Οι ταινίες της Εβδομάδας

 

Ο Σύλλας Τζουμέρκας, μετά την έντονη Χώρα Προέλευσης και κάποιες καλές ταινίες μικρού μήκους, με την δυνατή Έκρηξη δείχνει ότι έχει τα συστατικά ενός καλλιτέχνη που ήρθε για να μείνει, κατέχει το τεχνικό κομμάτι και με τις κατάλληλες ιδέες μπορεί ωριμάζοντας να προχωρήσει ακόμα πιο μπροστά. Ολόκληρη η ταινία στηρίζεται στους ώμους της Μαρίας (μια εξαιρετικά εκρηκτική και in your face ερμηνεία από την Αγγελική Παπούλια), μιας κοπέλας με τεράστια αγάπη και πάθος για τη ζωή και τον έρωτα, που βλέπει τα πάντα γύρω της να καταρρέουν και την ίδια να συνθλίβεται όλο και περισσότερο… Η δομή και το μπερδεμένο και συχνά παράλληλο μοντάζ, σε συνδυασμό με τις θεματικές σε κρατούν σε εγρήγορση. Ένταση, ουρλιαχτά, δυνατά περιστατικά, χρήση ειδησεογραφικού υλικού, ξεσπάσματα, σεξ, η κρίση σε δεύτερο αλλά πάντα σταθερό πλάνο, και μια από τις πιο συγκλονιστικά αληθινές κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς (η ομιλία της Μαρίας στη λέσχη γυναικών) κάνουν το A Blast μια ταινία που το ελληνικό κοινό οφείλει να μην αγνοήσει.   (6/10)

Το δίδυμο που πριν από δυο χρόνια μας έδωσε το εξαιρετικό Intouchables, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα βιβλίο της Delphine Coulin. Στο Παρίσι του σήμερα, η γνωριμία του Σενεγαλέζου μετανάστη Samba και της εθελόντριας σε κέντρο βοήθειας μεταναστών/στα όρια της κατάθλιψης/καμένης στην ανταγωνιστική δουλειά της Alice θα δώσει νέα πνοή ζωής και στους δυο… Το film περιέχει στοιχεία κοινωνικού δράματος και ρομαντικής κομεντί, αλλά στο σύνολο του βγαίνει περισσότερο το κωμικό κομμάτι. Καθαρά mainstream cinema, χωρίς να παύει να είναι επίκαιρο και να αναφερθεί στα σημαντικά θέματα της μετανάστευσης και κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το cast λειτουργεί άψογα, και βλέπουμε την Charlotte Gainsbourg σε έναν κάπως κόντρα ρόλο, πιο ηπίων τόνων, αλλά το Samba καταφέρνει να εδραιώσει τον Omar Sy ως έναν μεγάλο ηθοποιό της γενιάς μας με καθηλωτική και σαγηνευτική παρουσία στη οθόνη.   (6/10)

 Τέσσερις πιγκουίνοι μπλέκουν σε περιπέτειες όταν εξαιτίας τους ένας δολοπλόκος (pun intended) μυστηριώδης κακός βάζει σκοπό να απαγάγει όλους τους πιγκουίνους του πλανήτη, ενώ στην πορεία θα συνεργαστούν με μια ηρωική ομάδα ζώων της Ανταρκτικής. Spin-off του Madagascar, ανέλπιστα αστείο, με δυνατά στοιχεία υπερηρωικής περιπέτειας γεμάτο ενέργεια, αλλά και Inside jokes και αναφορές που απευθύνονται στο έφηβο κοινό. Οι πιγκουίνοι, ναι αυτά τα τοσοδούλικα χαριτωμένα γλυκούτσικα πλασματάκια, θα ταξιδέψουν σε πολλές μεριές του πλανήτη και με διάφορες έξυπνες και ανορθόδοξες τακτικές θα προσφέρουν απλόχερα γέλιο καθώς και μηνύματα περί μοναδικότητας και ιδιαιτερότητας του καθενός. Bonus: Η πολική αρκούδα που αγαπάει τόσο τα πιγκουινάκια, ένας χαρακτήρας που κλείνει το μάτι σε μια άλλη μερίδα bears…   (6/10)

 Το παρεάκι, αφού κατάφερε στην πρώτη ταινία να ξεφορτωθεί τα αφεντικά του, αποφασίζει να ξεκινήσει δική του επιχείρηση, αλλά βλέπει τα σχέδια του να συνθλίβονται από δίδυμο επενδυτών που εποφθαλμιούν να τσιμπήσουν την επιχείρηση για πάρτη τους.. Το σχέδιο της απαγωγής του υιού (με τη βοήθεια του Motherfucker Jones βεβαίως βεβαίως!) εννοείται πως θα πάει κατά διαόλου με όλα τα αναπόφευκτα ευτράπελα.. Ένα ακόμα sequel σαφώς κατώτερο του πρώτης ταινίας, που δυστυχώς δεν μπορεί να περισώσει η ομάδα των ηθοποιών, καθώς το σενάριο περιορίζεται σε χαμηλού επιπέδου gags και ουρλιαχτά, ενώ οι συμπαθητικοί χαρακτήρες επιδίδονται σε ρεσιτάλ ανοησίας. Σαφώς υπάρχει και λίγο γέλιο, αλλά συνολικά καλύτερα να δεις την πρώτη ταινία ξανά..   (4/10)

 Μια ιδιαίτερη οικογένεια (με πολλές κόρες) ζει σε μια απομονωμένη περιοχή της ιταλικής υπαίθρου καλλιεργώντας, αλλά κυρίως  δουλεύοντας με μέλισσες. Η βουκολική/χίπικη αυτή ζωή θα ανακατευθεί με την έλευση ενός βασανισμένου ορφανού αγοριού που δε μιλάει καθώς κι μιας reality εκπομπής που ψάχνει οικογένειες που ζουν όπως παλιά… Μερικώς ιστορία ενηλικίωσης της μεγαλύτερης κόρης Gelsomina, αλλά κυρίως ένα καθαρά προσωπικό νατουραλιστικό νοσταλγικό ημιαυτοβιογραφικό πορτρέτο μιας οικογένειας και του δίπολου αγάπης/διαμάχης των μελών της. Αξιοπερίεργο και προορισμένο να τρυπώσει στις καρδίες μερίδας θεατών, παραείναι προσωπικό, αργόσυρτο και συγκαταλέγεται στις ταινίες που δεν επιδέχονται κριτικής…   (4/10)