Dimitris VarelasSicario (Sicario: Ο Εκτελεστής)
Νεαρή ιδεαλίστρια πράκτορας του FBI δέχεται να συμμετάσχει σε επίλεκτη μεικτή ομάδα με σκοπό την εξάρθρωση καρτέλ ναρκωτικών στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεται πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά. Το πρώτο σενάριο του Taylor Sheridan είναι τυχερό καθώς έπεσε στα χέρια του εξαιρετικού Καναδού Denis Villeneuve, που συνεχίζει το σερί καλών ταινιών μετά τα αρτιότατα Incendies, Prisoners, Enemy και λίγο πριν το καινούργιο Blade Runner. Η σκηνοθεσία του Villeneuve απογειώνει όλη την ταινία επιτυγχάνοντας όχι μόνο να γυρίσει δυνατές σκηνές δράσης, αλλά πολύ περισσότερο να σε χώσει βαθιά στον κόσμο του και να σε έχει στην άκρη της καρέκλας σου με το φανταστικό του build-up! Άξιος συνοδοιπόρος του ο ιδιοφυής διευθυντής φωτογραφίας Roger Deakins, ενώ και η μουσική του Jóhann Jóhannsson είναι στοιχειωτική. Μέσα στους πολλούς αξιόλογους ηθοποιούς του cast, με στιβαρές ερμηνείες από τους Benicio Del Toro και Josh Brolin, ξεχωρίζει η Emily Blunt – με ιδανική προσέγγιση σε ένα χαρακτήρα ταυτόχρονα δυναμικό κι εύθραυστο. Το Sicario δεν πρόκειται να σου προσφέρει στιμές pop-corn διασκέδασης κι επιτίθεται με τρόπο που καταφέρνει να σε βυθίσει στο σκοτάδι και το χάος των χαρακτήρων αλλά και των ηθικών διλλημάτων που αναπόφευκτα προκύπτουν. Κάπως έτσι μπαίνει στις ταινίες που θα θυμόμαστε για το 2015. (7/10)
Maze Runner: The Scorch Trials (Ο Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες)
Ο Thomas και οι τολμηροί σύντροφοί του έχουν βγει πια από τον εφιαλτικό Λαβύρινθο αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με την μεγαλύτερή τους πρόκληση μέχρι τώρα: τη μυστηριώδη και παντοδύναμη οργάνωση γνωστή ως Τμήμα Παγκόσμιας Καταστροφής (WCKD). Όσο φιλόξενοι και περιποιητικοί κι αν είναι οι άνδρες που τους περισυνέλεξαν μετά την απόδρασή τους, ο Thomas δε μπορεί να αφήσει στην άκρη τις αμφιβολίες του σχετικά με τα αληθινά τους κίνητρα. Σιγά-σιγά εκείνος και οι φίλοι του συνειδητοποιούν ότι ο έξω κόσμος κρέμεται από μια κλωστή και ότι μια μοίρα χειρότερη από το θάνατο περιμένει όλους όσους μείνουν πίσω στην απέραντη ερημωμένη περιοχή της Πύρινη Γης. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους με αντιστασιακούς πολεμιστές, τα μέλη της ομάδας τα βάζουν με τις κατά πολύ ανώτερες δυνάμεις του WCKD και αποκαλύπτουν τα σοκαριστικά της σχέδια. Σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, οι πρωταγωνιστές θα προσπαθήσουν να κάνουν μια καινούρια αρχή, χωρίς όμως να υποπτεύονται ότι μερικές φορές η αλήθεια είναι πιο σκληρή από το ψέμα. O Wess Ball ξανακάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη, συνεχίζοντας την ιστορία ακριβώς από εκεί που σταμάτησε η πρώτη ταινία. Αυτή τη φορά ο κόσμος επεκτείνεται και δείχνει αρκετά μεγαλύτερος σε έκταση, με περισσότερες τοποθεσίες αλλά και χαρακτήρες. Το γεγονός αυτό όμως την κάνει να χάνει ίσως κάποιο από το μυστήριο και την πρωτοτυπία που είχε η πρώτη ταινία, ενώ τη φέρνει πιο κοντά στα κλισέ των εφηβικών δυστοπικών ταινιών που αρχίζουν να κατακλύζουν το Hollywood. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που, τουλάχιστον, την κάνουν ενδιαφέρουσα, όπως οι αρκετά καλές σκηνές δράσης, το πιο σκοτεινό κλίμα αλλά και ορισμένες δόσεις τρόμου που περιέχει με την προσθήκη των Cranks, ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από τον ιό και μοιάζουν με ζόμπι. Συνολικά η ταινία πέφτει στις παγίδες και τα αρνητικά που έχουν σχεδόν πάντα οι μεσαίες ταινίες μιας τριλογίας που συνήθως λειτουργούν ως μεταβατικό κεφάλαιο για το μεγάλο φινάλε, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες το 2017. (5/10)
Jimi: All Is By My Side (Χέντριξ: Η Τύχη Είναι Με Τους Βιρτουόζους)
Η ζωή και η καριέρα του Jimi Hendrix στο διάστημα 1966-1967. Μοναδικός και ιδιαίτερος ως καλλιτέχνης αλλά και ως προσωπικότητα, ο Jimi χάραξε τη δική του πορεία στο μουσικό στερέωμα με έναν χαρακτήρα, που με έκανε να σκεφτώ κατά τη διάρκεια της προβολής, ότι ήταν πολύ πολύ τυχερός που γνώρισε τόση επιτυχία. Ο André Benjamin πείθει ως χαλαρός και άνετος Jimi που χωρίς άγχος και αγωνία για το αν θα πετύχει όλα όσα προσδοκούσαν οι άλλοι γι αυτόν, προχωρούσε φιλοσοφώντας τα πάντα. Στους ρόλους των γυναικών του συναντάμε την Hayley Atwell (μια ανέμελη, δυναμική αλλά και εύθραυστη συνάμα Kathy Etchingham, που ερωτεύεται τον Jimi και ουσιαστικά χαμηλώνει τους τόνους της για να μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά), την Imogen Poots (ως πυγμαλίωνα του και σύζυγο του Keith Richards) και τη Ruth Negra (σε ρόλο διπρόσωπης -με δική της ατζέντα- φίλης). Η αναπαράσταση του Λονδίνου της εποχής των λουλουδιών είναι σωστή, προκαλώντας μας ίσως λιγάκι και τον φθόνο που δεν την ζήσαμε. Καθαρά τεχνικά, το μοντάζ είναι κοφτό, ενώ στις περισσότερες σκηνές που δεν είναι ο Jimi παρών, τα χέρια των ηθοποιών είναι οι πρωταγωνιστές και τα δάχτυλα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στον ήχο, με αποτέλεσμα να ακούμε άψογα φαινομενικά αδιάφορους ήχους και θορύβους που βοηθούν όμως στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας, όπως το σπίρτο που καίγεται όταν ανάβει ένα τσιγάρο, τα χείλη όταν τραβούν τον καπνό, το άτσαλο τρίξιμο μιας καρέκλας… Τα τραγούδια δυστυχώς είναι μόνο covers εκείνης της περιόδου καθώς η εταιρεία παραγωγής δεν μπόρεσε να πάρει τα δικαιώματα για τα original κομμάτια του Hendrix μιας και ο κάτοχος αυτών ζητούσε να έχει λόγο σε όλα τα στάδια παραγωγής της ταινίας. (5/10)
Minions
Τα Minions ξεκινούν τη ξεκαρδιστική διαδρομή τους σε αναζήτηση νέου, δόλιου αφεντικού από την εποχή της δημιουργίας της Γης μέχρι τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60, όπως το Ναπολέοντα, το Δράκουλα, έναν Αιγύπτιο Φαραώ κι ένα φονικό δεινόσαυρο T-Rex. Ένα μοναδικό ταξίδι στην Ιστορία, με τα Minions να υπηρετούν διάσημους «κακούς», κάνοντας κλασικά αλλεπάλληλες γκάφες ώσπου θα βρουν το μάστορά τους στο πρόσωπο της σατανικής Scarlet Overkill. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να βρεθεί ο Gru στο δρόμο τους… Πολλοί περίμεναν να δουν μια ταινία αποκλειστικά με τα Minions. Αυτά τα κίτρινα πλασματάκια από το Despicable Me, τα οποία κέρδισαν την αγάπη ολόκληρου του κόσμου. Δυστυχώς όμως η ταινία, πέρα από κάποιες καλές, μεμονωμένες σκηνές (κυρίως στο συνέδριο των κακών), δεν καταφέρνει να πιάσει την μαγεία αλλά και την χαριτωμενιά των κίτρινων αυτών πλασμάτων. Από την μέση και μετά αρχίζει να μην προσφέρει πολλές στιγμές γέλιου, καθώς το (απευθυνόμενο κυρίως σε παιδιά) σενάριο αρχίζει να τραβάει περισσότερο από όσο θα έπρεπε μόνο και μόνο για να έχουν τα Minions περισσότερο χρόνο στην οθόνη. Το πείραμα αυτό απέτυχε και αποδεικνύει πως καλύτερα είναι να παίρνουμε τα Minions σε πολύ μικρότερες δόσεις, οι οποίες να είναι καλές και αστείες, παρά μια μεγάλη που να σε κάνει να τα βαριέσαι. (4/10)
Συντάκτες: Χρήστος Μπακατσέλος, Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Σφιάτκος
