The Hateful Eight (Μισητοί Οκτώ)
Χιόνι. Καμπίνα στο χιονισμένο βουνό. 8 (περίπου) ετερόκλητοι τύποι βρίσκονται εκεί μέχρι να καταλαγιάσει η χιονοθύελλα. Ο καθένας έχει τη δουλειά του κι ένα σκοπό. Ή μήπως όχι; Τα πάντα μπορούν να συμβούν…
Η 8η ταινία του Quentin Tarantino είναι ένα απολαυστικό τρίωρο γεμάτο σπαρταριστούς διαλόγους, ανατροπές, τρομερή φωτογραφία και ιδιαίτερες ερμηνείες. Πράγματα που βασικά περιμένουμε από τον μάστορα Quentin που παίζει μόνος του σε ένα άλλο ταμπλό, σε έναν άλλο δικό του ξεχωριστό κόσμο. Ναι, το The Hateful Eight είναι έξυπνο, αλληγορικό, σατιρικό, πολιτικό, διαφορετικό και φτιαγμένο να τσιγκλίσει να και προκαλέσει συζητήσεις. Επίσης, ναι, το The Hateful Eight δεν είναι μια από τις καλύτερες του ταινίες. Αλλά και πάλι δεν παύει να ξεχωρίζει μέσα στις ταινίες μια ολόκληρης κινηματογραφικής χρονιάς και να αποτελεί έναν σοβαρό λόγο να πάει κάποιος σε μια κινηματογραφική αίθουσα για να απολαύσει αγνό διασκεδαστικό σινεμά.
7/10
The Big Short (Το Μεγάλο Σορτάρισμα)
Το «Μεγάλο Σορτάρισμα» είναι ένα film που θα ευχαριστηθούν κυρίως οι θεατές με έφεση στα οικονομικά, καθώς εξιστορεί τα γεγονότα που συνέβησαν μεταξύ 2005-2008 στην αγορά των στεγαστικών δανείων στην Αμερική και οδήγησαν στο τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο με τις τράπεζες σε όλον τον κόσμο, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στις ΗΠΑ χωρίς δουλειά και κατοικία. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Lewis.
Ο Adam McKay μας δίνει τις ιστορίες των ανθρώπων που είδαν την οικονομική φούσκα να δημιουργείται και είτε προσπάθησαν να βγάλουν κέρδος από αυτήν είτε προσπάθησαν να μην είναι κοντά της όταν σκάσει. Οι τέσσερις μεγάλοι πρωταγωνιστές είναι αυτοί που βοηθούν το έργο με τις ερμηνείες τους καθώς το (αν μη τι άλλο δύσκολο) «υλικό» με το οποίο καταπιάνεται ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος, όπως είπαμε πριν, δεν είναι το ίδιο ενδιαφέρον για όλους τους ανθρώπους.
Γενικά όλοι οι χαρακτήρες είναι κατεστραμμένοι. Όλοι έχουν αναρίθμητα ψυχολογικά λόγω άγχους αλλά και λόγω προσωπικών προβλημάτων που έχουν επιδεινωθεί από το stress της δουλειάς τους. Χειρότεροι απ’ όλους, ο Steve Carell, ο οποίος παρότι κωμικός ηθοποιός πλάθει άψογα τον χαρακτήρα του αντιεξουσιαστή και πολέμιου της διαφθοράς της Wall Street, Mark Baum και ο Christian Bale, ως ο αντικοινωνικός -ως εκεί που δεν πάει- Michael Burry που χρειάζεται metal μουσική για να συγκεντρωθεί και περπατά ξυπόλητος στο γραφείο του. Πηγή των ψυχολογικών του να σημειωθεί πως είναι σε μεγάλο βαθμό και το γυάλινο μάτι του. O Ryan Gosling ίσως να ξενερώσει τις θαυμάστριες του ως το απίστευτο λαμόγιο τραπεζίτης με το ψεύτικο μαύρισμα και την τεράστια ιδέα για τον εαυτό του ενώ την τετράδα συμπληρώνει ο Brad Pitt που συγκριτικά έχει λιγότερο χρόνο από τους υπολοίπους στον ρόλο του ενός πρώην τραπεζίτη που ξέφυγε απ’ όλους κι απ’ όλα για να κάνει τα δικά του. Ιδιαιτέρως καλή και συγκινητική, βγάζοντας αληθινό ενδιαφέρον για τον σύζυγό της, η Marisa Tomei που χαραμίζεται σε ελάχιστες σκηνές μέσα στο film δίπλα στον Carell.
Προσωπικά χάθηκα στους οικονομικούς όρους. Σε κάποιο σημείο παραδόθηκα και δεν μπορούσα να παρακολουθήσω. Είχα λίγη βοήθεια από τον Gosling, ο οποίος σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και μιλά στους θεατές καθώς αναλαμβάνει να μας εξηγεί κάποιους από τους όρους που χρησιμοποιούν άψογα (σαν να είναι αυτό το επάγγελμα τους) οι ηθοποιοί, κατά τη διάρκεια της ταινίας. Σε αυτό τον βοηθούν οι Margot Robbie, που είδαμε στο The Wolf Of Wall Street, η Selena Gomez που παίζει τον εαυτό της και μας εξηγεί τα ανεξήγητα από ένα τραπέζι ρουλέτας και ο Anthony Bourdain που μας μιλά από τον χώρο εργασίας του για τα απούλητα ψάρια.
Δεν το ευχαριστήθηκα. Παρά το ότι οι ερμηνείες ήταν καλές, έχει βγει ένα αποτέλεσμα μεταξύ διάλεξης για οικονομικά που δεν επέλεξες και κατ’ επέκταση δεν καταλαβαίνεις Χριστό και ταινίας που θέλεις να δεις αλλά έχασες το πρώτο τέταρτο και δεν καταλαβαίνεις τίποτε, επίσης. Ο Λύκος της Γουόλ Στρητ όχι απλά κατασπάραξε το Μεγάλο Σορτάρισμα, το έκανε κομμάτια.
6/10
Nahid (Η Ιστορία Της Nahid)
H Nahid είναι μια σύζυγος σε διάσταση, μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τον γιό της με πολλές δυσκολίες, μια γυναίκα που γνωρίζει έναν άνδρα και άθελά της μπαίνει στη φάση του να ελπίζει πως κάτι μπορεί να αλλάξει, πως κάπως τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν για όλους. Μόνο που η ζωή έχει αναποδιές και δυσκολίες και η Nahid θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε είδους προβλήματα και να συνεχίσει.
Η Ida Panahandeh δείχνει καλά σημάδια στην πρώτη της ταινία και παρουσιάζει ένα ρεαλιστικό δράμα χαρακτήρων όπου κανείς δεν είναι άγιος και που όλοι έχουν τις ευθύνες τους και τα θέματά τους. Στον ομότιτλο πρωταγωνιστικό ρόλο η Sareh Bayat είναι ένα από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας καθώς υποστηρίζει στιβαρά έναν αξιομνημόνευτο ρόλο μιας γυναίκας αποφασισμένης να παλέψει για αυτό που επιθυμεί στο σύγχρονο Ιράν.
6/10
Νοτιάς
Δώδεκα χρόνια μετά την υπερεπιτυχημένη -καλλιτεχνικά κι εμπορικά- «Πολίτικη Κουζίνα», ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον Νοτιά, μια ταινία που πολύ περιμέναμε αλλά μας άφησε με μια αίσθηση ότι κάτι της λείπει… Το story της ταινίας δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σύνθετο: Ένα ερωτύλος πιτσιρίκος, παθαίνει κοκομπλόκο όταν τρώει χυλόπιτα από τα θηλυκά που ερωτεύεται και όλα μέσα στο μυαλό του γίνονται … “πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα”.
Η ταινία μας δίνει μια πολύ ωραία εικόνα της Αθήνας του διαστήματος 1960-1980. Σχεδόν ζήλεψα που δεν έχω δει την πόλη έτσι. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί εξαιρετικά το αρχειακό υλικό που του παραχωρήθηκε, καθώς επίσης και την τεχνολογία της ψηφιακής επεξεργασίας, είτε για να βάλει τους ήρωες του μέσα στα πλάνα αρχείου είτε για να αναπλάσει ολόκληρες γειτονιές και να μας πάει πίσω για δυο και τρεις δεκαετίες. Η ένσταση μου αφορά μόνο το κομμάτι που ο μικρός «μπαίνει» μέσα στην μυθολογία καθώς κάποια πλάνα είναι τόσο κακοφτιαγμένα που θα μπορούσα να τα συγχωρήσω μόνο αν η κόπια που είδαμε στην προβολή ήταν με ημιτελή τα ψηφιακά εφέ. Επειδή όμως τέτοιες καταστάσεις στην χώρα μας δεν τις ζούμε, θα δεχτώ απλά ότι δεν βγήκε το αποτέλεσμα όπως το είχε ονειρευτεί ο δημιουργός. Στην σύνθεση της ατμόσφαιρας βοηθούν πολύ τα υπέροχα σκηνικά και τα κοστούμια, πολλά εκ των οποίων είναι αυθεντικά κομμάτια της εποχής που παραχωρήθηκαν για τα γυρίσματα.
Οι κεντρικοί ηθοποιοί της ταινίας είναι όλοι ικανοποιητικοί στους ρόλους τους. Δεν υπάρχει κάποια παραφωνία. Μόνο η επιλογή του μικρού Σταύρου δεν με κάλυψε πλήρως καθώς στην σκηνή της εξέτασης από τον παιδίατρο μου φάνηκε ανύπαρκτο το παίξιμο του. Ο Θέμης Πάνου, στον ρόλο του οικογενειακού φίλου και μετέπειτα μέντορα του Σταύρου είναι όσο κωμικός αλλά και συγκινητικός πρέπει, ιδίως προς το φινάλε. Ο Αργύρης Ξάφης στον ρόλο του ΠΑΣΟΚου με το ζιβάγκο του 80, η Μαρία Καλλιμάνη και ο Ταξιάρχης Χάνος στους ρόλους των γονιών του Σταύρου αλλά και οι Μελισσάνθη Μάχουτ και Χαρά-Μάτα Γιαννάτου ως τα αντικείμενα του πόθου του πρωταγωνιστή, δίνουν αξιοπρεπέστατες ερμηνείες.
Η καλύτερη στιγμή της ταινίας είναι τα λεπτά που εμφανίζεται η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Ο Μπουλμέτης της εμπιστεύτηκε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο πάνω της κι εκείνη μας έδειξε ότι δεν είναι μόνο το καλλίγραμμο κορμί με το μπικίνι, όπως συνηθίζαμε να την βλέπουμε στις παλιές ταινίες της αλλά έχει και ταλέντο. Είναι εξαιρετική, συγκινητική, σχεδόν μαγική. Την αγάπησα, ιδίως για το δεύτερο σκέλος του ρόλου της.
Η μουσική είναι από την Ευανθία Ρεμπούτσικα και το βασικό τραγούδι της ταινίας, το οποίο ακούμε και σε κάποια σκηνή, ερμηνεύει ο Γιώργος Μαργαρίτης.
Δεν είναι κακή ταινία στο σύνολο της, δεν είναι σίγουρα «Πολίτικη Κουζίνα» (που ακόμη, κάθε φορά όταν την βλέπω, συγκινούμαι) αλλά μας μεταφέρει στην Αθήνα μιας άλλης εποχής και μας δείχνει την πορεία της κοινωνίας την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Από τις καλύτερες ελληνικές (και μη) ταινίες της περιόδου.
7/10
Hrútar (Rams / Δεσμοί Αίματος)
Σε κάποια απομονωμένα βοσκοτόπια της Ισλανδίας δυο μοναχικοί άνδρες κατοικούν σε δυο γειτονικά αγροκτήματα με μόνη τους συντροφιά τα κοπάδια τους. Έχουν δεκαετίες να μιλήσουν και βρίσκονται μόνιμα σε ανταγωνισμό, παρόλο που είναι αδέλφια! Όταν μια συμφορά χτυπήσει αναπάντεχα την περιοχή θα έρθουν σταδιακά πιο κοντά προσπαθώντας να σώσουν αυτό που αγαπούν περισσότερο απ’ όλα.
Μια απλή ιστορία, ένα συγκινητικό ουμανιστικό δράμα που ξεκινάει ομαλά με εκλάμψεις υποδόριας παράλογης μαύρης κωμωδίας για να καταλήξει σε τραγωδία.
Ανάμεσα στα πολλά βραβεία που απέσπασε, το Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες αλλά και ο Χρυσός Αλέξανδρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
6/10
Secret In Their Eyes (Το Μυστικό Στα Μάτια Τους)
13 χρόνια μετά τη δολοφονίας της κόρης της, μια αστυνομικός, ο πρώην συνεργάτης της και μια εισαγγελέας -που κάποτε σχημάτιζαν μια ανερχόμενη ομάδα δράσης- θα ξανασμίξουν όταν ένας από αυτούς νομίζει πως έχει εντοπίσει την βασικό ύποπτο για το φόνο. Μήπως όμως ορισμένα πράγματα πρέπει να μένουν κρυφά;
Το δυνατό cast (Chiwetel Ejiofor, Julia Roberts, Nicole Kidman) χαραμίζεται σε ένα εξαιρετικά ανούσιο remake που δεν καταφέρνει να φτάσει ούτε στο δαχτυλάκι του το εξαιρετικό και συνάμα συγκλονιστικό πρωτότυπο Αργεντίνικο El Secreto De Sus Ojos που απέσπασε το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2009. (Ξανα)δείτε εκείνο, διότι σε αυτή τη version ελάχιστα πράγματα διασώζονται, σε μια μεταφορά που πάσχει σεναριακά, σε διαλόγους αλλά και στο άνευρο κομμάτι της ερωτικής έλξης-ανομολόγητου έρωτα των Ejiofor–Kidman.
3/10
