My Big Fat Greek Wedding 2 (Γάμος Αλά Ελληνικά 2)
Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη ταινία, η οικογένεια της Toula (Nia Vardalos) έχει αποδεχτεί πλέον τον «ξένο» Ian (John Corbett) που έχει επιλέξει για σύντροφό της και ζουν όλοι αρμονικά (;) στο Chicago. Το ζευγάρι έχει αποκτήσει μια κόρη, την Paris (Elena Kampouris), η οποία πλέον είναι έτοιμη να επιλέξει το πανεπιστήμιο στο οποίο θα φοιτήσει. Αυτό είναι και το σημαντικότερο απο τα θέματα που καταπιάνεται το film, καθώς η μικρή θέλει να φύγει όσο πιο μακρυά γίνεται από τη folklore αισθητική που έχει η οικογένεια της και που θεωρεί πως της καταστρέφει το image. Επιθυμία που παλαιότερα είχε και η μητέρα της, αλλά πλέον όχι γιατί έχει γίνει κι εκείνη … σαν τη μάνα της (Lainie Kazan).
Η πρώτη ταινία της Nia Vardalos είχε πολύ γέλιο και περιέγραφε καταστάσεις που ναι μεν γνωρίζουμε αλλά δεν ζούμε σε αυτές τις διαστάσεις οι εντός Ελλάδας Έλληνες, μιας και φαίνεται πως όταν είσαι μακρυά από την πατρίδα σου, όλα τα αισθάνεσαι στο maximum. Το εθνικό φρόνημα, την περηφάνια για τη σημαία (συγκεκριμένα), τη συγκίνηση όταν ακούς/βλέπεις οτιδήποτε ελληνικό αλλά και την αγάπη για τους συγγενείς που ίσως να είναι και οι μόνοι άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν στην άτιμη ξενιτιά. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν και στην δεύτερη ταινία που (φυσικά) δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν, καθώς ακολουθεί την γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή. Και καλά κάνει!
Η υπόθεση της ταινίας σπάει σε 3-4 κατευθύνσεις με κυριότερες αυτές της εγγονής και των παππούδων. Στη μέση υπάρχει και αυτήν του Ian και της Toula αλλά θα μπορούσε να είναι λίγο πιο συμμαζεμένη μιας και βγήκε λίγο παραπάνω γλυκερή. Μου άρεσε που επανέφερε όλους τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στην πρώτη ταινία για να κάνουμε catch up στις ιστορίες τους. Υπάρχει κι ένα ζευγάρι που βλέπουμε για πρώτη φορά σε αυτήν την ταινία αλλά δεν παίζει σχεδόν καθόλου ρόλο στην πλοκή. Τέλος αγάπησα την εξέλιξη της προγιαγιάς (Bess Meisler) αλλά και τον άψογο χειρισμό του storyline του ξαδέρφου (Joey Fatone) με την μητέρα του Voula (Andrea Martin).
Γενικά θα σου πω ότι είναι μια χαρούμενη ταινία, με πολύ γέλιο, με δύο-τρία σημεία που θα μπορούσαν να λείπουν και μια γενικότερη αίσθηση να σου μένει μετά την προβολή, όπως όταν έχεις πάει να επισκεφτείς την οικογένεια σου μετά από καιρό. Δεν είναι μπαρούφα, δεν είναι και αριστούργημα. Αλλά σίγουρα δεν περιμένεις τον νέο «Αγγλο Ασθενή» πηγαίνοντας να δεις το sequel του «My Big Fat Greek Wedding».
*ο παππούς μου ΚΑΘΕ φορά που με βλέπει με ρωτάει πότε θα παντρευτώ. So, there you go!
6/10
Χ.Σ.
Somnia (Before I Wake)
Ο Mark και η Jessie είναι ένα ζευγάρι που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από μια άσχημη περίοδο. Η τύχη τους χαμογελά όταν γίνεται δεκτή η αίτησή τους να υιοθετήσουν ένα παιδί και ο μικρός και γλυκός Cody προστίθεται στην οικογένειά τους. Τι κρύβουν όμως οι προσπάθειες του να μένει ξύπνιος τις νύχτες με κάθε πιθανό τρόπο; Επίσης τα οράματα που ξεκινούν και οι ίδιοι να βλέπουν τα βράδια είναι αποκύηματα της φαντασίας τους ή κάτι πιο περίεργο και σκοτεινό συμβαίνει; Το βέβαιο είναι πως θα έρθουν αντιμέτωποι με περιστατικά που δεν περνούσαν από το μυαλό τους, καθώς και στο να πάρουν ορισμένες δύσκολες αποφάσεις…
Ο πολυάσχολος Mike Flanagan (Absentia, Oculus) γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία που πέρασε από χίλια κύματα όταν η εταιρία παραγωγής της Relativity Media χρεοκόπησε πριν μερικούς μήνες. Το Somnia είναι μια ταινία θρίλερ που περιέχει στοιχεία τρόμου αλλά και κοινωνικού δράματος. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Thomas Jane και Kate Bosworth οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν, με άλλες στιγμές να λειτουργούν καλά κι άλλες όχι και τόσο. Μαζί τους ο Jacob Tremblay, το νέο παιδί-θαύμα του Hollywood, που έφτασε να συζητιέται ακόμα και για υποψηφιότητα Α’ Ανδρικού ρόλου για το Room. Πάντως και στις δυο ταινίες είναι εξαιρετικός και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Το Somnia κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και διαθέτει μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Τα στοιχεία τρόμου είναι λίγα, αλλά γενικά υπάρχει μια αίσθηση απορίας για το τι συμβαίνει, καταφέρνοντας έτσι να σε βάλει σε ένα μικρό ταξίδι αναζήτησης παρέα με τους πρωταγωνιστές της, καθώς και οι ίδιοι θα πρέπει να γυρίσουν στο παρελθόν για να ανακαλύψουν μυστικά που θα τους βοηθήσουν να καταλάβουν το τι συμβαίνει στο σήμερα και για ποιο λόγο. Το δραματικό κομμάτι της ταινίας λειτουργεί σίγουρα καλύτερα και το φινάλε του είναι σχετικά δυνατό και συγκινητικό. Όταν όμως έρχεται αυτό, θα διαπιστώσεις πως όλα όσα έχουν προηγηθεί δεν στέκουν 100% και κάπως έτσι το Somnia καταλήγει να είναι μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πραγματικά δυνατό. Είναι αναζωογονητικό να βλέπουμε ταινίες που προσπαθούν να γκρεμίσουν τα τείχη μεταξύ των genres του κινηματογράφου και να ενώσουν ετερόκλητα είδη. Το Somnia όμως αποτυγχάνει να φτάσει το πρόσφατο Babadook το οποίο κατάφερε να λειτουργεί άψογα ως ταινία τρόμου σε πρώτο επίπεδο αλλά ταυτόχρονα και ως ψυχολογικό δράμα σε δεύτερο, χωρίς το ένα να υπονομεύει το άλλο.
4/10
Δ.Β.
Hardcore Henry
Sci-fi περιπέτεια γυρισμένη σε υποκειμενικό πλάνο. Που θα πει ότι τα βλέπεις όλα μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή. Ουσιαστικά, πρόκειται για την μεταφορά ενός first-person-shooter παιχνιδιού στον κινηματογράφο, το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι γίνεται συνήθως.
Το story είναι το εξής: Εσύ, ο Henry, ξυπνάς στα χέρια της γυναίκας σου, η οποία είναι επιστήμονας και κατάφερε με τα λίγα που είχαν απομείνει από σένα να φτιάξει ένα cyborg.
Στα χάλια αυτά σε έφερε ο Akan, ένας (μάλλον) μεταλλαγμένος και σχιζοφρενής τύπος, ο οποίος μπουκάρει στο εργαστήριο, λίγο πριν σου εγκαταστήσουν το λογισμικό φωνής, με αποτέλεσμα εσύ να μείνεις μουγγός και η γυναίκα σου να πέσει στα χέρια του κακού ώστε εκείνος να πάρει το «know how» και να φτιάξει κι άλλους πολλούς σαν εσένα. Μοναδικός σου συμμαχος (;) είναι ο Λονδρέζος Jimmy, που σκάει μύτη από τα πιο απίθανα σημεία και σου δίνει οδηγίες πως να πετύχεις τον σκοπό σου είτε από ένα κινητό τηλέφωνο, είτε από κοντά.
Πολύ πρωτότυπο και ενδιαφέρον concept που όμως φοβάμαι πως δεν απευθύνεται σε μεγάλη μερίδα του κοινού, καθώς η ταινία όλη είναι ένα αδιάκοπο κούνημα της κάμερας. Όσοι δηλαδή κουραστήκατε από την μόδα με τα found footage movies, μην το επιχειρήσετε καν. Να διευκρινίσουμε πως ο πρωταγωνιστής πηδάει, τρέχει, πέφτει, κάνει parkour και σκαρφαλώνει σε ψηλά κτήρια και πως όλα αυτά ο θεατής τα βλέπει σαν να είναι ο ίδιος εκεί πάνω, πχ στο περβάζι.
Στο σύνολο της ταινίας, δύο-τρεις σκηνές ήταν πολύ δύσκολες να παρακολουθήσεις καθώς ήσουν στο κέντρο του καυγά και δεν καταλάβαινες από που σου ’ρχονται οι ξανάστροφες. Επίσης να πούμε ότι το έργο είναι extremely splatter, αν μπορεί να σταθεί αυτό σαν όρος. Ανοίγουν κοιλιές, σκάνε κεφάλια, ανατινάζονται χέρια, ότι σκεφτείς και μπορεί να γίνει, γίνεται.
Γενικά, είναι μια πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ταινία που ίσως σε δυο τρεις σκηνές σε παιδέψει αλλά το story και το φινάλε σε αποζημιώνουν. Την ευχαριστήθηκα πολύ και από το φινάλε βγήκα δικαιωμένος.
6/10
Χ.Σ.
