “τα hunger games του ballroom”.
Ποιες ταυτότητες θα λέγαμε πως ενσωματώνει σήμερα η ballroom σκηνή;
Η ballroom σκηνή, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και στη σημερινή της μορφή απαρτίζεται από μη προνομιούχες ταυτότητες: Λοατ+ άτομα χρώματος. Τρανς άτομα (στην αρχή τρανς γυναίκες), σις γκέι άντρες και αργότερα σις γυναίκες. Έχε στο νου σου ότι π.χ. στη Νέα Υόρκη, η σκηνή ουσιαστικά δεν είναι για άσπρα λοατκι+ άτομα. Θα δεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο κανόνας. Τα άσπρα άτομα μπήκαν ουσιαστικά κάποια στιγμή που άνοιξε το ballroom, στο επίπεδο του να μπορούν να συμμετέχουν διαγωνιστικά οι σις γυναίκες. Και λίγο αργότερα, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Jack Mizrahi, “Europe stormed”. Αλλά και η Ασία. Ήταν μια φουρνιά γυναικών που μπήκαν στο ballroom μέσω του vogue, όντας κυρίως χορεύτριες. Τώρα, αναφορικά με την Ευρώπη, το ballroom ενσωματώνει λοατ+ άτομα και χρώματος και μη, με σαφή διαφορά πια στον χώρο, που το κάθε άτομο καταλαμβάνει ανάλογα με το προνόμιο του. Για μένα, στο ballroom μπορούν να ενσωματωθούν όλες οι ταυτότητες που καταπιέζονται συστηματικά από την άσπρη, δυτικοκεντρική ετεροπατριαρχία. Και σιγά σιγά, επειδή το ballroom είναι πολύ binary στην δομή του, αρχίζει να δημιουργείται χώρος και για non- binary και gendernonconforming άτομα. Θέλει φυσικά ακόμα δουλειά και προσοχή, δεδομένου ότι αυτή η τάση προέρχεται κυρίως απ’ την Ευρώπη και συνήθως από άσπρα άτομα. Ο χώρος που μπορεί να καταλάβει η κάθε ταυτότητα για μένα είναι μια μεγάλη, αλλά αναγκαία, συζήτηση από μόνη της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θεωρείς ότι τα houses στην Ελλάδα λειτουργούν ως ασφαλή περιβάλλοντα για τα queer άτομα;
Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσω γενικά. Υπάρχουν μόλις δύο και το δεύτερο είναι λίγων μηνών. Εξαρτάται απ’ τη γραμμή που δίνει αυτή/ός/ό που είναι επικεφαλής αλλά -σε γενικές γραμμές- ένα house είναι εκεί για να υποστηρίζει τα μέλη του, αλλά και για να προπονεί και να καθοδηγεί. Η ιδέα της “δεύτερης οικογένειας” τώρα πια παραμένει, τις περισσότερες φορές σε πλαίσια ballroom. Στην Αθήνα παρατηρώ βέβαια ομάδες, που ίσως να μην είναι ακόμα house και ίσως να μην καταλήξουν στο ίδιο house, αλλά αναπτύσσουν μεταξύ τους ισχυρούς φιλικούς δεσμούς και είναι εκεί το ένα για το άλλο, εντός και εκτός ballroom. Κάτι που είναι πολύ γλυκό και έχει ένα άρωμα του πώς άρχισε όλο αυτό. Προσπαθούμε, επίσης, τα functions που έχουμε διοργανώσει να είναι όσο πιο ασφαλή γίνεται, διότι τα παιδιά εκτίθενται. Μερικά απ’ αυτά για πρώτη φορά μπροστά σε τόσο κόσμο.
Τι σημαίνει να είσαι “mother” σε ένα house;
Ξεκινώντας να πούμε πως το house είναι η δομική μονάδα του ballroom. Πρόκειται για μια ομάδα ατόμων που αλληλοϋποστηρίζονται, προπονούνται μαζί και αναπτύσσουν στενούς δεσμούς. Και όλα αυτά στο όνομα του house που ανήκουν, το οποίο και εκπροσωπούν κάθε στιγμή. Κάθε house έχει άλλη αισθητική, άλλο τρόπο με τον οποίο προπονεί και διαλέγει μέλη και άλλο τρόπο με τον οποίο κινείται και εδραιώνει τη θέση του μέσα στο ballroom. Βέβαια, αυτά αλλάζουν ανάλογα και με το ποια/ποιος/ποιο είναι επικεφαλής, πράγμα που αλλάζει ανά περιόδους. “Mother” είναι ένας τίτλος που παίρνεις όταν ηγείσαι της ομάδας, του house δηλαδή ή όταν δημιουργείς ένα house. Αντίστοιχος τίτλος είναι και το “father”. Τώρα, ανάλογα με το house και το άτομο, ο τελικός σου ρόλος διαφέρει. Μπορεί να περνούν όλα από σένα, να διαμοιράζεσαι ευθύνες με άλλα μέλη ή και να παίρνεις γραμμή από κάποιο άτομο πιο ψηλά στην ιεραρχία (overall parents).
Παράλληλα, κάνεις και μαθήματα voguing. Σε ποια άτομα απευθύνονται αυτά τα μαθήματα;
Άρχισα να κάνω συστηματικά μαθήματα το 2017 και τότε ήταν στο πλαίσιο της δουλειάς μου, ως δασκάλα χορού. Πλέον, από άποψη χοροδιδασκαλίας, έχω αφιερωθεί σε αυτό, διότι μου έδωσε την ευκαιρία να διδάσκω κάτι που έχει νόημα και λόγο ύπαρξης και εκτός της αίθουσας. Κάτι που με εξιτάρει και με βοηθάει να μένω παθιασμένη μ’ αυτό. Απευθύνεται σε όλα τα άτομα που το βλέπουν και μπορεί να το ψήνουν ή να θέλουν με κάποιο τρόπο να εμπλακούν και να γνωριστούν με την Αθηναϊκή ballroom σκηνή. Επίσης, να επισημάνω ότι εγώ κάνω “Vogue Fem”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε δει “voguing εκδηλώσεις” μέχρι και σε προγράμματα μεγάλων πολιτιστικών φορέων. Πώς το σχολιάζεις αυτό;
Απ’ όσο γνωρίζω, κυρίως έχει συμπεριληφθεί σαν χορός σε εκδηλώσεις. Δεν έχω αντιληφθεί κάποια ακέραια εκδήλωση να συμβαίνει, σαν κάποιο μικρό ball δηλαδή. Παρ’ όλα αυτά, έχω παρατηρήσει ότι και το “vogue” χρησιμοποιείται μαρκετίστικα διότι – σε σχέση με τους μεγάλους πολιτιστικούς φορείς – αρκετές φορές δεν χρησιμοποιούν καν voguers. Εμένα αυτό μου μυρίζει. Στην καλύτερη ότι το vogue τώρα “πουλάει” και είναι κράχτης και στην χειρότερη… pink washing επί τούτου. Ειδικά όταν γίνεται από φορείς που δεν έχουν καμία ανάμιξη με την κοινότητα και τα events δεν έχουν να κάνουν με την προώθηση της κουλτούρας. Ακόμα και όταν χρησιμοποιούν voguers, όμως, είναι ένα πολύ λεπτό θέμα το πώς θα παρουσιαστεί και σε τι πλαίσιο, ώστε να είναι και κάτι αντιπροσωπευτικό, αλλά και να μην χτυπήσει το καμπανάκι του cultural appropriation. Για μένα πρέπει να υπάρχει πάντα σαφής αναφορά και προώθηση της ballroom κουλτούρας σε τέτοιες περιπτώσεις και μεγάλη προσοχή απ’ τ@ εμπλεκόμεν@.
Τι θα ήθελες να πεις σε κάποιο άτομο που θα διαβάσει τη συνέντευξη και θα ήθελε να ασχοληθεί με το voguing;
Να έρθει για μάθημα, να έρθει σ’ ένα από τα μαθήματα που διοργανώνουμε ανά διαστήματα με υπέροχους voguers, που είναι στη διεθνή σκηνή χρόνια. Να λιώσει βιντεάκια στο youtube – το καλύτερο κανάλι είναι το ballroom throwbacks – και να μην το πιάνει άγχος ότι δεν θα τα καταφέρει. Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Το θέμα είναι να δει αν ταιριάζει στο σώμα του και στην ιδιοσυγκρασία του.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι άλλο πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Προσπαθώ να βρίσκω καθημερινά καινούριους τρόπους να ενοχλώ την ετεροπατριαρχία και λατρεύω να βλέπω fem άτομα να συνειδητοποιούν και να γιορτάζουν τον έλεγχο που μπορούν να έχουν πάνω στο σώμα τους.
κεντρική εικόνα
αριστερά: φωτογραφία της Ιωάννας Χατζηανδρέου / Styling: Φίλιππος Μίσας / Beauty: Αλεξάνδρα Ρέντζου
δεξιά: φωτογραφία του Γιάννη Σαχπάζη / Ρούχα: Daglara
