Οι Ταινίες Της Εβδομάδας (05/11/2015)

1921: βρισκόμαστε στο ξεκίνημα της Χρυσής Δεκαετίας του ’20. Όχι πολύ μακριά από το Παρίσι, είναι μέρα γιορτής στο κάστρο της Μαργκερίτ Ντιμόν. Όπως κάθε χρόνο, οι καθωσπρέπει εραστές της μουσικής συγκεντρώνονται στο πολυτελές σπίτι της ιδιοκτήτριας. Κανείς δεν ξέρει πολλά γι’ αυτή τη γυναίκα, εκτός από το ότι είναι ζάμπλουτη και ότι ολόκληρη η ζωή της είναι αφιερωμένη στο πάθος της: τη μουσική. Η Μαργκερίτ τραγουδά. Τραγουδά με την καρδιά της, αλλά τραγουδά φρικτά παράφωνα. ε μία έξοχη ερμηνεία από την Κατρίν Φρο («Δείπνο Ηλιθίων», «Το Κορίτσι Που Γυρίζει τις Σελίδες», «Υψηλή Μαγειρική»), η «Μαργκερίτ» απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, ενώ κατέκτησε την κορυφή του γαλλικού box office. Ισορροπώντας δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, η νέα ταινία του Ξαβιέ Τζιανολί είναι μια απολαυστική σάτιρα για την υποκρισία της υψηλής κοινωνίας, μια θεαματική αναπαράσταση της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στο Παρίσι της δεκαετίας του ’20, και, πάνω απ’ όλα, η ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική ιστορία μιας γυναίκας αποφασισμένης να κυνηγήσει με πάθος το πιο εξωφρενικό της όνειρο.   (6/10)

Η ιστορία των πιο διάσημων gangsters της Βρετανίας, των Ronald και Reggie Kray, που μεσουράνησαν στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60.  Ο Ronnie μόλις αποφυλακίστηκε και τα δύο αδέρφια βρίσκονται αντιμέτωπα με τον Eddie Richardson και τη συμμορία του για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει ως εξέχουσες προσωπικότητες, κινούνται στα σαλόνια των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, ενώ η επιρροή τους φτάνει μέχρι τα ανώτερα κλιμάκια του Βρετανικού κατεστημένου.  Τίποτα δεν τους σταματά. Μπορεί ο Brian Helgeland να έχει κερδίσει ένα Όσκαρ για το σενάριο του εξαιρετικού L.A. Confidential, εδώ όμως, στη μεταφορά του βιβλίου του John Pearson για τους δυο θρυλικούς μαφιόζους του Λονδίνου, αρχίζει να χωλαίνει από το πρώτο κιόλας μισάωρο. Χωρίς πολλές ανατροπές, το φιλμ αυτό μοιάζει αρκετά ρηχό, ενώ μοιάζει να παίζει αρκετά με μια ποπ διάθεση, με την οποία νιώθει αρκετά άνετα, χωρίς να δίνει όμως ούτε μια γροθιά στο στομάχι. Αυτό όμως που την κάνει τουλάχιστον να αντέχεται στις 2 ώρες και κάτι στην οποία διαρκεί είναι η ερμηνεία του Tom Hardy, η οποία είναι μια (ή μάλλον δυο) από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Αλλά ακόμα κι αυτές δεν καταφέρνουν να σώσουν το Legendαπό την μετριότητα του.   (5/10)

Δύο φίλες που γνωρίζονται από το σχολείο, καλούνται να στηρίξουν η μία την άλλη στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Η Toni Collette, στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, μας δίνει καθαρό συναίσθημα χωρίς φανφάρες. Λαμπερή και περιποιημένη στην αρχή, θαμπή και σκιά του εαυτού της στο τέλος, η Milly έρχεται αντιμέτωπη με το κορμί της σε μια άνιση μάχη, που φαίνεται να κερδίζει αρχικά αλλά τελικά λυγίζει και υποχωρεί. Σε μάχη βρίσκεται και η Drew Barrymore με τον δικό της οργανισμό, καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα γονιμότητας που της στερούν το μωρό που τόσο επιθυμεί. Με ρόλο μικρότερης βαρύτητας και ένα storyline λίγο τραβηγμένο από τα μαλλιά (όσον αφορά την στιγμή της αποκάλυψης του μυστικού που κρατά από τη φίλη της), η Jess είναι εκεί για να βάζει βαρίδια στον χαρταετό Milly ώστε να μην ξεφύγει και σκιστεί από τους ανέμους. Χαμένη μέσα στα δικά της προβλήματα, βρίσκει πάντα χρόνο για τη φίλη της που την έχει ανάγκη, χωρίς όμως να χάνει το κέφι και την αισιοδοξία της. Η Jacqueline Bisset είναι αγνώριστη και συνάμα εξαιρετική στο ρόλο της μητέρας που παραμέλησε το παιδί της για χάρη της καριέρα της (όμως πλέον το έχει μετανιώσει), ενώ στις περισσότερες σκηνές είναι η ανάλαφρη νότα που χαρίζει αρκετό γέλιο μαζί με την Barrymore. Ο Dominic Cooper ως ο απρόβλεπτος, τρυφερός και πάντοτε παρών σύζυγος της Milly κι ο Paddy Considine ως ο στοργικός και γεμάτος κατανόηση σύζυγος της Jess, βάζουν το λιθαράκι τους στο χτίσιμο αυτού του λυτρωτικού δράματος όπως και (αν και με σύντομο το πέρασμα) η Frances de la Tour που στη σκηνή της είναι τόσο σκληρή όσο και τρυφερή για να σου μεταφέρει τον κόμπο από το στομάχι στον λαιμό. Ελαφρώς αρνητική εντύπωση μου έκανε ο καιρός του Λονδίνου που μόνο βροχερός δεν ήταν στο σύμπαν που κινούνται οι χαρακτήρες όπως επίσης και η σχετική καμπύλη στον χρόνο που μεσολαβεί από το μέσο ως το φινάλε της ταινίας. Το Miss You Already είναι ένα δράμα που κάποιοι μπορεί να βρουν γεμάτο κλισέ, άλλοι που έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις στη ζωής του θα βρουν άκρως συγκινητικό κι αρκετά ρεαλιστικό για εμπορική ταινία, κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι τον άφησε αδιάφορο.   (5/10)