Youth (Νιότη)
Σε ένα θέρετρο στις Ελβετικές Άλπεις δυο παλιοί φίλοι περνούν ήρεμα τις μέρες τους με σπα, μασάζ, βόλτες στη φύση, πλουσιοπάροχα γεύματα κι όλες τις ανέσεις. Ο ένας Βρετανός συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας που έχει χάσει το πάθος για τη ζωή και δέχεται αναντίρρητα να τον χαρακτηρίζουν “απαθή” γιατροί αλλά και τα κοντινά του πρόσωπα. Ο δεύτερος Αμερικάνος σκηνοθέτης που ελπίζει στην ησυχία να ολοκληρώσει το σενάριο της τελευταίας του ταινίας – του κύκνειου άσματός του. Περιφέρονται αναπολώντας και συζητώντας μεταξύ τους για το παρελθόν, με εμβόλιμες διακοπές από άλλους μυστήριους χαρακτήρες που παραθερίζουν στο μέρος, για να φτάσουν στο σημείο να ανακαλύψουν (;) πως ποτέ δεν είναι αργά για ορισμένα πράγματα στη ζωή. Ο Ιταλός Paolo Sorrentino (Il Divo, This Must Be the Place) γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία με ομοιότητες με την αμέσως προηγούμενή του La Grande Bellezza που κέρδισε Oscar, Χρυσή Σφαίρα και Bafta Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: επιβλητική σκηνοθεσία, μαγικά πλάνα που παραπέμπουν σε πίνακες, αριστοτεχνική μείξη εικόνας-ήχου-μουσικής, αξιοπρόσεκτους χαρακτήρες, αξιόλογες ερμηνείες (Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz, Paul Dano), έξυπνους διαλόγους που μπορεί μα αφορούν κάτι ασήμαντο έως μεγάλες σοφίες της ζωής. Όλα αυτά όμως φαντάζουν πιο in-your-face από ότι στην Τέλεια Ομορφιά, πράγμα που τα αποδυναμώνει κάπως. Η Νιότη στοχάζεται –μεταξύ άλλων- για το πέρασμα των χρόνων με ευφυΐα και τρυφερότητα, αλλά ως σύνολο δεν καταφέρνει να φτάσει σε ένα επίπεδο που θα θεωρούταν κλασικό και αξεπέραστο. (6/10)
La Loi Du Marché (Ο Νόμος Της Αγοράς)
Ο Thierry χάνει τη δουλειά του μετά από πολλά χρόνια. Αμέσως μετά ξεκινά η πάλη της εύρεσης καινούργιας εργασίας για να μπορέσει να υποστηρίξει την οικογένειά του, ενώ οι πρώην συνάδελφοί του οργανώνουν αντιδράσεις και μηνύσεις για τις απολύσεις. Βαθιά πολιτικοκοινωνικό σινεμά από τον Stéphane Brizé με σαφείς επιρροές από το ουμανιστικό ύφος των αδελφών Dardenne. Ο Νόμος Της Αγοράς καταχειροκροτήθηκε (10 λεπτά) στις Κάννες, απέσπασε Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή και ένα δικαιότατο Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Vincent Lindon (Welcome, La Moustache) που ουσιαστικά κρατά την ταινία στις πλάτες του. Το αργόσυρτο στυλ μπορεί να ξενίσει μερίδα του κοινού, αλλά η σταθερή κάμερα και τα μεγάλα σε διάρκεια πλάνα προσδίδουν ρεαλισμό και φέρνουν σε πρώτο πλάνο τους προβληματισμούς και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Η ιστορία δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι βαθύτατα επίκαιρη και δεν γίνεται να μη σε ταρακουνήσει, χωρίς να προσφέρει εύκολες λύσεις. (6/10)
Black Mass (Ανίερη Συμμαχία)
Στη Νότια Βοστόνη της δεκαετίας του ’70, ο πράκτορας του FBI, John Connolly πείθει τον Ιρλανδό μαφιόζο James ‘Whitey’ Bulger να συνεργαστεί με το FBI ενάντια σε ένα κοινό στόχο: την ιταλική μαφία. Η δραματική αυτή ταινία διηγείται την αληθινή ιστορία μιας ανίερης συμμαχίας, η οποία ξέφυγε κάθε ελέγχου, επιτρέποντας στον Whitey να διεισδύσει στους κύκλους της έννομης τάξης, να αποκτήσει έλεγχο, και να γίνει ένας από τους πιο αδίστακτους και διαβόητους γκάνγκστερ στην ιστορία της Βοστόνης. Στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα ο Scott Cooper (Crazy Heart, Out Of The Furnace ) καταπιάνεται με μια αληθινή γκανγκστερική ταινία η οποία φαίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος της χλιαρή και αδιάφορη. Ο Cooper προσπαθεί να μιμηθεί σε αρκετές σκηνές τον Martin Scorsese, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μπροστά του η ταινία με ανάλογο θέμα του Scorsese, το The Departed είναι πραγματικό αριστούργημα. Δεν έχει τίποτα να προσφέρει παραπάνω στις άλλες τόσες γκανγκστερικές ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Η μόνη έκπληξη είναι ότι επιτέλους βλέπουμε τον Johnny Depp σε μια υπέροχα τρομαχτική ερμηνεία, βοηθάει και το επίσης εξαιρετικό του μακιγιάζ βέβαια, μετά από αρκετό καιρό. (5/10)
Αρκαδία Χαίρε
Ο Φίλιππος Κουτσαφτής έγινε γνωστός μετά τη μεγάλη επιτυχία του ντοκιμαντέρ «Αγέλαστος Πέτρα» που ήταν αφιερωμένο στην Ελευσίνα. Τώρα επιστρέφει με το «Αρκαδία Χαίρε» που μας μεταφέρει στις περιπλανήσεις κι εξερευνήσεις του στην Αρκαδία και είναι μια περιήγηση στα χωριά της Τεγέας, αλλά ταυτόχρονα και μια προσπάθεια αναζήτησης ταυτότητας. Εκεί υπάρχει ο ναός της Αλέας Αθηνάς, εκεί υπάρχουν και μισοεγκαταλειμμένα χωριά με ελάχιστους νέους ανθρώπους. Η σημασία του χρόνου, το πως ενώνεται αυτό το σημείο γης με τη Δύση, παραδόσεις που μένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των καιρών κι άλλα πολλά σε ένα ντοκιμαντέρ που με την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα μπορεί να σε απορροφήσει. Περιέχει στιγμές αγνής ομορφιάς, αλλά από κει και πέρα είναι στο άτομο το κατά πόσο λίγο ή πολύ θα το βρει ενδιαφέρον. (5/10)
Il Futuro (Το Μέλλον)
Ένα κορίτσι κι ένα αγόρι μένουν ορφανά. Όταν ο Tomas πιάσει φιλίες με δύο τύπους που δουλεύουν σε γειτονικό γυμναστήριο οι απατεωνιές θα μπουν στη ζωή τους. Το μεγάλο κόλπο που εμφανίζεται μπροστά τους είναι να καταφέρουν να κλέψουν τα λεφτά ενός ηλικιωμένου ηθοποιού, με ένα μυστικό, που μένει μόνος του κλεισμένος στη βίλα του. Η Bianca θα επιστρατευτεί για να αποπλανήσει τον Maciste, αλλά κάτι περίεργο θα συμβεί στην πορεία… Η Χιλιανή Alicia Scherson γράφει και σκηνοθετεί την τρίτη της ταινία. Στο πρόσωπο της Manuela Martelli βρίσκει μια ηθοποιό που φαίνεται να έχει μέλλον αν επιλεχθεί σε κατάλληλους ρόλους. Οι ερμηνείες των αγοριών (μεταξύ των οποίων και ο Νικόλας Βαπορίδης) είναι πειστικές, ενώ η μεγάλη έκπληξη είναι ο Rutger Hauer που προσφέρει στον χαρακτήρα του μια βαρύτητα και βιωματική θλίψη ως ένας πληγωμένος άνδρας που ζει αναπολώντας το παρελθόν. Δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί το Il Futuro ως ένα είδος ταινίας, κι αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και κακό. Με στοιχεία κοινωνικού δράματος, ψυχολογικού θρίλερ, ενηλικίωσης με διλλήματα κι ερωτικές πινελιές, το ύφος αλλάζει και αποπροσανατολίζει. Το σενάριο και οι διάλογοι παραμερίζουν για να πάρουν το πάνω χέρι το ύφος και η ατμόσφαιρα. Το ερώτημα που στοιχειώνει τους ήρωες είναι πως μπορεί κανείς να ξεπεράσει μια μεγάλη προσωπική τραγωδία; Πως γίνεται να αφήσεις κάτι τέτοιο πίσω και να προχωρήσεις μπροστά; (5/10)
Regression (Σκοτεινή Ανάμνηση)
Στη Μινεσότα του 1990, ο αστυνομικός ντετέκτιβ Bruce Kenner ερευνά την υπόθεση της νεαρής Angela Gray, η οποία κατηγορεί τον πατέρα της, John Gray, για ένα ανομολόγητο έγκλημα. Όταν ο John αναπάντεχα και χωρίς τη θέλησή του παραδέχεται την ενοχή του, ο διάσημος ψυχολόγος Dr. Kenneth Raines τον βοηθάει να ξαναζήσει τις μνήμες του και αυτό που θα ανακαλύψει θα είναι ένα φρικιαστικό μυστήριο εθνικών διαστάσεων. O Alejandro Amenábar επιστρέφει στο είδος που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κινηματογραφικό κοινό, το θρίλερ – Abre Los Ojos, The Others, με μια ταινία για την τρέλα και την παράνοια που είχε κατακλείσει την Αμερική με τους σατανιστές την δεκαετία του ’90. Αν και η ιδέα στην οποία βασίστηκε ο Amenábar φαίνεται να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, καταπλακώνεται από ένα κακογραμμένο σενάριο και ακόμα πιο κακογραμμένους διαλόγους, ενώ το πρωτοκλασάτο καστ περιφέρετε άβουλο από την μια σκηνή στην άλλη. Αν και περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ, το φιλμ μοιάζει ακούρδιστο, χωρίς εντάσεις κι αρκετές ανατριχίλες, ενώ το μόνο που θα μείνει από την θέασή του είναι η, ομολογουμένως, εξαιρετική ατμόσφαιρα και φωτογραφία του. (4/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
