Infinity Polar Bear (Οικογενειακές Ανισορροπίες)
Πατέρας με διπολική διαταραχή αναλαμβάνει εξολοκλήρου την επιμέλεια των δυο κόρων του όταν η μητέρα τους αποφασίζει να συνεχίσει τις σπουδές της σε άλλη πολιτεία. Θέλει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να επαναπροσεγγίσει την οικογένειά του, αλλά η καθημερινή ρουτίνα σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες αλλαγές διάθεσης το κάνει αρκετά δύσκολο σε στιγμές. Η σεναριογράφος Maya Forbes αποφασίζει να υπογράψει κάτι καθαρά προσωπικό, μια αυτοβιογραφική ταινία ενηλικίωσης με βάση τα παιδικά της χρόνια. Έχοντας εξολοκλήρου τον έλεγχο της ταινίας, κάθεται για πρώτη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ενώ επιλέγει την ίδια της την κόρη για να ερμηνεύσει τον εαυτό της. Ο Mark Ruffalo συνεχίζει το εντυπωσιακό σερί πετυχημένων ερμηνειών, η Zoe Saldana στέκεται μια χαρά στο πλάι του, ενώ οι δύο κόρες ανταπεξέρχονται στα ίσα στο συνεχές ping-pong με τον Ruffalo. Περισσότερο feelgood ταινία με κωμικές πινελιές και λιγότερο δράμα ενηλικίωσης, βαθιά προσωπικό, βιωματικό και γεμάτο αγάπη, το Infinitely Polar Bear είναι γλυκόπικρο και εύκολα σε κερδίζει. (7/10)
She’s Funny That Way (Μπερδέματα στο Broadway)
Ο Arnold, παντρεμένος σκηνοθέτης του Broadway, ερωτεύεται μια πρώην πόρνη και wammabe ηθοποιό, την Isabella. Ο Arnold εργάζεται σκληρά για να προωθήσει την καριέρα της, την ίδια στιγμή όμως την ερωτεύεται και ο συνεργάτης του, Joshua. Σε όλο αυτό το μπλέξιμο προστίθενται η σύζυγος του Arnold και συμπρωταγωνίστρια της Isabella στο θέατρο, καθώς και η μνηστή του Joshua. Ο Peter Bogdanovich επιστρέφει στις κωμωδίες καταστάσεων και αυτή την φορά εμπνέεται από τον Woody Allen και τις ταινίες του. Γεμάτη καρτποσταλική διάθεση από τη Νέα Υόρκη, καθώς ένα ρετρό συναίσθημα να την πλημμυρίζει, και με όλο το καστ να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, με την Jennifer Anniston να ξεχωρίζει ως την ψυχωτική/νευρωτική ψυχολόγο. Αστεία από την αρχή μέχρι το τέλος, έξυπνη και γεμάτη cameo από γνωστά ονόματα του Χόλυγουντ, η ταινία δεν χρειάζεται να προσπαθήσει αρκετά για να σε κάνει να την αγαπήσεις.
(6/10)
A Royal Night Out (Η Πριγκίπισσα Το ‘Σκασε)
8 Μαΐου, 1945. Σε ολόκληρο τον κόσμο, όλοι γιορτάζουν ανακουφισμένοι την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και το Λονδίνο πλημμυρίζει από εορτασμούς και χαρά. Δύο κορίτσια παίρνουν για πρώτη φορά την άδεια να βγουν μόνες έξω το βράδυ και να γίνουν κι εκείνες μέρος του πάρτι, το οποίο υπόσχεται να μείνει θρυλικό. Βιώνουν μια απίστευτη περιπέτεια, σαν ένα ξέφρενο πρώτο ραντεβού, και φυσικά επιστρέφουν σπίτι πολύ αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα. Το σπίτι τους όμως, είναι το παλάτι του Μπάκιγχαμ και τα κορίτσια είναι η πριγκίπισσα Μαργαρίτα και η μέλλουσα βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ η Δεύτερη – και αυτή είναι η ιστορία της πιο αναπάντεχης βραδιάς της ζωής τους! Αν και η κεντρική ιδέα βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αυτή η ανάλαφρη φαρσοκωμωδία καταφέρνει να χτυπήσει τις κατάλληλες χορδές για να σε κάνει να διασκεδάσεις σε κάποιο θερινό σινεμά. Το ρομάντζο μεταξύ της Πριγκίπισσας Ελισάβετ και του Jack Reynor φαίνεται πως δεν πείθει όσο θα έπρεπε, μιας και η χημεία τους μερικές φορές δεν λειτουργεί, η Bel Powley στον ρόλο της Πριγκίπισσας Μαργαρίτας είναι αυτή που κλέβει την παράσταση με την χαζοχαρούμενη, ανέμελη ερμηνεία της η οποία, αν και εμφανίζεται λιγότερο στην οθόνη, είναι απλά απολαυστική. (5/10)
Papa Ou Maman (Με Τον Μπαμπά Ή Τη Μαμά; )
Ζευγάρι με τρία παιδιά αποφασίζει να χωρίσει συναινετικά, διεκδικώντας τα πρωτεία του πιο πολιτισμένου διαζυγίου. Όταν φτάνει η στιγμή να το ανακοινώσουν όμως στα παιδιά τους –τα οποία θα επιλέξουν με ποιον θέλουν να μείνουν μαζί- , έχουν λόγους να προσπαθήσουν να τα “σπρώξουν” ο ένας στον άλλον, με ανεκδιήγητα σκηνικά και αποτελέσματα… Γαλλική φαρσοκωμωδία, απ’αυτές που συνήθως κυκλοφορούν ειδικά για θερινούς κινηματογράφους. Το σενάριο κινείται σε γνώριμα μοτίβα, χωρίς εκπλήξεις, αλλά υπάρχουν αστείες στιγμές και όλες οι ερμηνείες είναι μια χαρά. Το τελευταίο act είναι βεβιασμένο, καθώς ορισμένες φορές κάποιες καταστάσεις ξεφεύγουν από τον έλεγχο του σκηνοθέτη, ενώ το φινάλε είναι ενοχλητικά ζαχαρένιο. Μέχρι εκείνη τι στιγμή όμως, η ταινία κυλάει χαλαρά και διασκεδαστικά γι’αυτό που είναι, συν μια μικρή σάτιρα της μοντέρνας αστικής ανοιχτόμυαλης οικογένειας. (4/10)
La Mafia Uccide Solo D’ Estate (The Mafia Kills Only In The Summer / Η Μαφία Σκοτώνει Μόνο Το Καλοκαίρι)
70s, Palermo, Σικελία. Ένα αγόρι μεγαλώνει εν μέσω πολιτικών αλλαγών, συνεχών δολοφονιών, ανακαλύπτοντας τα γλυκά, τον έρωτα και τη Μαφία. Ο Pif γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια ταινία γλυκιάς ενηλικίωσης η οποία βγάζει κάτι ειλικρινές. Υπάρχουν σκεπτόμενα και προσεγμένα σημεία, όμως η προσπάθειά του να ασχοληθεί με τόσα πολλά αποτυγχάνει, καθώς δεν καταφέρνει να επιτύχει τίποτα συγκεκριμένο όπως θα ήθελε. Το αισθηματικό κομμάτι είναι flat, ορισμένα κομμάτια με σχολιασμό για τα media και τον τύπο είναι αστεία, αλλά το συνεχές voice over κουράζει. Μαύρη κωμωδία που λειτουργεί περισσότερο ως ρομαντική απεικόνιση της εφηβείας, παρά ως κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Φιλόδοξη προσπάθεια, με συγκινητικό φινάλε, αλλά απευθύνεται σε κάπως περιορισμένο κοινό. (3/10)
Pixels
Τη δεκαετία του ’80 ο Sam Brenner, ο Will Cooper, ο Ludlow Lamonsoff και ο Eddie “The Fire Blaster” Plant είχαν σώσει εικονικά ουκ ολίγες φορές τον κόσμο παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τώρα όμως θα χρειαστεί να το κάνουν στην πραγματικότητα, αφού εξωγήινα όντα, έχοντας ανακαλύψει χαρακτήρες από γήινα video games, τα παρερμηνεύουν σαν μια ξεκάθαρη δήλωση πολέμου εκ μέρους του πλανήτη μας. Αποφασίζουν να επιτεθούν στη γη χρησιμοποιώντας σαν βασικό όπλο τους ήρωες αυτούς από τα κλασικά ηλεκτρονικά μας παιχνίδια. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα καλέσει τον Sam, τον Ludlow και τον Eddie, φιλαράκια του από το σχολείο, για να προφυλάξουν τη Γη από τους PAC-MAN, Donkey Kong, Galaga, Centipede και Space Invaders. Ενώ σαν ιδέα μοιάζει να είναι καλή και χτυπάει και στον παράγοντα νοσταλγία μαζεύοντας όλους αυτούς τους video game χαρακτήρες που αγαπήσαμε μικροί μαζί στην οθόνη, το τελικό αποτέλεσμα απογοητεύει, μιας και είναι μια βαρετή, ανέμπνευστη και καθόλου αστεία ταινία. Οι πρωταγωνιστές που προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο από την επίθεση video game χαρακτήρων είναι γεμάτοι με όλα τα στερεότυπα των gamers, ενώ υπήρχαν αρκετές στιγμές που ακόμα κι εμένα, ως γνήσιο gamer, ένοιωθα πως με προσέβαλαν. Ακόμα και ο Chris Columbus φαίνεται πως έχει καταλάβει το πόσο ανούσια φαίνεται σεναριακά ως ταινία, και δεν προσπαθεί καθόλου. Οι σκηνές δράσεις δεν συναρπάζουν ούτε στο ελάχιστο, εκτός από αυτή με τον Pac-Man που ίσως καταφέρει προκαλέσει λίγο το ενδιαφέρον. Στην τελική το Pixels μοιάζει να είναι ένα από αυτά τα arcade που βρίσκονταν σε μια σκοτεινή γωνία των ουφάδικων όπου κανείς δεν έριχνε τα κέρματα του για παίξει. Και υπήρχε λόγος γι’ αυτό. (2/10)
Συντάκτες: Δημήτρης Βαρελάς, Χρήστος Μπακατσέλος
