The Lobster (Ο Αστακός)
Σε έναν κόσμο λίγο διαφορετικό από το δικό μας, η κοινωνία της Πόλης απαιτεί απ’ όλους να είναι ζευγαρωμένοι. Αν κάποιος, για οποιοδήποτε λόγο, χάσει το ταίρι του, έχει 45 ημέρες στο Ξενοδοχείο να βρει καινούργιο, ενώ ταυτόχρονα ο μόνος τρόπος να κερδίζει περισσότερο χρόνο είναι κυνηγώντας Μοναχικούς ανθρώπους. Όποιος δεν τα καταφέρει μεταμορφώνεται σε ζώο της επιλογής του και αφήνεται ελεύθερος για το υπόλοιπο της ζωής του. Η τρίτη συνεργασία του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου (μετά τον Κυνόδοντα και τις Άλπεις) είναι αγγλόφωνη και με τη μεγαλύτερη έως τώρα παραγωγή. Το cast είναι πολυσυλλεκτικό και πολυεθνικό: Colin Farrell, Rachel Weisz, Lea Seydoux, John C. Reilly, Olivia Colman, Ben Whishaw, Ariane Labed, Αγγελική Παπούλια κι άλλους. Ο Λάνθιμος καταφέρνει ακόμη μια φορά να δημιουργήσει ένα δικό του σύμπαν, άχρονο, άτοπο, περίεργο αλλά ταυτόχρονα ερεθιστικό και καθηλωτικό. Το να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς, όπως ξετυλίγεται το κουβάρι, αποτελεί το εύκολο μέρος της παρακολούθησης του Αστακού. Αυτό που δεν περιμένεις είναι πως πίσω από τις κλινικά εκτελεσμένες σκηνές, τις ιδιαίτερες ερμηνείες και τα άψογα φωτογραφημένα πλάνα κρύβεται μια ρομαντική και γλυκιά διάθεση. Όπως επίσης κι οι ανάσες του μαύρου χιούμορ που χτυπάνε απροειδοποίητα είναι ευπρόσδεκτες και δυσκολεύουν στο να κατατάξεις τον Αστακό σε κάποια κατηγορία. Στο τέλος όχι μόνο θα συζητάς για καιρό για τον Αστακό, αλλά όλο και κάτι θα πάρεις από την αυτό το ευφυές παραμύθι που εξερευνά τις σχέσεις και το κατά πόσο αυτές μπαίνουν σε καλούπια, καθώς και για τις προσδοκίες των ίδιων των ατόμων αλλά και των τρίτων για αυτές… (8/10)
Love
(7/10)
https://www.youtube.com/watch?v=bkrxAVMIpps
Crimson Peak (Πορφυρός Λόφος)
Στην Αγγλία του 19ου αιώνα, μια νεαρή συγγραφέας παραδίδεται στην έλξη της για έναν μυστηριώδη, χαρισματικό άγνωστο που θα την παρασύρει σε αιματοβαμμένα μονοπάτια πάθους. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος της, βρίσκει «καταφύγιο» στον πύργο του, ένα σπίτι που ζει, αναπνέει και ματώνει, έχοντας καλά θαμμένα μυστικά που ζητάνε εκδίκηση. Δεν υπάρχει στιγμή στην νέα ταινία του Guillermo del Toro (El Laberinto Del Fauno, Hellboy I & II) που να μην σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τουλάχιστον οπτικά. Από την αρχή μέχρι και το τελευταίο καρέ της γοτθικής αυτής ιστορίας αγάπης και τρόμου, ο del Toro και οι συνεργάτες του παραδίδουν μαθήματα production design. Από την άλλη η ιστορία γρήγορα πλατειάζει, τα μυστικά γρήγορα αποκαλύπτονται, αλλά ακόμα κι αν δεν τα έχεις καταλάβει πριν αποκαλυφθούν, ο τρόμος παραμερίζεται λίγο παραπέρα. Αυτό που έχει σημασία στο νέο του φιλμ του del Toro, όπως και σε κάθε του ταινία εξάλλου, είναι οι χαρακτήρες του, και οι τρεις κεντρικοί του ήρωες είναι τόσο τραγικοί όσο χρειάζεται για μια τέτοια ιστορία. Σε αυτό φυσικά βοηθάνε και οι υπέροχες ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών: Mia Wasikowska, Tom Hiddleston, Jessica Chastain. Περισσότερο γοτθικό ρομάντζο παρά ghost story, το Crimson Peak καταφέρνει να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα, εφάμιλλη των ταινιών της Hammer (The Woman Ιn Black), η οποία σε κάνει πολλές φορές να νιώσεις άβολα. Ένα αρνητικό είναι ότι τα φαντάσματα γρήγορα γίνονται δευτερεύοντα στην όλη πλοκή και δεν αξιοποιούνται όσο θα μπορούσαν. Παρόλα αυτά όμως πρόκειται για την καλύτερη ταινία γοτθικού τρόμου που έχετε δει εδώ και καιρό. Κι αυτό και μόνο λέει πολλά. (7/10)
Burnt (Ο Σεφ Που Έπαιζε Με Τη Φωτιά)
Σε κάποιες από τις πιο επιτυχημένες κουζίνες του πλανήτη επικρατεί πολεμικό κλίμα, αλλά αυτό για τον ταλαντούχο σεφ Adam Jones δεν είναι πρόβλημα, αλλά αντίθετα αυτό που τον κάνει να νιώθει ότι εκεί ακριβώς ανήκει. Ο Adam τα είχε όλα – και τα έχασε. Το πρώην κακό παιδί των εστιατορίων του Παρισιού, που κέρδισε δύο αστέρια Michelin, νοιαζόταν μόνο για την συναρπαστική έξαψη τού να δημιουργείς εκρήξεις γεύσης. Για να αποκτήσει την δική του κουζίνα, όπως και το τρίτο αστέρι Michelin που του διαφεύγει, ο Jones θα πρέπει να αφήσει πίσω τις κακές του συνήθειες και να πάρει στην ομάδα του τους καλύτερους, όπως την όμορφη Helene. Προσθέστε λίγη δόση από Master Chef, κάτι λίγο παραπάνω από Kitchen Nightmares και πασπαλίστε το καλά με ανούσιο ρομάντζο και έναν καταστραμμένο χαρακτήρα κι έχετε την νέα ταινία του, κατά τα άλλα τηλεοπτικού, John Wells (The Company Men, August: Osage County). Μη περιμένετε την 4η (!) υποψηφιότητα Oscar για ερμηνεία του Bradley Cooper από αυτή την ταινία πάντως. Φαίνεται να έχει παρακολουθήσει πολλά reality μαγειρικής και έχει αντιγράψει πολλές από τις αντιδράσεις των σεφ εκεί, χωρίς όμως να δίνει στον χαρακτήρα του τη δική του προσωπικότητα κι ύφος πλησιάζοντας ορισμένες στιγμές στα επίπεδα της καρικατούρας. Η σκηνοθεσία δεν βοηθάει βέβαια σε αυτό καθώς ο Wells επικεντρώνεται περισσότερο στα καλαίσθητα πλάνα των φαγητών πάρα να ακολουθεί και να στήνει τους χαρακτήρες του. Κρίμα, γιατί το καστ γενικά είναι υπέροχο και μοιάζει για, άλλη μια, χαμένη ευκαιρία. (5/10)
Pan (Παν)
Από τις πιο πολυδιαφημισμένες ταινίες της χρονιάς, το Pan ήρθε να μας αφηγηθεί την ιστορία του Peter, του παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ και τη διαδρομή που ακολούθησε ώσπου να φτάσει να είναι το σύμβολο της ατέρμονης παιδικότητας. Έχουμε δει ήδη δύο ταινίες πάνω στον μύθο του Peter Pan, αυτήν όμως διαφέρει από τις άλλες καθώς αποτελεί περισσότερο το origins του ήρωα κι απαντά σε ερωτήματα που ίσως και να μην είχαμε σκεφτεί ποτέ, όπως για παράδειγμα το πως βρέθηκε ο Peter στην Χώρα του Ποτέ, που είναι η οικογένεια του και πως γνωρίστηκε με τον Captain Hook. Η ταινία είναι καλοφτιαγμένη, με την παραγωγή φαίνεται να μην υπολόγισε το κόστος. Η φωτογραφία, τόσο του κατεστραμμένου Λονδίνου όσο και της πολύχρωμης Χώρας του Ποτέ είναι υπέροχη. Τα ειδικά εφέ είναι άφθονα, αρκετά πρωτότυπα και πολύ προσεγμένα, με αποτέλεσμα οι ηθοποιοί να φαίνονται να λειτουργούν καλά στο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί γύρω τους. Η διήγηση των γεγονότων γίνεται σε ευθεία γραμμή χωρίς να υπάρχουν πολλά flashback και τα γεγονότα είναι πολύ ξεκάθαρα, χωρίς να μένουν κενά στην ιστορία. Οι ηθοποιοί είναι σωστοί στους ρόλους που κλήθηκαν να δώσουν ζωή, με κορυφαίο τον Hugh Jackman στον ρόλο του πειρατή-ροκ σταρ, γεμάτο ματαιοδοξία, απελπισία και τρέλα ενίοτε, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μετροσέξουαλ. Οι Levi Miller, Garret Hedlund και Rooney Mara ερμηνεύουν πειστικά τους ρόλους του ατρόμητου Peter, του τυχοδιώκτη Hook και της πολεμίστριας Tiger Lily ενώ η ανάθεση του ρόλου αυτού στην τελευταία, προκάλεσε την συγκέντρωση 20.000 υπογραφών καθώς είναι μια Καυκάσια ηθοποιός στον ρόλο μιας ιθαγενούς, κάτι που δεν θα γίνεται πλέον από την Warner. Ευχάριστη έκπληξη στην ταινία η συμμετοχή της Cara Delevingne, που -μετά το Paper Towns και πριν το Suicide Squad στο ρόλο της Enchantress- κάνει ένα πέρασμα κι απο το Pan. Σε μικρό ρόλο επίσης βλέπουμε και την Amanda Seyfried που προσφέρει και την απαραίτητη δόση συγκίνησης στην ταινία. Με το χιούμορ και τη δράση να είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας (της οποίας το 3D ήταν ικανοποιητικό), το Pan είναι μια καλή επιλογή για τη ψυχαγωγία όλης της οικογένειας. Δεν είναι από τις ταινίες που θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή που σκέφτεσαι τρεις ημέρες μετά ψάχνοντας κρυφά νοήματα, αλλά πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται: διασκεδάζει και προσφέρει θέαμα. (5/10)
Hotel Transylvania 2 (Ξενοδοχείο Για Τέρατα 2)
Όλα δείχνουν να αλλάζουν προς το καλύτερο στο Ξενοδοχείο του Κόμη Δράκουλα… Επιτέλους, οι πόρτες είναι ανοιχτές και για τους κοινούς θνητούς, δηλαδή τους ανθρώπους. Αλλά ο Δράκουλας ανησυχεί για το αξιολάτρευτο εγγονάκι του, τον Dennis, που δεν δείχνει και ιδιαίτερα σημάδια βαμπιροσύνης. Η Mavis από την άλλη, αποφασίζει να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας πιο φυσιολογικής ανατροφής του γιου της στον κόσμο των ανθρώπων και κάνει ένα διερευνητικό ταξίδι με τον Jonny στα πεθερικά της. Εν τω μεταξύ ο Δρακουλοπαππούς, δράττει την ευκαιρία για να ξυπνήσει το τερατάκι μέσα στον εγγονό του. Όλα θα κριθούν στο μεγάλο πάρτυ για τα 5α γενέθλια του Dennis, όπου όμως τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν εμφανίζεται από το πουθενά ο ξεχασμένος προπάππους και συντηρητικός δράκουλας Vlad, πατέρας του Δράκουλα. Αν έχετε δει την πρώτη ταινία και δεν σας τράβηξε το όλο κόνσεπτ των «αγαπησιάρικων» τεράτων που εισήγαγε πριν λίγα χρόνια η πρώτη ταινία του, πάλε ποτέ τρομερού Genndy Tartakovsky, μην περιμένετε να σας κερδίσει με την δεύτερη προσπάθεια. Μπορεί να απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδιά αλλά ακόμα κι έτσι φαίνεται σε κάθε σκηνή πως υποτιμά το κοινό της. Μια από τα ίδια αφελές, αυτή την φορά επικεντρώνεται στο θέμα της διαφορετικότητας τελείως επιδερμικά καθώς όλο αυτό χάνεται κάτω από μέτρια και κρύα αστεία κι ένα σενάριο που φτάνει στα όρια της σλάπστικ κωμωδίας. (4/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος, Χρήστος Σφιάτκος
