Mission: Impossible – Rogue Nation (Επικίνδυνη Αποστολή: Μυστικό Έθνος)
Ο Ethan Hunt και η παρέα του καλούνται να αποδείξουν την ύπαρξη ενός άψογα κρυμμένου δικτύου: του Syndicate. Μαζί (ή μήπως όχι;) με την -αποκηρυγμένη από την MI6- Ilsa Faust, θα προσπαθήσουν να κυνηγήσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου το μεγάλο αφεντικό, ενώ παράλληλα προσπαθούν να αποφύγουν την CIA. Πέμπτη ταινία για το franchise του Mission Impossible που σχεδόν καταφέρνει να φτάσει τα επίπεδα της τέταρτης και καλύτερης ταινίας: The Ghost Protocol. Συνδυάζοντας αρμονικά το καθαρόαιμο action με το old-school κατασκοπευτικό espionage κομμάτι, κι με φανερή τη χημεία της ομάδας, επιτυγχάνει το στόχο της. Ο Tom Cruise είναι αφοσιωμένος στο ρόλο και τη σειρά αυτή, ο Simon Pegg εξελίσσεται σε καίριο χαρακτήρα της IMF – κι όχι μόνο για το comic relief που προσφέρει, ο Jeremy Renner μένει δυστυχώς αναξιοποίητος, ενώ η προσθήκη της Σουηδέζας Rebecca Ferguson είναι ευχάριστη έκπληξη καθώς πρόκειται για έναν καλοδεχούμενο και πιστευτό γυναικείο kick-ass χαρακτήρα. Ναι, το Mission: Impossible – Rogue Nation είναι fun, έχει αξιοπρεπείς σκηνές δράσης, και παρά το κάπως βαλτωμένο σεναριακά κομμάτι στο κέντρο της, είναι μια ταινία που σέβεται το κοινό της. (6/10) (Δημήτρης Βαρελάς)
Ο Ethan Hunt αναλαμβάνει μια νέα αποστολή, την πιο επικίνδυνη μέχρι σήμερα, που τον θέλει να προσπαθεί να διαλύσει το Συνδικάτο, μια σκιώδη αντί-IMF οργάνωση άριστα εκπαιδευμένων πρακτόρων, που αποκαλύπτεται ότι δρα ενάντια στα μυστικά σχέδια της αμερικανικής Κυβέρνησης, ώστε να επικρατήσει μια νέα τάξη πραγμάτων. Στο πλευρό του Ethan Hunt και της ομάδας του θα βρεθεί και μια αποκηρυγμένη Βρετανίδα πράκτορας, ο ρόλος της οποίας συνιστά άλλο ένα μυστήριο. Στόχος του Ethan Hunt, όπως πάντα, να προστατέψει τους φίλους του και να κάνει το αδύνατο… δυνατό, όσο επικίνδυνο κι αν είναι. Η τελευταία προσθήκη στο franchise που έχει κάνει «χρυσό» τον Tom Cruise, μοιάζει να μην καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη όπως κάποιες από τις προηγούμενες ταινίες της σειράς. Αντ’ αυτού υπάρχουν πολλά «σκαμπανεβάσματα» στη δράση που ενώ πολλές φορές είναι αρκετά καλή (όπως οι εξαιρετικές σκηνές στην Όπερα της Βιέννης), γρήγορα ξεφουσκώνει και η ταινία μοιάζει να σέρνεται επικίνδυνα προς την βαρεμάρα. Από την άλλη ο Christopher McQuarrie έχει ένα υλικό και μια ιστορία που φαίνεται ότι προσπαθεί να την ξεχειλώσει μέχρι όσο δεν πάει για γεμίσει τα 130 λεπτά του φιλμ του, το οποίο σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο και πιο σφιχτοδεμένο αν ήταν μικρότερο σε διάρκεια. Ο Tom Cruise εδώ ότι κάνει το κάνει καλά, αλλά αυτός που ξεχωρίζει είναι για άλλη μια φορά ο κακός της υπόθεσης, ο Sean Harris, ο οποίος κλέβει την παράσταση κάθε φορά που εμφανίζεται στην οθόνη. (5/10) (Χρήστος Μπακατσέλος)
The Dark Horse (Το Μαύρο Άλογο)
Ο Gen μπαινοβγαίνει σε ιδρύματα έως ότου έρχεται η στιγμή που δεν του επιτρέπεται η επιστροφή στον έξω κόσμο χωρίς “κηδεμόνα”. Αναγκασμένος να επικοινωνήσει μετά από χρόνια με τον αποξενωμένο του αδελφό, βρίσκεται μπλεγμένος σε μια δύσκολη φάση. Χρειάζεται στόχο και σκοπό ώστε να καταφέρει να κρατήσει επαφή με την πραγματικότητα, και τα βρίσκει όταν αποφασίζει να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του απ’ αυτό που του είχε δώσει παλιότερα το προσωνύμιο The Dark Horse: το σκάκι. Βασισμένο σε αληθινά περιστατικά και έναν λιγότερο γνωστό ήρωα της Νέας Ζηλανδίας, τον Genesis Potini, η ταινία έχει κάνει το γύρο του κόσμου σε φεστιβάλ και είναι ένα στιβαρό και συναισθηματικά φορτισμένο δράμα εξιλέωσης με ρεαλιστικές σχέσεις και χαρακτήρες. Το αδιαμφισβήτητο ατού της ταινίας είναι η ερμηνεία-διαμάντι του Cliff Curtis που μαγνητίζει και ανεβάζει επίπεδο ολόκληρο το εγχείρημα. (6/10)
Irrational Man (Παράλογος Άνθρωπος)
Βαλτωμένος καθηγητής φιλοσοφίας και πρώην ανερχόμενος συγγραφέας πολιορκείται από δεσμευμένη αλλά γοητευμένη φοιτήτρια που προσπαθεί να τον αναζωογονήσει πάση θυσία. Όμως αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με μια υπαρξιακής απόφασης πράξης, ή μήπως όχι; Η καινούργια ταινία του Woody Allen είναι σίγουρα WoodyAllenική, χωρίς να διαθέτει κάτι ξεχωριστό. Μπορεί σε σημεία οι διάλογοι να είναι απολαυστικοί και ο Abe να είναι ένας χαρακτήρας που θέλεις να δεις πως θα καταλήξει, αλλά το Irrational Man είναι σχετικά απλοϊκό και άνευρο. Ο Joaquin Phoenix είναι συμπαθητικός, αλλά η Emma Stone δεν βρίσκει στο ρόλο κάτι για να αναδείξει το ταλέντο της. Οι φανς του Allen θα το ευχαριστηθούν, αλλά ακόμα και οι ίδιοι θα το ξεχάσουν πολύ γρήγορα. (4/10)
Barbie In Rock’n Royals (Barbie Η Πριγκίπισσα Και Η Ροκ Σταρ)
Το Home Alone συναντά το American Idol στην νέα ταινία της Barbie. H πριγκίπισσα Courtney και η popstar Erika, απο λάθος στις λίστες επιβατών, βρίσκονται η μια στη θέση της άλλης στις γειτονικές Camp Royalty και Camp Pop. Τις κατασκηνώσεις διευθύνουν o Finn Oxford (μου θύμισε πολύ τον Phil Spector των 70s) και η Lady Anne (μαθαίνουμε οτι στα νιάτα της είχε σχέση με τον Finn αλλά έληξε άδοξα), οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση κόντρα για το ποιός θα καταφέρει να εξαγοράσει τη γη του άλλου για να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις του. Ο πιο εύκολος τρόπος για να λυθεί το θέμα είναι να γίνει μουσικός διαγωνισμός με τρεις κριτές (βλέπε American Idol), στον οποίο θα συμμετέχουν ταλαντούχοι παραθεριστές και από τις δύο κατασκηνώσεις. Συμπαθητικές φωνές, αδιάφορα τραγούδια, κάποιες κωμικές στιγμές και η γνωστή αισθητική της σειράς ταινιών της πασίγνωστης κούκλας. (3/10) (Χρήστος Σφιάτκος)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος, Χρήστος Σφιάτκος
