Saul Fia (Ο Γιός Του Σαούλ)
Μοναδικό. (7/10)
Spectre
Ο Bond, ακόμα πιο rogue agent απ’ ό,τι συνήθως, ακολουθεί τα ίχνη μιας οργάνωσης-φάντασμα, ενώ ενδέχεται να κρύβεται και κάτι πιο προσωπικό σε αυτή την ιστορία. Την ίδια ώρα στο Λονδίνο μια καινούργια υπηρεσία υπηρεσιών αποσκοπεί στο να καπελώσει τις υπόλοιπες και να διαλύσει το πρόγραμμα 00 ως αναχρονιστικό, ξεπερασμένο και μη ελεγχόμενο. Ο Bond θα ξεκινήσει ένα ταξίδι που περιλαμβάνει Μεξικό, Ιταλία, Ελβετία, Μαρόκο κι άλλους προορισμούς με σκοπό να ξετρυπώσει την οργάνωση και να καταλάβει τι κρύβεται από πίσω.
Ο Sam Mendes κάθεται για δεύτερη συνεχόμενη ταινία στην καρέκλα του σκηνοθέτη ταινίας Bond, μετά το ομολογουμένως επιτυχημένο Skyfall. Είναι όμως –δυστυχώς- εμφανές πως τόσο ο Mendes όσο και γενικότερα οι συντελεστές τις ταινίας επηρεάστηκαν από τα σχόλια πολλών fans σχετικά με το ύφος του Skyfall, τους βραδυφλεγείς ρυθμούς και την κάποια έλλειψη φαντασμαγορικών σκηνών δράσεων. Κάπως έτσι λογικά συμπεραίνουμε για πιο λόγο το Spectre αποτελεί μια στροφή προς τα πίσω, υιοθετώντας μια πιο κλασική συνταγή, που όμως μοιάζει να έχουμε ξαναδεί επανειλημμένως. Δίπλα στον Mendes, στη θέση του διευθυντή φωτογραφίας, αυτή τη φορά δεν συναντάμε τον εξαιρετικό Roger Deakins (αιώνιο respect για τη δουλειά του) αλλά τον Hoyte Van Hoytema (Tinker Tailor Soldier Spy, Interstellar) που τα καταφέρνει καλά και βοηθά στο στήσιμο όμορφων και καλοσκηνοθετημένων σκηνών.
Όσον αφορά το cast τώρα, ο Daniel Craig υπήρξε ένα αξιόλογος Bond που έφερε κάτι άλλο στο franchise, ενώ το team Ralph Fiennes, Ben Whishaw, Naomie Harris λειτουργεί σωστά σε έναν πιο χαλαρό τόνο. Η Léa Seydoux είναι δεδομένα καλή ηθοποιός κι ο ρόλος της στην ταινία είναι κάτι παραπάνω από ένα από Bond girl, αλλά το ρομάντζο στο φινάλε μοιάζει εκβιαστικό και δεν λειτουργεί. Όσοι περιμένουν κάτι ιδιαίτερο από τη Monica Bellucci καλό θα ήταν να μην έχουν μεγάλες προσδοκίες, περιορισμένης διάρκειας η εμφάνισή της, που είναι ομολογουμένως δυνατή. Ο Dave Bautista είναι ένας αξιόλογος henchman, ταιριαστός με τη μυθολογία, και σωματικά συνιστά μια δυνατή απειλή για τον Bond. Και προχωράμε στο μεγάλο φάουλ της ταινίας: τη μη αξιοποίηση δυο δυνατών χαρτιών – των ηθοποιών Christoph Waltz και Andrew Scott. Ο δεύτερος θα μπορούσε να προσφέρει το κάτι παραπάνω με τη σπιρτάδα του, αλλά ο ρόλος είναι υποτυπώδης. Όσο για τον Waltz, τι να πούμε; Θα μπορούσε να είναι Ο μεγαλύτερος villain αυτής της εποχής του Bond. Το αποκορύφωμα των τελευταίων τεσσάρων ταινιών . Ένας πραγματικός antagonist, με σκηνές και αντιπαραθέσεις που θα έμεναν στην ιστορία της σειράς. Όμως όχι, ο χρόνος που ασχολείται η ταινία δεν είναι όσος θα έπρεπε. Η παρουσίαση του είναι εντυπωσιακή και ταιριαστή με το old school feeling του Spectre, αλλά μετά εξαφανίζεται αδικαιολόγητα για πολύ ώρα κι όταν επανέρχεται δεν είναι κάτι σημαντικό και εντυπωσιακό. Ο Waltz μπορεί να κλέβει την παράσταση, αλλά δυστυχώς δεν γράφτηκε πάνω του ένας πραγματικά καλός ρόλος.
Συνολικά το Spectre είναι μια απλά οκ action ταινία. Δεν πλησιάζει το επίπεδο των Casino Royal και Skyfall σε καμία περίπτωση, περιλαμβάνει ορισμένες καλές σκηνές δράσης (με αποκορύφωμα τη εναρκτήρια σεκάνς στο Μεξικό, μέχρι το ελικόπτερο), αλλά το αν θα αρέσει ή όχι σε κάποιον εξαρτάται πολύ από το το περιμένει να δει και τι προσδοκίες έχει. Μια Bond ταινία κλασικών αναφορών και ρυθμών, που ίσως δεν αρμόζει στο γύρισμα (;) της σελίδας για τους Craig και Mendes. (5/10)
Love The Coopers (Μια Φορά Το Χρόνο)
Η Charlotte Cooper έχει μια μόνο ευχή για τον φετινό χειμώνα: να καταφέρει να δημιουργήσει την ανάμνηση μια τέλειας εορταστικής περιόδου για τα μέλη της αλλοπρόσαλλης οικογένειάς της. Όμως, το να συγκεντρώσει κανείς τέσσερις γενιές της οικογένειας Cooper κάτω από μια κοινή στέγη και χωρίς παρατράγουδα, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση – ειδικά από τη στιγμή που η πρόβλεψη δίνει για φέτος μπόλικο χιόνι και παρουσία απρόβλεπτων επισκεπτών! Θα λειτουργήσει άραγε το περίφημο Πνεύμα των Χριστουγέννων, προκειμένου να καταφέρουν οι Cooper να περάσουν τις γιορτές μονοιασμένοι κι αγαπημένοι; Οι πρώτες ενδείξεις είναι μάλλον αποθαρρυντικές… H Jessie Nelson επιστρέφει 14 χρόνια μετά το υπέροχο I Am Sam με μια ταινία που δυστυχώς από την αρχή μοιάζει με συνταγή για καταστροφή. Γεμάτη αφόρητα κλισέ, χάρτινους και ανέμπνευστους χαρακτήρες το Love The Coopers δεν καταφέρνει να μας βάλει στο γιορτινό κλίμα που τόσο απεγνωσμένα προσπαθεί να δημιουργήσει. Άλλη μια δυσλειτουργική οικογένεια γεμάτη προβληματικούς χαρακτήρες, ο καθένας με τα δικά του ψυχολογικά, με ιστορίες που δεν πείθουν και τόσο στην τρέλα, καθώς και με διαλόγους που φτάνουν στα όρια της μεμψιμοιρίας. Αν θέλετε να ζήσετε στιγμές τρέλας και εκνευρισμού καλύτερα να περιμένετε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, το οποίο δεν αργεί και πάρα πολύ… (3/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
