Partisan (Ο Παρτιζάνος)
Μυστήριος άνδρας ηγείται ομάδας γυναικών και παιδιών που μένουν κρυμμένοι σε ένα άτυπο οχυρό. Σε χρόνο και τόπο που δε γνωρίζουμε, το Partisan είναι ένα βραδυφλεγές θρίλερ, ανησυχητικό και ανατριχιαστικό, απλό αλλά όχι απλοϊκό, γεμάτο μεταφορές και έντιμο σχολιασμό περί εξουσίας, πλύσης εγκεφάλου και χειραγώγησης. Οπτικά εντυπωσιακό ντεμπούτο του Αυστραλού Ariel Kleiman, με άρτια φωτογραφία, που έχει έναν επικίνδυνα χαρισματικό Vincent Cassel στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ κι ο μικρός Jeremy Chabriel τα καταφέρνει μια χαρά. Μπορεί να είναι δύσκολο για μερίδα του κοινού, παρόλα αυτά όμως έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει και κυρίως να δείξει. (6/10)
Love & Mercy
Η άνοδος, η επιτυχία, η πτώση, τα ναρκωτικά, το χάσιμο και τα ψυχολογικά προβλήματα του Brian Wilson, ιθύνοντα νου των Beach Boys και όλων των επιτυχιών τους. Μπρος-πίσω ανάμεσα στα ‘60s και τα ‘80s, με δυο ηθοποιούς να υποδύονται το ίδιο πρόσωπο (Paul Dano και John Cusack), η ταινία του Bill Pohlad είναι μια διαφορετική βιογραφία είτε το δεις μουσικά, είτε ως εξερεύνηση της παράνοιας και της προσπάθειας να ξανακερδίσεις τη ζωή σου πίσω. Έντιμες προθέσεις, μπερδεμένο αφηγηματικά στόρι που σώζεται χάρη στο εξαιρετικό μοντάζ του Σουηδού Dino Jonsäter, και με εκλάμψεις μουσικής ιδιοφυίας, το Love & Mercy αναμένεται να ευχαριστήσει αυτούς που ξέρουν τι να περιμένουν. Δεν παύει σε καμία περίπτωση όμως να λειτουργεί καλύτερα στο τότε και όχι στο τώρα της ταινίας. (6/10)
I Dolori Del Giovane Edo (Short Skin / Φιμωμένος Έρωτας)
Ο Edoardo ζει στην Πίζα, είναι 17 χρονών και υποφέρει από φίμωση. Η κατάσταση του είναι κάτι που απασχολεί όλη την οικογένεια, αλλά κυρίως τον ίδιο. Ο καλύτερος φίλος του ο Arturo σκέφτεται συνεχώς πότε θα χάσει την παρθενιά του και φαντασιώνεται τις λεπτομέρειες της πολυαναμενόμενης αυτής εμπειρίας. Ο Edoardo θα ήθελε κι εκείνος να κάνει σεξ, ειδικά τώρα που η καλύτερη του φίλη έρχεται για διακοπές στην Πίζα. Εν τω μεταξύ γνωρίζεται και με την Elisabetta, ένα κορίτσι που τραγουδάει σε ένα συγκρότημα και θέλει να περάσει το βράδυ της μαζί του. Θα τα καταφέρει άραγε να ξεπεράσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής του και να ζήσει την εμπειρία που φαντασιώνεται όλα αυτά τα χρόνια; Με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, το φιλμ του Duccio Chiarini μπορεί να έχει τα στοιχεία μιας «σεξοκωμωδίας», με κάποιους να το συγκρίνουν (άδικα) με το American Pie, ταυτόχρονα όμως είναι ένα όμορφο και ειλικρινές coming of age δράμα με μια υποτονική ατμόσφαιρα, ένα ταξίδι από το φόβο στην αυτο-πραγματοποίηση και την εκπλήρωση. Όλοι οι χαρακτήρες γίνονται αγαπητοί από την πρώτη στιγμή στο κοινό, χωρίς να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν και να είναι υπερβολικοί. Δεν ντρέπεται να κρύψει τίποτα και δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα και θέματα που άλλες ταινίες -όσο και ανοιχτόμυαλες θέλουν να δείχνουν- δεν τα αγγίζουν καν. Μια από τις μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις του φετινού κινηματογραφικού καλοκαιριού. (6/10)
Rosewater (Άρωμα Ελευθερίας)
Ο Maziar Bahari είναι δημοσιογράφος και μεταβαίνει στη γενέτειρά του (Ιράν) για να καλύψει τις εκλογές του 2009. Θα φιλμάρει τα επεισόδια στους δρόμους, θα συλληφθεί με την κατηγορία πως είναι κατάσκοπος και θα βασανιστεί στις φυλακές για 4 μήνες. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και το βιβλίο του ίδιου του Bahari, αυτή η ιστορία που έκανε το γύρο του κόσμου, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη ως σκηνοθετικό ντεμπούτο του (διάσημου για το The Daily Show) Jon Stewart. Ενδιαφέρουσα ιστορία και πρώτη πράξη, κάνει κοιλιά στη μέση – ειδικά ένα μεγάλο κομμάτι της φυλακής, αλλά αποτελεί κάτι που όλοι θα έπρεπε να δουν. Όσο για τον Stewart, εμπλουτίζει με λίγο μαύρο χιούμορ την ταινία, ενώ ορισμένα κόλπα με τις αντανακλάσεις και τους φωτισμούς είναι αξιομνημόνευτα, οπότε περιμένουμε να δούμε τι άλλο θα κάνει μελλοντικά. (5/10)
L’Homme Qu’On Aimait Trop (French Riviera / Ο Άνδρας που Αγαπήθηκε Πολύ)
1976. Ο γάμος της Agnes Le Roux διαλύεται και έτσι φεύγει από την Αφρική για να επιστρέψει στη νότια Γαλλία και να μείνει με τη μητέρα της, Renee, ιδιοκτήτρια του καζίνου Palais de la Mediteranee στη Νίκαια. Εκεί, η Agnes ερωτεύεται τον δέκα χρόνια μεγαλύτερο της Maurice Agnelet, δικηγόρο και σύμβουλο επιχειρήσεων της μητέρας της, ο οποίος συνεχίζει να συνάπτει σχέσεις με άλλες γυναίκες. Η Agnes αποφασίζει να πουλήσει τις μετοχές της στο καζίνο σε βάρος της μητέρας της που χάνει τον έλεγχο της οικογενειακής επιχείρησης. Όμως το 1977, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, η Agnes εξαφανίζεται χωρίς κανένα ίχνος. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα την περίοδο των «πολέμων» μεταξύ των καζίνο στη Νίκαια, το φιλμ του André Téchiné αποτυγχάνει να βρει την ταυτότητά του, η οποία μπερδεύεται ανάμεσα σε γκανγκστερικό και δικαστικό δράμα, ενώ πολλές φορές μοιάζει σαν ένα αρκετά μεγάλο επεισόδιο της «Δυναστείας». Οι τρεις πρωταγωνιστές δεν δυσκολεύονται αρκετά στο να φέρουν εις πέρας τους ρόλους τους, με την Catherine Deneuve να μοιάζει σε πολλές σκηνές της ως απλά κάτι το διακοσμητικό. Κατά τα άλλα, το μπρος/πίσω ανάμεσα σε τρεις χρονικές περιόδους δεν βοηθάει αρκετά το σενάριο, το οποίο ήδη μοιάζει να είναι υπερβολικά προβλέψιμο και βαρετό. (4/10)
Fantastic Four
Στο Fantastic Four, μια ετερόκλητη ομάδα νεαρών ιδεαλιστών εξερευνητών μεταφέρεται σε μία παράλληλη, επικίνδυνη διάσταση κατά τη διάρκεια ενός φιλόδοξου επιστημονικού πειράματος. Εκεί, τα σώματά τους μεταλλάσσονται με σοκαριστικό τρόπο και αποκτούν μοναδικές υπερφυσικές δυνάμεις. Οι τέσσερις ήρωες θα πρέπει να μάθουν να τις χειρίζονται για να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή στη Γη, αλλά και να ξεπεράσουν τις διαφορές τους για να αντιμετωπίσουν την θανάσιμη απειλή ενός πρώην συμμάχου τους που είναι πλέον εχθρός τους. Ένα ακόμη reboot μιας όχι και τόσο επιτυχημένης σειράς, από τον σκηνοθέτη Josh Trank. O Trank στη δεύτερη του ταινία ασχολείται πάλι με σούπερ ήρωες αλλά αυτή τη φορά δεν καταφέρνει να πρωτοτυπήσει, καθώς μπλέκεται μέσα σε ένα κακογραμμένο σενάριο και με χαρακτήρες που από την αρχή δεν πείθουν, μιας και δεν υπάρχει καθόλου χημεία μεταξύ τους. Η δράση αργεί να κάνει την εμφάνιση της και όταν υπάρχει δεν φαίνεται καν να εντυπωσιάζει ούτε να διαρκεί αρκετά, ενώ τα κακά, σε αρκετές σκηνές, εφέ το μόνο που κάνουν είναι να τις καταστρέφουν. Το αρκετά ταλαντούχο νεανικό καστ φαίνεται να βαριέται να παίξει σε πολλές σκηνές και αυτό είναι κρίμα γιατί οι Fantastic Four αξίζουν κάτι καλύτερο από τις ταινίες που έχουν κάνει την εμφάνισή τους μέχρι σήμερα. (3/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
